Vrijdag
Aan het begin van dag twee moet ik helaas de Mongoolse folk metal van The Hu missen. Mijn eerste band op deze dag is Conception. Met je ogen dicht klinkt deze band als een langzamere, "light"-versie van Kamelot. Doe je je ogen open, dan kom je erachter dat dat niet zo gek is want voormalig Kamelot-frontman Roy Khan is weer terug aan het muziekfront met zijn oude band. Hij mag zich dan wel mijn kapsel hebben aangemeten, zijn stem klinkt nog als vanouds. De nummers zijn echter wel wat tam en komen op zo'n groot podium niet echt goed over.
Vltimas staat vandaag op het kleinste podium. De band, met in haar gelederen onder andere David Vincent (ex-Morbid Angel) en gitarist Blasphemer (ex-Mayhem), bracht eerder dit jaar het uitstekende debuutalbum Something Wicked Marches In uit en opent vandaag met het titelnummer. Het is wat raar om Vincent zonder basgitaar op het podium te zien. Hij weet zichzelf ook niet altijd een houding te geven, dus komen er soms wat rare danspasjes tevoorschijn. Op plaat klinkt de band retestrak, maar vandaag werkt het geluid niet echt mee en verzandt het geheel soms in een brei van lawaai.
Vreid heeft al eerder op Tons Of Rock gestaan. Dat de band op deze nieuwe locatie terugkeert, is niet zo verwonderlijk. Bassist Hvll is namelijk een van de organisatoren van het festival. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom de band iets grootser kan uitpakken dan de meeste bands op het kleinste podium. Vreid krijgt in ieder geval een warm onthaal van het publiek. De band heeft er ook zichtbaar zin in. Helemaal wanneer we ook nog een klein eerbetoon krijgen aan Windir, de band waaruit Vreid is voortgekomen.
Een dag eerder was ik nog op de plek waar de Noorse blackmetalscene volgens de legendes begon, vandaag staat Mayhem op het programma. Bij opkomst ziet de band er niet echt indrukwekkend uit. Alleen frontman Attila Csihar lijkt nog wat moeite gedaan te hebben door corpsepaint op te doen. Bassist Necrobutcher lijkt er weinig zin in te hebben. Gaandeweg de eerste songs komt daar gelukkig wel wat verandering in. Voor aanvang van Freezing Moon, vrij vroeg in de show, verdwijnen de mannen echter al van het podium. Ze komen terug met zwarte gewaden aan, waarna de show pas echt begint. Vervolgens worden we getrakteerd op nog een paar klassiekers van het legendarische De Mysteriis Dom Sathanas, waaronder het titelnummer. Daarna gaan we nog wat verder terug in de tijd, naar de Deathcrush-EP. De brute show wordt afgesloten met Pure Fucking Armageddon, maar het optreden rammelt aan alle kanten.
Waarom Slayer geen headliner is, snapt natuurlijk niemand. Bij de aller-, aller-, ALLERlaatste show in Noorwegen (of in welk land dan ook) verwacht iedereen dat natuurlijk wel. Ook vanavond gaan we nog n keer los op nummers als Postmortem, War Ensemble, Mandatory Suicide en de titelnummers van de diverse klassieke platen. Toch lijkt het erop dat de band op de automatische piloot speelt en de setlist bevat weinig opzienbarends. Maar toch pinkt menig fan na de show een traantje weg, wetende dat hij of zij Slayer nooit meer live zal zien. Daarom gaat het publiek nog een keer extra hard los op afsluiter Angel Of Death, waarmee er een einde komt aan de show van deze thrashgigant. Na afloop blijft Araya nog enkele minuten naar het publiek kijken voor een allerlaatste herinnering, maar meer dan een "Thank you, we will miss you" kan er dan niet meer van af.
Kort daarna moet je in de kleine tent zijn, waar Possessed staat (en zit). De band bracht dit voorjaar een uitstekend comeback-album uit en live is het ook altijd genieten met de band rondom frontman Jeff Beccera. Het blijft mooi om te zien dat zijn handicap hem niet in de weg zit om op te treden, maar het is natuurlijk de muziek die telt. Met dit optreden sluit Possessed de Europese tournee af. Dat de band al een maand op tour is, is niet te merken. De mannen gaan er volledig voor en dat wordt door het publiek ook zeer gewaardeerd. De vijftig minuten speeltijd zijn dan ook zo voorbij, maar het publiek wil meer. Gelukkig krijgen we dat dan ook, want de band kijkt niet op de klok en speelt gewoon nog even door.
Volbeat pakt nog even een festival mee, vlak voor de release van een nieuwe plaat. Omdat het album nog niet uit is, is het podium wat karig aangekleed, met eigenlijk alleen een groot scherm op de achtergrond. Wel krijgen we vanavond een handjevol nieuwe nummers te horen, waarvan er twee (Leviathan en Last Day Under The Sun) voor het eerst live gespeeld worden. De catchy songs van deze Deense band weten het publiek ook goed op te zwepen. De nadruk bij Volbeat ligt duidelijk op de laatste paar albums, maar gelukkig wordt een nummer als Sad Man's Tongue niet vergeten en natuurlijk wordt er afgesloten met Still Counting. Daarmee komt er een eind aan de tweede dag van het festival en is het dringen bij de bus terug naar het centrum.
