Sommigen zijn er al op donderdagavond, als drie coverbands (The Ultimate Guns N’ Roses, Damaged Justice en The Troopers) in de Biergarten aantreden onder de noemer Monsters Of Rock’Em Tribute Night. De naam heeft betrekking op een later deze zomer te openen rockcafé aan de Hantumerweg in Dokkum. Wij komen echter pas op vrijdag aan in het Friese stadje.

Vrijdag

Op vrijdag zijn de camping en het festivalterrein drukker bevolkt. Was er tijdens de vorige editie nog sprake van regen, ditmaal blijft het droog. Op deze eerste festivaldag is de temperatuur bovendien aangenaam. Ideaal festivalweer dus en dat levert een prima sfeer op. Al bij openingsact Overruled staan er veel meer mensen te kijken dan tijdens de editie in 2016. Honderden versus enkele handen vol. Het blijft niet bij kijken bij het hoofdpodium, want de mix van thrash, heavy en speed metal van de Drentse formatie zet al vroeg in de set aan tot headbangen en ook de eerste pit van de dag is al een feit. Zowel bandleden als festivalgangers hebben er veel zin in. Het kwartet staat uitstekend te spelen en er zit een lekker tempo in de set. Het geluid staat prima afgesteld, waardoor het leadgitaarwerk van Ronald Reinders goed uit de verf komt. Ondertussen doen de rookkanonnen hun werk. Slechts af en toe is er een kort praatje van zanger/gitarist Ronald Smit tussen de nummers door. Zo moedigt hij het publiek aan en is She-Devil voor de dames: "Go wild, go insane en show your tits!" Helaas zit het er al na een half uur op. Overruled, dat met een energiek en strak optreden een hogere plek afdwingt op toekomstige festivals, is al meteen één van de hoogtepunten van het evenement. Dokk’Em Open Air 2019 kent een fantastische start. (Jeffrey)

Bijzonder is dat er daarna een gat in het programma valt. Hoewel... In de Biergarten vermaken DJ’s Post Mortem en Beard de festivalgangers (voor zover de techniek dat toelaat). Veel bezoekers zoeken de schaduw op. Anderen kunnen geen genoeg krijgen van de zon. De eerste biertjes glijden er soepel in en de sfeer is vooral relaxed op het terrein dat ruim en overzichtelijk is ingedeeld. In verband met de warmte is er een waterpunt en daar wordt dan ook veel gebruik van gemaakt.

Om twee uur spelen er twee bands tegelijkertijd. Op de Rock’Em Stage (het hoofdpodium) staat Manticora terwijl op de Party Stage een vreemde eend staat op te treden in de vorm van Clay Corners Big Band. Hoewel dirigent Gerard Viet, die zelf ook nog een paar keer de saxofoon ter hand neemt, zeer enthousiast is en het publiek betrekt bij het optreden, blijft men op een klein groepje na het optreden van grotere afstand volgen. De vijftien muzikanten hebben speciaal voor vandaag een stevige setlist ingestudeerd en brengen onder andere Born To Be Wild, Paranoid en Roll Over Lay Down ten gehore. Hoewel de bijval beperkt blijft en men het geheel als achtergrondmuziek beschouwt, verdienen de musici beslist een compliment. (Jeffrey)

De bandleden van Manticora hebben een lange reis uit Denemarken achter de rug. Ze hebben slechts een uurtje geslapen voordat ze het hoofdpodium betreden. Het zit ze vandaag niet mee, want de techniek laat ze na een paar nummers in de steek. Frontman Lars Larsen doodt de tijd met een praatje over onder andere To Kill To Live To Kill, het conceptalbum uit 2018 dat gebaseerd is op de gelijknamige roman. Hoewel de Denen ervaren zijn – oprichting vond plaats in 1996 en ze hebben acht albums op hun naam staan – komt de mix van progressieve power, speed, thrash en zelfs death metal niet optimaal uit de boxen. De grooves komen wel goed door, maar veel details van de gelaagde, facettenrijke muziek worden weggedrukt door de double bass, die te hard in de mix staat. Bovendien maakt Lars meerdere schoonheidsfoutjes. Erg jammer, want op de albums maakt het kwartet uit Kopenhagen beslist meer indruk. Er is dan ook niet veel bijval, ook niet als Lars vraagt om mee te zingen tijdens Revival Of The Muse That Is Violence. (Jeffrey)

Bij de Party Stage kruipt men inmiddels wat dichter op het podium. Niet vreemd aangezien drie schaars geklede DragonGirls de temperatuur doen stijgen met hun dans- en vuurshow. Dat doen ze vandaag en morgen meerdere keren. Het levert veel belangstelling op. (Jeffrey)

Daarna betreden de heren en dame van "Party Stage-huisband" D.R.D. het knusse podium. Het kwintet presteert wisselvallig, met name vocaal. Zangeres Nikky Sriamin zit er een aantal keer lelijk naast. Menno Meinema en Caspar Hardholt doen het beter, maar wisselen ook betere met mindere momenten af. Zo zijn Gentle Art Of Making Enemies (Faith No More), Welcome Home (Sanitarium) (de Limp Bizkit-versie) en Beat It (de Frogleap Studios-versie) tegenvallers, maar Surprise! You’re Dead! van Faith No More, My Own Summer (Shove It) van Deftones en Not Promised Tomorrow van Stuck Mojo juist geslaagd. De bandleden tonben zich energiek, maar vanwege de matige vocale prestaties wil er niet echt een feest losbarsten bij de Party Stage. (Jeffrey)

Technische problemen zijn er niet voor Enforcer, maar het geluid is ook niet om over naar huis te schrijven tijdens de eerste songs. Een erg eerlijke indruk krijgen we zo niet van het nieuwe album van deze Zweedse band, want de eerste twee nummers staan op die plaat. Het is een euvel dat gedurende dit festival helaas nog wel vaker optreedt. Enforcer laat zich er niet door uit het veld slaan en vervolgt zijn set met een serie knappe songs. Het optreden is te kort om recht te doen aan het indrukwekkende oeuvre van Enforcer. Een aantal favorieten wordt gemist, maar aan de andere kant mogen we wel genieten van krakers als Mezmerized By Fire, From Beyond, maar ook ‘oudjes’ als Katana en Midnight Vice. Het is een energiek optreden, zoals we inmiddels wel van de band mogen verwachten. Enkel de wat verlegen ogende gitarist Jonathan Nordwall mag nog wel wat meer loskomen, maar dat was ook al het geval met zijn voorganger. Niet het beste optreden van deze band, maar dit soort klassieke heavy metal brengt altijd weer en glimlach op vele gezichten. (Ruud)

Peter van Elderen (Peter Pan Speedrock) en drummer Marcin Hurkmans zijn vervolgens lekker aan het rocken op de Main Stage. De rauwe stonerrock kan lang niet iedereen bekoren. Wellicht maakt onbekend onbemind. Een selecte groep staat te genieten. Dit ondanks dat er niet veel materiaal beschikbaar is van de in 2017 opgerichte groep. Mopar en Crossroad komen voorbij. Verrassend geslaagd is de David Bowie-cover Moonage Daydream. De heren op het podium werken hard voor een beetje bijval, maar het wil nooit echt vlammen. Het is vooral aardig songmateriaal om relaxed van te genieten met een biertje in de hand. (Jeffrey)

Bassist Wilco van der Meij (ex-Methusalem) richtte in 2014 Angelic Forces op, een groep die momenteel naast hem bestaat uit zanger/gitarist Harold de Vries (ook ex-Methusalem), gitarist Maurice Gijsman en drummer Rudie Kingma. Vorig jaar verscheen de ep Angelic Forces en daarvan komen alle drie songs aan bod. De oude rotten spelen degelijke old school heavy metal met onder meer Judas Priest en Iron Maiden als invloeden. Soms wat formulair en ook het geluid staat niet optimaal afgesteld (bas overheerst). De bijval is dan ook beperkt, totdat Breaking The Law met gastzanger Nick Holleman (Methusalem, Powerized, Induction, Sinbreed, ex-Vicious Rumors) het podium opkomt voor Breaking The Law. Daarna sluit Angelic Forces een aardige, maar niet opvallende set af. (Jeffrey)

Ter ere van het twintigjarig jubileum van Rusted Angel speelt Darkane (een portmanteau van dark en arcane) dit jaar een aantal shows waarbij het hele debuutalbum chronologisch aan bod komt. Het Zweedse kwintet combineert daarop progressieve thrash en melodieuze death metal met symfonische elementen. Net als bij Manticora vereist dat een goede geluidsafstelling, maar net als de Denen hebben de Zweden vandaag pech op dat gebied. Je kunt beslist horen dat de heren goed staan te spelen (drummer imponeert tijdens Bound en de gitaarsolo’s in Rape Of Mankind en July 1999 zijn prima), maar het gave titelnummer komt niet tot zijn recht met de mix, die weinig ruimte voor nuances laat. A Wisdom’s Breed, Chase For Existence en het groovy July 1999 komen het beste uit de verf, alsmede de toegiften Chaos Versus Order en Innocence Gone. Lawrence Mackrory schreeuwt de longen uit zijn lijf, maar kan niet voorkomen dat de bijval zeer beperkt blijft. Hij heeft het flink warm: "It’s too hot to play on a metal festival. We’re lucky that we have guitar solos so that I can hide in the shadow." Hij maakt regelmatig contact met een beperkt aantal fans, maar veel nieuwe fans zal Darkane niet hebben gewonnen vandaag. (Jeffrey)

"Heb je dat ooit gezien? Een viking met een zonnebril op?" Maar dan in het Fries, want Baldrs Draumar doet ’t in eigen taal. Nog niet eerder vandaag was er zoveel belangstelling voor een optreden op de Party Stage. En dat terwijl het een akoestisch optreden is. Na het debuut richtte de folkgroep, die traditioneel gekleed gaat, zich op zijn Friese roots en gaat deze zijn geheel eigen weg. Het optreden is zeer vermakelijk, zelfs als je de Friese taal niet machtig bent. Het prachtig gezongen As De Loften Brekke behoort tot de hoogtepunten. Enkele andere tracks op de setlist zijn Tsjoch Op en Skyldfrou. Voor een paar songs komt de accordeon tevoorschijn. Sommige festivalgangers zingen de teksten mee. Baldrs Draumar zorgt niet alleen voor een Fries feest, maar maakt ook niet-Friezen benieuwd naar de albums van het kwartet. (Jeffrey)

Met MaYaN is het altijd gezellig op het podium. Er is veel te zien vanwege het vele contact tussen de bandleden en het contact van de tien muzikanten met het publiek. Tien? Ja, maar liefst twee handen vol musici, die we in een aantal gevallen wel kennen. George Oosthoek van onder andere Orphanage, Merel Bechtold is recentelijk vertrokken bij Delain, Marcela Bovio is vooral bekend van het helaas ter ziele gegane Stream Of Passion, Mark Jansen en Ariën van Weesenbeek kennen we van Epica en laatstgenoemde tevens van God Dethroned. Een feest van herkenning dus, zeker aangezien vandaag wat classics voorbijkomen van Stream Of Passion, God Dethroned, Orphanage, Epica en After Forever. Favorieten zijn At The Mountains Of Madness en Nihilism. Ook komt er eigen materiaal aan bod, zoals Human Sacrifice en Bite The Bullet. De drukte op het podium komt terug in de muziek. Soms is het te veel van het goede, maar de uitvoering is top. Er is dan ook veel belangstelling en waardering. Terecht, want met name Laura Macrì en Marcela Bovio laten horen tot de top van de zangeressen in de metal te horen. Beiden hebben een eigen stemgeluid. Laura vooral klassiek en chique, Marcela veelzijdig en emotioneel. Ze houden zich staande tussen het bombastische, instrumentale geweld. Knap gedaan. (Jeffrey)

Twee jaar geleden zag ik Vortex al tijdens de jubileumtour van het inmiddels gestopte Manilla Road, dat toen veertig jaar werd. Ditmaal mogen de Groningers hetzelfde aantal kaarsjes uitblazen. Dokk’em Open Air is daarvoor een uitstekende locatie, want het staat behoorlijk vol bij de Party Stage. Als er een band is die garant staat voor een feestje, dan is het Vortex wel. Er staat een brok aan ervaring op het podium, maar qua energie is het niets minder geworden. Helaas voor Vortex staat Demons & Wizards te wachten op het hoofdpodium en vertrek ik tijdig, maar ik durf mijn handen er voor in het vuur te steken dat als klapstuk de pruik van de frontman gaat en Open The Gates luidkeels meegezongen wordt. Plak er gerust nog maar veertig jaar aan vast heren! (Ruud)

MaYaN kon al op veel belangstelling rekenen en Demons & Wizards is ook zo’n naam waar je graag voor naar het festival reist. De band rond Jon Schaffer van Iced Earth en Hansi Kürsch van Blind Guardian maakt al een ijzersterke indruk op de albums en ook live presteren de Amerikaan en Duitser samen met sessieleden Marcus Siepen, Frederik Ehmke (beiden Blind Guardian), Jake Dreyer (Iced Earth) en Joost van den Broek goed. Het zestal speelt zeer strak en het geluid staat ook nog eens prima afgesteld, waardoor de songs veel impact hebben. Enige minpunt is dat de achtergrondvocalen gecomputeriseerd klinken. Naast eigen materiaal van Demons & Wizards (1999) en Touched By The Crimson King (2005) komen twee covers aan bod: Burning Times (Iced Earth) en Welcome To Dying (Blind Guardian). Een mooie afwisseling. Een grote groep fans staat te genieten en zingt mee. Ook daarachter is er veel bijval voor de prima prestaties van het zestal muzikanten. Demons & Wizards wint fans. (Jeffrey)

De laatste band op de party stage vandaag is The Troopers, zoals de naam al doet vermoeden een Iron Maiden-coverband. De groep trad gisteren ook al op en is in vorm. Soms komt de sound van de groep zeer dicht bij het originele geluid van de Maiden-platen en hoewel Don Feltges geen Bruce Dickinson is, vertolkt hij zijn rol behoorlijk goed. De set bestaat uit classics, te weten The Trooper, Wasted Years, Children Of The Damned The Prisoner ("Wie heeft er ooit in de bak gezeten?), Two Minutes To Midnight (dat veel bijval krijgt), The Number Of The Beast, Iron Maiden en Hallowed Be Thy Name. Ook aan het showelement is gedacht. De heren hebben een mooie backdrop meegenomen en Eddie verschijnt op het podium. De frontman maakt goed contact met het publiek en hoewel er wat volk vroegtijdig vertrekt om bij de overtuigende show van Cradle Of Filth te gaan kijken, weet het kwintet er een mooi feest der herkenning van te maken. Velen zingen dan ook mee met de tijdloze klassiekers. (Jeffrey)

Cradle Of Filth op de Friese weide. Een aantal oudgedienden zullen zich misschien nog wel het beruchte optreden herinneren van Wâldrock 2004. Dat moet toch wel het moment geweest zijn dat Dani Filth van zijn troon gedonderd is, want daarna is het hard achteruit gegaan. Hoewel de band in de laatste jaren weer redelijk opgekrabbeld is, is het hoogtepunt duidelijk voorbij. Toch mogen de Britten weer headlinen en ditmaal is het geen punt van discussie. Hoewel het vakmanschap en talent van Demons & Wizards niet geëvenaard of overtroffen wordt, zet Cradle Of Filth voor zijn doen zeker geen slecht optreden neer. De keyboardpartijen staan zwak in de mix en dat is een duidelijk pijnpunt. Zeker wanneer een album als Cruelty And The Beast integraal gespeeld wordt. Thuis zet ik deze plaat (en ook Dusk And Her Embrace en Midian) nog wel eens op. Ik heb Cradle Of Filth dus wel eens slechter zien spelen. Het is een show waarin nauwelijks tot geen contact met het publiek gezocht wordt en de performance vrij statig is. Live is Dani vooral een keffend hondje dat je soms graag even een trap wilt geven. De waarde van dit optreden is nogal van nostalgische aard. De meeste mensen staan knikkend het geheel te aanschouwen, terwijl een aantal dronken mannen een moshpit in gang zetten. (Ruud)