Zaterdag

Wie dacht dat het gisteren al warm was, zal het vandaag extra zwaar hebben. De zon brandt genadeloos hard op de Friese weide. Het is vooral daarom niet druk bij Evil Invaders. De meeste mensen staan hutjemutje in de schaduw, maar de hitte deert de Belgen niet. Terwijl de thermometer 35 graden aanwijst, maakt Evil Invaders zijn reputatie van energieke liveband waar. Dat is nogal een prestatie aangezien de meeste aanwezigen nog te lam zijn om mee te klappen. Genietend van de energie en de vele gierende solo’s besef ik me dat Evil Invaders met gemak een van beste thrashmetalbands van het moment is. Wordt het niet weer tijd voor een nieuw album, heren? (Ruud)

Het volgende slachtoffer van de hitte is Carach Angren. Niet dat deze Limburgers het slecht doen, integendeel zelfs. Dit is het moment dat een podium in een tent gemist wordt. In de volle zon komt de show simpelweg niet goed tot zijn recht. Rechts van me wordt al lachend afgevraagd hoe lang de corpsepaint het houdt, maar ook tijdens dit optreden geeft de band geen krimp. Enkel de dikke jas van de frontman gaat uit. Halverwege de show wordt ook duidelijk wat er onder het laken staat. Een verminkte paspop wordt oraal bevredigd. Spijtig genoeg heb ik de gezichten van de mensen van de metalbijbelstand niet kunnen zien. Carach Angren maakt eveneens een goede indruk. Een punt van kritiek is dat het geluid wat ielig is. Een tweede gitarist en/of een bassist wordt gemist. Desondanks is dit optreden beduidend interessanter dan wat Cradle Of Filth gisteravond liet zien. (Ruud)

Als ik een gokje moet wagen, dan heeft Pestilence waarschijnlijk de pech om op het heetst van de dag te spelen. Zelfs ondergetekende heeft zich teruggetrokken in de schaduw bij de bar. Ik moet bekennen dat ik de band niet heb gevolgd sinds de reünie, al ben ik wel bekend met Testimony Of The Ancients. Daarvan komen in elk geval The Secrecies Of Horror en Twisted Truth aan bod. Het nieuwere werk is absoluut niet verkeerd. Dit soort progressieve death metal komt waarschijnlijk in een wat minder zonrijke setting beter tot zijn recht en ook een beter geluid zal helpen. Patrick Mameli is de sympathie zelve door verschillende keren het publiek te prijzen voor zijn uithoudingsvermogen, maar ik vind het knap dat het hem en zijn bandleden lukt om een uur lang in de richting van de zon te turen. Pestilence haalt alles eruit wat erin zit en dat verdient waardering. (Ruud)

"Ik ben normaal niet zo van het kletsen, maar nu...", aldus Ryanne van Dorst, wiens zweet al bij het aantreden van het lijf gutst. Er volgen wat milde verwensingen over het weer en bedankjes richting het publiek. DOOL doet haar laatste optredens voordat ze voor een aantal maanden in de studio verdwijnt. Een nieuw nummer staat op de setlist, maar dat weet nog geen indruk te maken. De gespeelde nummers komen natuurlijk vooral van het nog enige album, maar ook de verse cover Love Like Blood (Killing Joke) staat op de setlist. Er wordt verder niet veel meer gekletst en DOOL zet een optreden neer dat je van dit gezelschap mag verwachten. Het spelplezier is er ondanks de hitte in hoge mate en ook het publiek reageert goed. Oweynagat is het hoogtepunt van de set. Daarna is het vrij snel afgelopen en komt dit puike optreden ten einde. (Ruud)

Hoog op de poster, maar vrij onbekend: Vivaldi Metal Project wekt aardig wat interesse. De aankondiging liegt er ook niet om. Er worden connecties gelegd met onder andere Savatage. Testament, Stratovarius, Within Temptation en Rhapsody Of Fire. Op de backdrop staat de kreet "all metal stars". Het gezelschap dat vervolgens op het podium stapt, bestaat uit louter onbekende gezichten. Ok... geen nood. Het kan nog steeds leuk worden. Maar het wordt niet leuk. Ik mag af en toe graag een portie klassieke muziek hebben, maar dan graag het zware, bombastische werk van Beethoven of Wagner. Vivaldi is me te lichtvoetig, maar wat dit metalproject ermee doet, is het ook niet. Het stuk is onherkenbaar op te veel momenten. Het is bij vlagen saai en de presentatie is ronduit truttig. Het is zo’n vrolijke boel op het podium dat er regelmatig schouderklopjes en brede glimlachen uitgedeeld worden. Het is net The Kelly Family. Ik kan me voorstellen dat dit soort projecten goed aanslaat in het Middellandse Zeegebied, maar vraag me wel af of de stugge Fries hierop zit te wachten. (Ruud)

Ok, lieve lezers. Ik heb niets, maar dan ook echt niets met brutal death metal. Ik kan deze brij van geluid niet doorgronden. Er is geen andere recensent vanuit Metalfan.nl die erover kan schrijven. Vandaar dus geen waardeoordeel over Cannibal Corpse, maar een observatie. Het gaat hard. De band en de voorste rijen hebben er absoluut zin in, maar wat de vaart uit het optreden haalt, zijn de momenten waarop het geluid wegvalt. Zouden de stoppen gesmolten zijn? Nee, de zon is al achter de bomen verdwenen. Is er te hard gespeeld? Wellicht. Een betere conclusie kan de leek niet trekken. Verder heb ik vooral gefascineerd naar Corpsegrinder staan kijken. Je zou kunnen zeggen dat de frontman gewoon dik is, maar na tien minuten gruntend helicopteren, vraag ik me af of zijn dikke nek misschien wel ontzettend gespierd is. Hij daagt het publiek dan ook uit om mee te doen, al zegt hij er direct bij dat het een kansloze missie is. Qua intensiteit wint niemand het van Cannibal Corpse. (Ruud)

Ik vertoef vandaag te weinig bij de Party Stage om daadwerkelijk iets te schrijven over de bands die er spelen. Het Finse Wolfheart vormt de uitzondering, omdat ik een uur Cannibal Corpse simpelweg niet trek en deze band staat omschreven als death metal met elementen uit folk, waag ik een kans. De meeste mensen blijven bij het hoofdpodium staan en daar kan ik hen geen ongelijk in geven. Het is niet alleen weinig bijzonder wat dit kwartet laat horen, maar het optreden is bijzonder statisch. In de verte doet het denken aan Primordial en wellicht dat fans van Amon Amarth deze band wel een kans moeten geven, maar ik kan me niet voorstellen dat hier vanavond zieltjes gewonnen worden. (Ruud)

Zodra The Wizard van Uriah Heep over de Friese weide schalt, wordt het langzaam maar zeker stil. King Diamond is in aantocht. De hele ombouwpauze hebben we tegen een doek gekeken dat nu naar beneden valt. In dat half uurtje tijd is een compleet sanatorium op het podium gebouwd, inclusief verdiepingen. Je zou bijna een horror-opera verwachten, maar King Diamond trakteert zijn publiek op een fruitschaal vol eigen hits. Geen werk van Mercyful Fate helaas, maar dat is hem vergeven. King is goed bij stem en zoals altijd wordt hij omringd door een schare uitstekende muzikanten. Uiteraard is er weer een meisje dat haar rol geweldig vervult. Iedereen hoort wel favoriete songs voorbijkomen, waarvan Abigail natuurlijk de bekendste is. Tussendoor vertrouwt King Diamond ons toe dat een nieuw album in de maak is en als voorproefje krijgen we Masquerade Of Madness gepresenteerd. Een goed nummer met een fijne melodie. Het optreden staat als een huis. Toch lijkt er iets niet helemaal te kloppen. Het is alsof de show te goed ingestudeerd is. Een half uur voor het einde loopt de band al van het podium af en om een of andere reden blijft het akelig stil. Een paar mensen roepen nog om een encore en uiteindelijk krijgen we die ook. King zegt dat we het verdiend hebben en precies dat moment vat het optreden goed samen. Het klinkt allemaal als een klokje en het is geweldig aangekleed, maar het voelt wat leeg aan. Ik verlaat al snel de weide om de drukte op de parkeerplaats voor te zijn tijdens wat het laatste nummer blijkt te zijn. (Ruud)

Ondanks de kritische kanttekeningen is Dokk'em Open Air 2019 uiterst geslaagd. De reacties tijdens en na afloop het evenement zijn vrijwel unaniem positief. Neem nu die van Dani Filth: "Well, that was a fun day! Dokk'em is a small but very entertaining festival in Holland with a wicked line-up (tonight hosts Pestilence, Carach Angren, Cannibal Corpse and King Diamond). The weather was warm, the backstage (although a short walk across the way to a sports hall) was spacious, the crowd appreciative, the countryside beautiful and the Heavy Metal one hundred percent! I had an awesome day feeling like I was on holiday and thanks must be extended to Enforcer, who played a killer set late-afternoon full in the sun."

Het is fantastisch om te zien dat het festival terug is van weggeweest en dat er zo veel metalfans aanwezig waren om een gezellig weekend met elkaar te vieren op een zeer geschikte locatie in een gastvrije stad. Honderdveertig vrijwilligers zorgden ervoor dat het geheel goed georganiseerd was. Het zat de organisatie gelukkig eens een keer mee met het mooie weer, al was het wel erg warm op zaterdag. Dat leverde een hoge bezettingsgraad in de schaduwgebieden op. Onder andere bij de Party Stage, een gezellige hoek waar je kunt zitten in de Biergarten of feest kunt vieren bij het podium. Bij het hoofdpodium heb je veel ruimte om een goede plek te bemachtigen voor de shows. Het randprogramma was goed verzorgd met onder andere de strijdende vechters die de hitte trotseerden in hun warme outfits.

Volgend jaar komen we graag weer. Dan op donderdag 2, vrijdag 3 en zaterdag 4 juli 2020 en niet zoals eerder aangekondigd een week eerder (de organisatie was iets té enthousiast). Reeds gekochte early-bird-kaarten blijven geldig, maar de kaarten inleveren is ook mogelijk vanwege deze verplaatsing. Wellicht is de locatie het nieuwe vaste evenemententerrein in het Tolhuispark. Dat wordt nog onderzocht door de wethouder. In ieder geval is het top dat er volgend jaar weer een editie is van het kleinschalige en gezellige metalfestival.