Zaterdag
Powerwolf kun je op elk festival zien. Meestal staan deze op sex beluste vampieren wel wat hoger op de bill, maar dit is naar het schijnt de allereerste show van Powerwolf in Noorwegen, dus de band heeft nog een lange weg te gaan. Toch zingt het publiek de nummers veelvuldig mee. Dat is bij deze band ook niet heel moeilijk, want de songs zijn zo catchy als het maar kan en bevatten simpele teksten. Frontman Attila Dorn weet inmiddels uitstekend hoe hij het publiek moet bespelen. In tegenstelling tot de fans in Noorwegen heb ik Powerwolf al ontelbare keren gezien en kan inmiddels de show wel dromen, want als er n band is die niet van de succesformule afwijkt, is het Powerwolf wel. Ondanks dat is het toch weer lekker meezingen met songs als Amen & Attack en Resurrection By Erection.
Lekker meezingen is het dan weer niet bij Dream Theater. Daar waar Powerwolf een 10 scoort op de schaal van Catchy, behaalt Dream Theater misschien met moeite een 2. Het is dan ook niet echt een band om op een festival te zien. Dream Theater opent met de eerste single Untethered Angel van de nieuwe plaat Distance Over Time. De band speelt Scenes From A Memory niet integraal, zoals sommige fans bij de initile berichtgeving wel dachten. Nee, het is zo ongeveer het tegenovergestelde. Van een vijftal platen komt slechts n song voorbij (waaronder natuurlijk wel Pull Me Under, Lie en As I Am). Bijna de helft van de songs bestaat echter uit nieuwer materiaal, wat er toch minder goed ingaat bij dit festivalpubliek dan de oude songs. Helaas, een gemiste kans.
Testament gooit er juist wel een setlist met vele bekende songs tegenaan, al begint dat pas na twee songs van de laatste (maar inmiddels ook alweer drie jaar oude) plaat. Daarna volgen klassiekers als Into The Pit, The New Order en Over The Wall, evenals nummers als More Than Meets The Eye en The Formation Of Damnation, die dat zeker gaan worden. Zoals meestal is de band ook vandaag weer lekker op dreef. Frontman Chuck Billy vuurt de teksten weer met de intensiteit van een machinegeweer af op het publiek en gitaristen Eric Peterson en Alex Skolnick staan beurtelings in de schijnwerpers om te soleren, terwijl het publiek de ene na de andere moshpit begint. Heerlijk!
Van buitenaf gezien lijkt het alsof de tent bij Oslo Ess vol staat. Bij binnenkomst blijkt dat best mee te vallen, want de temperatuur is er aardig opgelopen. Toch wordt er aardig meegeschreeuwd met deze punkrockers, die mij aan het eveneens Noorse TurboNegro doen denken. Het steekt echter allemaal net iets minder goed in elkaar. Ondanks dat is Oslo Ess toch best vermakelijk. In Flames daarentegen maakt een beetje een uitgebluste indruk. Dat komt mede doordat het nieuwe materiaal veel melodieuzer is dan het oude werk. En laten ze nu juist heel veel nieuw materiaal spelen. De intensiteit is vandaag dan ook ver te zoeken. Het is wel leuk om gitarist Chris Broderick (ex-Megadeth) weer eens te zien spelen.
Carcass is de laatste brute band van het festival en sluit het kleine podium af. Je zou denken dat de tent te klein is voor deze band, maar dat valt tegen. Gelukkig druppelt er gaandeweg het optreden steeds meer volk binnen. Dat de band vandaag nog optreedt, is een wonder. Frontman Jeff Walker zegt al snel dat het een bijzonder optreden is, met dank aan KLM. De blauwe luchtvaartmaatschappij heeft namelijk een groot deel van de koffers en instrumenten zoekgemaakt, waardoor Carcass in alle haast spullen bij elkaar moest schrapen om berhaupt nog te kunnen optreden. De woede is dan ook goed te horen in de stem van Walker. De furie is ook te voelen bij de andere muzikanten. Ondanks de tegenslag levert Carcass een puik optreden af, waarbij de nadruk op de albums van begin jaren 90 ligt, maar ook het comebackalbum Surgical Steel wordt niet vergeten.
Def Leppard is op papier de softste headliner van het festival. De dove luipaarden zorgen er echter wel voor dat ook de mensen doof worden, want het volume wordt naar standje elf gezet. Op het Download-festival speelde de band de klassieke plaat Hysteria integraal, maar wanneer de band vandaag opent met Rocket weten de fans al dat het weer de "greatest hits"-set wordt. Dat daar alsnog veel songs van Hysteria inzitten, is overigens niet meer dan logisch. Opvallend is wel dat de jonkies die bij In Flames en Volbeat vooraan stonden, nu plaats hebben gemaakt voor de meer doorwinterde rockers. Die rockers zingen overigens uit volle borst mee met songs als Pour Some Sugar On Me en afsluiter Photograph. Toch verlaten velen al vroegtijdig het terrein. Def Leppard is best leuk, maar eigenlijk geen headlinemateriaal.
Al met al is Tons Of Rock zeker de moeite waard om eens te proberen. Het festival is goed georganiseerd. Bij het hoofdpodium heb je overal goed zicht en ook in de tenten is het goed te doen. Met drie podia is overlap helaas onvermijdelijk. Met meestal slechts vier bands per podium krijgen de meeste bands behoorlijk wat speeltijd. De grote tent is wellicht wel iets te klein voor de acts die er dit jaar staan, dus hopelijk maken ze hier volgend jaar ook een openluchtpodium van. Mocht je geen zin hebben om bij een podium te staan, dan kun je ook iets verderop rustig in het gras liggen en de bands beluisteren. Jezelf lamzuipen kost je echter wel een aardige duit. Bier is er namelijk niet goedkoop (10 euro ongeveer), zoals overal in Noorwegen, maar de bekers zijn gelukkig niet al te klein. Het normale bier is overigens goed te drinken en voor de fijnproevers staan er ook enkele speciaalbiertjes op de kaart.
