Zondag

Op de tweede dag is het aanvankelijk nog rustig op het terrein als Savage Messiah vroeg in de middag op het hoofdpodium aan zijn set begint. Zanger Dave Silver excuseert zich bij voorbaat voor zijn wat krachteloze zang. Hij is twee dagen geleden ziek geworden, maar staat er toch en dat levert hem veel sympathie op, net als dat hij vertelt dat What Dreams May Come over zijn achttien maanden oude dochter gaat. De Londenaren zijn zeer dankbaar dat ze van after party in 2012 naar openingsact in 2019 zijn gepromoveerd en laten zich van hun enthousiaste kant zien. Ze staan prima te spelen. De mix van thrash en heavy metal en hard rock, die zowel raakvlakken met Testament, Megadeth, Metallica en Bon Jovi heeft, komt lekker uit de boxen en stemt tot tevredenheid. Soms liggen de invloeden van andere artiesten er wel dik bovenop waardoor een eigen identiteit ver te zoeken is, maar de nummers die op een paar uitzonderingen na (onder andere de verrassend geslaagde Chris Stapleton-cover Parachute) afkomstig zijn van het kersverse vijfde album Demons, liggen direct lekker in het gehoor. Savage Messiah is derhalve een prettige openingsact, die gedurende de set steeds meer bijval en bezoek krijgt. (Jeffrey)

Hogere wiskunde in de tent met Car Bomb. Net als je de maatsoort te pakken denkt te hebben, schakelen de mannen over op een ander ritme. De muziek is onnavolgbaar mathematisch. Soms komt de naam van Meshuggah in gedachten op, maar de songs zijn hectischer richting The Dillinger Escape Plan en bevatten invloeden van Mr. Bungle. Zeer technisch en mechanisch, soms doomy, dan weer blastend. Aanvankelijk is er veel belangstelling, maar de mensen met een ongeoefend oor houden het na twee of drie nummers voor gezien. Toch komen er ook weer nieuwe belangstellenden kijken. Black Blood is een vroeg hoogtepunt. Gratitude is opmerkelijk toegankelijk en doet wat aan Textures, Extol en Deftones denken. Fijn dat er even een rustpunt is. De cleane zang van Michael Dafferner is op het album echter overtuigender dan live. Vermakelijk zijn de woorden en het zingen tussen de nummers door om de stilte te doden. Zo is hij enorm "jazzed up" over de grote tent en raakt er maar niet over uitgepraat. Het nieuwe Dissect Yourself, de eerste single van het in de herfst uit te komen album, bevat een vermakelijk nieuw geluid. Greg Kubacki laat zijn gitaar namelijk als een laserpistool klinken. Hoogtepunten naast deze uitspatting, Black Blood en Gratitude zijn oldie Lower The Blade, het Meshuggah-achtige Lights Out en het afsluitende Secrets Within. Car Bomb is lang niet bestemd aan iedereen, maar wint wel nieuwe fans met een strakke uitvoering van zeer complexe composities. (Jeffrey)

Rhinorino komt het podium op wanneer Hank's Garage al goed gevuld is. Voordat het optreden begint, bedankt gitarist en zanger Pim het publiek voor zijn komst en de toeschouwers mogen zichzelf applaus geven. De Utrechtse formatie maakt lekker relaxte (stoner)rock. De stemmen van gitarist Pim en drumster Suzie Q passen goed bij elkaar, maar ze zijn ook beiden goed in staat de zang solo op zich te nemen. De relaxte sfeer is ook duidelijk weergegeven op het podium. Naast het drumstel staan twee palmbomen en ook staan er een ananas en een typisch Hawaiiaans poppetje op het podium. Een paar toeschouwers dansen rustig. De band geeft aan nog nooit op een zondagmiddag of voor zoveel mensen te hebben gespeeld. De eigenlijke bassist van de band kon niet, dus valt bassist Jorn van de band Wildebeast in. Bij afsluiter Waiting For A Sign spelen de gitarist en bassist op de dozen voor het podium dichterbij het publiek. Rhinorino is een erg fijne band als je nog even wakker moet worden, maar ook als je geen zin hebt in het technische vernuft van Car Bomb. (Sam)

Eén van de hoogtepunten van het festival is Gloryhammer, want zelfs de grootste zuurpruim wordt hier toch vrolijk van? De verkleedpartij en het toneelstuk zijn zo ‘fout’, dat het leuk wordt. Angus McFife XIII, Crown Prince of Fife betrekt het publiek op zeer vermakelijke wijze bij de show en dat levert een uitbundige reactie op het veld op, niet alleen van de fans, die in groten getale aanwezig zijn, maar ook degene die wat verder van het podium staat zingt mee en steekt de handen in de lucht als de frontman een aanloop neemt om gejuich te ontketenen. De nummers zijn dermate toegankelijk dat je ze direct mee kunt zingen. Soms lijken ze wat op elkaar en dat zorgt ervoor dat er wat publiek is die het voor gezien houdt halverwege de set, maar het blijft een groot feest, waarbij velen staan blijven kijken omdat er op het podium regelmatig wat leuks gebeurt. Zo is er een ‘gevecht’ tussen Angus en toetsenist Zargothrax, Dark Emperor of Dundee en hoewel het verzoek van Angus om een bepaald geluid te produceren als hij met zijn grote hamer op het podium slaat, te gek voor woorden is (een soort 'swoosh'), doen veel fans het toch.

Hoewel het zo’n dertig graden is, laten de bandleden zich van hun actieve kant zien. Zo doet Gitarist Ser Proletius, Grand Master of the Deathknights of Crail zelfs een dansje. Niet alleen op het podium is het een verkleedpartij, maar enkele fans zijn ook uitgedost in het thema van de band en er zijn een paar fans met een opblaaszwaard, die van veraf goed te zien zijn. Er is trouwens ook nog een unicorn die aan de pit meedoet. Het is een zeer vrolijke pit, waarbij men op een gegeven moment de arm om elkaars schouder slaat en danst. Een mooi gezicht. Gloryhammer viert feest in “the land of tulips and frites with mayonaise” en ziet als beloning veel bijval, ook bij de signeersessie. (Jeffrey)

De Polen van Decapitated hebben een onrustige tijd achter de rug. In 2017 werden de heren opgepakt op verdenking van kidnapping en verkrachting, maar deze aanklachten zijn ingetrokken. Nu, bijna twee jaar later, staan ze te spelen voor een volle Tent Stage op FortaRock. Dat veel mensen, zeker achteraan, hier vooral voor de schaduw staan, nemen we dan maar voor lief. De band komt op en begint meteen te spelen. De heerlijk groovy nummers volgen elkaar in rap tempo op. De bandleden praten weinig tussendoor en focussen zich vooral op de muziek. Zanger Rafał staat met zijn extreem lange dreads vaak op de boxen vooraan om het publiek op te zwepen. Te zien aan de grootte van de moshpit lukt dit hem aardig. Als de heren tien minuten voor tijd weglopen, hebben veel toeschouwers waarschijnlijk niet door dat er nog een encore komt. Na de encore schreeuwt de zanger: ‘This is fucking badass, thank you!”, waarna Spheres Of Madness volgt. Hierna is het toch echt klaar en lopen de fans nog nagenietend de tent uit. (Sam)

Eerder op de dag bracht Car Bomb al hogere wiskunde. Intervals speelt ook op een technisch hoog niveau, maar dan op een heel andere manier. Aaron Marshall noemt het “nerdy instrumental guitar music”. In normaal Hollands is dat instrumentale gitaarmuziek waarin niet het gebeuk en notenneukerij centraal staan, maar fusion-achtig spel met veelal soepel lopende melodieën. Kraakhelder, lichtvoetig en fris met een afwisseling van krachtige passages en intieme, jazzy stukken. De kwaliteit druipt ervanaf. Het gitaarspel van Aaron staat veelal centraal, maar de composities zijn toch echt een teamprestatie, waarbij ook de drummer de spotlight nog even op zich gericht krijgt. Na een instrumentenwissel komt er met het zware Mata Hari helaas al vroegtijdig een einde aan de set. Van de veertig minuten die de Canadezen tot hun beschikking hadden, benutten ze er tweeëndertig. Dat is het enige minpunt op een verder uitstekend optreden, waaraan de heren zichtbaar plezier beleven. (Jeffrey)

Het is nog rustig voor de Main Stage wanneer Kadavar aantreedt. De Duitsers maken groovy stonerrock en hebben al redelijk wat podiumervaring. Maar druk voor het podium wordt het niet. Misschien ligt het aan de hitte, of lopen er toevallig weinig fans van de band rond op deze editie van FortaRock. Daarnaast komt de muziek beter tot zijn recht in een donkere tent dan in de open lucht in de stralende zon. Aan de band ligt het in ieder geval niet. Hoewel het drietal niet tot nauwelijks van positie wisselt, straalt er wel speelplezier vanaf en de twee snarenplukkers staan flink te headbangen. De vunzige gitaarpartijen komen goed naar voren. Op en voor het podium wordt geheadbangd. Ook onder de bomen achter de geluidstoren zitten veel mensen met knikkende hoofden. Hoewel Kadavar meer publiek bij het podium verdient, is het toch fijne (achtergrond)muziek voor het rustmoment dat veel bezoekers pakken. (Sam)

Batushka is het centrum van het meest recente drama in de metalscene. Uitleggen wat hier precies aan de hand is, duurt ongeveer net zo lang als dit gehele festivalverslag, dus dat zal ik maar niet doen. De verkorte, versimpelde versie is dat gitarist Krzysztof Drabikowski en zanger Bartlomiej Krysiuk beiden beweren dat de band van hen is. Op dit moment bestaan er dus twee Batushka’s en twee verschillende nieuwe albums. Op FortaRock staat de versie van de zanger die in juni met het album Hospodi komt. De claims dat Krzysztof achter de muziek op het debuutalbum zit en Bartlomiej achter de shows (concerten regelen en aankleding), zijn na dit optreden wel erg aannemelijk geworden. Het podium staat vol met attributen en al snel vult te tent zich met een penetrante wierookgeur. Wanneer het concert begint, steken de koorleden, allemaal gekleed met kap, de grote hoeveelheid kaarsen voorop het podium aan. Bartlomiej komt op met een groot boek en buigt even voor alle bandleden, die al op het podium staan. Het is erg duidelijk dat hij het centrum van de aandacht wil zijn. Het koor staat ver links op het podium verstopt, de drummer zit achter een scherm (al was dit bij de Litourgiya-shows ook al zo) en de gitaristen en bassist staan achterin. Er is vaak zoveel rook op het podium dat alleen de zanger te zien is. Hij staat vooral stil en maakt soms handbewegingen en staat zo nu en dan te zwaaien met een bundel kaarsen of met boeken. Aan het einde van het optreden sleept hij nog een groot orthodox kruis over het podium. Op de show valt weinig aan te merken, behalve dat de zanger iets te veel het centrum wil zijn.

Muzikaal is deze show echter wat minder overtuigend. Beide versies van Batushka hebben toegezegd Litourgiya nooit meer te spelen, dus we krijgen naar verwachting het album Hospodi te horen. En dat klinkt niet echt geweldig. Het helpt niet dat de zanger vaak slecht te verstaan is. Wanneer het koor zingt, komt het Litourgiya-gevoel terug, wat erg positief is. Verder klinkt de muziek veel minder gelaagd. De gitaar- en drumpartijen zijn minder complex dan we gewend zijn van de Polen. De muziek is niet per se slecht, het is vooral niet van het te verwachten niveau van deze band. Vooraan staan wat enthousiaste fans, maar er zijn ongeveer net zoveel mensen die tijdens het optreden weglopen. Verder is het moeilijk in te schatten wie er blijven voor de muziek en wie er blijven voor de indrukwekkende stageshow. Waarschijnlijk wordt het hele nieuwe album gespeeld. Dit vermoeden wordt alleen maar versterkt doordat aan het begin en het einde van de show erg duidelijk Hospodi te horen is. Het drama rond deze band zal waarschijnlijk nog wel even doorsudderen. Daarnaast is Batushka opgenomen in de té lange lijst van bands waar er twee van zijn. Voor nu is in ieder geval duidelijk dat deze versie de imponerende liveshow goed intact heeft gehouden, maar muzikaal valt het tegen. Het is afwachten hoe Hospodi op album zal klinken. (Sam)

”People are not good to eachother”, zo klinkt de intro van het optreden van Komatsu. Behalve in de pit bij de Eindhovense rockformatie, die stoner en sludgerock combineert. Daar zijn enkele fans aan het dansen en hoewel het er soms hard aan toegaat, houdt men rekening met elkaar. Het levert vermakelijke taferelen op in de broeierige tent. Aanvankelijk kijkt men de kat wat uit de boom, maar het enthousiasme van de bandleden werpt zijn vruchten af. Steeds meer geïnteresseerden staan mee te knikken op de goed uitgevoerde, stevige rock. Wat de composities aangenaam en memorabel maakt, is het gitaarspel van Mathijs Bodt, die met prima melodieën het niveau van de compacte tracks verhoogt. De ene keer doen ze vrolijk aan (Prophecy), de andere keer zijn ze zwaarmoedig (Recipe For Murder One). Hoewel de rauwe stem van Mo Truijens prima bij de muziek past, is de aanwezigheid van twee instrumentale tracks op de setlist een prettige afwisseling. De heren staan lekker strak te spelen, waarbij de krachtige basis goed gelegd wordt door bassist Martijn Mansvelders en drummer Jos Roossen. Het kwartet wisselt slim af in tempo en stijl (naast stoner en sludge ook space en doom), waardoor er nergens verveling optreedt. Komatsu krijgt steeds meer beweging bij de toeschouwers (die steeds intenser headbangen) en sluit een prima en overtuigende show af met Komatusu. (Jeffrey)

Hoewel de tragedie in juli 2017, waarbij Adrenaline Mob-bassist David "Z" Zablidowsky en tourmanager Janet Rains om het leven kwamen en waaraan Russell Allen een trauma overhield, al bijna twee jaar achter ons ligt, is de impact bij de frontman nog altijd voelbaar. Ook vandaag staat hij erbij stil tijdens de show van Symphony X. Hij geeft aan dat hij God en de fans dankbaar is dat hij ook vandaag mag optreden, ondanks de ups en downs. We zijn blij dat hij het ongeluk heeft overleefd, want wat een stem heeft deze man toch. Waar anderen live door de mand vallen, presteert deze Amerikaan net zo goed als op de albums, zoals blijkt uit onder meer Without You. Links naast hem staat nog zo’n geweldenaar. Gitarist Michael Romeo laat ook vandaag horen tot de beste in zijn vak te behoren.

Het blijft jammer dat er geen tweede gitarist op het podium staat, maar er valt gelukkig geen groot gat in de sound, dit dankzij de bassende Michael LePond. Het sterrenensemble jaagt het eerste deel van de set door de setlist heen met slechts enkele seconden tussen de composities en een voorstelronde. Tijdens Serpent’s Kiss staan de fans te springen en ook daarachter is er veel applaus voor het excellerende kwintet. Het geluid staat goed afgesteld, waardoor iedereen optimaal kan genieten van recentere tracks Nevermore, Without You en Run With The Devil en ouder werk (Iconoclast, Evolution (The Grand Design) en Serpent’s Kiss). Ook Symphony X stemt tot grote tevredenheid op FortaRock. (Jeffrey)

”I know it’s a sunday. I know it’s Katatonia on stage... It could be worse. It could be a monday. It could be Opeth playing songs exclusively from their last three cd’s.” Een opmerkelijke uitspraak van frontman Jonas Renkse (die nog tegelijkertijd met de Opeth-frontman in Bloodbath heeft gespeeld) vroeg in de set. Een set die in het teken staat van het tienjarig jubileum van Night Is The New Day, één van de beste albums van de Zweedse melancholisten. Ze spelen ‘m in chronologische volgorde, dus aan het begin komen al direct favorieten als Forsaken, “one of the many ballads” The Longest Year (sterke tweede helft met solo) en Idle Blood aan bod. De één geniet met zijn ogen dicht, een dame aan het hek zingt alles uitbundig mee met haar hand in de lucht.

De elektronische beat klinkt van backingtrack, dus af en toe heeft drummer Daniel Moilanen niets te doen. Een klein smetje op de show, die verder uit goed uitgevoerde bitterzoete melancholische songs bestaat, waarbij Liberation en Day & Then The Shade het warmst onthaald worden. Inheritance beleeft deze cyclus zijn primeur. Het soleerwerk komt goed tot zijn recht en Jonas is goed bij stem, maar toch is het Roger Öjersson die tijdens Departer een ovationeel applaus krijgt. Terecht, want hij raakt de gevoelige snaar, niet alleen met zijn emotionele soleerwerk, maar tevens met zijn uitstekende zangkwaliteiten. Na afloop vraagt Jonas of er nog tijd is voor een extra nummer. Dat is er, maar tot ieders verrassing is dat de Judas Priest-cover Night Comes Down. Niet waar iedereen op gehoopt had, maar verder was de integrale uitvoering van Night Is The New Day zeer geslaagd. (Jeffrey)

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik geen fan ben van instrumentale muziek. Of was eigenlijk, want Monomyth heeft daar radicaal verandering in gebracht. De instrumentale space/post-rock die de heren maken, weet de luisteraar zonder moeite mee te voeren. De opbouwende riffs, de psychedelische jarenzeventigtouch met hammond en complexe drumpartijen worden zonder moeite en op fraaie wijze gecombineerd. Het duurt dan ook niet lang voordat de hele tent in trance is en rustig meebeweegt. De gitarist en bassist spelen redelijk actief, vooral als de nummers bij hun explosieve eindes komen. Een belangrijk extra sfeerelement is de sublieme lichtshow. Deze is erg goed afgestemd op de muziek en brengt de luisteraar nog meer in een trance. Slechts vier nummers worden gespeeld en daarbij zit een voorproefje van het aankomende album Orbis Quadrantis in de vorm van Auster. De veertig minuten zijn zo voorbij en Monomyth heeft zich als één van de hoogtepunten van de dag bewezen. (Sam)

Eerder op de dag stemde Gloryhammer al vrolijk met zijn power metal, in de avonduren doet HammerFall dat nog eens dunnetjes over. De Zweden hebben daarbij geen verkleedpartij of theater nodig, maar komen enthousiast voor de dag met meezingers en ingestudeerde poses van de bandleden. Zo gaan de gitaristen bij elkaar staan tijdens twinleads, stappen ze naar voren tijdens soleerwerk en zijn er veel ingestudeerde bewegingen. Tijdens Hammer High komt de hamervormige gitaar uiteraard het podium op. De rookmachines maken ondertussen overuren tegen een achtergrond van een gigantische backdrop.

Op 16 augustus komt het nieuwe album Dominion uit en daarvan komt vandaag de single (We Make) Sweden Rock! aan bod, een toegankelijk jarentachtigrocker. Het meezingen wat de frontman graag wil, gebeurt slechts in beperkte mate, maar elders laten de liefhebbers zich wel horen. De “sons of the nothern light”, die op 3 februari 2020 wederom naar Nijmegen komen voor een optreden, richten zich verder op ouder materiaal, zoals de klassiekers Let The Hammer Fall, Renegade en Hearts On Fire. Voor de een is het allemaal wat té makkelijk en oubollig, voor de ander een feest der herkenning en het moet gezegd dat het enthousiaste optreden de festivalweide goed vermaakt. (Jeffrey)

Nog een tienjarig jubileum in de tent. Na Katatonia is het Animals As Leaders dat iets te vieren heeft. Niet een album uit 2009, maar het feit dat in dat jaar de groep uit Washington is opgericht. Tien jaar later tourt het trio meestermuzikanten door Europa, te beginnen op FortaRock. Het publiek is vandaag al goed voorbereid met Intervals en Car Bomb en krijgt een uur lang een technische show van de Amerikanen als bonus. Gestroomlijnder dan Car Bomb, complexer dan Intervals, zoals blijkt uit Arithmophobia. Iemand die reageerde op de clip op YouTube bij de track die vandaag als tweede op de setlist staat, zei het treffend: “This album will be so technical you're gonna have to pick it up from IKEA and assemble it yourself.” De heren voeren de tracks zo strak uit dat een metronoom er jaloers op is. Luister maar eens naar het atmosferische The Woven Web. De lichttechnicus heeft er soms moeite mee om het strakke spel te evenaren. Het is vooral Tosin Abasi die de show steelt, maar gitarist Javier Reyes en drummer Matt Garstka doen er nauwelijks voor onder. Animals As Leaders wisselt slim tussen het lichtvoetige Physical Education en het heavy, djenty CAFO en geeft les in technisch musiceren zonder daarbij de compositie uit het oog te verliezen. (Jeffrey)

Temple Fang is de laatste band die optreedt in Hank's Garage. De band is opgericht door onder andere de oud-bassist van Death Alley, Dennis Duijnhouwer. De spacerock die de groep maakt, is heerlijk vunzig en wat aan de harde kant. De band speelt erg enthousiast en ook de toeschouwers dansen en headbangen op de muziek. De afwisseling tussen leuke gitaarriffs, psychedelische intermezzo’s en bij vlagen onversneden hardrock is erg goed en de overgangen voelen op geen moment onnatuurlijk. Hoewel er nog geen album is, staat de tent toch behoorlijk vol. De nummers duren lang en de muzikanten lijken er helemaal in op te gaan. Nadat de band zegt klaar te zijn, komen ze terug om toch nog een nummer te spelen. Het publiek reageert hierop door een kleine moshpit te starten. Temple Fang is de perfecte afsluiter in de rij unieke en memorabele bands die afgelopen twee dagen in Hank's Garage hebben gespeeld. (Sam)

En dan is het alweer tijd voor de laatste band van het festival: Amon Amarth. Er hangt een zwarte vlag waar Berserker op staat voor het podium, om de enorme vikinghelm waar het drumstel op staat gestationeerd te verbergen. Het doek valt iets te vroeg, wat het podium voortijdig weergeeft. Als Iron Maidens Run To The Hills via een bandje wordt gespeeld, doet het publiek al enthousiast mee. De band komt op, terwijl er een blauw licht door de gaten van de gigantische helm komt. Er wordt geopend met The Pursuit Of Vikings en het enthousiasme dat de toeschouwers eerder toonden, zet zich voort. Er begint bijna meteen een moshpit en in het refrein zijn veel handen in de lucht te zien. Bij Deceiver Of The Gods doet men zelfs tot achter de geluidstoren mee. De achtergrondvlag, waar enkel de naam Amon Amarth op staat, valt en een nieuwe vlag met het logo van het album Jomsviking komt tevoorschijn. Zanger Johan Hegg begroet FortaRock in het Nederlands en vraagt de fans of ze willen feesten alsof het 793 na Christus is, het moment waarop de vikingtijd begon. De band speelt First Kill en de vlammenwerpers gaan los. Bij het daaropvolgende The Way Of Vikings komen twee ‘vikingen’ het podium op, die elkaar bevechten. Na Asutur valt ook de Jomsviking-vlag en wordt de laatste banner, met de albumcover van het recente Berserker, zichtbaar.

Bij Crack The Sky roept Johan de fans op te springen. De vriendelijk overkomende zanger vertelt dat het het twintigjarige jubileum van het album The Avenger is. Om dit te vieren, wordt Legend Of A Banished Man gespeeld. Opvallend is dat als de zanger praat, de rest van de band het podium even verlaat. Fanfavoriet Death By Fire knalt door de speakers, waarbij de vlammenwerpers uiteraard overuren draaien. De vikingen die eerder al te zien waren, komen terug bij het nummer Shield Wall. Ook wordt Raven’s Flight van het nieuwe album gespeeld. Het begint te spetteren, maar dat deert de meeste bezoekers niet en men blijft gewoon staan kijken. Guardians Of Asgaard wordt massaal meegezongen, maar blijkt ook al het laatste nummer op de set te zijn. Johan Hegg zegt dat Thor te vroeg is gekomen en dat ze genoodzaakt zijn te stoppen. Hij proost nog snel op het publiek en de band verdwijnt, na nog wat plectra en drumstokjes naar fans te hebben gegooid, van het podium.

Bijna meteen is via een bandje een politiewaarschuwing te horen, die men instrueert het terrein te verlaten en een veilig onderkomen te zoeken. Door dit abrupte einde is de encore gemist, maar de veiligheid van de bezoekers staat uiteraard voorop. Amon Amarth heeft bewezen klaar te zijn voor de headlinerpositie. We mogen we blij zijn dat slechts het laatste kwartier is afgelast. Van een festivalterrein ontruimd worden en langs verschillende volgeladen politiebusjes terug naar huis gaan, is voor velen vast een nieuwe ervaring. (Sam)

Met het bezoek van Thor aan FortaRock komt er een bijzonder einde aan de jubileumeditie. Voor de één een anti-climax, voor de ander is het mooi geweest. En mooi was het, én knus, én gezellig. De kleinere en overzichtelijke opzet van het festivalterrein bewees zijn waarde. En hoewel sommigen klaagden over het ontbreken van meer grote namen, stond er een gevarieerde line-up met gemotiveerde bands die keurig volgens schema optraden. Het leverde veel nieuwe ontdekkingen op.

Het voordeel van de kleinere opzet is ook dat je nergens lang hoeft te wachten op je drinken of eten. Er was voldoende keuze en ook de veganist had niets te klagen. Sommigen vonden het ver lopen naar Hank's Garage voor alcoholvrij bier, maar een paar honderd meter is wat ons betreft niet zo ver. Ja, het was heet, maar er was voor gratis watervoorzieningen gezorgd bij de toiletten en je kon je gratis in laten smeren met zonnebrandcrème. Er waren voldoende schaduwplekken voor mensen die de zon te fel vonden en ruim voldoende zitplekken. Hank's Garage heeft zich bewezen dankzij een fijne sfeer en gemotiveerde bands. De bank stond daar wel wat in de weg. Een ander punt van kritiek betreft de dure muntjes.

Verder niets dan lof voor de organisatie, de vrijwilligers, de bands die er samen met de bezoekers een zeer geslaagd feest van maakten met een gemoedelijke sfeer. Het zou zonde zijn als FortaRock van de festivalkalender zou verdwijnen, maar het feit dat de bezoekersaantallen de laatste edities tegenvielen, resulteert ongetwijfeld in een lege spaarpot, waardoor de kans dat er volgend jaar een FortaRock is, aanzienlijk is verkleind. Onze tip: terug naar een kleinere opzet zoals dit jaar, waarover heel veel mensen beter te spreken zijn dan over de megaproducties. We komen graag weer terug!

Heel veel meer foto's, inclusief sfeerfoto's, vind je op onze Facebook-pagina!