Zondag:
Het publiek stroomt langzaam binnen als Urne aftrapt met Serpent & Spirit, de titeltrack van het debuutalbum (2021). Het weer is perfect: droog, zonnig en niet te warm. De stoner/sludge metal van Urne is een prima opwarmertje voor de tweede festivaldag. De solo in A Tomb So Frail is lekker, maar de break in Desolate Heart gaat even mis bij gitarist Angus Neyra. De vangploeg heeft nog niet veel te doen. Drummer Richard Harris is afgehaakt na Brutal Assault medio augustus. Zijn invaller heeft nauwelijks de tijd gehad om te oefenen, maar dat is niet te merken. Urne zet een uitstekend optreden neer. (Marc)
Lik (Zweeds voor lijk) brengt old-school death uit hartje Stockholm naar Eindhoven. Als The Weird wordt ingezet, zijn de vocalen nauwelijks te horen. Het slagwerk en de buzzsaw sound overstemmen alles, maar gaandeweg wordt het geluid beter op elkaar afgestemd. Leadgitarist Niklas Sandin (Katatonia) is er niet bij, merkt frontman Tomas kvik (Bloodbath) op, voordat Funeral Anthem wordt ingezet. Lik krijgt de horns up tijdens de groovende passages en na ieder nummer en daarvoor dankt Tomas kvik de aanwezigen keer op keer vriendelijk. De gunfactor is er, maar de ochtend-moshpit laat op zich wachten. Corrosive Survival wordt aangekondigd als de favoriete track van de band. Er komt langzaam wat beweging in het publiek. Aangekomen bij Necromancer heeft Lik het publiek voor zich gewonnen en kan het feest echt beginnen. De stofwolk zwelt aan als de circlepit groter wordt. Met Becoming, de afsluiter van Misantropic Breed (2020), wordt afscheid genomen. (Marc)
Op Graspop Metal Meeting zorgde Angelus Apatrida voor de grootste circlepit. 'Dat kunnen wij ook' was de oproep van Paul van Berlo tijdens de aankondiging. Vrijwel meteen na de eerste klanken van Bleed The Crown ontstaat de stofwolk en de eerste crowdsurfer gaat richting podium als Indoctrinate wordt ingezet. De vangploeg moet aan het werk. Als One Of Us wordt ingezet, heeft zich voor het podium al een grote groep verzameld. Achter de geluidstent staat het veld eveneens flink vol. Een fan met de vlag van Nicaragua aan een stok met doodshoofden wandelt van links naar rechts door het publiek. Frontman Guillermo Izquierdo, gitarist David lvarez, bassist Vctor Valera en drummer Jos Izquierdo spelen al sinds de oprichting samen en weten het enthousiasme goed over te brengen en Of Men & Tyrants zorgt voor een grotere circlepit. De crowdsurfers worden om de draaikolk heen geleid. Tijdens de groove in We Stand Alone is het ook voor het rustige publiek aan de zijlijnen moeilijk om stil te blijven staan. Een grotere stofwolk ontstaat als You Are Next versnelt. De droogte maakt rookmachines overbodig. Angelus Apatrida zet een uitstekende, strakke show neer, maar weet op Dynamo niet de grootste circlepit van de dag te bewerkstelligen. (Marc)
Naast de signeertent staat een jonge man zijn gezicht in te pakken. Een doek bedekt de neus en mond, zijn shirt zit over het haar en een zwarte zonnebril beschermt de ogen. Als de soundcheck is afgerond, bereidt de krijger zich mentaal voor op de strijd. Hij hijst zijn broek op, trekt zijn spijkerjack recht en maakt een klein sprongetje voordat hij zich in de menigte begeeft. Cannibal Corpse blijkt een publiekstrekker te zijn. Tijdens de opener Scourge Of Iron is het gezicht van George "Corpsegrinder" Fisher bedekt met haar. Een glimp van zijn gezicht kan alleen opgevangen worden als hij staat te headbangen. Respect the neck staat op zijn shirt, met een afbeelding van hemzelf. Inhumane Harvest weet een grote stofwolk op te wekken. De jonge krijger zal zich vermaken, maar op het podium gebeurt niet zoveel. Alleen gitarist Erik Rutan loopt wat heen en weer, of staat de headbangen. Na tutu's en eenhoornpakken dacht ik alles wel gezien te hebben. Niet dus. Headbangende knuffels bij een show van Cannibal Corpse had ik niet verwacht. Bellenblaas voor het podium ook niet. Na een korte pauze is de aankondiging van Fucked With A Knife het eerste praatje. Corpsegrinder daagt het publiek uit voor een wedstrijd headbangen. Na de intro van I Cum Blood roept hij triomfantelijk 'I'm still fucking king!', waarna het nummer echt van start gaat. Na een tweede, langere pauze gooit de frontman drie flesjes water in het publiek en schept bewust enige verwarring over het einde van de set. Stripped, Raped And Strangled wordt aangekondigd als het laatste nummer, maar uiteraard volgt Hammer Smashed Face als toegift. (Marc)
Afgaande op het aantal shirts in het publiek is ook Jinjer een publiekstrekker. De band staat garant voor een energieke show en trapt af met Teacher, Teacher! Tussen On The Top en Call Me A Symbol staat zangeres Tatiana Shmailyuk eventjes stil bij de situatie in Oekrane. Het contrast tussen haar lieve, hoge stem als ze het publiek toespreekt en haar brute grunts is enorm. Natuurlijk is Tatiana de blikvanger. Ze speelt met de camera die vooraan naast het podium staat. Op het podium staan bordessen en de roosters aan de voorzijde zijn de catwalk. Het beeld is te zien op grote schermen aan weerszijden van het podium. Er hangen meerdere camera's, waardoor ook de drummers goed in beeld komen. Zo nu en dan hangt een drone boven het publiek. Zo krijgt iedereen een goed beeld van wat er op het podium gebeurt tijdens de shows. Voorafgaand aan Home Back vertelt Tatiana dat de bandleden in acht jaar al twee keer hun huis zijn verloren. 'We want our fucking home back!'. Verder besteedt ze geen woord aan de situatie in Oekrane. 'Are you having fun? Same here'. Jinjer is op Dynamo Metalfest om een goede show neer te zetten, met Perennial als hoogtepunt. Tatiana is ook live een goede zangers, al kwam dat iets minder goed uit de verf in Pisces. Al even indrukwekkend zijn de diepe grunts, zoals in Vortex. Een enkele crowdsurfer wordt gespot, maar verder staat het publiek vooral goedkeurend naar de show te kijken. Na Colossus volgt een fotomomentje, waarbij de band op de grond gaat liggen. Laten we hopen dat de oorlog in Oekrane snel stopt en dat we Jinjer nog vaak kunnen zien op de festivals. (Marc)
Ruim twee jaar zit deze Bay Area Interthrashional in de pijpleiding en wat zal chef du mission Craig Locicero vaak met zijn handen in het haar hebben gezeten. Corona gooide twee keer roet in het eten en ook de line up veranderde regelmatig. Deze act moet het natuurlijk voor een groot deel hebben van welke muzikanten er op de poster staan. Redelijk kort van tevoren zijn de deelnemers bekend gemaakt die speciaal hiervoor naar de Eindhovense kunstijsbaan zijn afgereisd. Van die lijst vallen natuurlijk namen op als Chris Kontos (ex-Machine Head), Katon W. DePena (Hirax) en Josh Christian (Toxik).
Dat het een hele operatie is, blijkt wel uit de uitgestelde signeersessie. De heren hebben de tijd nog hard nodig om te repeteren. Ook tijdens de soundcheck lijken sommige muzikanten wat nerveus rond te lopen. Harald Oimoen heeft nergens last van en gooit minikomkommers in het publiek die hij backstage gevonden heeft. Het optreden begint met een eerbetoon aan Cliff Burton die inmiddels 36 jaar niet meer onder ons is. Als intromuziek komt (Anesthesia) Pulling Teeth door de speakers, waarna het gezelschap Whiplash inzet. De boodschap is duidelijk! Dit moet een feest worden en iedereen moet straks met rug- en nekklachten van het veld af. De focus ligt vooral op klassiekers van debuutalbums. De meeste ervaren rotten zullen het wel jammer vinden dat vooral Metallica aandacht krijgt, maar Craig zal me na afloop nog toevertrouwen dat het de bedoeling is dat iedereen zich weer even zestien voelt. Daar slaagt het concert zeker in. Hoewel bands als Exodus en Testament gemist worden, is Death Angel wel van de partij. Randy Blythe (Lamb Of God) gaat helemaal tekeer op Fight Fire With Fire en Kayla Dixon (Dress The Dead) vertolkt Testaments Over The Wall op geweldige wijze. Het idee van wisselende muzikanten is natuurlijk heel tof, maar het haalt ook de vaart uit het optreden. Zeker als Chris Kontos de drums overneemt van Mark Hernandez valt het enkele minuten stil. Daarnaast is er nog afgesproken dat niemand nummers speelt die ze zelf opgenomen hebben. Craig Locicero loopt voor Off The Edge dan ook het podium af. Sommige criticasters zullen ook zeggen dat de hele vertoning een veredelde coverband is en dat is het misschien ook wel. De (feest)vreugde der herkenning, maar ook de vele speciale gasten maken het toch zeker tot een memorabele avond. (Ruud)
Als Lamb Of God aftrapt met Memento Mori, vliegt er meteen een strandbal boven het publiek voor het podium. Het drumstel staat op een flinke verhoging en die wordt door frontman Randy Blythe gebruikt om zo nu en dan van af te springen. Gitarist Mark Morton ziet meteen de camera staan en pakt zijn moment. Op de klanken van Ruin gaan de eerste crowdsurfers richting de vangploeg en het publiek springt lekker met de band mee tijdens Walk With Me In Hell. Gitarist Willie Adler ziet de camera ook staan en kijkt als een blij ei in de lens. Hij speelt de solo in Resurrection Man. Tussen de nummers door worden regelmatig de gitaren gewisseld. Bassist John Campbell speelt op minstens drie verschillende kleuren basgitaren. Na vijf nummers gaat drummer Artuto Cruz staan om het applaus te ontvangen en is het tijd voor een eerste praatje van Randy Blythe: "We are here to mess this place up! Now You've Got..." Het publiek antwoord met "Something To Die For!". John Campbell ziet opeens ook de camera staan en steek zijn tong uit. "Make some noise for Jinjer!", roept Randy, voordat 512 wordt ingezet. Lamb Of God weet het publiek goed mee te krijgen, maar is op Dynamo met een missie. Na Laid To Rest wordt dit duidelijk als Randy het publiek flink opzweept voor de afsluiter Redneck. Het zicht op het podium wordt onttrokken door een enorme stofwolk. Lamb Of God weet de grootste circlepit te ontketenen. Missie geslaagd. (Marc)
Door ziekte van onze recensist word ik op de avond zelf gevraagd om wat schrijfwerk over te nemen. Nou ben ik daar in het geval van Heaven Shall Burn niet heel enthousiast over, want ik ken niets van de band en ik heb ook nooit echt behoefte gehad om deze te leren kennen. Dat laatste zal ik terugnemen, want uiteindelijk is het optreden nog helemaal zo slecht nog niet. Het begint natuurlijk wel leuk met alle slingers die de lucht ingeschoten worden en vervolgens door de wind weer keurig terugbezorgd worden naar het podium. De roadies moeten eraan te pas komen om de mainstage weer toegankelijk te maken. Zo sta ik dan wat smadelijk te lachen met de armen over elkaar op gepaste afstand, maar al snel dringt het besef door dat deze Duitsers een prima potje staan te spelen. Waarschijnlijk ben ik niet de enige, want meer mensen weten hun weg naar voren te vinden. De band spoort de circlepit meerdere malen aan en iedere keer wordt deze groter. De aankondigingen van frontman Marcus Bischoff verraden dat de band van iedere plaat wel een nummer gekozen heeft om te spelen. Alleen van het laatste werk, Of Truth And Sacrifice, worden er drie gespeeld. De melodieuze death metal laat zich goed smaken! Wat ook zeker gezegd mag worden, is dat de inzet van Heaven Shall Burn prijzenswaardig is. Weliswaar geen headliner, maar de heren spelen alsof ze het wel zijn. De uitgebreide vuurwerkshow laat wel zien dat alles uit de kast getrokken wordt. Diepe buiging voor Heaven Shall Burn! (Ruud)
Wanneer de bouwers alles klaar gezet hebben voor Kreator, worden de lichten op het podium gedoofd. Uit de speaker klinkt Run To The Hills van Iron Maiden. Het publiek zingt luidkeels mee. Op het podium staan gespietste poppen in rode gewaden. Vanaf de banner overziet het monster wat er op het podium gebeurt. Vanaf de opener Violent Revolution volgen de eerste vier nummers elkaar op zonder pauze. De setlist bevat vooral titeltracks van de vijftien albums. Ook Kreator heeft een pyroshow, al is die bescheiden en verbleekt alles na de show van Heaven Shall Burn. De rij vlammen aan de voorzijde van het podium is een fraai element en er staan ook vlammenwerpers achter op het podium. Uiteraard op veilige afstand van Ventor (Jrgen Reil), die achter op het podium, zonder verhoging, achter zijn drumkit verstopt zit. De camera's zien hem wel. Bassist Frdric Leclercq is energiek. Wanneer Sami Yli-Sirni de solo's speelt, staan frontman Mille Petrozza en Frdric tegenover elkaar om de strakke, stevige basis van het nummer overeind te houden. Phobia wordt goed meegezongen en kerkklokken luiden Satan Is Real in. Daarna volgt het eerste praatje van Mille, wat hij afsluit met: "We are Kreator, you are The Hordes Of Chaos!". Een woord van dank volgt met het ophalen van wat herinneringen tijdens de aankondiging van 666-World Devided. Er volgen meer praatjes, meestal met flink wat galmend effect, die vooral bedoeld zijn om het publiek wat meer op te zwepen. Na Strongest Of The Strong staat Mille alleen op het podium met een grote vlag in de hand. 'You Know What Time it Is? It's time to raise The Flag Of Hate'. Met de titeltrack van de thrashklassieker Pleasure To Kill sluit Kreator de tweede, zeer geslaagde festivaldag af. (Marc)
Ons uitgebreide fotoalbum vind je op onze Facebook-pagina!