Bij aankomst blijkt het concert, zoals gezegd, in de grote zaal van Patronaat te zijn. Een upgrade dus; goede zaak! Helaas is het balkon niet open, maar met het hoge podium van de grote zaal heb je toch wel goed zicht. Zoals gebruikelijk zijn er bij de openingsact op de dinsdagavond bij aanvang nog niet veel mensen op de been, maar laatkomers missen een act van formaat.

De jonge honden van Arch Echo weten namelijk hoe ze een echt progfeestje moeten bouwen. Daar waar de meeste muzikanten in dit genre doorgaans in hun innerlijke instrumentale prognerdbrein keren, zijn deze djentlemen veel expressiever en op het publiek gericht. De heren genieten overduidelijk zelf ook van de muziek. En dat werkt aanstekelijk. Muzikaal bewandelt het vijftal uit Nashville Tennessee grofweg dezelfde paden als Plini. Soms zelfs dusdanig dat er af en toe wel bijna een Plini-cover klinkt, maar met regelmaat kiezen ze ook hun eigen zijpaadjes.

Niet in de laatste plaats door ook een echte toetsenist in dienst te hebben. Daar waar Plini dat allemaal van tape laat komen, leeft Joey Izzo zich volledig uit op zijn keyboard. Dat rechtvaardigt ook zijn frontale plaatsing. Een genot om naar te kijken. Niet in de laatste plaats vanwege zijn virtuositeit. Sowieso speelt de band de sterren van de hemel. Wat een fantastische muziek voor zulke jonge muzikanten. Ondanks dat de keys soms ietwat te veel als een gitaar klinken en dat de overall sound nog wat beter in balans gebracht mag worden, geniet het publiek dan ook zichtbaar. Als Arch Echo dit voort weten te zetten kunnen de jongens over twee jaar met gemak zelf een headlinetour door Europa doen.

Wie het over technische, instrumentale jazzmetal heeft, kan natuurlijk niet om Animals As Leaders heen. En ja hoor, wie staat er als tweede op het podium vanavond? Javier Reyes (gitarist Animals As Leaders) met zijn soloproject Mestis. Dat staat natuurlijk garant voor achtsnarig notenpoppen tot je erbij neervalt.

Qua tempo gooit het drietal het echter over een andere boeg. Mestis mikt meer op de emotie en de groove. De insteek is veel jazzier. In het algemeen is het ook muziek die voor het ongetrainde oor makkelijker te volgen is. De gitaren staan qua sound wellicht af en toe wat te clean, maar compositioneel is het uitmuntend en altijd virtuoos. Laat dat maar aan Javier over.

Een ander klein puntje van kritiek is dat men toch wel erg veel in de lage registers speelt en de drums wel erg ver weggemoffeld zijn. Maar daar maalt eigenlijk vrijwel niemand om. Met de bassist en drummer van Plini aan zijn zijde is muzikaal succes gegarandeerd. Met name als het gaspedaal erop gaat. Puur genieten.

En dan is het tijd voor Plini. Zoals gezegd, de bandleden van Mr. Plini stonden eerder al op het podium. Maar vergeleken bij wat Plini ons nu voorschotelt, was dat meer een soort van warming up. Maar nu spelen ze voor het eggie, zoals ze dat zo mooi zeggen.

Met Salt + Charcoal als aftrap moet het publiek overduidelijk eerst nog wel even inkomen; het complexe nummer dat maart dit jaar verscheen, is duidelijk nog niet bij iedereen bekend. Het is echter nooit een straf om naar zulke meesterwerkjes te luisteren.

Om de band met het publiek te bewerkstelligen heeft Plini Roessler-Holgate, zoals zijn volledige naam luidt, zijn cabaret-assortiment drastisch uitgebreid. Daar was hij altijd natuurlijk altijd al verdienstelijk mee. De aan 'de fantastische kop koffie die hij in Haarlem downtown dronk' opgedragen song, staat nog vers in het geheugen. Maar Plini heeft duidelijk zelfvertrouwen gewonnen en heeft de lachers in no time op zijn hand. De droogkloot doet af en toe denken aan Mikael Åkerfeldt (Opeth): "So this is the part where I'm supposed to tell a joke and all attention goes out to me and my guitarist does a guitar change without anyone noticing and when I'm done somehow magically he's got this other guitar totally tuned and you guys are all surprised."

En zo praat hij de voornamelijk van Other Things en Handmade Cities afkomstige tracks aan elkaar. Thanks go out to "Arch Enemy, uhm... Arch Echo." Het publiek lacht. "Yeah, it's a good one, right? I'm actually quite proud of that joke", grapt hij. Daar waar de andere prognerdbands de aandacht van het publiek tussen de nummers door nog wel eens kwijtraken omdat de interactie met het publiek minimaal is, heeft Plini het volledig in zijn macht. Hij windt iedereen om zijn vingers.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de muziek! Want ook daar is een enorme sprong voorwaarts gemaakt. Niet dat het ook ooit maar slecht klonk, maar de speelse eenvoud waarmee fantastische notenkrakers worden afgewisseld met prachtige klanklandschappen, is indrukwekkend. Daar waar het op plaat gepolijst en misschien soms wel wat mat klinkt, is er erg goed over de livesound nagedacht. Daar waar het moet scheuren, scheurt het heerlijk. Maar zonder simpelweg het distortionkanaal open te trekken. Nee, juist niet! Alle noten klinken kraakhelder, ondanks de soms duizelingwekkende snelheden.

Maar er is meer! De instrumentbeheersing wordt nog eens extra benadrukt door improvisaties en minibattles. Je ziet de muzikanten van elkaar genieten en elkaar uitdagen. Maar ze nemen elkaar ook regelmatig in de maling. Tot grote hilariteit van het publiek.

Plini is in no time van relatief onbekend, veelbelovend voorprogramma uitgegroeid tot een volwaardige headliner. Het is niet voor niets dat de show naar de grote zaal is geüpgraded. Het zelfvertrouwen en de ontspanning in combinatie met de virtuositeit wekken bewondering en dwingen respect af. Zonder dat daar de focus op ligt. Ik kijk uit naar een nieuwe full-length.

Setlist Plini:
1. Salt + Charcoal
2. Handmade Cities
3. Heart
4. Cascade
5. Nieuw nummer
6. Other Things
7. Selenium Forest
8. Moonflower
9. Every Piece Matters
10. Away

Toegift:
11. Electric Sunrise