Catharsis is inmiddels enkele maanden uit en lijkt vooralsnog niet het meest succesvolle album te zijn uit de carrière van Machine Head. De meningen van de fans en critici zijn verdeeld en de enige echte buzz rondom het album is de koerswijziging qua sound en de manier van omgaan met kritiek van Flynn op recensies. In Groningen is er van deze verdeeldheid in ieder geval op het eerste oog weinig sprake. De Catharsis-merchandise vindt gretig aftrek en iedereen wacht geladen af tot het kwartet het podium opkomt.

Daar moet het publiek nog wel even op wachten. Want de startijd van 20.00 uur die staat aangegeven wordt niet gehaald en pas om 20.30 komen de heren het podium opgelopen. De zaal is goed gevuld, maar er zijn nog genoeg lege plekken over die erop wijzen dat de show van vanavond niet uitverkocht is.

Imperium bijt het spit af en eigenlijk is er ook geen betere manier om een Machine Head-concert te starten. Zelfs vijftien jaar na zijn release boet het nummer niets aan kracht in en ook op het podium is het meteen zichtbaar dat de heren er zin in hebben. Het is daarbij bassist Jared MacEachern die opvalt als meest energieke lid in het begin. Wild headbangend speelt hij op zijn bas en lijkt hij ijverig om oud-bassist Adam Deuce te doen vergeten.

Maar ook de kleine generaal laat zich van zijn goede kant zien. Ondanks de hitte in de zaal geeft hij zich meteen al volledig en het zweet druipt na één nummer al van zijn lichaam. Hij is goed bij stem, alleen raakt zijn stemgeluid tezamen met de gitaarpartijen wel ondergesneeuwd door de harde bas- en drumpartijen. De afstelling kan dus beter, maar ondanks dat dirigeert Flynn met gemak het publiek hoe hij het wil hebben. Klappen, schreeuwen, springen, circlepits en walls of death; het maakt niet uit. Hij vraagt het en Groningen geeft het.

Het bijzondere aan de tours van Machine Head tegenwoordig is, dat de groep zich volledig heeft afgezonderd van festivals. Die zijn een duidelijke no-go en wie de band wil zien, zal naar een concert moeten, maar krijgt dan ook duidelijk waar voor zijn geld. Geen support act, maar gewoon de hele avond Machine Head. Ook vanavond is dit het geval en dat houdt een zeer uitgebreide setlist in. In de eerste helft van de show concentreert de groep zich het meest op materiaal van na het millennium. Een uitgebreide versie van Volatile, Now We Die, Beautiful Morning, Kaleidoscope volgen elkaar op, met alleen daartussen het oudere The Blood, The Sweat, The Tears (1999). Ook wordt This Is The End voor het eerste gespeeld deze tour. Dit helaas ten koste van het epische Clenching The Fists Of Dissent.

Tussen de tracks door nemen de bandleden vaak even rust of krijgen andere bandleden de tijd om hun kunsten te vertonen, al is zowel de drumsolo van Dave McClain als de gitaarsolo van Phill Demmel niet heel overtuigend. Wat wel overtuigend is, is de uitvoering van The Darkness Within, Locust, Ten Ton Hammer en From This Day. Vooral laatstgenoemde vindt massaal bijval van het publiek. Datzelfde publiek is misschien aan de zijkanten en op de zitplaatsen wat mak, maar in het midden van de zaal en voorin wordt er volop geschreeuwd en gebeukt.

Dit levert ook situaties op waaruit blijkt dat de security van de zaal niet zo berekend is op metalconcerten. Crowdsurfers worden niet opgevangen, waardoor iedereen die over het hek heen komt richting de grond stort. Dit gebeurt vier maal tot een boze Robb Flynn de beveiliging zelf aanstuurt. En ook Phill Demmel moet boos een fan toespreken tijdens een belachelijke opstoot voorin.

Het optreden gaat inmiddels gestaag verder. Bastards brengt nog enigszins verdeeldheid in de zaal. Waar de één de song voluit meezingt, staat de andere met zijn handen over elkaar te wachten tot deze folk-achtige meezinger voorbij is en hetzelfde geldt voor Beyond The Pale. Ondertussen worden er ook nog wat oudjes van stal gehaald, waardoor de hele zaal weer opveert. Davidian is altijd vuurwerk, maar ook Bulldozer. Het is echter Killer & Kings die een massale circlepit teweegbrengt.

In de slotact wordt er even wat rustiger aangedaan. Behind A Mask doet het publiek indutten of zorgt voor rijen bij de bar en Exact The Vile (dat ook voor het eerst deze tour gespeeld wordt) krijgt de mensen ook niet echt mee. Hetzelfde geldt voor Triple Beam, maar daartegenover geven de Dimebag-tribute Aesthetics Of Hate, Game Over, Old en de fantastische afsluiter Halo genoeg kansen om weer los te gaan.

Samenvattend kwam Machine Head naar Groningen en overwon het. De band wist de grond te laten beven, zonder dat de NAM daar verantwoording voor hoeft af te leggen. De band is live wel eens rauwer en energieker geweest, maar die shows duurden dan ook veel korter. Vanavond kwamen er maar liefst vijfentwintig tracks voorbij en stonden de heren drie uur op het podium. Dat is prijzenswaardig, zeker als je kijkt naar de inzet van het viertal gedurende deze tijd. Dat zijn dan ook de terechte geluiden na afloop van het concert, want Machine Head was buitengewoon goed.

Setlist:
1. Imperium
2. Volatile
3. Now We Die
4. The Blood, The Sweat, The Tears
5. Beautiful Morning
6. Kaleidoscope
7. This Is The End
8. Darkness Within
9. Catharsis
10. From This Day
11. Ten Ton Hammer
12. Is There Anybody Out There?
13. Locust
14. Beyond The Pale
15. Bastards
16. Bulldozer
17. Killer & Kings
18. Davidian
19. Behind A Mask
20. Exhale The Vile
21. Triple Beam
22. Aesthatics Of Hate
23. Game Over
24. Old
25. Halo