Vooraleer de zangmicrofoons worden aangeslingerd, warmt Astrosaur Haarlem op instrumentaal gebied op. De muzikanten moeten het doen met een matig gevulde zaal en dat zal niet in de laatste plaats zijn vanwege de vroege aanvang. Op een woensdag om half zeven beginnen, is voor de gewone werkende man of vrouw een uitdaging. Wie deze opening niet haalt, mist een trio dat bij vlagen geniaal is, maar soms ook generiek en middelmatig. Het drietal weet helaas niet continu te overtuigen. De veelzijdige muziek leunt erg op de drummer, die met gemak de beste van zijn band is. Over het geluid is verder vrij goed nagedacht; bas en gitaar zijn duidelijk gescheiden. Toch klinkt het soms wat als een brij. Het mist hier en daar definitie; vreemd. Gelukkig doen de geniale vlagen al het technische geneuzel teniet. De opvallend vroege opener weet de handvol mensen goed te vermaken met een zeer uiteenlopende mix van stijlen.

Na een extreem korte ombouw staat de zangmicrofoon dan voor het eerst pontificaal op het podium. Die is gereserveerd voor gelegenheidszangeres Marjana Semkina van Iamthemorning, die de nog steeds niet herstelde John Rousvanis vervangt. En dat doet ze met verve. Haar lievige stem werkt perfect met de muziek van Alithia. Met name in de ruigere stukken. Maar de Australiërs doen meer dan alleen rossen. Soms is het zelfs erg poppy en daarmee wellicht wat simpel. Gelukkig duurt dat nooit lang. Met speels gemak zetten ze weer een bombastische riff in. En zo vliegen ze van hot naar her waardoor het niet altijd even duidelijk is wat de band nou wil overbrengen. Het is na een half uurtje dan ook wel genoeg. Als men een duidelijkere muzikale richting kiest, kan dit in de toekomst erg interessant worden.

Het is niet de eerste keer dat het IJslandse kwartet Agent Fresco in Nederland speelt. Nederlandse fans konden de band al in verscheidene zalen zien op verschillende tours. Ook is het niet de eerste keer dat de mannen in de Grote Zaal van Patronaat staan; zie Complexity Fest vorig jaar. Maar als support act, dat is nieuw. En dat blijkt toch een ander soort show op te leveren. Logisch want een groot deel van het publiek komt voor de headliner. Toch wordt er enthousiast gejoeld als men aftrapt met het geweldige, van het debuutalbum A Long Time Listening afkomstige, Anemoi.

Daar waar de band doorgaans erg energiek en positief op het podium staat, maakt de band vanavond een ietwat uitgebluste indruk. Het zal niet zijn vanwege de inzet van invallende bassist Nicolai Mogensen van VOLA. Hij vervangt de vader wordende Vignir Rafn Hilmarsson. Maar je kunt als band gewoon wel eens een minder optreden hebben natuurlijk.

De muziek is er echter niet minder om. Knallers als Howls gaan er bij de fans in als ketellapper. En ook het vooralsnog ongetitelde nieuwe nummer van het nog te verschijnen album is een klapper. Het lijkt wel of Mike Patton wat Fantômas-advies heeft gegeven. Wat een tegendraadse idioterieën weer.

De nadruk ligt vanavond op het tweede, tevens meest recente album Destrier. Uiteraard worden de singles van dat album, Dark Water en See Hell, luidkeels meegezongen. Maar ook het van het debuutalbum afkomstige Eyes Of A Cloud Catcher kan op bijval rekenen. Niet in de laatste plaats omdat zanger Arnór Dan Arnarson dan toch eindelijk écht het contact met zijn publiek opzoekt. Hij klimt het podium af, pakt de hand van de eerste de beste vrouw vast en laat haar een pirouette maken. Dit slaat aan en hij gaat door tot aan de geluidstafel, alwaar hij op de afzetting klimt. Publiek en band genieten van elkaar zoals we dat van de Scandinaviërs kennen.

Met als kers op de taart het magistrale The Autumn Red laat men ook nog even zien dat er vakmannen aan het werk zijn. Daar waar de afsluitende riff op het album gecontroleerd en misschien wat soft is, gaat de band compleet los. De strobo maakt overuren en de jazzy, sludgy riff wordt keihard de zaal in geslingerd. Ook drummer Hrafnkell Örn Guðjónsson gaat weer volledig los. Tot er dan toch echt een einde komt aan wat zeker niet het beste optreden van Agent Fresco was. Maar ook een wat minder optreden is absoluut geen straf om te bekijken.

Tussen de shows van Agent Fresco en Leprous toont cellist Raphael Weinroth-Browne zijn klasse met een solo-optreden. Hij is te horen op Malina, de nieuwste langspeler van de progressieve Noren. Ze waren zo onder de indruk van zijn spel dat ze hem mee hebben genomen op de tour. Na de klassieke muziek trapt de vooraanstaande progband af met Bonneville en de lange versie van Stuck, waarin de cellopartijen van Raphael goed tot hun recht komen. Opmerkelijk is trouwens dat gitarist Tor Oddmund Suhrke bij aanvang van Bonneville achter het tweede keyboard plaatsneemt, dat links op een verhoging achteraan het podium staat, dichtbij Raphael. Aan de rechterzijde zit Baard Kolstad achter zijn drumstel. Daartussenin staan twee schermen, die al eerder tijdens shows werden gebruikt. Ook aan de zijkanten van het podium staat een scherm opgesteld.

Vooraan staan gitarist Robin Ognedal, Tor Odmund en bandleider Einar Solberg. Regelmatig staan de heren op een verhoging die voor op het podium staat. Ze zijn door de minimale belichting niet altijd goed te zien. Slechts de schermen en een sobere lichtshow (met per nummer een andere kleur) zorgen voor lichtbronnen al doen de strobo's hun werk tijdens de hardere momenten. Op de vier schermen zijn verschillende beelden te zien, zoals iemand die in het ziekenhuis ligt met verband aan zijn arm, beelden van de Bilateral-hoes, van de troep die mensen op straat achterlaten, van een roltrap, onderzeebeelden, etcetera. Ook de clip van het titelnummer van Malina wordt getoond en daarmee krijgen we inzicht in de ontstaansgeschiedenis van de albumtitel. Het woord Bilateral is al gevallen en als grote verrassing staat het titelnummer voor het eerst sinds 2012 weer eens op de setlist. “We haven’t played this song for ages”, aldus Einar.

Er is vanaf het begin opvallend veel beweging op het podium. Zo wisselen de bandleden regelmatig van positie, veel meer dan voorheen. Beweging is er ook in de zaal. Tijdens bijvoorbeeld Illuminate swingen de fans mee en bij The Valley staan ze te headbangen en te zingen. Einar komt veelvuldig achter zijn keyboard vandaan om de fans aan te moedigen. Hij loopt van links naar rechts over het podium en ondertussen is zijn zang loepzuiver. Met veel passie brengt hij zijn teksten. De frontman is vandaag in topvorm, zoals hij laat horen in Salt. Velen hadden nooit verwacht dat dit nummer op de setlist zou staan. Het bevat namelijk een passage met zulke hoge noten, dat je denkt dat Einar dat live niet kan waarmaken. Maar hij doet het vandaag en hoe… Loepzuiver, wat een klasse!

Het geluid is werkelijk perfect afgesteld. Daardoor hebben zowel de rustige stukken als de stevige passages veel impact en dus ook de overgangen daartussen. Zo klapt “Stay with me now when I’m falling” tijdens The Flood er hard in na een opbouw waarin de variaties ten opzichte van de originele versie ook prima te horen zijn. De versnelling aan het einde levert een grote hoeveelheid headbangers en meeschreeuwende bezoekers (“When I search for the answer…”) op. Het nummer eindigt met een fraaie, geïmproviseerde combinatie van toetsen- en cellopartijen. Erg fraai gedaan, net als de alternatieve intro van Rewind. Met name laatstgenoemde is samen met The Valley, Salt en The Flood een van de hoogtepunten van de reguliere set. Zelfs in de ontlading aan het einde (met intens headbangende bandleden) zijn alle partijen te onderscheiden. Dit is beslist een compliment aan de geluidsman en uiteraard de bandleden, die uiterst strak spelen. De reguliere setlist eindigt met Malina, met bassist Daniel Børven net als tijdens Stuck achter de toetsen en Einar emotioneel zingend in zijn eigen wereld.

Na een cello-intermezzo, waarin Raphael andermaal imponeert, komt er een toegift, beginnend met The Weight Of Disaster en zijn übercatchy refrein. Hierin valt niet alleen de uitstekende achtergrondzang op, maar ook het baswerk van Simen is hier net als in andere tracks goed uitgelicht. Een andere track waarin de baslijnen goed naar voren komen, is Mirage, dat na The Price (met alternatief orgelspel tijdens het couplet) de zeer indrukwekkende performance van de Noren in stijl afsluit. De reactie uit de zaal is dan ook zeer uitbundig. Leprous overtrof zichzelf vanavond en zet de stijgende lijn in zijn performance door.

meer foto's op www.basementonline.nl

Setlist Leprous:
1. Bonneville
2. Stuck
3. Bilateral
4. Illuminate
5. The Valley
6. Salt
7. The Flood
8. From The Flame
9. Rewind
10. Malina

Toegift:
11. The Weight Of Disaster
12. The Price
13. Mirage

Setlist Agent Fresco:
1. Anemoi
2. He Is Listening
3. Howls
4. Pyre
5. Wait For Me
6. Nieuw nummer
7. See Hell
8. Angst
9. Bemoan
10. Dark Water
11. Eyes Of A Cloud Catcher
12. The Autumn Red