Het parkeerterrein en de shuttleverbinding blijken bij aankomst in Ysselstein ver van het festivalterrein af te liggen. Midden in de polder kunnen we de auto kwijt en met de bus gaan we richting de locatie. Later blijkt dat de organisatie slechts n bus inzet om het publiek heen en weer te pendelen. Het zorgt vrijdagavond voor een behoorlijke wachttijd bij de opstapplaats, maar de gemoedelijke sfeer en vriendelijke vrijwilligers kweken een buffer van goodwill. De organisatorische misser is niet onopgemerkt gebleven, want zaterdagavond is er sprake van meerdere pendelbussen.
Vrijdag
Ik ben precies op tijd om BillyBio aan het werk te zien. De gitarist van Biohazard speelt in de grote tent (Eagle) en moet het doen met een karige opkomst. Uiteraard horen we nummers van het recent verschenen Feed The Fire, maar ook speelt de band Get Up, Stand Up van Bob Marley. Wat beweging ontstaat er tijdens de Biohazard-cover Punishment en met de nodige achtergrondinformatie over het ontstaan van de circlepit (oorsprong in Nederland) eindigt de set met Freedoms Never Free.
Als vervanging voor het Amerikaanse Candy heeft de organisatie het Nederlandse Manu Armata weten te strikken. De kleine tent (Buzzard) is goed gevuld en de bezoekers horen vuige oldschool hardcore met dansbare moshparts. De band deelt rake klappen uit met zijn muziek, maar het erg schelle geluid van de crashbekkens had gerust wat minder hard in de mix mogen staan. Al met al een goede vervanging die aardig in het verlengde ligt van het afwezige Candy.
Het Japanse Crystal Lake heeft een behoorlijke schare fans opgebouwd, getuige de vele bandshirts die her en der zijn te zien op het terrein. De mannen trekken een muur van geluid op in een aardig gevulde Eagle. De energieke podiumpresentatie zorgt voor een visueel spektakel, evenals de vocalist die moeiteloos growls, grunts en cleane zang afwisselt. De deathcore ligt goed in het gehoor, maar is van hetzelfde laken een pak. Met Apollo gaan alle koppen echter nog eenmaal tevreden op en neer, terwijl de zanger zich zowat tussen het publiek begeeft. Een goede opwarmer voor Whitechapel later vandaag.
Tijd om even een zak friet met mayo weg te tikken. Er is zelden sprake van wachtrijen bij de horecapunten en de prijzen zijn vriendelijk te noemen. De bezoekers betalen 2,50 voor een muntje en de cholesterol verhogende puntzak kost mij omgerekend 3,75. De schaduw opzoeken is niet altijd even gemakkelijk, maar er is wel degelijk moeite gedaan om bezoekers te behoeden voor de hitte. Vernevelaars en een grote tent met bankjes zorgen voor voldoening. Een extra gelegenheid was weliswaar welkom geweest. Zeker tegen het eind van de middag bevinden mensen zich op alle mogelijke plekken waar ook maar een beetje schaduw te vinden is.
Regulate is de eerste verrassing van vandaag. De straightedge hardcore neemt ons mee terug naar de jaren 80. De kleine zanger Sebastian Paba zweept het selecte aantal bezoekers in de kleinste tent goed op en krijgt aardig wat bijval vooraan het podium. Alle benodigde ingredinten voor succes zijn aanwezig en de aanstekelijke old school hardcore doet de rest. De tevreden gezichten na afloop bevestigen een puik optreden. Ik ben fan.
Midden op het terrein begint de tweede BMX-show van de dag. Vijf van de beste Europese fietsers vermaken het publiek en doen hun best om te imponeren met knappe trucs. Op de ramps zien we backflips, 360s en meer moois. Dit alles onder het genot van de muziek die ondertussen uit de verschillende tenten galmt.
Vorig jaar verscheen Posthuman. Vandaag is dat album de leidraad voor het optreden van Harms Way. De industrial-invloeden zijn goed hoorbaar en de samples sluiten aan bij de stijl van het laatste album. Last Man, Sink en uiteraard Become A Machine passeren de revue. Sportbeest James Pligge trekt de goed gevulde tent lekker mee tijdens de slopende moshpassages. Ondanks de beperkte speeltijd voldoet Harms Way aan de verwachting, namelijk overrompelen met brute hardcore.
Ondertussen is Whitechapel in de Eagle begonnen met zijn show. De grote backdrop van het meest recente album The Valley is een ware eye-catcher. Wat ook opvalt is de tamme publieksreactie. Dat vocalist Phil Bozeman halverwege het optreden roept: Are we alive? is dan ook niet heel vreemd. Het optreden is verder retestrak, maar te glad geplamuurd. Op het album klinken tracks als Mark Of The Blade, I, Dementia en When A Demon Defiles A Witch net wat giftiger. Ik mis de oprechte intensiteit. De paar fanatiekelingen voor het podium krijgen waar ze voor komen en de overige luisteraars vinden het wel prima.
De eerste dubbeling in het programma vindt plaats rond de klok van vijf. Zowel Madball als Employed To Serve treden aan. De keuze is snel gemaakt voor mij. Eternal Forward Motion van Employed To Serve is namelijk n van mijn favorieten platen dit jaar. De Britten laten in de Buzzard precies horen waarom dat zo is. Tegelijkertijd rekent zangeres Justine Jones af met de enige kritische kanttekening die ik had op het meest recente album. Haar stem klinkt live nog harder dan een bronstige stier. De ritmesectie doet er nog een schepje bovenop. De strakke metalcore is met 110% aan overtuigingskracht gespeeld. Met onder andere Owed Zero, Harsh Truth en knaller Force Fed horen we n van de meest intense shows op Jera On Air. Ik heb het eerder geschreven, maar houd Employed To Serve in de gaten.
Madball speelt tegelijkertijd in de Vulture (middelgrote tent) een op voorhand gewonnen wedstrijd. De New Yorkers staan garant voor passie en ook deze ronde eet het publiek weer uit de handen van Freddy en consorten. Hoe kan het ook anders als de nummers Set It Off, Hold It Down, Get Out en Look My Way voorbijkomen. De volle tent is het bewijs van het begrip dat Madball heet. Hoewel de mannen zichtbaar een dagje ouder worden, is er aan motivatie en overtuiging nog steeds geen gebrek.
Niet lang na dit optreden mag Terror het opnieuw proberen in dezelfde tent. Ook nu is het publiek in groten getale aanwezig. Hoewel ook Scott Vogel zichtbaar ouder is geworden, is het venijn er nog steeds niet van af. Wat vooral opvalt, is dat de zang erg hard staat afgesteld. Het veelvuldig vragen om beweging voor het podium is daarnaast ook overbodig. De security bij de dranghekken krijgt het werk letterlijk aangereikt. Een gevarieerde setlist zorgt voor genoeg vertier. Onder andere opener Lowest Of The Low, Overcome, Spit My Rage en het vorig jaar uitgebrachte Mental Demolition gaan erin als een koude heer. Als Scott bij de afsluiter Keepers Of The Faith zijn microfoon in het publiek gooit, blijkt de rest vanzelf te gaan. Spit my rage!
Ondertussen is het merkbaar drukker geworden op het terrein. Mensen zitten buiten in de schaduwplekken en bij de wcs duurt het allemaal net iets langer. In de Eagle begint Beartooth. De catchy mix van punkrock en hardcore is strak uitgevoerd en zit goed in elkaar. De muziek is aanstekelijk en tijdens nummers als You Never Know, Manupilation en meezinger Afterall gaat het publiek lekker tekeer. Als de drummer halverwege de set zelfs een solo uit de hoge hoed tovert, is de beer los. Het kan allemaal op Jera. Het is zonde dat de speeltijd erop zit na In Between, dat een regelrechte luistertip is voor de mensen die onbekend zijn met deze band.
Dan is het weer kiezen: Ignite of ons eigen For I Am King. De kans is groter dat ik FIAK binnenkort nog eens live aan het werk kan zien, dus besluit ik dat optreden te skippen. Ignite trapt af in een halfvolle Vulture. Er zijn kennelijk genoeg bezoekers die minder hebben met de melodieuze hardcoreband. Zij missen een Zoli die, zoals altijd, prima bij stem is. Een stem die uit duizenden is te herkennen en tot n van de beste in het genre behoort. Veteran is het openingsnummer en de handen slaan vervolgens terecht op elkaar voor Fear Is Our Tradition, Let It Burn en het prachtige My Judgement Day. Ook horen we de Bad-Religion cover Were Only Gonna Die. Tegen het einde neemt Ignite gas terug met Slowdown en Better Days. De uitvoering is ondanks de technische mankementen prima. Met Bleeding komt een einde aan het prima optreden van de positieve, feelgood hardcore van deze band.
Met de zeer recent uigebrachte ep Era Of Decay heeft Risk It vandaag een goede redenen om de bezoekers te laten horen waar het voor staat. Omdat de Duitsers tegelijk spelen met Sum 41, is het niet erg druk in de Buzzard. Het zal de mannen een Duitse bockworst wezen. Wat een beleving en emotie legt Risk It in zijn muziek zeg! De knusse, kleine tent is precies de juiste plek voor deze show. Dit in combinatie met de stagedivers en de old school klanken, zorgt het optreden voor een echte ouderwetse hardcore-beleving. Het t-shirt van de gitarist (No Warning) verraadt de muzikale invloed. Een mix van Madball en No Warning komt aardig in de buurt. Het is zonde dat de lichten aangaan na Who's Fooling Who. Intens!
De zware week en dag beginnen na Risk It bij mij zijn tol te eisen. Ik besluit om richting het parkeerterrein te lopen terwijl Sum 41 in de grote tent die letterlijk uitpuilt, zijn vrolijke punknoten uitspuugt. De lichtshow komt goed tot zijn recht terwijl de bekende oudjes In Too Deep en Fat Lip het einde inzetten van het optreden.
