Zondag 12 augustus:
Op zondag schopt Sepultura het schema door de war. De Braziliaanse band kan naar eigen zeggen om logistieke redenen niet aantreden om 14.20 uur en speelt in het nieuwe schema om 22.00 uur, niet op het hoofdpodium (want daar staat Helloween), maar in de tent. Het is de enige (noodgedwongen) overlapping in het schema. Niet iedereen is van de veranderingen op de hoogte. Er ligt dan ook een verbeterpunt voor de organisatie om dit soort zaken beter te communiceren.
Het programma begint door de veranderingen niet in de tent met Pestilence, maar op het hoofdpodium met Orden Ogan. Aangezien de festivaldag later is begonnen, is het al gezellig druk. Het is de derde dag achter elkaar dat een openingsact een goede indruk achterlaat en dat terwijl Sebastian 'Seeb' Levermann een gebroken duim heeft, waardoor hij geen gitaar speelt, maar alleen zingt. De eigenlijke bassist, Niels Lffler, speelt vandaag gitaar. Seeb grapt nog: "Who needs a bass anyway?" Het gaat ook prima zonder bas en misschien juist omdat de frontman zich vandaag alleen hoeft te concentreren op zijn vocalen, zingt hij prima.
Ook het geluid staat goed afgesteld, waardoor de veelzijdige, rijke openingstrack To New Shores Of Sadness heel sterk uit de verf komt. Daarna laten de Duitsers toegankelijkere en melodieuze powermetalnummers horen: F.E.V.E.R., Gunman, We Are Pirates en The Things We Believe In. Het is wel even wennen om Come With Me To The Other Side zonder Liv Kristine te horen. Helaas is er geen tijd meer voor de reguliere versie van Fields Of Sorrow en krijgen we alleen de orkestrale versie als outro te horen. Opmerkelijk is dat de confettislierten, waarvan de bedoeling is dat ze in het publiek belanden, grotendeels door de wind over het dak van het podium waaien. Een komisch gezicht. Orden Ogan krijgt nog niet veel bezoekers aan het meezingen (nadat de frontman enige respons krijgt, zegt hij: "You sound like my grandmother in her bedroom, sleeping"), maar wint wel fans en krijgt terecht veel applaus.
"Beetje vroeg voor ons, beetje vroeg voor jullie, maar we gaan er gewoon voor", aldus Patrick Mameli van Pestilence. Het gaat er een stuk ruiger aan toe met de death metal dan de gelikte power metal van Orden Ogan, maar ondanks het tweevoudige verzoek van gitarist Calin Paraschiv om een circlepit te vormen, gebeurt dat niet. Er is evenwel veel belangstelling en waardering voor het optreden. De mannen staan dan ook goed te spelen en beperken zich daarbij op het uitstekend uitgevoerde Non Physical Existent van het recente Hadeon na tot de eerste drie albums. Het geluid vandaag is beter dan het recente optreden in Steenwijk op Stonehenge, dus ook het soleerwerk staat beter in de mix. Als er al een verbeterpunt te noemen is, betreft dat de overtuigingskracht in de aankondigingen. Verder staat de set als een huis en gaat het uiteindelijk toch nog los in de pit met publieksfavoriet Out Of The Body.
De tweede band op het hoofdpodium is Inglorious. Het Britse kwintet dat genspireerd is door onder meer Deep Purple, Whitesnake en Led Zeppelin verspilt geen tijd en begint direct lekker te rocken met Read All About It. In Change Is Coming komt het orgelwerk er goed uit. Nummers die het goed doen zijn het bluesy High Flying Gypsy, I Don't Need Your Love, Holy Water (waarin zanger Nathan James en gitarist Andreas Eriksson excelleren) en het met een heerlijke riff aangeklede Until I Die. Er zit een lekker tempo in de set en het geluid staat prima afgesteld. Veel woorden tussendoor zijn er niet. Nathan, die vocaal een uitstekende indruk maakt, nodigt iedereen uit: "Enjoy the music at this amazing festival. Please come see us again." We certainly will. Inglorious krijgt terecht veel bijval voor een prima optreden.
"From the swamps of Florida to the Swamp Stage" is een kleine stap voor Gruesome. De Death-"tribute band" moet even warmdraaien (met name de vocalen van Matt Harvey), maar vanaf een van de meest memorabele tracks op de setlist, Forces Of Death, gaat het beter. De andere tracks willen maar moeizaam beklijven. A Waste Of Life is een van de weinige positieve uitzonderingen. De Amerikanen krijgen veel applaus als Matt vertelt dat hij en de anderen de nalatenschap van Chuck Schuldiner eren, maar het is toch pas echt wachten op afsluiter Pull The Plug voordat iedereen echt loskomt. Gruesome benadert de sound van Death heel dicht, maar vergeet daarbij genoeg songs te schrijven die goed blijven hangen.
Door de wijzigingen in het programma staat Exhorder op het hoofdpodium. De Amerikaanse groovy thrash, die van invloed is geweest op Pantera, had beter tot zijn recht gekomen in de tent, maar Kyle Thomas verzekert ons: "The more you drink, the better we sound." De veteranenformatie die met tussenpozen actief is (1985-1992, 1998, 2003, 2008-2011 en vanaf 2017), brengt het er naar behoren vanaf, al komt het groovy aspect niet goed tot zijn recht in de open lucht. Het klinkt eerder thrashy la Slayer. De twee albums Slaughter In The Vatican en The Law uit 1990 respectievelijk 1992, zijn grotendeels onbekend bij de aanwezigen en er is dan ook niet veel beweging bij het publiek. De mannen (naast Kyle en Vinnie LaBella zijn er sinds vorig jaar drie nieuwe bandleden) werken wel hard en hebben plezier in het spelen. Kyle staat te stampen tijdens Legions Of Death, een van de hoogtepunten op de setlist, samen met het aan de in juli overleden Bret Hoffman (Malevolent Creation) opgedragen (Cadence Of) The Dirge (met fraai einde). De invloeden van Testament en Dark Angel liggen er wel dik bovenop, zoals blijkt uit onder meer The Law en Exhorder. Slaughter In The Vatican en Desecrator vormen het einde van een relatief onopvallend optreden.
Doorgaans zorgt de herosche metal van Primordial voor verbondenheid en betrokkenheid. Ook vandaag is de tent redelijk goed gevuld met onderdanen om in het verhaal en de muziek op te gaan, maar AA Nemtheanga ziet ook wat mensen vertrekken. Dat komt omdat de grootse composities vandaag niet de overweldigende impact hebben waarop je hoopt. Het is wat te vlak. Het is echter nog altijd een goed optreden, met een mooie uitvoering van Nail Their Tongues en een solide van To Hell Or The Hangman (frontman met strop). Verder staan de fanfavorieten No Grave Deep Enough, As Rome Burns (met mooi intro en meeklappende fans) en het striemende Empire Falls op de setlist. AA Nemtheanga werkt hard en kijkt iedereen met een doordringende blik aan. Hij komt nog even naar het hek om bij de fans te staan zingen, rolt letterlijk terug het podium op en neemt nog eens een slok uit een fles wijn. Primordial heeft wel eens meer indruk gemaakt, maar stelt een selecte groep fans tevreden.
"Dance like a fucking bunch of Belgians", "Have sex with eachother" en "Today were here to drink your beer.": zomaar wat uitspraken van Christopher Bowes, de frontman van Alestorm. Er is massale belangstelling voor het vrolijke en kleurrijke optreden, dat voor veel feestelijke taferelen zorgt, zoals een grote badeend (die tot die tijd op het podium staat) die aan het crowdsurfen is, iemand die op een kleinere replica aan het crowdsurfen is en iemand in een rolstoel die op handen gedragen wordt. De vuisten (en een opblaaszwaard) gaan de lucht in bij Sunk'n Norwegian, veel fans zitten op de grond te roeien tijdens Nancy The Tavern Wench, springen bij Mexico en schreeuwen mee met onder andere Hangover. Er is ook nog een grote wall of death. Heerlijk, even geen complexe metal, maar meedeinen en -zingen met de catchy deuntjes. Drink en Fucked With An Anchor vormen het slot van een groot feest. Alestorm is een graag geziene act die het op festivals uitstekend doet.
"Let's scream from the bottom of your nutsack!" Trevor Strnad van The Black Dahlia Murder moedigt de liefhebbers van extreme melodeath in de tent constant aan om actief mee te doen. "Show us some carnage!" Ondertussen bangt hij met zijn vuist op de maat mee. Er is behoorlijk veel aandacht voor het nieuwe werk (Nightbringers) met Widowmaker, Kings Of The Nightworld, Matriarch ("This one goes out to the ladies"), Catacomb Hecatomb en het titelnummer, maar oudjes als Contagion, What A Horrible Night To Have A Curse, Everything Went Black, Statutory Ape en Deathmask Divine worden niet vergeten. Vanwege het ruige geluid komen niet alle leads goed uit de verf, maar dat hier technisch vaardige mannen aan het werk zijn, is wel duidelijk. Een aantal toeschouwers is echter halverwege de set murwgebeukt en verzadigd door de grote hoeveelheid noten die in de composities verwerkt is en zoekt daarom een rustiger oord op of een gunstige plek bij de volgende act. Er ontstaat dan ook een gat tussen de voorste regionen met een pit en de toeschouwers daarachter. The Black Dahlia Murder gaat onverstoord verder en eindigt zijn degelijke set met Deathmask Divine.
"Hallo, wij houden van jullie. We are Behemoth from Poland and we have rushed to Belgium today in order to Conquer All." De Poolse formatie rond Nergal maakt een ijzersterke indruk en dat is knap, want het is nog licht buiten. De rook- en vuurshow (ook uit de torens komt vuur) komen echter voldoende tot hun recht. De rookmachines blazen de rook in de vorm van een omgekeerd kruis. Aan het einde van de set volgt er zwarte confetti die net als bij Orden Ogan voor een groot deel over het dak heen waait richting de achterliggende weide. Van het op 5 oktober te verschijnen I Loved You At Your Darkest komen God=Dog en Wolves Of Siberia aan bod, waarvan eerstgenoemde de beste indruk maakt. Verder bestaat de set uit de bekende tracks, met vier nummers van The Satanist (2014). Uiteraard sluit Behemoth af met O Father O Satan O Sun (bandleden met maskers op, drie standaards die in vuur staan en een 'bebloede' Nergal, die vandaag vaak het publiek aanmoedigt om mee te klappen). De fraai gestylde mannen staan lekker fel te spelen en komen af en toe richting publiek. Behemoth is zelfs in het licht een solide act en krijgt terecht veel applaus.
Na afloop komt een man die de aankondigingen verzorgt het podium op voor een mededeling. Vijf jaar geleden zou Channel Zero optreden, maar in de nacht eraan voorafgaand overleed drummer Phil Baheux in zijn slaap. Wat volgt, is een minuut stilte en een respectvol applaus.
In de tent is het vervolgens wegdromen bij de sfeervolle klanken van Alcest. De Franse blackgazeformatie komt op woensdag 3 oktober in Tivoli De Helling te Utrecht het meest recente Kodama in zijn geheel spelen. Ook vandaag komen op Onyx na alle nummers daarvan langs, aangevuld met Souvenirs d'Un Autre Monde, Autre Temps en Dlivrance. Het is van begin tot einde genieten van de hypnotiserende en spirituele songs met dromerige vocalen, mistige riffs en kalmerend getokkel. Zo nu en dan is er een passage met blasts en screams, maar daarna brengen de muzikanten je weer terg naar rustigere vaarwateren met sferische shoegaze. Heel veel belangstelling is er niet, maar de schuchtere 'Neige' dankt de aanwezigen met het hart op zijn hart en een buigen. Wij buigen terug.
Hoewel een groot aantal fans van het eerste uur weinig meer kan met de nieuwe richting die In Flames vaart, bewijst de grote belangstelling voor het optreden van de Zweedse metalgroep, die recentelijk de eerste editie van Borgholm Brinner organiseerde, dat het met de populariteit wel goed zit. Want ondanks dat zanger Anders Fridn een verkoudheid heeft opgelopen vanwege de airconditioning in de tourbus, en daardoor de vocalen vandaag wat minder overtuigend zijn, staat het grootste gedeelte van de toeschouwers mee te klappen en te springen tijdens Only For The Weak (samen met Pinball Map de oudste track (2000) op de lijst) en is er een grote circlepit, een wall of death en een groot aantal crowdsurfers (waaronder iemand in een berenpak).
Anders ziet het met tevredenheid aan, bedankt de fans voor hun komst en vraagt en krijgt een applaus voor de security die klaarstaat om iedereen op te vangen. Hij neemt tijdens het snelle Take This Life opnamen met zijn telefoon en wil nog wat kwijt over Helloween. Hij vond als tiener de Helloween-plaat Walls Of Jericho fantastisch en hoopte ooit zoiets te kunnen evenaren. Nu staan we hier op hetzelfde podium als onze helden. Achter hem staan achttien pilaren die samen met een grote videomuur voor een flitsende show zorgen. Soms zijn er abstracte beelden en vormen op te zien en soms teksten. Fear Is The Weakness, Where The Dead Ships Dwell, Alias en Deliver Us zijn de meest interessante composities. Het toepasselijke The End vormt het einde van een professionele show.
Je zou maar lekker zijn gaan liggen tijdens het optreden van Alcest in de tent. Dan word je even flink hard gewekt door Cannibal Corpse. Als een vleesmachine snijdt de brutaldeathmetallegende door de set heen, die uit vier delen bestaat. Het eerste deel bevat de tracks van het meest recente Red Before Black. Daarna is er ruimte voor veel groove met het verpulverende, trage Scourge Of Iron en Evisceration Plague. De combi bewijst hoe hypnotiserend extreme metal kan zijn. Iedereen in de tent knikt of headbangt mee op het ritme. Er is geen ontkomen aan. Wretched Spawn en Scavanger Consuming Death hakken er ook goed in. Daarna is het tijd voor een paar nieuwe tracks en ten slotte de favorieten van de fans met Skull Full Of Maggots (opgedragen aan Bret Hoffman), I Cum Blood ("about shooting blood from your cock), Make Them Suffer ("If you want to headbang, this is the song to do it to. You can try to keep up with me, but you will fail miserably"), Stripped, Raped And Strangled (met Trevor Strnad als gastzanger) en Hammer Smashed Face. Cannibal Corpse is verreweg de lompste, bruutste en smerigste band op Alcatraz. Hoewel de ruige sound weinig ruimte laat voor nuances, houdt de zelfverzekerde bulldozer huis op de Swamp Stage, en dat op een ongekend moddervette wijze.
"Let me entertain you", zo klinkt het uit de boxen voorafgaand aan de headlinershow van Helloween, of beter gezegd Pumpkins United, want Helloween is herenigd met Kai Hansen en Michael Kiske. En entertainen, dat doen de Duitsers zeker. Ze openen niet alleen sterk met Halloween en Dr. Stein, maar de veteranen hebben er zin in en de videobeelden op de achtergrond zijn van toegevoegde waarde. Het geluid staat uitstekend afgesteld en zodoende komen de klassiekers goed tot hun recht. Instrumentaal staat het als een huis en ook vocaal brengen de heren het er goed vanaf. In vergelijking met de clubshows, zoals die in Tilburg vorig jaar, staan er wat minder nummers op de setlist (Rise And Fall, Waiting For The Thunder, Perfect Gentlemen, Forever And One (Neverland), A Tale That Wasn't Right, I Can't en Why? ontbreken vandaag), maar er blijven nog altijd twee uren met melodieuze power metal over om van te genieten. Zoals gezegd hebben de heren er zin in. Michael Kiske en Andi Deris zingen het ene nummer samen, het andere solo. Kai Hansen zingt tijdens de medley die uit oude nummers bestaat (Starlight/Ride The Sky/Judas/Heavy Metal (Is The Law)). Bij laatstgenoemde zingen velen mee en gaan de vuisten de lucht in.
Het is mooi om te zien dat de muzikanten onderling plezier hebben. Iedereen komt wel even in de spotlights te staan. Kai Hansen imponeert met zijn soleerwerk, bassist Markus Grosskopf met een korte solo, Sascha Gerstner met semi-akoestisch werk en drummer Dani Lble soleert samen met de in 1995 overleden Ingo Schwichtenberg, die op een videoscherm te zien is. Een knap staaltje monteerwerk, dat de handen terecht op elkaar krijgt. De visuals variren van clips tot plaatjes en zijn kleurrijk. Later in de set gaan er gigantische ballonnen in de vorm van pompoenen het publiek in en als afsluiting (er zijn twee toegiften met in totaal vier nummers: Eagle Fly Free, Keeper Of The Seven Keys, Future World en I Want Out) is er een hoop confetti. Al met al een meer dan headlinerwaardig optreden. Het is fantastisch om op deze manier Helloween live te hebben gezien.
Wie de melodieuze metal van Helloween te soft vindt, kan terecht in de tent bij Sepultura. De Braziliaanse band is nog steeds op tour ter promotie van het vorig jaar uitgebrachte album Machine Messiah. Zoals gezegd zou de band eigenlijk 's middags aantreden, maar de show vindt dus tegelijk met die van Helloween plaats. Na een intro knalt de band er vanavond heel hard in met I Am The Enemy, waarmee de "vroeger was alles beter"-zeikerds gelijk de mond gesnoerd wordt. Deze song houdt zich moeiteloos staande tussen de diverse klassiekers die later in de set terugkomen. Dat de band het nieuwe album wil laten horen, blijkt wel uit de setlist. Vier songs van deze plaat! Op een festival waar Sepultura een speeltijd van een uur heeft, zou je denken dat de tijd vooral gevuld wordt met gouden ouden. Die komen gelukkig ook wel voorbij, maar de eerste helft bestaat overwegend uit nieuwer werk. Natuurlijk komen daarna ook de klassiekers als Arise, Refuse/Resist, Desperate Cry en Roots Bloody Roots voorbij. Ondanks dat de nieuwere songs ook sterk zijn, zijn het toch vooral die oude songs waar het publiek even helemaal op los gaat.
De lichte regen gaat na de show van Helloween en Sepultura over in zwaardere regen. Veel festivalbezoekers besluiten vroegtijdig het festivalterrein te verlaten en besluiten Ministry links te laten liggen. Dat doen wij ook, mede vanwege onze ervaringen op Dynamo Metal Fest, waar de organisatie werd uitgemaakt voor nazi's. We kijken terug op een zeer geslaagd Alcatraz 2018. En waar de organisatie duidelijk had ingezet op meer beleving. Het ene randprogramma was wat interessanter dan het andere, maar er was van alles te beleven. Dankzij het goede weer (alleen vrijdag was het wat minder) was de sfeer relaxed. Nergens ontstonden wachtrijen. De keuze qua eten was ruim voldoende. Je kon de bands veelal van dichtbij volgen en ook op de schermen aan weerszijden van de podia werd de show goed in beeld gebracht. De programmering liep strak waardoor er van overlap nauwelijks sprake was. De bands lieten zich doorgaans van hun goede kant horen en zien. We komen volgend jaar dan ook graag weer naar Kortrijk voor Alcatraz 2019.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
