Met de enorme concurrentie in Engeland zal je toch wat moeten om op te vallen. Al is het maar met je bandnaam. Wat mij betreft heeft You Win Again Gravity in ieder geval de hoofdprijs gewonnen. Ik zal die naam vaak gebruiken de komende tijd, haha. Een betere marketingcampagne bestaat niet! Maar goed, ja. Dan moet je nog optreden natuurlijk. De erg jonge heren vormen een band uit de buurt van Londen. De ietwat zenuwachtige zanger is helaas niet al te goed bij stem. Gelukkig speelt hij ook nog gitaar en dat doet ie niet onaardig. De staccato djent is bij vlagen boeiend. Het is echter een kunst om hier ook een goede compositie van te maken. Daar valt nog wel wat winst te behalen. Maar de potentie is er. Ik gun de mannen het voordeel van de twijfel.
Het mooie van festivals als deze is dat de artiesten ook echt fans van elkaars muziek zijn. Zo staat tijdens het aanschouwen van You Win Again Gravity ineens de voltallige bezetting van Voyager naast me. Het familiegevoel dat dit festival zo karakteriseert, wordt door dit soort dingen onderstreept. Een ander terugkerend thema op UK Techfest is de overdaad aan bozemannen-metal. De volgende band past prima in dat rijtje.
De zanger a.k.a. brulboei van From Eden To Exile zweept het publiek op en laat weten dat het hem menens is. Dat hij echter van binnen een lieve, zachtaardige, gewone jongen is, blijkt als hij van het podium afkomt en naar de dranghekken loopt om handjes te schudden met de eerste rij. Maar om het imago van de band niet al te veel te bezoedelen, is het verder botweg rammen, rossen en beuken. De sporadische groovestukken zijn een welkome afwisseling, maar het grootste deel van de tijd speelt de band in de hoogste versnelling. Dat het daardoor soms wat eentonig is, is slechts aan dovemansoren besteed. De bandleden rossen gewoon door alsof hun leven ervan afhangt. Lekker!
UK Techfest begint op stoom te raken. Niet in de laatste plaats door de zon die de temperatuur bij de twee podiums tot recordhoogtes doet stijgen. Het is soms niet om uit te houden. Maar wat wil je ook, de twee zalen bevinden zich in hangars met golfplaten daken. Tel daarbij de warmte van de apparatuur en de headbangers op en je hebt een gratis sauna. De eerste blote basten worden dan ook al getoond. De eerste woo's worden ook rondgeblèrd. Een mooi jaarlijks terugkerend en verbindend verschijnsel. WOOOO!
Schiermann is het soloproject van Chris Schiermann. Zo fantasieloos als de bandnaam is, zo fantasievol is de muziek. De notenkraker staat gelukkig niet alleen op het podium. Natuurlijk kan hij niet alle gastartiesten van zijn eind vorig jaar verschenen plaat op het toneel brengen. Maar er staat met een extra gitarist, een drummer en een bassist aan zijn zijde toch een volledige band op het podium. Dat is een stuk prettiger dan wanneer alles van backing track zou komen. Met name omdat de volledige set instrumentaal is. Toch is er wel een backing track. Hoewel ik daar doorgaans geen fan van ben, is de uitvoering hier fantastisch; een echte aanvulling. Maar je wil behalve fantastische muziek toch ook wat hebben om naar te kijken. En dat krijgen we ook. Zo leeft Arnaud Verrier, de man met de stokken, zich volledig uit op de idiote timings. Blijkbaar is de geluidsman ook nogal fan van hem, want hij staat overmatig hard in de mix. Dat is wel zonde, want het draait niet echt om de drums. Maar gezien de ruime opkomst is er toch echt wel waardering voor deze band. Schiermann zelf speelt afwisselend gitaar en bas en doet dat op zijn kenmerkende, virtuose wijze. Dat de rest van de band zijn idiote timings af en toe niet helemaal strak overpakt, is wellicht het enige smetje op dit verder uiterst vermakelijke optreden.
Vervolgens is het aan Voyager-drummer Ashley Doodkorte om zijn kunsten te vertonen en zijn kennis te delen in een workshop. Er zijn doorgaans niet veel bezoekers bij clinics en dat is nu niet anders. Hoewel het de eerste keer is dat hij een workshop geeft, komt hij verbazingwekkend relaxed en professioneel over. Slechts sporadisch is het ongemakkelijk of rommelig, wat dan juist wel weer bevrijdend werkt. Het grootste deel van de clinic gaat over Misery Is Only Company en Ghost Mile. Als voorbeeld van zijn manier van muziek schrijven, neemt hij een stuk dat in zestigsten op te delen valt. Hij vertelt ons eerlijk dat hij veel te lui was om alle mogelijke opdelingen te leren spelen en dan daarna te kijken wat het beste zou werken. In plaats daarvan slingerde hij zijn laptop aan en middels zijn drumsoftware kwam hij erachter dat zestig opvallend veel delers heeft (2, 3, 4, 5, 6, 10, 12, 15 en 30). En dat bewijst maar weer dat wiskunde en muziek in de technische metalscene soms erg dicht bij elkaar liggen. Haha, dit is mooi. Zijn enthousiasme is aanstekelijk en hij kiest precies het juiste insteekniveau. Simpel genoeg voor de leek, interessant genoeg voor de expert. Aangevuld met een kleine dosis humor is dit misschien wel één van de vermakelijkste workshops die ik ooit gezien heb.
Dat het in Verenigd Koninkrijk wemelt van de getalenteerde, technische deathbands zal inmiddels geen geheim meer zijn. This Is Turin is zo'n band. Snoeiharde, technische metal van de bovenste plank. Aangevuld met een vleugje black brengt het een enkeling in het publiek in volledige extase. De rest houdt het bij puffen en steunen, maar het is zeker de moeite waard. De heren uit Cheshire hebben namelijk goed nagedacht over wat ze doen. Sterke composities en een goed gebalanceerd geluid zorgen voor een uitermate strak optreden, zonder dat het al te gecoördineerd is.
Sowieso is een compliment voor de geluidsmensen op zijn plaats. Daar waar voorgaande jaren het volume nog wel eens zorgde voor meetrillende en -dreunende golfplaten met pijnlijke oren (zelfs met oordoppen in), is er vooral veel balans en nuance. Dat is een verademing. De golfplaten zijn dankbaar. Het zou me niets verbazen als er daarnaast ook geïnvesteerd is in betere apparatuur. Dat is in ieder geval wel het geval voor de lichtsituatie. De lichtdoorlatende golfplaten zijn bij het podium afgedekt met zwart plastic en met name in de kleine zaal is er zowaar ruimschoots licht om goed te kunnen fotograferen; een goede en welkome investering. Ook is er geïnvesteerd in de merchandise. Het assortiment was al niet misselijk, maar is nu ook uitgebreid met rariteiten als een mankini en een trui die eruit ziet als een behaard lichaam. Naast de gebruikelijke shirts en truien zijn er verder ook paraphernalia zoals aanstekers, onderzetters en wat al niet meer.
Vola knalt. Waar de nadruk bij dit festival vooral ligt op kneiterharde herrie, valt dit soort melodieuze bands op. Ze krijgen de ruimte en aandacht om te bloeien. Als dan ook het geluid in één keer goed staat (in tegenstelling tot op Complexity Fest), is het aan! Vola is duidelijk populair gezien het aantal mensen dat meezingt. Het is natuurlijk gewaagd om in een korte set op een festival een nieuw nummer te spelen, maar ook dat gaat de band feilloos af. Tweemaal zelfs. Waarbij het tweede nieuwe nummer ook op Complexity nog niet gespeeld was. Maar het is een fantastische song! Een heel diepe bassriff die doet denken aan Meshuggah, wordt aangevuld met raps. Wat op papier slechts avantgardistische waanzin lijkt, doet Vola alsof het niets is. We kijken uit naar de intussen afgemixte, aanstaande plaat. Dat zal ook tijd worden, gezien Inmazes alweer drieënhalf jaar geleden is gereleased. De enige opvallende misser is wellicht het ontbrekende titelnummer van die plaat. Maar als dat het enige commentaar is, dan heb je het goed gedaan.
Bleed From Within laat het zweet kruipen waar het niet gaan kan. Hoewel ook deze band de zaal niet vol krijgt, is de sfeer er niet minder om. De met breakdowns en grooves doorspekte metalcore en death metal zorgen voor flink wat hoofd- en haarslaan. Laat dat maar aan deze Schotten over. Het wordt mij echter te warm en ik zoek een behaaglijk plekje buiten in de schaduw op.
Het Australische Voyager is voor sommigen de band van de dag, maar gezien de opkomst is deze muziek duidelijk niet aan iedereen besteed. Maar ja, hierna is het alleen nog maar raggen tot je erbij neervalt, dus nummers als het eerder door de drummer toegelichte Ghost Mile en Misery Is Only Company maken de melodieus georiënteerde metalfan blij. Helaas heeft de geluidsman zijn zaakjes niet gelijk op orde. En daar staat en valt een band als deze natuurlijk wel bij. Als het dan eindelijk helemaal lekker klinkt, blijkt ook wel hoe goed deze band eigenlijk is. Met speels gemak worden complexe ritmes en minder voor de hand liggende overgangen afgewisseld. Met name bassiste Simone Dow trekt de aandacht met haar gekke bekken en enthousiaste stage performance.
Na een hapje eten sluit ik weer aan bij de headliner van vandaag: Sikth. Hoewel er een vaste schare diehardfans is, is er overduidelijk ook wel wat verzadiging opgetreden. "Dit heb ik intussen al zo vaak gezien!", is een veel gehoord argument om in de buurt van de tap of in het gras te blijven zitten. Sikth zelf trekt zich daar niet al te veel van aan en speelt een show zoals we die van de band gewend zijn. Weinig poespas, maar professioneel en strak. De grondleggers van zo ongeveer alles wat er op dit festival speelt, kwijten zich prima van hun taak. Het levert alleen weinig spectaculairs op.
