Pravitas komt de eer toe de katers weg te mogen spelen. Daar laten de mannen geen gras over groeien, want het gaat er flink hard aan toe. De notensalvo's vliegen je om de oren. Razendsnelle fingertaps en pulloffs, niks is te gek. De band trekt zich nergens wat van aan en het is dan ook maar goed dat er geen modepolitie is. De zanger ziet eruit alsof hij zojuist van de set van een nieuwe New Kids-aflevering is komen lopen. Het ielige mannetje met matje in zijn nek heeft echter een steengoede strot en dito stage performance. Het kan de goedkeuring van de vroege enthousiastelingen wegdragen. Wat een strakke band! Als de rest van de bands vandaag ook zo klinkt, dan kunnen we onze borst nat maken.
Helemaal omdat er vandaag af en toe wat bewolking is aan het begin van de dag. Ook de wind is een welkome afkoeling. Met name voor de campeerders die nergens van enige schaduw kunnen genieten. Een blik op de camping doet overigens vermoeden dat de kaartverkoop wat minder hard is gegaan dan voorgaande jaren. Hoewel er geen cijfers zijn vrijgegeven, valt het toch op dat er minder mensen in de zaal staan. Het kan toch niet alleen aan het weer gelegen hebben?
Zanger Grant Barclay van het Schotse Tiberius compenseert voor de warmte door op te treden in ontbloot bovenlichaam. Daarmee is zijn opvallende tattoo op zijn borst en schouder goed te zien. Ondanks dat, trekt de met power metal doorspekte tech niet het beoogde aantal bezoekers; het is opvallend rustig en ook maar weinig bezoekers voelen zich geroepen om in beweging te komen. De band is er niet minder enthousiast om. Het spelplezier spat ervanaf. Noemenswaardig zijn ook de vingercapriolen van de gitaarvirtuosen Chris Foster en Jahan Tabrizi. Een genot om naar te kijken.
Ook Perception kampt met een lage opkomst. De ietwat ongeloofwaardig ogende zanger trekt zich er echter niets van aan. De jonge mannen gaan lekker. En dan vooral lekker hard. De gevoelige synths-soundscapes vab de backing track zorgen ervoor dat we tussendoor even op adem kunnen komen, maar verder rost men de zaak vakkundig aan elkaar. De technische metalcore uit Southampton is echter slechts aan een select gezelschap besteed. Het is niet slecht, maar enigszins inwisselbaar. Hiervoor blijft de menigte niet uit huis, danwel tent.
Het Bristolse Valis Ablaze begint ietwat stroef, maar komt weldra op gang. Met het eerder dit jaar verschenen en bijzonder goed ontvangen debuut Boundless op zak hebben de muzikanten in ieder geval een goede set songs om uit te kiezen. De Tesseract-cover is misschien niet het beste idee, maar er staan veel fans in het publiek die de op Tesseract geënte muziek duidelijk wel waarderen. Helaas kon Drewsif Stalin niet komen om zijn vocalen bij te dragen aan Frequency. In zijn plaats zingt White Dove. Ze is echter erg slecht te horen en dat is toch wel een misser. Zoiets controleer je toch bij de soundcheck? Gelukkig wordt dat snel hersteld en het nummer zelf wordt strak gebracht. Ten opzichte van het optreden van vorig jaar is dit een enorme vooruitgang. Ga zo door!
Dan is het weer tijd voor boze mannen, want ook The Five Hundred is erg boos. Met Johnathan Woods-Eley in de gelederen is het uit Nottingham komende gezelschap gezegend met een van de brutere grunters uit de scene. Gelukkig bestaat zijn arsenaal niet slechts uit grunts, maar ook uit melodieuze zanglijnen. Dit belooft wat voor het later dit jaar te verschijnen Bleed Red. De heren denderen als een geoliede machine door de zaal. Blijkbaar begint UK Techfest eindelijk een beetje wakker te worden. Het duurt even, maar dan heb je ook wat.
Het jonge Arch Echo heeft als voorprogramma van Plini mooi ervaring op kunnen doen, al wil het met de muzieknerds qua stage performance niet op alle fronten vlotten. Achter de keys is het Joey Izzo die totaal uit zijn plaat gaat. Maar de rest in de frontlinie zou wellicht eens bij hem in de leer moeten. Sowieso moet de band even op gang komen. Maar ondanks dat en ondanks de drums die te hard in de mix staan, worden de heren hartelijk en enthousiast ontvangen. En dat is ook terecht. Want hoewel er absoluut punten voor verbetering zijn, wordt hier gewoon topkwaliteit geleverd. Geef dit een paar jaar en ze spelen alleen nog maar in de grote popzalen.
Arcaeon is supertechnisch en superbrutal. Voor de terugkerende Techfest-bezoeker staan er bekende artiesten en die hebben een special guest meegenomen. Op het laatste moment bleek de vriendin van bassist Eifion Sweet toch te kunnen komen ondanks een recente operatie. Ze mag bij uitzondering voor de dranghekken in de fotopit zitten. Het karakteriseert het familiaire aspect van dit festival. Er zijn wel regels om het een en ander in de hand te houden, maar over het algemeen gaat het allemaal erg gemoedelijk. Zoiets van: "Just don't be a cunt." Maar goed, de muziek. Opvallend is de rol van zanger Stuart Sarre, die zowel clean als met grunts zijn mannetje staat. Zodra hij clean zingt, klinkt de band extreem poppy (zonder het gewoonlijk daarmee gepaard gaande simplisme). Maar zodra hij zijn strot echt opentrekt, breekt de hel bijkans uit. In combinatie met een enorme instrumentbeheersing en een complexiteit waar je u tegen zegt, laat de band ondanks de poppy twists horen waarom deze thuishoort op een festival als dit. Het groovet en het djent heerlijk. Nou is er een heel contingent bezoekers dat gewoon kneiterharde herrie wil horen, maar laten we eerlijk zijn: Je kunt je afvragen of de zanger die grunts nou wel moet doen. Niet dat hij die niet beheerst, maar vooral omdat het niet per se iets toevoegt. Het contrast met de cleane zang is soms ietwat te groot. Maar als dat alles is om over te zeuren, dan heb je gewoon een strakke band staan.
En dan wordt het ook mij allemaal wat te veel. De warmte wint het van mijn journalistieke hart. Ik heb mezelf nog wel zo ver gekregen om van een aantal bands foto's te maken, maar daarna moet ik toch echt de schaduw weer opzoeken en bijkomen.
