De punkrock van Hard Shoulder is redelijk toegankelijk en ligt prettig in het gehoor. Als de band van start gaat met Intro/Conform kijkt een gering aantal bezoekers toe hoe de frontman probeert enige bewegingsruimte te vinden op het kleine podium. Aanbeland bij Joke (het laatste nummer van de ep S/T) komen er al wat meer mensen de zaal binnen. Medio dit jaar heeft de band uit Leeuwarden een tweede schijfje opgenomen met de titel 2, waarop nog eens vijf nummers staan. Hard Shoulder is nog niet zo lang bezig, de nummers zijn kort tot zeer kort en met een half uurtje speeltijd is een cover pure noodzaak. Als opwarmertje is het een leuk optreden.

Troops Of Doom is geen onbekende op Pitfest en de moeder van frontman Peter (de grootste fan van de band) is ook ditmaal aanwezig. De Hengelose band stond er in 2016, is opgenomen in de stal van Raw Skull Recordz en heeft met FEAR een eerste full-length op zak. Door de laag gestemde gitaren van Karel en Jorick is de groovende mengelmoes van hardcore, doom en death behoorlijk overdonderend in de relatief kleine zaal, die inmiddels redelijk gevuld is. Na het eerste nummer hoor je wel dat Peter het uiterste van zijn stem vraagt. Zijn rauwe stem klinkt erg geforceerd. Onnodig denk ik. Het is voor hem met minder vocale inspanning zeker mogelijk om boven de muur van geluid uit te komen, zelfs als er weer een dreunende groove wordt ingezet door drummer Roelof en bassist Ruud. Troops Of Doom geeft de aanwezigen precies datgene wat ze verwachten: agressieve, groovende hardcore. Dat doen ze goed, al ben ik na twee nummers al behoorlijk murw gebeukt.

De verrassing van dit festival is wat mij betreft Weak Aside. De deathmetalband uit Emden is nog niet heel bekend, maar heeft recent al wel het derde album Forward Into Darkness uitgebracht via FDA Records. Grunter/bassist Tom Zorn (Fearer, Morsgatt) is een charismatische frontman. Vanaf de eerste klanken is het een indrukwekkend optreden met goede grunts, lekkere gitaarpartijen en slagwerk dat soms zo snel is, dat drummer Marc Dieken (ex-Dew-Scented) met een verbeten kop de pedalen bedient en op de bekkens zit te rammen. Het gitaristenduo Arne Benz en Luke Kerk (Dawn Of Disease) staat vrijwel onophoudelijk te headbangen. Voor het podium is het behoorlijk druk geworden en met een accentloos ‘dank je wel’ bedankt Tom voor het applaus na ieder nummer.

Vermoedelijk zullen alle bezoekers het met mij eens zijn als ik zeg dat Space Chaser het leukste optreden van de dag is. De energie die de Berlijnse band uitstraalt, is geweldig en die slaat meteen over op het publiek. Het wordt een wisselwerking en het feest barst volledig los. De ouderwetse thrash doet de jaren tachtig herleven. Het is Helloween on steroids. Ook wat betreft humor doet de band denken aan Helloween in de periode met Michael Kiske. Tijdens het eerste nummer moet Martin Hochsattel zijn gitaar wisselen, maar verder gaat de set foutloos. Frontman Siegfried Rudzynski beschikt over een waanzinnig stemgeluid, wat vooral goed tot uiting komt tijdens Waves. Drummer Matthias Scheuerer houdt het tempo er stevig in. Het podium is niet groot en het publiek staat er bijna op. Slechts eenmaal wisselen slaggitarist Leo Schacht en bassist Sebastian Kerlikowski van positie. Space Chaser is de eerste band die een circlepit weet uit te lokken en die houdt aan tot en met de afsluiter Metro Massacre. Pitfest doet zijn naam eer aan.

Razendsnelle riffs, een dreunende ritmesectie en hoge stemuithalen. Distillator staat op het podium, met in het midden een futuristisch ogende, extravagante microfoonstandaard. De Enschedese band heeft ook rookmachines meegenomen, met als gevolg dat drummer Marco al snel niet meer te zien is. De rook blijft hangen en de eerste mensen gaan bij het podium vandaan. Een oudere die hard-fan heeft speciaal voor dit optreden een pruik met hoofdband opgezet en staat diep gebukt voor het podium. Hij krijgt al snel bijval van headbangers met échte lange haren. Door de grote hoeveelheid rook zijn ook Laurens en Frank na drie nummers nauwelijks meer te zien in het zwakke, rode licht. Kan het sneller? Ja hoor, speciaal voor Pitfest wordt Swarm Intelligence ingezet. Nog meer rook. Als Laurens vraagt wie er afgelopen weekend in Zwolle was, dan weet je dat de Slayer-cover Black Magic volgt. Aangekomen bij titeltrack Revolutionary Cells weet ook Distillator een circlepit te ontlokken. Missie geslaagd, maar het is nu drukker achterin de zaal dan voor het podium.

Het is vooral gezellig. Als de bands ombouwen kun je even in het café gaan zitten, of even naar buiten. Daar staat ook de frietkraam, waar twee dames staan te verkleumen tijdens het frituren. Dat zijn de helden van de avond. De Zweedse deathmetalband Cut Up staat op het podium. Op de gitaar van frontman Andreas Björnson staat met grote letters "cunt". Dat geldt echter ook voor dit optreden. Zonder intro gooit de band meteen alle remmen los. Na het eerste nummer staat drummer Tobias Gustafsson op en geeft een teken naar naar de gitaristen om de versterkers hoger op te draaien. Dan gaat het mis. Het is een oorverdovend harde brei van geluid waar nog maar weinig van te maken is. Ik wil daarom een lans breken voor de mensen van het geluid. Zij krijgen regelmatig de schuld van een slechte sound, maar in deze situatie ben je als soundengineer machteloos. Tijdens het derde nummer, Remember The Flesh, ga ik naast hem staan en zie aan zijn houding dat er iets aan de hand is. Vervolgens loopt hij richting podium. De installaties beginnen zelfs te piepen. Als hij terugkeert naar het paneel en op zijn kruk gaat zitten, maakt hij een handgebaar waarmee hij zijn machteloosheid uit. Wie er wel plezier aan beleeft, is Tobias, die headbangend achter zijn drumkit zit te rammen. Een deel van de bezoekers lijkt het ook niet te deren. Onder het motto ‘harder is beter’ blijven ze juichen na ieder nummer, maar ik ben na Behead The Dead afgehaakt. Het geluid is zo slecht, dat tegen het einde van de set slechts de helft van het publiek nog in de zaal staat. Onbegrijpelijk dat een band van dit niveau zoiets doet.

Tijdens de soundcheck valt meteen op dat het drumstel voor het volgende optreden niet is uitgebreid, maar juist heel eenvoudig is opgebouwd. Die eenvoud is tekenend voor Sheer Terror uit New York. Gewoon lekker je ding doen zonder fratsen. De punkrock van deze oude rotten lijkt de hoofdact voor de meeste bezoekers te zijn en frontman Paul Bearer vindt de show meteen al leuk. Hij uit zijn frustratie over de eerste show van de Europese tour, die in Frankrijk is begonnen. Dat publiek wil hij zo snel mogelijk vergeten en dat lijkt te lukken in Erica. De energie spat van het podium (vooral dankzij gitarist Steve Poss) en die slaat over op het publiek, met een grote circlepit als gevolg. Door zijn postuur is Paul niet zo beweeglijk meer, maar zijn mimiek is geweldig. Er staan al wat mensen te zwalken door grote hoeveelheden bier, maar het blijft gezellig en vooral Steve geniet zichtbaar van de reacties uit de zaal. Als de situatie in de pit een beetje uit de hand dreigt te lopen, neemt Paul uitgebreid het woord en wordt North Shore Love Affair ingezet als rustpunt. Al snel gaat de beuk er weer in en is de circlepit terug. Paul houdt de microfoon bij iemand die pogingen doet om op het lage podium te komen en hij neemt de zangpartij probleemloos over. Het is een erg leuke set, maar de praatjes tussen de nummers hadden wel wat korter gemogen.

Punk is niet dood. Dat bewijst de organisatie van Pitfest wel weer op deze Indoor-editie. Als headliner Doom het podium betreedt, is een deel van het publiek al vertrokken. Er zijn wel nieuwe bezoekers, een aantal old-school punkers die speciaal voor Doom naar Erica zijn gekomen. De hardcore van Doom is luid, boos en snel. Geen catchy melodietje met snelle riffs, maar uitgesproken agressief. Kwaad op de maatschappij en de politiek. Doom heeft een bewogen geschiedenis en behoort tot de meest invloedrijke crust- en hardcorepunkgroepen uit de jaren tachtig. Een meisje dat de hele avond rustig heeft staan kijken, gaat helemaal los voor het podium. Een circlepit gaat ook best op hardcore punk. Het gaat alleen allemaal wat ruiger. De punkers die eromheen staan te kijken, kunnen het wel waarderen, maar doen niet mee. Leo Schacht van Space Chaser staat voor het podium luchtgitaar te spelen. Sowieso zijn de leden van Space Chaser de hele avond in de zaal aan het feesten, maar ook de mannen van Weak Aside zijn tot vlak voor het einde tussen het publiek te vinden. Doom sluit een geslaagde editie van Pitfest Indoor af, precies zes maanden voor het tweedaagse festival volgend jaar. Zoals aangekondigd is tijdens Pitfest Indoor ook de tweede headliner van Pitfest 2019 bekendgemaakt: Sodom.

Pitfest maakt zich sterk voor Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Vanaf 24 november kunnen mensen doneren. Op Pitfest Indoor: Winter Is Coming! was bij de kassa een collectebus waar geld of overgebleven munten gedoneerd konden worden. Op de nieuwe website staan meer opties om te doneren.

Met dank aan Christel Janssen voor de foto's.