Zaterdag 11 augustus:
"Thanks for crawling out of your tents so early." Frontman Chris Jericho van Fozzy is dankbaar dat er om kwart voor elf in de ochtend een behoorlijke opkomst is bij het hoofdpodium. De professioneel worstelaar, wiens bewegingen wat aan die van Axl Rose doen denken, wil dat iedereen het optreden later op de dag onthoudt. Daarom loopt hij al zingend tussen het publiek en loopt hij zelfs helemaal door tot op het vipdeck en zingt hij de belangstellenden toe van grote hoogte. Even later klimt hij tijdens Bad Tattoo (met interessante theremin-solo) in de stellage aan de zijkant van het podium. Ondertussen schudt de licht verteerbare ochtendgymnastiekstadionrock iedereen wakker en is het tijdens Lights Go Out springen geblazen. Het is samen met Judas en Burn Me Out een gelikte track die al na n keer beluisteren goed blijft hangen. Alleen het snellere Sin And Bones valt uit de toon. Verder niets dan lof voor de good looking glamboys en de show. Fozzy hoort meermaals de bandnaam scanderen en toont zich een uitstekende liveband.
Het eerste optreden op de Swamp Stage is dat van Crisix. De Spaanse thrashers zijn sinds 2008 actief en hebben met Against The Odds recentelijk de vierde full-length via Listenable Records uitgebracht. Het is mede vanwege de technische problemen een wat rommelig optreden. Nu is dat bij thrash niet een heel groot probleem, maar het klinkt wat onsamenhangend. Ook de nummers bieden weinig houvast. Wat echter veel vergoedt, is de show, die gefilmd wordt door (vermoedelijk) een van de vriendinnen van de bandleden. De Zuid-Europeanen vinden het fantastisch om in Kortrijk te mogen optreden. De grijns van gitarist Albert Requena spreekt boekdelen en is aandoenlijk. De andere gitarist, Marc Busqu ('Busi'), is er hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor dat er een pit begint. Er is een 'jump the fuck off', een wall of death en aan het einde gaan Albert en 'Busi' in de circlepit al spelende op de schouders van de fans en waagt frontman Julin Baz zich even aan crowdsurfen. Crisix speelt rommelig, maar vermaakt de vroege vogels met een energieke show die bij iedereen een lach op het gezicht tovert.
Bij Armored Saint gaat het er een stuk serieuzer aan toe. Het is inmiddels drukker op het veld. Men staat wat verspreid in plukjes opgesteld met veel ruimte ertussen. Zanger John Bush, die zich bij de voorste fans aan het hek meldt, wil direct beweging zien. "No excuses, you're back in!" Maar op een fanatiek groepje na blijft het veelal bij rustig toekijken. Van het meest recente Win Hands Down komt alleen het prima titelnummer aan bod. Verder duiken de Amerikanen met March Of The Saint uit 1984 meteen de ruime geschiedenis van de band in. Klassiekers als Chemical Euphoria, het rockende Reign Of Fire en Can U Deliver (met Chris Jericho als gastzanger) komen aan bod, maar het zijn Last Train Home met een prachtige solo en Left Hook From Right Field die tot de hoogtepunten van het solide optreden behoren.
Tegenvaller van de dag is Act Of Defiance. De thrashgroep bestaat uit gitarist Chris Broderick en drummer Shawn Drover (beiden ex-Megadeth), zanger Henry Derek (ex-Scar The Martyr) en bassist Matthew Bachand (Shadows Fall). Chris en Shawn steken er qua niveau met kop en schouders bovenuit. Shawn drumt lekker strak en voegt met zijn fills het nodige toe aan de niet bijzondere nummers. Chris imponeert met zijn solo's. Wat de band mist, is een goede songwriter. De tracks gaan namelijk het ene oor in en het andere uit. De belangstelling voor de show is al niet groot, maar gedurende de speeltijd zie je steeds meer mensen vertrekken. Henry Derek is geen geweldige zanger en zo zakt het optreden steeds verder weg. Pijnlijk is het moment dat Henry vraagt wie de albums van de band heeft. Als er geen reactie komt, klinkt hij wanhopig: "Say yes!", maar het blijft vervolgens doodstil. Ook het sippe gezicht van Matthew spreekt boekdelen. Slechts Legion Of Lies valt te bestempelen als een kleine opleving, maar het kwaad is dan al geschied.
Veel beter gaat het bij Battle Beast. Er is veel belangstelling voor de symfonische power metal en de reactie van de festivalgangers is zeer positief. De vuisten en handen gaan al snel omhoog als frontvrouw Noora Louhimo daarom vraagt. Ze maakt veel indruk met zowel haar stoere, zelfverzekerde presentatie als met haar melodieuze en krachtige zang. Tijdens Lost In Wars doet ze even haar capuchon op. Het is fijn om een keer een band te zien waarbij het toetsenwerk live ten gehore wordt gebracht. Dat gebeurt door Janne Bjrkroth. Zijn achtergrondzang is niet geweldig, maar zijn spel op het keyboard is prima, zoals hij aantoont in bijvoorbeeld Out Of Control. Ook de andere instrumentalisten brengen het er prima vanaf, getuige de solo's in Bastard Son Of Odin. Het ene nummer is wat steviger dan het andere (Bringer Of Pain doet aan Judas Priest denken, het poppy Touch In The Night aan ABBA en er zijn invloeden van AC/DC, Sabaton en Manowar). Het is springen tijdens Out Of Control en swingen met King For A Day. Beyond The Burning Skies sluit een overtuigend optreden in stijl af.
Hoog bezoek bij het optreden van de ruige rockers van Orange Goblin. Burgemeester Vincent Van Quickenborne van Kortrijk is getuige van een lekker smerig en verbindend optreden. "We're having the whole night to get fucked up, drunk and high together", zo moedigt Ben Ward de meute aan. Dat naast Kyuss, Black Sabbath en Deep Purple vooral Motrhead een grote inspiratiebron is voor de Engelse formatie, blijkt niet alleen uit onder meer The Devil's Whip en het feit dat een van de bandleden een t-shirt van de band aan heeft, maar ook draagt Ward een nummer op aan Lemmy. De frontman maakt veel contact met het publiek, is dankbaar voor het animo en wint de sympathie van een grote groep fanatiekelingen. Een deel van die groep vormt een pit en gaat op de grond zitten om te roeien. Nieuwe tracks als Sons Of Salem en The Wolf Bites Back houden zich prima staande tussen het oudere materiaal. Ward laat een mentaal gehandicapte fan nog even een woordje meezingen, alvorens hij Red Tide Rising opdraagt aan de Rode Duivels.
Ondanks dat Lemmy ons enkele jaren geleden is ontvallen, wordt de muziek van Motrhead nog wel in leven gehouden. Onder meer door gitarist Phil Campbell. Samen met zijn zonen en zanger Neil Starr tourt hij onder de noemer Phil Campbell And The Bastard Sons. De band brengt naast eigen werk ook de nodige songs van Campbells vorige broodheer. Dat eigen werk gaat, om eerlijk te zijn, het ene oor in en het andere uit. Het zijn toch vooral de Motrhead-songs waar het publiek van gaat bewegen. De pret begint dan al bij het tweede nummer Rock Out (with your cock out...). Fozzy komt nog even Born To Raise Hell meebrullen en Lemmy wordt nog extra herdacht doordat de band het Hawkwind-nummer Silver Machine speelt. Dat nummer wordt ook opgedragen aan de andere Motrhead-leden die niet meer onder ons zijn. En natuurlijk ontbreekt ook Ace Of Spades niet. Ondanks dat Phil en zijn Bastard Sons de nummers best leuk spelen, is het toch geen Motrhead. Dat neemt echter niet weg dat het best leuk is.
Tijd om even weg te dromen in de tent. Dat gebeurt met de atmosferische klanken van Slstafir. De IJslandse formatie houdt de bezoekers een uur lang in zijn greep en voert ze mee van Silfur-Refur naar tta. Technische problemen bij drummer Hallgrmur Jn 'Grimsi' Hallgrmsson onderbreken de flow even (de frontman grapt dat de keyboardspeler gisteren te veel drugs heeft gebruikt), maar het prachtige Fjara en het goed opgebouwde Blfjall hebben evenwel hun impact, al blijft het bij een waarderend applaus. Tijdens afsluiter Goddess Of The Ages klinkt er dan ook geen luid gejuich na "1, 2, 3, 4" als Aalbjrn 'Addi' Tryggvason erom vraagt. Men geniet liever ingetogen, binnen zijn of haar eigen wereld in een donkere tent.
Eenmaal weer buiten is het even wennen aan het daglicht. Het is vandaag zonnig en bewolkt met aangename temperaturen. Het blijft droog en het is aangenaam tot laat in de avond. Gisteren was vooraf de vraag wat Status Quo te zoeken had op Alcatraz, vandaag doet de naam Mr. Big de wenkbrauwen bij menigeen fronsen. Het akoestische Wild World ("probably the most un-metal song you will hear in your life") en To Be With You zijn echter niet representatief voor de discografie. De hits staan tot grote vreugde van velen op de festivalweide wel op de setlist, maar verder zijn het rockers die de setlist sieren. Ondanks dat de heren goed staan te spelen, levert het niet heel veel reactie van de toeschouwers op. Billy en Paul staan meerdere keren in de spotlights om hun soleerwerk te etaleren en daar krijgen ze dan ook een respectvol applaus voor. Pas met Addicted To That Rush en Colorado Bulldog is er wat meer beweging. Uiteraard staan de Amerikanen nog even stil bij het overlijden van Pat Torpey, maar buiten het respect en de hits maakt Mr. Big geen onuitwisbare indruk.
Het is feest bij Municipal Waste, want de drummer is jarig. Bij de Amerikaanse crossoverband is het eigenlijk altijd feest. Er is eigenlijk maar een regel: "Fuck shit up!" Er ontstaat dan ook al snel een chaotische pit en er zijn veel crowdsurfers. Tony Foresta roept zelfs op om iets nieuws te proberen: een wave of death in plaats van een wall of death. "Doe allemaal vijf stappen naar voren en breng zoveel mogelijk crowdsurfers hierheen." De oproep is niet aan dovemansoren gericht. De security heeft het er zwaar mee, maar diezelfde security krijgt een dikke pluim van de goedgeluimde frontman, die wel om de taferelen kan lachen. Het is een gezellige boel en Beer Pressure wordt aan de "Alcatraz alcoholics" opgedragen. De korte en snelle tracks hakken er goed in. Moe maar voldaan verlaten de bezoekers de tent.
De buitenlucht en Epica vormen niet altijd een gelukkige combinatie (grotendeels veroorzaakt door de wind), maar vandaag komt de symfonische metal uitstekend uit de boxen. Het is vanaf de reguliere openingstrack Edge Of The Blade (voorafgegaan door de intro Eidola) volop genieten van de bombastische en technische muziek en de uitstekende zang van Simone. Ze houdt zich uitstekend staande tussen al het instrumentale geweld van de mannen om haar heen, zoals blijkt uit de tracks van de laatste twee studio-albums (The Quantum Enigma en The Holographic Principle) in de vorm van The Essence Of Silence, Victims Of Contingency (met gruntassistentie van Rob, Mark, Coen n Isaac), Ascension - Dream State Armageddon, Dancing In A Hurricane en Unchain Utopia, die vandaag uitstekend uit de verf komen en live veel impact hebben. Er is dan ook veel bijval vanaf het festivalveld. Ook vanwege de show. Je zou een boek kunnen schrijven over wat er allemaal op het podium gebeurt. Niet alleen is er een indrukwekkende vuurshow, maar de bandleden zijn constant in beweging. Ze maken danspasjes (Coen en Isaac), zoeken elkaar veelvuldig op, spelen op elkaars instrument, vormen samen hartjes en beelden woorden uit (zo wijst Isaac aan het einde van de "physical exercise"-track Beyond The Matrix naar het achterwerk van Simone ("leave your past behind"). Coen en Isaac melden zich nog even bij de fans die bij de hekken staan. Coen speelt al crowdsurfend door nadat hij "Wuk" als woord van de dag ("Muggengeheugen" lijkt hem te moeilijk) heeft bestempeld. Consign To Oblivion (uiteraard met wall of death) vormt het overtuigende slot van een fantastisch optreden. Epica krijgt terecht een staande ovatie en is een van de hoogtepunten van de dag.
Zeven dagen zonder slaap weerhouden de mannen van DevilDriver er niet van om zich van hun goede kant te laten zien en horen. De burgemeester, die de band zelf heeft benaderd om op het festival te komen spelen, komt zelfs nog even op het podium om ze een hart onder de riem te steken. Hij gaat vervolgens nog even uit zijn dak op het podium. Zo'n burgemeester wil elke metalfan wel in zijn gemeente hebben. Ook al zien de heren musici er vermoeid uit, ze stellen de liefhebbers in de tent tevreden met een set die geen verrassingen kent. Er is een grote wall of death tijdens The Mountain en als I Could Care Less en Clouds Over California aangekondigd worden, stijgt er gejuich op. Groovemetalmachine DevilDriver is niet top, maar draait naar behoren.
Het is jammer dat zowel de orkestraties als de cleane zangpartijen bij Dimmu Borgir van backingtrack komen. Dat doet afbreuk aan de live-beleving. Maar verder valt er eigenlijk weinig te mopperen. Integendeel, het optreden van de Noorse symfonische blackmetalband (tegenwoordig met bassist Victor Brandt van Entombed A.D. en Firespawn) staat als een huis. Met name The Chosen Legacy en Gateways komen tijdens de eerste helft van de set erg sterk uit de set. The Serpentine Offering doet er niet veel voor onder. Het podium en de bandleden zijn fraai gestyled en de licht-, rook- en vuurshow (ook uit de gevangenistorens) werken sfeerversterkend. Ze komen in het (schemer)donker goed tot hun recht. Opmerkelijk is dat een van de twee 'vuurkorven' op een paal dienst weigert. Besloten wordt ze beide niet te gebruiken, maar ze blijven wel op het podium staan. Van Eonian komen direct The Unveiling en Interdimensional Summit aan bod, maar deze behoren niet tot de betere tracks op de setlist. Council Of Wolves And Snakes, dat met sterk paukenspel begint (Dariusz 'Daray' Brzozowski heeft een mooi drumstel tot zijn beschikking) doet het veel beter en ook de uitvoering van Archaic Correspondence verdient een dikke voldoende. IndoctriNation en het slot met Progenies Of The Great Apocalypse en Mourning Palace zijn de hoogtepunten van de set. Dimmu Borgir zet een goede show neer voor een goedgevuld festivalterrein.
Een groot deel van de meute verhuist daarna naar de Swamp Stage, waar Satyricon staat te spelen. De aankleding van het podium is steriel. De goede lichtshow zorgt voor de inkleuring. Ook qua composities pakken de landgenoten van Dimmu Borgir het veel minder bombastisch aan. Satyr en co gaan terug naar de kern en bouwen dat stabiele fundament op een interessante manier uit, zoals in het titelnummer van Deep Calleth Upon Deep goed te horen is. Het drumwerk en het sfeervolle toetsenwerk komen er tijdens onder meer deze track goed uit vandaag. Andere hoogtepunten zijn Black Crow On A Tombstone en Diabolical, Now, dat met een korte drumsolo begint. Het sfeervolle To Your Brethren In The Dark komt evenals het proggy Dissonant minder goed tot zijn recht. Daarna gaat het weer crecendo met Mother North. The Pentagram Burns (met Satyr op gitaar), Fuel For Hatred (met moshpit) en K.I.N.G. vormen een fantastisch slot van een ijzersterk optreden.
Over de headlinerpositie van Limp Bizkit is vooraf veel discussie. Zeker nadat het optreden op Graspop tegenviel. Dit omdat er geen vaart in de set zat. Dat is vandaag ook zo, maar Fred Durst lijkt er vandaag meer zin in te hebben. Hij komt vooral lol trappen. Zo kondigt hij in het begin de band aan: "We're the Norwegian black metal band Limp Bizkit" en ziet hij een opblaaseend in het publiek, waarmee hij wel raad weet. "The duck is having more fun than we do. Let's party with the duck." De foeilelijk geklede frontman (hij noemt zijn 'pyama' met bloemetjesmotief "more metal than you are") neemt de eend mee het podium op en brengt zittend op zijn "rubber duckie" My Way ten gehore. Andere tracks waarbij de helft van het publiek meespringt, zijn openingstrack Hot Dog, Rollin' (Air Raid Vehicle), Livin' It Up en My Generation.
Het is ook moeilijk om stil te blijven staan op de nu-metal, die voor veel aanwezigen nostalgische gevoelens meebrengt. Het is een kwestie van ontladen in de rustige stukken en vervolgens weer lekker uit je dak gaan. Fred springt er handig op in. "You got energy for one more? Then let me fucking see it. I'm 47 years old and I got way more energy than everybody in this fucking place." Vervolgens knalt het weer los met Take A Look Around. Tijd voor Nookie is er niet meer, want het enfant terrible heeft zijn tijd al versproken. Deels is de speeltijd ingedeeld met covers. Zo komen Behind Blue Eyes, Smells Like Teen Spirit en Killing In The Name aan bod. Met name laatstgenoemde veroorzaakt een veldslag. Er is ook nog een medley van Master Of Puppets, South Of Heaven en Holy Wars... The Punishment Due.
Vermeldenswaardig is de samenstelling van de groep. Sessiebassist Samuel G. Mpungu is weer terug en tussen de nummers door verzorgt de teruggekeerde DJ Lethal interessante mixes (Sabotage als intro, Fatman Scoop en Seven Nation Army, House Of Pain's Jump Around en Walk van Pantera). John Otto verdient een compliment voor zijn kleurrijke drumspel. Hij voegt veel extra's toe aan de standaardritmes, zoals in Rollin'(Airraid Vehicle). Op de achtergrond links staat trouwens iemand anoniem mee te zingen door een microfoon. De microfoon van Fred belandt in het publiek als hij zich bij het hek komt melden tijdens Break Stuff. Hij vraagt zich af: "How many Belgians does it take to hold a microphone?" Afgezien van wat lui die bier naar hem gooien, krijgt hij de lachers, pitters en springers wel op zijn hand. Nadat hij een feestje heeft gevierd met de fans vooraan het hek, duikt Wes Borland nog even de pit in. Achteraf is dat blijkbaar niet goed bevallen, want nadat hij vloekend het podium heeft beklommen, trapt hij tegen een versterker aan. Limp Bizkit maakt er desondanks een groot feest van en trekt zich niets aan van alle kritiek op de show.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
