Met de eerste Klsch in de hand zien en horen we hoe Unprocessed uit Wiesbaden de eerste riffs op het trappelende publiek loslaat. De jongelingen tappen overduidelijk uit het welbekende, hoekige djentvaatje. Ongetwijfeld niet de meest originele band van het weekend, maar precies goed om in de mood te komen. De eerste haren vliegen in het rond en het Euroblastgeluidsysteem laat weer eens zien hoe bruut een band hier kan klinken. De chug-a-chugriffs vinden gretig aftrek en zowel band als publiek lijken het erover eens te zijn: Wat een lekker begin van het weekend.
Temples On Mars gooit het over een heel andere boeg. Ten opzichte van Unprocessed is dit welhaast stadionrock. De redelijk rechttoe rechtaan-riffs worden ondersteund door de cleane zang van gitarist James Donaldson. Zijn stem is niet overal even stabiel, maar hij heeft een paar sterke noten op zijn zang. Een lesje compositie zou voor de band echter geen kwaad kunnen. De toevoeging van elektronica (o.a. de backingtrack) geeft de band toch nog enig cachet. De band weet een hoop interessante ideen te brengen, maar moet nog werken aan een goede manier om die zinvol aaneen te knopen.
The Dali Thundering Concept begint met een lekker horrorintro. Het Franse, progressieve metalkwartet heeft een behoorlijke fanschare op de been gebracht en wordt enthousiast onthaald. De volle zaal ziet en hoort een professionele band die het geluid perfect op orde heeft. Dat komt goed uit, want er is veel afwisseling in de doorgaans midtempo gespeelde, moderne metal. Om dat goed hoorbaar en volgbaar te houden, is goed geluid essentieel. Om hier echt van te genieten moet je de albums kennen. Er gebeurt namelijk van alles, je krijgt als luisteraar enorm veel muzikale informatie te verwerken. Gelukkig voor de Parijzenaren zijn er genoeg kenners in de zaal. Er wordt dan ook enthousiast geheadbangd. De heren voelen zich hier duidelijk thuis, maar dat is met een dergelijk publiek ook niet meer dan logisch.
De populariteit van Conjurer is de band blijkbaar vooruit gereisd. Naast het steeds groter wordende contingent Britten dat zich voor aanvang van de show bij het podium meldt om de landgenoten te supporten, staat er ook een grote groep fans die de band voor het eerst ziet. En niet geheel onterecht. Als magazines als Kerrang! en Metal Hammer een band als deze de hemel in prijzen, dan is er wat aan de hand. Conjurer is niet voor het mainstreampubliek. Met slechts het eerder dit jaar verschenen debuutalbum op zak beginnen de sludgy postdoomers aan een kneiterharde set. Een set die inslaat als een bom, maar vooral ook erg overtuigend gebracht wordt. De intense woede en ongeremde frustratie spat van het podium af. Brady Deeprose (gitaar/vocals) en Dan Nightingale (gitaar/vocals) slingeren hun diepste zieleroerselen de zaal in. Wat een energie, wat een opgefokte gasten! Als nieuwkomer op het festival veruit de meest verrassende band op het hoofdpodium en het is na afloop druk bij de merchstand. Hou deze band in de gaten!
Bij Kadinja ligt de nadruk op de drums. Zanger Philippe Charny Dewandre blrt daar strak overheen, heeft een positieve instelling en maakt veel praatjes met het publiek. Ondanks dat het wat generiek is, wordt dit wel gewaardeerd. Toch valt het op de gecordineerde headbangstukken na, af en toe wat dood op het podium. Een iets betere podiumpresentatie zou de band ten goede komen. De zaal staat wel vol met knikkende en hier en daar headbangende hoofden, dus wat dat betreft zit het wel snor. De composities staan bol van de ideen en dat is voor de luisteraar die de band niet kent, soms wel wat veel. De kenner geniet echter en de Fransozen zelf hebben er duidelijk schik in. En dat is als band uiteindelijk het belangrijkste. Op de valreep nog even complimenten voor de bassist. Die stond bij The Dali Thundering Concept ook al op het podium. Twee shows in drie uur. Knap hoor.
Bij Smer gaat het helemaal mis. Dit is misschien wel het slechtste geluid dat ik ooit op Euroblast gehoord heb. De band kan er zelf echter niks aan doen. Enorme golvende bas-geluiden overstemmen een groot deel van de set en de geluidsman weet niet wat hij ermee moet. Na later zou blijken, was er sprake van onderbezetting op de techniekafdeling wegens ziekte. Kan gebeuren natuurlijk, maar het is wel enorm vervelend. Gelukkig bederft dat de sfeer niet. Het kleine groepje fanatieke fans geniet van de nummers en maakt grapjes met de band: "How much time have we left?", vraagt gitarist Ian Hill. "Five basses!", roept een bezoeker jolig. En zo kan iedereen er toch nog wel de lol van inzien. Afsluiter End Of Sense maakt sowieso alles goed. Hoewel het nog steeds beroerd klinkt, gaat iedereen los. Wat een klapper! Een succesvol debuut voor deze Britten die deze week nog het vertrek van hun bassiste Taria hebben aangekondigd.
Omdat Smer met al die geluidsproblemen nogal uitloopt, is Vola intussen al begonnen. Wie de merchstand bezocht heeft, had gezien dat de nieuwe plaat Applause Of A Distant Crowd al te koop is, ondanks dat hij officieel pas 12 oktober uitkomt. Het is dan ook niet gek dat er heel wat nieuwe nummers op de setlist staan. De Denen voelen zich thuis op Euroblast en krijgen met gemak het publiek mee. Het is haast een thuiswedstrijd. Dat het optreden daardoor ietwat minder bevlogen is dan normaal, wordt ruimschoots gecompenseerd door het fantastische geluid. Een van de betere optredens op het festival. Met het spelen van nieuwe nummers, moeten oude nummers plaats maken op de setlist. Helaas heeft men de titeltrack van het debuutalbum Inmazes de deur gewezen. "Dat is niet de allerbeste zet", aldus menig bezoeker die op zoek is naar een kritiekpuntje op een verder vrijwel foutloos optreden.
De sfeer is zoals altijd erg goed op Euroblast. Nu de alcohol ruim vloeit, worden de gesprekken amicaler en uitbundiger. Men heeft er zin in. Calligula's Horse profiteert dubbelop van hun plek in het tijdschema, want het is intussen ook flink afgekoeld buiten waarmee de temperatuur binnen een stuk aangenamer is. De zaal staat dan ook goed vol. De nadruk ligt zoals verwacht op het succesvolle, laatste album In Contact (2017). En niet voor niets. De melodieuze prog gaat erin als zoete koek en zanger Jim Grey is uitermate goed bij stem. Yes, wat een geluid! De Australirs zijn de eersten die er echt alles uithalen. Gewoon genieten. Zelfs als je de band nog nooit gehoord hebt, zijn nummers als Rust en Marigold een genot voor het oor.
Dat het geluid op het tweede podium echt wel goed kan zijn, bewijst Circles. De perikelen rondom de sound bij Smer zijn blijkbaar opgelost want de notoir moeilijke kelder wordt platgespeeld. De nieuwe zanger bevalt dus duidelijk goed. Er is altijd wel discussie rondom zangers van Circles. Misschien zijn ze beter af zonder. Misschien ook niet. Ieder heeft zo zijn voorkeuren. Maar die worden vandaag even opzij gezet, want vanavond knalt het; het publiek smult. Of het nou groovy is of melodieus, het gaat erin als ketellapper. Ook de nummers van de nieuwe plaat The Last One, die live een stuk rauwer en intenser klinken dan op plaat.
Publiekslieveling Monuments heeft Euroblast gekozen als releaseparty van de nieuwe plaat. Terecht natuurlijk. De Britten stonden immers al vijf keer eerder op Euroblast. Kind aan huis dus. Eens kijken of de nieuwe nummers live beter uit de verf komen dan op plaat. Nou en of! De aimabele zanger Chris Barretto windt het publiek om zijn vingers. Vanaf noot n is het aan. Stuiterend en springend bouncen de moshers tegen elkaar, af en toe ruimte makend, of eigenlijk juist niet, voor de vele crowdsurfers. Het uitzinnige publiek verslindt elke noot. Jongens, jullie leven hangt er niet van af! Maar het is tegen dovemansoren gezegd. Gelukkig gaat alles goed. Chris heeft het naar zijn zin met het publiek en wordt tijdens Mirror Image vergezeld door Renny Carroll die we kennen van het tweede album van Flux Conduct, Yetzer Hara (het soloproject van gitarist en mastermind achter Monuments, John Browne). Ik vergeleek hem op dat album met Chris. Gelukkig zijn hun stemmen verschillend genoeg om te kunnen spreken van een echte aanvulling. Mooi, hoe de mannen elkaar versterken en hoe ze elkaar zo veel gunnen. Ook het publiek gunt de band alles. Het maakt niet uit wat die gasten spelen. Alles is goed. Enige smet op de set is misschien dat Chris zijn sax thuis heeft gelaten. Maar het moet aan de andere kant ook weer niet te voorspelbaar worden. Monuments is de terechte afsluiter van de eerste dag.
Aiming For Enrike verzorgt vanavond de afterparty, maar heeft in de aanloop daarnaartoe grote pech. Het soundscape-duo uit Oslo vond zijn gear niet terug op de bagageband op het vliegveld. Nou staan ze natuurlijk bekend om hun improvisatie, maar dat doen ze doorgaans met eigen apparatuur. Inderhaast tovert de organisatie een allegaartje bij elkaar zodat het optreden toch doorgang kan vinden, maar dit moet gevolgen hebben voor het optreden, dat kan niet anders. En dat heeft het ook. Hoewel een aantal fanatiekelingen zich helemaal uitleeft, heeft het niet de aantrekkingskracht die het zou moeten hebben. Niet op het Euroblastpubliek althans. Velen kijken even en lopen dan weer weg. Jammer, want het past eigenlijk wel in het Euroblast-straatje.
