Hoewel de concertavond al om 18.00 uur met Bloodbath begint, is de grote zaal al goed gevuld. Wie achteraan aansluit, hoort echter vooral drums, bas en vocalen. Voorin is het geluid veel beter. Daar hoor je de kenmerkende sound van het HM-2-pedaal en zodoende valt er daar meer te genieten van de Zweedse death metal. Het collectief, met sinds dit jaar een ritmesectie op het podium bestaande uit bassist Niklas Sandin (Katatonia) en Waltteri Väyrynen (Paradise Lost), is nauwelijks te herkennen omdat er bijna geen licht op het podium schijnt. Het past uiteraard bij het smerige en donkere geluid van de tracks die herinneren aan de tijd van het vroege Grave, Hypocrisy, Entombed en vooral Carnage en Dismember.

Eerder dit jaar kwam de vijfde full-length The Arrow Of Satan Is Drawn uit. Daarvan staan drie tracks op de setlist: Fleischmann, Bloodicide en Chainsaw Lullaby. Live komen lang niet alle details goed door, maar de nieuwe tracks misstaan niet tussen de oudere. Niets gaat echter boven afsluiter Eaten “About being consumed alive… which I think about every day”, aldus de in net pak gehesen droogkloot Nick Holmes (Paradise Lost). Waar het eerder in de set tot een beperkt aantal headbangers bleef, zijn er hier veel meer toeschouwers die met hun hoofd meeknikken. Veel valt er niet te beleven tijdens het optreden. De mannen spelen een solide set die tot tevredenheid stemt.

Er is nog niet veel beweging in de zaal, maar daar brengt Hatebreed vanaf de eerste seconde verandering in. “We came here to get the party started”, aldus Jamey Jasta. En dat lukt. De enthousiaste en charismatische frontman bewerkstelligt al snel een wisselwerking met het publiek. Uit niets blijkt dat de hardcoreveteranen een paar dagen geleden nog een headlinetour in Verenigde Staten afrondden. Er is absoluut geen sprake van een jetlag. Niet klagen over vermoeidheid, maar gewoon knallen. De energie spat van het podium en dat zorgt voor veel beweging, zowel op het podium als in de zaal. Binnen no-time is er een mosh- en circlepit, een wall of death en staan velen mee te schreeuwen. Hoewel er weinig bewegingsruimte is op het podium, maken de mannen optimaal gebruik van de situatie.

Hoewel Jamey halverwege de set wat schor wordt, blijft hij hard werken en het beste van zichzelf en de fans vragen. Tot zijn tevredenheid ziet hij veel moshers. “If anybody falls, pick ‘m up”. En als er iemand aan de zijkant staat toe te kijken, spreekt hij diegene toe om uit z’n “moshpit retirement” te komen en de pit groter te maken. Zoals in de intro aangegeven, roept hij op tot eenheid tussen de fans en dat komt hem op een groot applaus te staan, net als de vele tracks die elkaar in hoog tempo opvolgen. Het is onmogelijk om stil te blijven staan op de vette grooves. Hatebreed beëindigt een fantastisch optreden met publieksfavorieten Destroy Everything en I Will Be Heard, waarbij velen zich nog een laatste keer schor schreeuwen. Hatebreed kwam, zag en overwon en is voor velen de grote winnaar van de avond.

De overgang van de energieke hardcore naar de symfonische black van Dimmu Borgir is groot. Veel bezoekers nemen aanvankelijk een wat afwachtende houding aan en bekijken de showelementen, zoals de Eonian-backdrop, de twee omgekeerde kruizen, de prima rook- en lichtshow en de kostuums. De Noren treden vandaag aan met de dit jaar tot het vaste line-up toegetreden duo: toetsenist Gerlioz en drummer Daray. Beiden doen trouwens al jaren mee met de liveshows. Nieuw is sessiebassist Victor Brandt, bekend van Entombed (A.D.) en Firespawn.

Frontman Shagrath probeert er beweging in te krijgen tijdens openingstrack The Unveiling, maar krijgt niet veel respons. Dat komt onder vooral doordat het geluid in het begin nog niet goed staat afgesteld, waardoor Interdimensional Summit niet goed uit de verf komt. Vanaf het goed uitgevoerde The Chosen Legacy heeft de geluidsman de zaken beter op orde en is er meer bijval. De eerste publieksfavoriet is het gave The Serpentine Offering. Helaas komen veel partijen van backingtrack klinken, zoals de orkestraties en de cleane vocalen van ICS Vortex. Daardoor krijg je als kritisch toeschouwer toch een beetje het idee naar een dvd te kijken en mis je een echt koor en een orkest.

Wat dat betreft kun je het beste kijken naar de dvd Forces Of The Northern Night (2017). Zonder toevoeging van een echt koor en een orkest is het een degelijk optreden (de eerste Europese clubshow sinds 2012) van de ervaren muzikanten, dat vooral de tweede helft impact heeft. De heren gaan echter niet voluit, waardoor het bij vlagen wat vlak blijft. Het aantal songs van Eonian blijft beperkt tot drie. Dimmóé, zoals Jamey Jasta de bandnaam uitspreekt, begrijpt dat de drieduizend bezoekers liever het oudere materiaal willen horen en speelt een set die grote gelijkenis toont met die van de zomerfestivals. Progenies Of The Apocalypse, lijflied Dimmu Borgir en uiteraard Mourning Palace, waarmee het optreden sterk eindigt. Tijdens deze klassiekers is de publieksparticipatie het grootst. Het optreden van Dimmu Borgir levert echter zeer uiteenlopende reacties op. De een mist de passie in het optreden en vind de band geen schim meer van vroeger, de ander heeft een top-optreden gezien.

Tot slot Kreator, of toch eerst nog even de pauzemuziek voorafgaand aan de show. Er komen op hoog volume veel Iron Maiden-klassiekers aan bod. Dat levert naast veel meezingende mensen (onder andere tijdens Rock You Like A Hurricane van Scorpions) een vermeldenswaardige pauze-pit op tijdens Run To The Hills. De stemming zit er dus al goed in, voordat er ook maar één noot is gespeeld. Ondertussen bouwen roadies aan het decor. Er hangt tijdens het intro (The Four Horsemen van Aphrodite’s Child uit 1972) een groot doek waarop allerlei beelden te zien zijn (fraai gedaan) en ten slotte de mededeling “Tilburg, prepare to get destroyed” getoond wordt. Vervolgens valt het doek en knalt de show los met confetti en Enemy Of God. Een uitstekende opener die direct het bier door de lucht laat vliegen en een grote pit creëert.

De energie van eerder op de avond is direct weer terug. Het geluid staat goed en de mannen spelen strak. Het geheel heeft power en de grote zaal vult zich direct met positieve energie. Hail To The Hordes houdt het momentum goed vast. Er is ondertussen veel te zien op het podium. Er staan vier grote schermen waarop een doodskop en vuur te zien zijn en clips. Dat levert zeker tijdens Fallen Brother een mooi schouwspel op. Toch legt die track het samen met Satan Is Real wel af tegen een golden oldie als Awakening Of The Gods, dat één van de weinige verrassingen op de setlist is. Nieuwere tracks die veel indruk maken, zijn bijvoorbeeld Phantom Antichrist en in mindere mate Gods Of Violence, waarin het soleerwerk van de vrolijk gestemde gitarist Sami Yli-Sirniö er goed uitkomt.

Frontman Mille Petrozza is echter veelal het middelpunt van de belangstelling. Hij stookt de boel goed op en laat “the people in the back” en “the people in the front” om de beurt zoveel mogelijk lawaai maken. Veel woorden zijn er verder niet, maar als hij vraagt om reactie van het publiek, krijgt de vijftigjarige gitarist/zanger direct respons, zoals voorafgaand aan Flag Of Hate. Het zijn terugkerende elementen in een strak geregisseerde show, die heel erg lijkt op die van FortaRock eerder dit jaar. Voor degene die daarbij was: Er komen dus ook nog slierten uit een serpentinekanon. De helft van de slierten blijft overigens in de stellages hangen, zeer vermakelijk. Wie zich niet aan het geregisseerde karakter stoort en het feit dat het na elk nummer donker wordt en de band even pauze neemt, heeft een topavond en schreeuwt mee tijdens onder meer Phobia (“Is there something after you, is there something following you?”) en duikt de pit in tijdens Hordes Of Chaos. Aan het einde van het optreden wordt die pit alleen maar groter, zeker als het afsluitende Pleasure To Kill het sterke optreden in stijl afsluit.

En dan komt er een einde aan een lange avond met vier uiteenlopende muziekstijlen. Metalfans van verschillende leeftijden (van de jonge fan op de schouders tot aan oude knarren) en van verschillende subgenre-achtergronden (getuige de uiteenlopende collectie bandshirts) kwamen samen en maakten er een mooi feest van. Het ging allemaal prima samen in een prettige sfeer. Vanzelfsprekend, zou je zeggen, maar het is mooi dat die eenheid er vandaag was. De optredens scoorden gemiddeld een ruime voldoende. Het was een unieke gelegenheid voor de bands om zich eens aan een ander publiek te presenteren. Hatebreed is wat dat betreft de winnaar van de avond, al zullen de andere drie ook zieltjes gewonnen hebben.

Setlist Kreator:
1. Enemy Of God
2. Hail To The Hordes
3. Awakening Of The Gods
4. Gods Of Violence
5. Satan Is Real
6. Mars Mantra
7. Phantom Antichrist
8. Fallen Brother
9. Flag Of Hate
10. Phobia
11. Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite)
12. People Of The Lie
13. Violent Revolution
14. Pleasure To Kill

Setlist Dimmu Borgir:
1. The Unveiling
2. Interdimensional Summit
3. The Chosen Legacy
4. The Serpentine Offering
5. Gateways
6. Dimmu Borgir
7. Council Of Wolves And Snakes
8. Puritania
9. Indoctrination
10. Progenies Of The Great Apocalypse
11. Mourning Palace
12. Rite Of Passage

Setlist Hatebreed:
1. To The Threshold
2. Live For This
3. As Diehard As They Come
4. Doomsayer
5. Filth
6. This Is Now
7. Driven By Suffering
8. Beholder Of Justice
9. Call For Blood
10. Destroy Everything
11. I Will Be Heard

Setlist Bloodbath:
1. Fleischmann
2. Let The Stillborn Come To Me
3. So You Die
4. Bloodicide
5. Outnumbering The Day
6. Chainsaw Lullaby
7. Eaten

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!