Zaterdag

God Mother krijgt de eer het festival af te trappen. De band combineert grindcore met d-beat en staat garant voor een harde bak herrie. Meteen begint de band hard met Blodfors. De bassist headbangt alsof zijn leven ervan afhangt. De zanger danst extravagant en springt na twee minuten het publiek in. Hij rent al gruntend en krijsend van hot naar her terwijl hij contact zoekt met de toeschouwers. Wanneer zijn microfoonsnoer niet lang genoeg is om verder te lopen, klimt hij terug het podium op. Hij verwelkomt het publiek bij 'The Swedish Stage’, aangezien op eentje na alle bands die vandaag in de tent staan uit Zweden komen. Tijdens No Return springt hij opnieuw het publiek in, waarbij hij in een van de tentpalen klimt. Hij is boven wanneer het nummer eindigt en geeft toe dat dit een slechte tijdsplanning is. Weer beneden geeft hij de microfoonlijn aan twee mensen om deze strak te houden. Hierna instrueert hij de omstanders om eronderdoor te limboën. Best veel mensen doen mee en de sfeer wordt steeds vrolijker. Hij laat een fan even in de microfoon zingen en wordt hierna de tent door gecrowdsurft. Bij het laatste nummer eindigt de zanger weer in een paal. Na twintig minuten is de set al afgelopen. God Mother laat een erg goede indruk achter. Hoewel veel mensen misschien meer van de taferelen van de zanger hebben meegekregen dan van de muziek, geeft de band een memorabel optreden. Het festival heeft moeilijk op een betere openingsband kunnen hopen. (Sam)

De heren van Ne Obliviscaris, die een paar dagen geleden nog aan de andere kant van de wereld nummers voor het nieuwe album aan het schrijven waren, zien de laatste tijd veel van de wereld. Naast ‘thuisland’ Australië waren ze te zien in Mexico, Verenigde Staten, Japan, Zuid-Korea en Japan. Nu dus in Nederland, waar de progressieve formatie de laatste jaren al vaker neer is gestreken voor indrukwekkende shows. De in het zwart geklede mannen – dit keer niet aantredend met Matt Klavins, maar met de Italiaanse gitarist Ludovico Cioffi (Nightland, The Modern Age Slavery) - zijn de warme temperaturen wel gewend en laten zich op het hoofdpodium in de brandende zon van hun positieve kant horen en zien. Het is daarbij vooral violist/zanger Tim Charles die het publiek betrekt.

Veel tijd daarvoor is er echter niet, want de rijke composities, die regelmatig de tien minuten overschrijden, worden gekenmerkt door een technisch hoog niveau van musiceren. Zowel in de rustige secties met een exotisch karakter en fraai viool- en basspel als in de stevigere stukken met blasts, grunts en vliegensvlugge gitaarloopjes. De double bass van drummer Dan Presland staat helaas wat te hard in de mix, zodat met name tijdens het eerste deel van de set de rest van de instrumentatie en de zang daar wat onder te lijden heeft. De basloopjes van Martino Garattoni tijdens de rustige stukken komen daarentegen uitstekend uit de boxen, evenals het vioolspel van Tim. Ne Obliviscaris imponeert drie kwartier lang met de veelzijdige songs Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes, Intra Venus, Libera (Part I): Saturnine Spheres en And Plague Flowers The Kaleidoscope en het is na afloop dan ook druk bij de signeersessie. (Jeffrey)

Daarna zorgt het Gotenburgse Monolord in de Tent Stage voor een heel andere state of mind. Geen snelle en complexe metal of exotische toestanden (hoewel het broeierig warm is in de tent), maar terug naar de basis die is gelegd door Black Sabbath, Electric Wizard en Sleep. Voor de een zijn de trage en sludgy doomriffs en spacevocalen slaapverwekkend, maar velen laten zich meeslepen door de dronistische klanken van het drietal uit Zweden, die uit de Orange-boxen galmen. Esben Willems zit verbeten te rammen achter zijn drumstel, de als altijd met pet getooide Mika Häkki doet zijn naam eer aan en ha(r)kt zo hard op zijn bas dat de strapping losraakt en de soms achter zijn lange haren verscholen Thomas V Jäger herhaalt zijn riffs zo vaak tot je ervan in een trance raakt. Vooral het nieuwe The Bastard Son (dat op het in september te verschijnen vierde album staat) en fanfavoriet Empress Rising dreunen klinken zo imponerend dat ze zelfs nog na het festival in je hoofd ronddreunen. Prima optreden van Monolord. (Jeffrey).

Hank's Garage is een nieuw podium op FortaRock. Dit is een nieuw podium waar volgens het festival fans van ruige muziek en lekker bier hun hart op kunnen halen. Tijdens het festival staan er Nederlandse bands, met uitzondering van Intervals, uit allerlei verschillende (metal)genres te spelen. Batwölf staat er als eerste. De bandleden beginnen te spelen voor een halfvolle tent en maken lekker degelijke punkrock. De bandleden zijn allemaal gekleed in matchende shirts en hebben er duidelijk zin in. Het optreden begint wat tam, maar langzamerhand wordt men op en voor het podium steeds energieker. De zanger praat tussen de nummers door wat met het publiek en de sfeer zit er goed in. Ook wordt de vervangende gitarist gefeliciteerd op zijn kunsten. Bij het laatste nummer wordt Duco van de punkband Wet Camper het podium opgeroepen. Hij neemt de basgitaar over. De zanger heeft nu zijn handen vrij en benut dit moment door het publiek in te gaan. Al met al zorgt Batwölf voor een erg geslaagde opening van dit nieuwe podium. (Sam)

Slechts vier dagen voorafgaand aan FortaRock kregen de bandleden van Atreyu van hun frontman te horen dat hij vanwege gezondheidsredenen (hij heeft rugproblemen en gisteren werd hij nog geopereerd vanwege een liesbreuk) niet mee zou gaan op de Europese tour. De Amerikaanse formatie treedt daarom in gewijzigde samenstelling aan. Multi-instrumentalist Brandon Saller, die normaal achter het drumstel zit en een deel van de leadvocalen voor zijn rekening neemt, is naar voren geschoven en staat nu achter de microfoon. Drumtechnicus Kyle Rosa neemt zijn plaats op de kruk over. Verder zijn de posities ongewijzigd gebleven, al neemt Marc ‘Porter’ McKnight die positie niet zo serieus. Hij neemt liever deel aan de pit en is daar dan ook even kortstondig te vinden om de feestvreugde te vergroten.

En feest is het met de muzikanten uit Huntington Beach, Californië. Ze zorgen voor een aanstekelijke positiviteit dankzij een zeer energieke performance waarbij Brandon zich uitstekend kwijt van zijn taak als frontman. Hij betrekt veelvuldig het publiek en catchy meezingers als The Time Is Now en de Bon Jovi-cover You Give Love A Bad Name, die uiteraard door bijna iedereen op de festivalweide meegezongen wordt, gaan er makkelijk in bij de toeschouwers. De kleurrijke gitarist Dan Jacobs oogt met zijn bandana en gifgroene gitaar als een rockster en soleert nog even op zijn knieën. Atreyu komt met een gevarieerde setlist, die zowel de commerciële kant toont (denk aan onder andere de rock van Papa Roach en punk), als de metalcorekant met screams. De groep is vooral in eigen land populair, maar wint dankzij een energiek optreden vandaag beslist fans in Nederland. (Jeffrey).

De keren dat we de afgelopen jaren Enslaved live zagen, waren we lang niet altijd enthousiast over de afstelling van het geluid, de presentatie van de heren of de cleane vocalen van toetsenist Håkon Vinje. Toch gaan we ook vandaag weer graag naar de Tent Stage om te kijken hoe de progressieve vikingen het ervanaf brengen. Ze maken immers al bijna drie decennia onderscheidende progressieve muziek van een doorgaans prima niveau. Tot onze opluchting constateren dat de Noren er vandaag zin in hebben en de geluidsman ook. Opener Loke klinkt vol en hoewel niet alle details van het majestueuze Roots Of The Mountain goed doorkomen, heeft de track van het geweldige RIITIIR (2012) een positieve impact. Van het meest recente E (2017) komen The River’s Mouth en Sacred Horse (ook de orgelsolo komt goed door) aan bod. Verrassend geslaagd op de setlist is Havenless, dat nog nooit op een festival is gespeeld. Geslaagd zijn ook de lichtshow en de cleane zang van Vinje. Enslaved sluit een overtuigend optreden af met een uitstekende uitvoering van Allfoðr Oðinn, dat nog ouder is dan de toetsenist.

Vorig jaar kreeg Floor Jansen nog de Buma Rocks! Export Award uitgereikt. Dit jaar is het Anneke van Giersbergen die de prijs overhandigd krijgt in een wat rumoerige Hank’s Garage. De onderscheiding is bedoeld voor Nederlandse artiesten die veel voor de hardere muziek in de wereld betekend hebben. Kort erna is er een Q&A-sessie, waarbij Anneke aangeeft dat ze trots is op de prijs, maar dat het tevens best bijzonder is, omdat ze de prijs krijgt voor iets wat ze sowieso al zou hebben gedaan, namelijk muziek maken en zingen. Centraal tijdens de sessie staat het vijfentwintigjarig jubileum, waaronder de opnamen met het Residentie Orkest, de theatershows en de speciale optredens op 16 en 17 oktober in De Effenaar te Eindhoven met een orkest, Daniel Cavanagh (Anathema), VUUR en haar eerste band.

Ze vertelt over het schrijven van een akoestisch solo-album en het bijzondere karakter van haar theatershow. Ze geeft aan dat die geschikt was om wat meer in te gaan op de verhalen achter de songs en bij het terugluisteren van de originele tracks tevreden was over hoe het is opgenomen. Als de vraag komt of ze vandaag ook met Amorphis op gaat treden en aangeeft dat dat niet gaat gebeuren, is men daar niet blij mee. Ze geeft echter een verklaring. Ze staat later vandaag nog op een festival in Oss. Anneke is trots op het feit dat ze met The Gathering vijfentwintig jaar geleden aan de voet stond van de ontwikkeling van de female fronted metalscene, maar daar samen met haar bandleden op dat moment nog niet bij stilstond. Na de vraag- en antwoord-sessie speelt ze My Mother Said en Wasted Years van Iron Maiden op akoestisch gitaar voor een select gezelschap. (Jeffrey)

De Deense Myrkur heeft in korte tijd een snelle opmars gemaakt met haar mix van black metal, kamerkoormuziek en folk. De laatste tijd tourde ze met een speciale, akoestische Folkesange-tour door Europa en deed daarbij ook Nederland aan, maar vandaag staat ze weer met drie mannen met zwarte kappen op de planken. Hoewel de sfeer van de muziek beter over zou zijn gekomen in de tent dan op het hoofdpodium, is de positie op de Main Stage qua populariteit terecht. Haar zang is loepzuiver en ze stijgt samen met haar begeleidingsband, bestaande uit muzikanten van Obsidian Kingdom, vanachter een vers bos takken met groene bladeren vocaal tot grote hoogten. Verder is het podium versierd met een Deense vlag en kunsttakken met lampjes erin.

Het kwartet bouwt de set langzaam op met eerst trage nieuwe nummers (The Serpent en Ulvinde), waarna wat rockende tracks (zoals het catchy Dybt I Skoven) het tempo omhoog brengen. Halverwege de set benadrukt het viertal de blackmetalkant van de discografie en bijt de zwangere frontvrouw fel van zich af met screams, terwijl ze soms gitaar speelt. Hoewel de blastbeats soms om de oren vliegen, blijft de kalmerende zang prominent en indrukwekkend, zoals in het memorabele Skøgen Skulle Dø. Wat een prachtige zanglijn en zuivere hoge noten! In Måneblôt zit alles, zowel de razende kant als de hemelse zang, de folkmelodieën en de darkpop waarnaar haar muziek recentelijk steeds meer neigt, zoals blijkt uit Juniper. Myrkur sluit een goed optreden solo af met een handtrom in Villemann Og Magnhild. (Jeffrey)

Uncle Acid And The Deadbeats speelde al tweemaal eerder in Nijmegen – op het Valkhof Festival en in het oude Doornroosje - en debuteert vandaag op FortaRock. De Britten kennen een behoorlijk valse start, waarbij tijdens de eerste nummers amper zang en vooral veel gitaar te horen is. Aan de gebaren van de snarenplukkers te zien zijn ze zelf ook niet tevreden over hun eigen monitorgeluid. Gedurende de show wordt het geluid iets beter, maar het zorgt ervoor dat het moeilijk is om lekker in de sfeer van het optreden te komen. Er lopen steeds meer mensen weg en het is beduidend rustiger dan bij voorganger Enslaved. Het enthousiasme op het podium is er gelukkig niet minder om.

Zou de lauwe publieksreactie kunnen komen door het gespeelde materiaal? Van de vijf uitgebrachte albums zou je enkel tweede plaat Bloodlust een groot succes kunnen noemen. Slechts drie nummers van die schijf komen voorbij en I’ll Cut You Down, Death’s Door en 13 Candles kunnen dan ook op redelijk wat bijval rekenen. Jammer dat favorieten als Withered Hand Of Evil en het recentere Melody Lane ongespeeld blijven. Na het memorabele optreden in het oude Doornroosje voelt deze festivalshow wat teleurstellend. Dit is een band die beter tot zijn recht komt in donkere, intieme zaaltjes. Volgende keer dus weer gewoon in Roosje? (Nicole)

”Wij zijn Laster en jullie zijn helemaal geen auto’s.” Zo bijzonder als de uitspraak van één van de drie leden aan het begin van het optreden in Hank’s Garage is, zo bijzonder is de muziek van deze eigenzinnige, gemaskerde formatie. Recentelijk verscheen het derde album Het Wassen Oog en daarvan komen vandaag uiteraard songs aan bod, te beginnen met Vacuüm?Behoud. De heren spelen “obscure dance music”. Ze combineren progressieve post-black metal (soms heeft het wel iets van Enslaved) met darkpop en post-punk en nog veel meer. Lifelover komt soms in gedachten op. Soms overspoelt een muur van dissonante riffs de luisteraar (Ons Vrije Fatum), het volgende moment swingt de muziek (Schone Schijn) of droom je weg met het prachtige Bitterzoet. Laatstgenoemde is relatief toegankelijk, maar dat geldt niet voor de andere tracks, die veel verschillende stijlen combineren, waaronder atmosferische klanken en zelfs jazz. Live komen niet alle details van de albums goed door en de extreme zang is wat monotoon, maar daarvoor in de plaats krijg je wel veel intensiteit terug, ook in de presentatie. Buitengewoon knap hoe de Utrechtse formatie de avantgardistische mix toch toegankelijk houdt voor het oor. Voor velen is Laster vandaag een interessante ontdekking. (Jeffrey)

Waltteri Väyrynen is een held. De drummer van Abhorrence en Paradise Lost, die ook nog eens de live-drummer is van onder meer Wolfheart en Bloodbath, kreeg eergisteren de vraag of hij ook in wilde vallen voor de zieke oudgediende Jan Rechberger. Hij aarzelde geen moment en stond nog geen vierentwintig uur later klaar om met Amorphis op te treden op Metalfest Open Air Plzen. Zonder rehearsal of soundcheck. Buitengewoon knap. De Finse formatie is de laatste jaren in supervorm en er lijkt maar geen einde te komen aan de goede prestaties op zowel het podium als op de albums. FortaRock is geen uitzondering. De progressieve groep heeft misschien wel het beste geluid van alle bands op het festival. Mede doordat alle details goed hoorbaar zijn, is het volop genieten van de tracks, die voornamelijk op de twee meest recente langspelers te vinden zijn.

The Bee is al een fantastische openingstrack en met The Golden Elk komt er nog meer beweging in bij het publiek dat enthousiast reageert. Tomi Joutsen, die goed bij zangstem is, betrekt de toeschouwers goed bij de show. Veel fans zingen mee met de memorabele songs, die veelal dezelfde structuur en een hoog meezinggehalte hebben. Bad Blood wijkt daar iets van af en geldt als één van de hoogtepunten op de setlist. Oldie Black Winter Day (“older than our drummer”) is de enige écht oude track die aan bod komt. Daarin mag oud-zanger Tomi Koivusaari nog een woordje meegrunten, maar hij kan zich beter beperken tot zijn gitaarspel. Amorphis zorgt met een professioneel optreden voor grote tevredenheid bij de festivalgangers. (Jeffrey)

Maar liefst zeven muzikanten op het podium bij Cult Of Luna: een toetsenist, een bassist, twee drummers(!) en drie gitaristen, waarvan Johannes Persson tevens het grootste deel van de vocalen voor zijn rekening neemt. Een muur van geluid in de grote tent is dus verzekerd. De post-hardcoreband uit Umeå begint aan zijn in mist gehulde set met The Silent Man van het nieuwe album dat in de herfst verschijnt. Als de rest van de songs net zo overtuigend is als deze vrijgegeven track kunnen de fans in hun handen wrijven. De Zweden tonen in de openingstrack zowel de krachtige, agressieve kant als de melodieuze (gitaar) en experimentele kant (orgel) van hun muziek. Het geluid staat hard, maar definieerbaar. Zo komen de keyboardklanken van Kristian Karlsson tijdens Owlwood erg fraai tot hun recht en zelfs de kabassa is te horen aan het begin van het fraai opgebouwde Eternal Kingdom. Het tweede deel van de set met een prima lichtshow is nog overtuigender, dankzij goede uitvoeringen van I: The Weapon (met mooie keyboardsolo), het ritmisch sterke In Awe Of (genieten van de expressieve drummer) en het epische Ghost Trail. Het enige smetje op het optreden betreft de niet verstaanbare wanhopig schreeuwende vocalen van Persson, maar verder scoort ook Cult Of Luna een dikke voldoende. (Jeffrey)

Terwijl Cult Of Luna op de Tent Stage imponeert met twee drummers, gaat JC Thomaz & The Missing Slippers daaroverheen door drie drummers mee te nemen. Eentje zit vooraan met zijn rug naar het publiek en de twee anderen zitten een kwartslag gedraaid tegenover elkaar. Achteraan, op de plek waar anders het drumstel staat, staan de twee gitaristen en een bassist. Wegens deze drie drummers, zijn de drumpartijen een erg voornaam element in de muziek. Dit is alleen maar positief voor de energieke (punk)rock met duidelijk Britse inslag die de heren maken. Het duurt niet lang of de hele voorste helft van de tent staat te dansen en na verloop van tijd ontstaat er ook een vrolijke moshpit. Een van de drummers doet ook even mee in die pit. Bij het laatste nummer neemt een fan de plek van een van de drummers over. Hierdoor verschuiven bijna alle posities. De drummer zonder drumstel pakt een gitaar, die gitarist gaat nu zingen en neemt de basgitaar over en de zanger rent het publiek in. Het is de Rotterdamse band in veertig minuten gelukt een erg geslaagd feestje neer te zetten dat niet snel vergeten zal worden. (Sam)

Hoewel de hoogtijdagen van Children Of Bodom volgens veel fans in het verleden liggen, kwam de Finse metalformatie eerder dit jaar met Hexed. Hoewel het nieuwe songmateriaal weinig verrassingen biedt, is het een release die tegelijkertijd wel degelijk kwaliteit biedt. Helaas staan Hecate’s Nightmare en het titelnummer vandaag niet op de setlist, maar met Under Grass And Clover, Platitudes And Barren Words en This Road komen er toch wat nieuwe tracks aan bod. De bijval is echter groter als het snelle In Your Face, Bodom Beach Terror (met uitstekend toetsenwerk) en het fraaie Angels Don’t Kill aan bod komen. De pit wordt alleen maar groter met Hate Crew Deathroll.

Aanvankelijk is Alexi ‘Wildchild’ Laiho, die complimenten uitdeelt aan de mensen in de pit, nog niet zo goed bij stem, maar dat trekt in de loop van de set wel bij. Het geluid staat wat hard en aan de schelle kant afgesteld, desondanks hebben de songs wel hun impact en is de bijval groot, met name tijdens de oudere tracks. Met Downfall, Everytime I Die en If You Want Peace... Prepare For War sluiten de Finnen een prima optreden in stijl af. Children Of Bodom is not dead yet. Integendeel, veel horns (en middelvingers op aanvraag van Alexi) gaan de lucht in. (Jeffrey)

De Tent Stage wordt vandaag afgesloten door niemand minder dan de Zweedse supergroep Bloodbath. Besmeurd met bloed komen de bandleden het podium op. Zanger Nick Holmes is gekleed in pak en draagt een grote zonnebril. Het concert begint met het slepende Fleischmann van het nieuwe album The Arrow Of Satan Is Drawn. In het begin van het concert zijn de gitaarpartijen vaak slecht te horen, maar dit wordt snel opgelost. Nieuwe en oudere nummers als So You Die en Chainsaw Lullaby wisselen elkaar goed af. Nick Holmes loopt wat rond en maakt een erg vrolijke indruk. Hij gebaart veel naar het publiek en zoekt contact met de mensen vooraan. De rest van de band headbangt, maar staat verder redelijk stil op het podium. Dit is niet het geval bij de toeschouwers, aangezien er al snel een enorme moshpit ontstaat die het hele concert voortduurt.

Na Bloodicide spreekt de zanger de moshpit toe. Hij zegt dat het wel een erg jonge pit is en dat hij helemaal geen kale mensen ziet. Hierna speelt de band Cancer Of Soul. Voordat Cry My Name wordt gespeeld, vraagt Nick of het publiek zijn naam kan schreeuwen. Want hoe kunnen ze vrienden zijn als de aanwezigen zijn naam niet kennen? De band sluit af met de moderne klassieker Eaten. Het nummer vindt veel bijval in het publiek en wordt tot ver buiten de tent meegezongen. Bloodbath staat muzikaal sterk als een huis en heeft dit in de Tent Stage opnieuw bewezen. (Sam)

Hierna is het tijd voor de headliner van de dag: Behemoth. Het podium is gedecoreerd zoals we dat van de band gewend zijn. De microfoonstands hebben satanistische versieringen en er zijn meerdere afbeeldingen te zien die verwijzen naar het laatste album I Loved You At Your Darkest. Boven het drumstel hangt een driehoekig beeldscherm. Solve klinkt van een bandje en op het scherm verschijnt de afbeelding van Nederland, waarin een omgekeerd kruis te zien is. De band komt op in nieuwe outfits, die ook te zien zijn in de videoclip van Ecclesia Diabolica Catholica. De heren openen met Wolves Ov Siberia en meteen is er een spectaculaire vuurshow te zien. Tijdens bijna alle volgende nummers zullen de vlammenwerpers ook in meer of mindere mate actief zijn. Op het projectiescherm is een afbeelding van een wolf te zien. Bij elk nummer zullen hier andere afbeeldingen of bewegende beelden te zien zijn. De band verdwijnt even van het podium, waarna de heren terugkomen met de vertrouwde corpsepaint. Daimonos volgt en voordat Ora Pro Nobis Lucifer wordt ingezet, loopt zanger en gitarist Nergal het podium op met twee fakkels. Er is een kleine moshpit, die eigenlijk nooit echt goed van de grond komt.

Bij Bartzabel heeft Nergal de mijter op die te herkennen is uit de videoclip van dit nummer. De klassieker Ov Fire And The Void en God = Dog van het nieuwe album volgen. Nergal vertelt het publiek dat het goed voelt om te leven en kondigt hiermee Conquer All aan. Het sterke Sabbath Mater van het nieuwe album komt langs, waarbij aan het einde het publiek massaal meeklapt. Blow Your Trumpets Gabriel volgt. De frontman knielt tijdens de intro theatraal en de tekst wordt door veel mensen meegezongen. Na het agressieve Slaves Shall Serve en publieksfavoriet Chant For Eschaton 2000 lopen de heren van het podium. Hierbij gooit Nergal zijn gitaar van best een afstand naar een roadie. Maar natuurlijk komt er nog een encore, bestaande uit Lucifer en We Are The Next 1000 Years. Bassist Orion is nu extra uitgedost, en draagt een gigantische verentooi. Beide nummers zijn wat trager en de band gaat duidelijk meer voor atmosfeer dan voor agressie. De heren verlaten opnieuw het podium, om daarna alle vier terug te keren met een trommel. Ze spelen gezamenlijk de drumpartijen van de outro Coagvla. Behemoth heeft een headlinerwaardige show neergezet. De sfeer die ze vaak bij zaalshows neer weten te zetten, ontbreekt vandaag soms een beetje. Maar de band speelt gepassioneerd en de setlist neemt de toeschouwers mee door het grootste deel van het indrukwekkende oeuvre. Al met al een waardige headliner van de eerste dag. (Sam)

Afsluiter van de dag is de punkband Ploegendienst. Het viertal speelt in Hank's Garage, die tijdens het hele optreden erg vol is. Niet vreemd, aangezien het de enige band is die speelt en de tent niet erg groot is. De band is best nieuw en heeft nog maar een nummer uitgebracht. Desondanks maken band en publiek er een groot feest van. Zanger Ray Fuego hangt in het begin nog een beetje aan zijn microfoonstandaard, maar wordt steeds actiever. Uiteindelijk staat hij in alleen een korte broek de tent op te zwepen. Het publiek wil duidelijk alles op alles zetten tijdens het laatste optreden van de dag, want de enorme moshpit voorin de tent valt geen moment stil. Ray houdt zo nu en dan praatjes tussen de nummers, zoals het veroordelen van vooroordelen voordat Citroen wordt ingezet. Tijdens het uitgebrachte nummer Schiphol zingen veel fans mee en zingen sommige het refrein mee in de microfoon. Ploegendienst slaagt erin de zaterdag met een lekker hard feestje af te sluiten. (Sam)

Heel veel meer foto's, inclusief sfeerfoto's, vind je op onze Facebook-pagina!