Het uit Amsterdam afkomstige Temple Fang mag het feestje van vanavond aftrappen en doet dat met verve. De band bestaat uit ex-Death Alley-leden en maakt een uitgesponnen vorm van seventies/stonerrock. De nummers zijn goed opgebouwd en worden gekarakteriseerd door een prettige balans: nu eens licht, psychedelisch, dan weer wat steviger rockend. De cleane zang is alleszins acceptabel en wordt met verve gebracht. Het soepele gitaarwerk verraadt bovendien dat we met prima muzikanten te maken hebben. Temple Fang ademt Roadburn uit iedere porie met zijn woestijnsound en broeierige riffs. Het zal een prettige kennismaking zijn voor het veelal internationale publiek dat vanavond al in Tilburg is neergestreken. (Rik)
De IJslandse hardcoreband Great Grief klinkt ook broeierig, maar op een heel andere manier. Hoewel de muziek bij vlagen melodieus is, heeft de groep een agressieve en intense uitstraling. De groep rondom frontman Finnbogi Örn Einarsson (die eerder met Une Misre optrad op Roadburn) snijdt dan ook indringende themas aan in de muziek, varirend van politieke kwesties tot persoonlijke demonen en de geestelijke gezondheidsproblemen in IJsland (een onderwerp waarover weinig in de toeristische brochures van het land te vinden is). Einarsson heeft een nogal opmerkelijke podiumpresentatie: hij heeft het uiterlijk van H.P. Baxxter (de frontman van Scooter), de attitude en arrogante beweginkjes van George Clarke (Deafheaven) en hij lijkt net zo losgeslagen als Kvarforth (Shining). Hoewel hij het publiek probeert op te zwepen, zijn de reacties nogal wisselend. En hoewel het geboden materiaal, vooral afkomstig van het onlangs verschenen Love, Lust And Greed (2019), muzikaal gezien best aardig klinkt, storen de vele, onnodige tempowisselingen in de sound. (Rik)
Het uit Schotland afkomstige Hellripper maakt de zaken een stuk eenvoudiger. Met veelzeggende titels als Bastard Of Hades, Hell's Rock 'N' Roll, Full Moon Witchery en Flesh Ripper is het al snel duidelijk waar Hellripper zijn inspiratie vandaan haalt. Deze band doet zijn naam eer aan en levert een portie old school black/speed metal waarbij er genadeloos op los gerost wordt. Messcherpe, Motrhead-achtige riffs, een opzwepend drumritme en een snerpende en snauwende zanger, die simplistische teksten in de microfoon spuwt: het is precies wat het publiek op dit moment nodig heeft. Al snel is er een flinke pit gaande in de Green Room en is het bukken geblazen voor de bekertjes bier die door de lucht vliegen. De nummers klinken allemaal hetzelfde, maar wat zou het? Hellripper doet waar het voor is uitgenodigd: de zaal in een kolkende, headbangende massa veranderen. We noteren zelfs de eerste paar stagedivers. Na een korte, vurige set kan iedereen met een grote grijns richting hotel (of bar). Roadburn 2019 is geopend! (Rik)
