Zaterdag:
Aan Tankzilla is de eer om Dynamo te openen. Voor velen, waaronder ondergetekende, is het echter grotendeels wachtmuziek. Hoewel de muziek van ver komt, klinkt de lekker vunzige hardrock met stonerinvloeden erg fijn en maakt de rij om naar binnen te komen toch een stuk aangenamer. (Sam)
Dress The Dead is de nieuwe band van gitarist Craig Locicero (Forbidden) en drummer Mark Hernandez (Forbidden), bassist James Walker (Manmade God) en gitarist Michael Rowan (Insolence) in de gelederen. Zangeres Kayla Dixon blijkt een lot uit de loterij. Opgeleid in klassieke, jazz- en theaterzang, maar ook in acteren en dansen. Kayla weet het publiek vrijwel meteen voor zich te winnen met de opener Promisses And Kisses. Nummers als Red Handed, Knives Out en Painless Injection worden beloond met een kleine circlepit, terwijl de ingetogen passage halverwege 1969 een kippenvelmomentje is door Kayla's zangstem. Horns up voor Dress The Dead. (Marc)
Dat een jonge Amerikaanse band als Vended met slechts een ep en een handvol nummers al op Europese festivals speelt en dan ook nog wat later op de dag is best opmerkelijk. Dat zal vast wel iets te maken hebben met het feit dat twee van de leden zoons zijn van leden van Slipknot. Muzikaal hebben ze, vast ook niet toevallig, best veel weg van deze band. Het concert begint met Soft Cells versie van Tainted Love, dat van backingtrack klinkt. De band komt op en het nummer gaat over in Ded To Me. Zanger Griffin Taylor, zoon van, is de grootste blikvanger. Met een grote blonde krullenbos, ontbloot bovenlichaam en zwarte en blauwe schmink gaat hij meteen tekeer. Ook bassist Jeremiah Pugh raast over het podium heen. De energie werkt blijkbaar aanstekelijk want al snel ontstaat er, op verzoek van Griffin, een moshpit. De band zoekt tijdens de nummers veel contact met het publiek en ook tussen de nummers wordt er veel gepraat. Zo wordt vooraf Don't Scream gemeld dat het de eerste keer is dat Vended in Nederland speelt en tijdens Bloodline wordt gevraagd of het publiek klaar is voor de "sickest fucking breakdown". De overeenkomsten met Slipknot zijn muzikaal en esthetisch bijna niet te negeren, maar dat lijkt het grootste deel van het publiek niet te deren. De bezoekers gaan namelijk compleet mee met de energie van de band, die tot het einde over het podium blijft razen. Vended kan terugkijken op een geslaagd Nederlands debuut. (Sam)
Op voorhand lijkt Firewind een vreemde eend in de bijt, maar het is daarentegen een welkome afwisseling op het menu. Met Welcome To The Empire opent de band rond gitarist Gus G. meteen goed. Van het nieuwe, ongetitelde album (2020) maken ook Break Away en Rising Fire deel uit van de set, die verder een goede mix van de discografie omvat. De nieuwe nummers zijn bekend terrein voor frontman Herbie Langhans en hij stelt niet teleur met de nummers die origineel gezongen worden door Henning Basse (Ode To Leonidas) en Apollo Papathanasio (Head Up High, World On Fire en Falling To Pieces). Het is een energieke show en het instrumentale The Fire And The Fury weet een kleine circlepit te ontketenen. Hoogtepunt is de vertolking van de Flashdance-soundtrack Maniac aan het einde van de show. De cover van Michael Sembello wordt tijdens de signeersessie beloond door drie jongens die het woord "Maniac" op het ontblote bovenlijf laten schrijven door Herbie. (Marc)
Cattle Decapitation heeft een zware Europese tour achter de rug. De Amerikanen hebben weinig geluk gehad. Zo hadden ze onder meer autopech en waren ze hun bagage verloren. De vermoeidheid van de leden is dan ook wel te zien als ze het podium oplopen. Niet dat ze tijdens opener The Geocide niet enthousiast spelen, maar het duurt duidelijk even tot de vaart erin komt. Dit geldt ook voor het publiek. Dat het geluid van de bas en drum te hard staat en hierdoor de gitaar- en zangpartijen overstemt, helpt ook niet. Het publiek komt langzaam op gang en er ontstaat een moshpit. Tijdens opvolger Vulturous hebben vooral zanger Travis Ryan en drummer David McGraw ook de energie gevonden. Travis geeft aan dat ze het leuk vinden om terug te zijn en dat ze de pest hebben meegenomen, waarna Bring Back The Plague wordt ingezet. Het geluid is ondertussen verbeterd en de moshpit blijft groeien. Ook op het podium hebben ze er veel plezier in. Dit verworven tempo wordt er een beetje uitgehaald met intro The Great Dying, Pt.1, maar dat hebben de artiesten snel weer terug met de knallers One Day Closer To The End Of The World en hun grote hit Forced Gender Reassignment, die wordt opgedragen aan de man die voorin met een flamingo staat te zwaaien. De focus ligt erg op het laatste album Death Atlas, aangezien het hiervoorgenoemde nummer samen met het sublieme Plagueborne de enige nummers van andere albums zijn. Het concert raast verder, waarbij Travis tijdens Finish Them in de lucht spuugt, zijn speeksel per ongeluk opvangt met zijn hand en dit na een verbaasde blik dan maar terug stopt in zijn mond. De band sluit af met het bijna tien minuten durende Death Atlas. Al met al was het een concert dat even op gang moest komen, maar toen de band en het publiek eenmaal hun draai hadden gevonden, toch erg geslaagd was. (Sam)
Death Angel staat altijd garant voor een thrashmetalfeestje. Op een festival dat duidelijk in het teken staat van Bay Area thrash metal zijn deze heren de aftrappers van dit genre. Het concert opent met een combinatie van The Ultra-Violence en Mistress Of Pain. Dat de band de dag ervoor onder de naam Dutch Angel al heeft opgetreden op de pre-party heeft de energie van noch band noch publiek verminderd. Vanaf het begin gaat iedereen meteen los. Na het derde nummer Seemingly Endless Time wordt de naam van de band al gescandeerd, waarop zanger Mark Osegueda aangeeft dat hij dit niet gaat stoppen. Hij zegt ook dat de band het geweldig vindt om terug te zijn en dat Death Angel al sinds 1987 verliefd is op dit festival. Dat we met zijn allen een wilde 2,5 jaar achter de rug hebben en dat we nu muziek, en dan specifieker thrash metal, kunnen vieren met Death Angel. Deze gezamenlijke viering gebeurt tijdens The Dream Calls For Blood, waarbij er veel wordt gemosht. Caster Of Shame zorgt voor vele crowdsurfers en The Moth wordt uit vele kelen meegezongen. Tijdens de pre-party hebben ze gezegd dat ze alleen maar andere nummers zouden spelen dan deze setlist, maar blijkbaar is er nu tijd over dus kunnen ze een extra nummer spelen. Ze hebben het nummer gisteren al gespeeld, dus excuseren ze zich voor de gebroken belofte, maar wanneer Thrashers wordt ingezet, lijkt het publiek dat geen probleem te vinden. Het is tijd om volgens de band nog een laatse, blijvende impressie te maken met Thrown To The Wolves en dat doen de Amerikanen zeker. Death Angel staat altijd garant voor een uitstekende en passievolle thrashshow en dat is deze keer niet anders. (Sam)
Na dit thrashmetalfestijn is het opnieuw tijd voor wat gezellig gewelddadig plezier met Exodus. De intro van The Beatings Will Continue (Until Morale Improves) klinkt uit een bandje terwijl de band opkomt en wanneer de leden beginnen met spelen barst het publiek meteen los. Ook op het podium is men enthousiast. Zanger Steve 'Zetro' Sauza loopt boos over het podium terwijl hij rasperig de teksten de microfoon in snauwt. Ook Gary Holt heeft er duidelijk weer zin in. Klassieker A Lesson In Violence volgt, waarna het jongere nummer Blood In, Blood Out veel handen de lucht in doet gaan. Hierna vraagt Zetro of de toeschouwers klaar zijn voor geweld, gepaard met de mededeling dat ze wel op elkaar moeten letten, waarop het van het laatste album Persona Non Grata afkomstige The Years Of Death And Dying wordt gespeeld. Voordat Deathamphetamine begint, vermeldt Steve dat Dynamo het eerste festival is waar Exodus 32 jaar geleden heeft opgetreden. Ook kondigt hij aan dat gitarist Lee Altus helaas een familieverplichting had waardoor hij niet meekon. Maar Exodus wilde niet na zo'n lange tijd niet naar Europa komen, dus hebben ze Brandon Ellis uit The Black Dahlia Murder, die eigenlijk ook op Dynamo zouden komen optreden, meegenomen. Ook grijpt hij dit moment aan om de te vroege dood van diens zanger Travor Strnad te herdenken. De klassiekers blijven maar komen en het energie voor en op het podium lijkt niet te stoppen. Steve wil dat de toeschouwers Bonded By Blood meezingen, wat uiteraard gebeurd. Hij roept "Dynamo and Exodus forever!", en wil weten of de moshers aan Exodus maar vooral aan Gary Holt willen laten zien of ze nog kunnen walsen. Iedereen verwacht uiteraard The Toxic Waltz, maar wordt verrast met de intro van Raining Blood. Na lang applaus in ontvangst te nemen speelt de band toch hun eigen klassieker. Zoals Steve benoemt is er natuurlijk maar n manier om een Exodusconcert af te sluiten en dat is met The Strike Of The Beast. De band bedankt Dynamo en ook drummer Tom Hunting, die net genezen is van maagkanker, loopt naar een van de microfoons en bedankt het festival. Exodus doet wat Exodus het beste doet, een geweldige thrashmetalset gevuld met klassiekers opvoeren. (Sam)
Het is een voorrecht om Candlemass te zien op Dynamo Metalfest. De meesters van de doom grijpen de gelegenheid aan om het album Nightfall (1987) integraal te spelen. Behalve een kandelaar aan beide kanten van het drumstel staan er geen onnodige attributen op het podium. Dit tweede album is het eerste met de zang van Messiah Marcolin en dat baart me enige zorgen, al heb ik Marcolin al twintig jaar niet meer horen zingen. Vooral het begin van At The Gallows End verloopt moeizaam. De kracht is er wel een beetje uit bij Johan Lngqvist, maar hij weet zich te herpakken met Samarithan. Er is iets intrigerend aan Candlemass. Er zit een kameraadschap in de manier waarop deze ervaren rotten met elkaar op het podium staan. Dat is mooi om naar te kijken. Zo wordt Codex Gigas in een plechtige ceremonie voor het drumstel met de kandelaars gespeeld, met de rug naar het publiek gericht. Dat de schemer valt tijdens de show, komt de sfeer zeker ten goede met het groene licht. Bewitched wordt gespeeld met paars licht en het laatste woord wordt gezongen door het publiek. Na Mirror Mirror, de opener van Ancient Dreams (1988), gaat het licht uit en verlaat de band het podium. Geen afscheid, niets. Ze komen terug. Solitude? Jazeker. Ashes to ashes, dust to dust. Een diepe buiging voor Candlemass. (Marc)
De temperatuur is nog zeer aangenaam en de sfeer nog altijd gemoedelijk als de mensenmassa zich voor het podium begeeft voor Testament. Als Rise Up wordt ingezet, valt meteen op dat het geluid beter is dan de eerdere optredens van de dag. Het geluid stond wel heel erg hard. De basgitaar van Steve DiGiorgio is goed te horen en dat bevalt me wel. Het showelement zit er ook meteen goed in. Rookmachines voor het podium en bordessen waar de solerende gitarist op kan schitteren. Er is voldoende ruimte voor Alex Skolnick en Eric Peterson om er samen op te staan tijdens een duosolo. Frontman Chuck Billy haalt herinneringen op aan zijn eerste bezoek aan Eindhoven, vijfendertig jaar geleden, waarna Children Of The Next Level wordt ingezet. Na WWIII vraagt Chuck een applaus voor Dave Lombardo, die weer terug is achter de drumkit, waarna D.N.R. wordt ingezet. Chuck staat vermakelijk op het middelste bordes te dansen als de circlepit aanzwelt tijdens de groovende passage in The Formation Of Damnation, terwijl crowdsurfers naar het podium worden geleid. 'Old-school shit', zoals Chuck het noemt, maakt een flink deel uit van de setlist. Ook de laatste vier nummers zijn afkomstig van The New Order (1988) en The Legacy (1987). Chuck zweept het publiek op om een wall of death te vormen, voordat Into The Pit wordt ingezet. Tijdens de zware groove staat hij goedkeurend te swingen op de verhoging. Het bevalt de band wat het publiek laat zien in Eindhoven en met Alone In The Dark sluit Testament de eerste geslaagde festivaldag af. (Marc)
Ons uitgebreide fotoalbum vind je op onze Facebook-pagina!
