Zondag

"Are you feeling like another day of prog music?” Een vermoeid gejuich klinkt vanuit de zaal. Voor sommigen is het na een paar lange en vermoeiende dagen meer een kwestie van overleven dan leven. Toch biedt juist de zondag meer dan de zaterdag een programma om bij wakker te blijven. Het begint al direct goed met de enige Nederlandse band van de editie van 2017: Semistereo. De band bestaat inmiddels elf jaar. De groep combineert post-rock, indie-rock en alternatieve rock (Deftones, Placebo, A Perfect Circle, Karnivool, Radiohead) en smelt het geheel tot iets eigens. De nieuwe plaat, Trans Earth Injection, is hofleverancier van het songmateriaal van vandaag. Rustige, atmosferische passages en stevige stukken wisselen elkaar af.

Live komt de muziek uitstekend tot zijn recht. De bijdragen op trompet door Thomas Cochrane (Hologram Earth, Ancient Rites, Transient State, Dystopia, Vetrar Draugurinn) en het gebruik van de megafoon zijn van toegevoegde waarde. Je wordt als luisteraar meegesleept in de wereld van Semistereo. Verrassend geslaagd is de cover van Eleanor Rigby, de klassieker van The Beatles. Heel anders dan het origineel. Ook de eigen nummers maken indruk. Tot de hoogtepunten behoren Sin, Your Drama, Sunrise en A New Tomorrow. Semistereo krijgt in toenemende mate het publiek mee en kan na afloop van The Search veel nieuwe liefhebbers voor zijn muziek verwelkomen. Een prima optreden en een fijn begin van de dag.

"We want to give you love, something special for you and me.” De volgende act zorgt naast het neusfluit-incident van Voyager voor een van de meest memorabele momenten van ProgPower Europe 2017. Want zeg nou eerlijk, hoe vaak zie je de Thunderbirds en Jezus nu op het podium, en dat tegelijkertijd? Bij Organized Chaos dus. De avantgardistische progband uit Servië houdt het publiek lang in twijfel over wat je nu van de experimentele muziek en theatrale zang moet vinden, maar nadat de Thunderbirds op het podium komen en frontman Vladimir Lalic het publiek "Jesus, Jesus” laat scanderen en Jezus, in werkelijkheid een vriendelijk ProgPower Europe-vrijwilliger, daadwerkelijk het podium betreedt om tijdens Hey God te figureren, komt iedereen los.

Daaraan voorafgaand maakt het gelegenheidsgezelschap uit Chili en Servië (David Maxim Micic en Vladimir Lalic krijgen vandaag hulp van Benjamin Lechuga, Felipe Cortés en Marcos Sanchez) een zeer vaardige indruk met nieuwe nummers van de aankomende langspeler. Vladimir Lalic is operazanger, die zeer divers uit de hoek komt. Daarnaast valt zijn theatrale presentatie op. Niet aan iedereen bestemd, maar ook degene die naar buiten gaan, moeten toch erkennen dat er kwaliteit geboden wordt. Het is een muzikale reis met veel excentrieke wendingen. "We’re gonna take you on a journey. Let’s see where it takes us.” Het nieuwste materiaal is een stuk toegankelijk dan de oudere tracks. Er komt van alles voorbij, passages met een grote mate van dramatiek, stevige metal, akoestische stukken en dansbare secties onder het mom van "Dancing is the way to salvation.” Heel bijzonder en knap, want het is voor het eerst in vijf jaar dat Organized Chaos weer eens optreedt.

Een stuk serieuzer gaat het eraan toe met Brutai. De moderne, melodieuze progformatie uit Londen en Reading is sinds 2008 actief en heeft een zelfgetitelde ep uit 2013 en een full-length Born op zijn naam staan. De line-up bestaat uit vocalist/gitarist Felix Lawrie, gitarist Henry Ryan, toetsenist/vocalist Alex Lorimer, bassist Christian Sturgess en drummer Mathieu Bauer. Het vijftal mixt alternatieve metal (refreinen), melodeath (gitaarspel), de gelaagdheid van Devin Townsend, de leads van Opeth en de hoekigheid van Periphery en Textures. Het sterkst is de Engelse formatie in de toegankelijke stukken. Op de uitvoering valt weinig af te dingen, al maakt Felix op plaat een betere indruk dan hij op het podium doet, mogelijk ingegeven dat hij zich tegelijkertijd moet concentreren op zijn gitaarspel.

Aanvankelijk is de mix nog niet goed. Het geluid is hard en gruizig. Met de oudere track Onyx komt daar in positieve zin verbetering in. De oudere tracks bevatten meer extreme vocalen dan de nieuwe. Het voor het eerst gespeelde The Border benadrukt de proggy (denk aan Haken) kant van het kwintet. Brutai moet het vooral van momenten hebben in zijn songs. Elk nummer biedt wel een moment van houvast door een gave riff of een memorabel refrein, maar tegelijkertijd is het muziek die je vaker moet beluisteren. Het complexe drumwerk is op bepaalde momenten goed geïntegreerd in de muziek (Lucidity en de toegankelijke single Deep) en op andere momenten is er op het gebied van songwriting nog wel ruimte voor verbetering. Het lijkt erop dat de drumpartijen in complexiteit verder gaan dan de andere partijen en dat matcht niet altijd. Het afsluitende trio (bestaande uit het catchy Deep en de oldies Sleepers en Flood) toont Brutai op zijn sterkst. De mannen delen nog t-shirts aan het publiek en dankwoorden aan de organisatie uit voordat ze het podium met een welverdiend applaus verlaten.

Na de pauze is het podium voor Hemina (uit te spreken als Hemmájna en niet als Hémmina). Het is de derde band uit Australië op ProgPower Europe 2017. Het collectief uit Sydney opereert in het straatje van Voyager, Pagan’s Mind, Pain Of Salvation, Circus Maximus en Symphony X. De Aussies komen naar Baarlo met de derde full-length Venus onder de arm. Uiteraard veel aandacht voor die plaat met bijvoorbeeld het sterke Fantasy en het fijne Dream State Of Mind. Ook voor de oudere songs is er plaats op de setlist, bijvoorbeeld met de powermetaltrack Nightlives, met een goede uithaal van zanger Douglas Skene, die de leadgitaarpartijen deelt met Mitch Coull. Bassiste Jessica Martin is verantwoordelijk voor de backing-vocals. Haar popstem wijkt helaas flink af van de rockstem van Douglas. De combinatie is mede daardoor minder geslaagd, zeker als aan het einde van het optreden er een paar valse noten tussen zitten, bij zowel Douglas als Jessica. Als Jessica alleen zingt, zoals in I, komt ze beter tot haar recht.

Jammer genoeg ontbreekt een saxofonist op het podium, iets waarvoor Douglas excuses aanbiedt en aangeeft dat het geluid van backingtrack komt. Moonlight Bride is een van de tracks die tot de hoogtepunten behoort en tevens aantoont dat Hemina in de rustige stukken de beste indruk maakt. De stevige stukken komen in fases goed door en ook het soleerwerk is prima in orde. Op het gebied van songwriting is er nog wel ruimte voor verbetering. Sommige composities missen in bepaalde fases een mooi evenwicht. Het is alsof de muzikanten te veel ideeën in een nummer willen stoppen of onnodig lang willen maken. Het is een wat wisselvallig optreden waarin een enthousiast en sympathiek Hemina zich van zijn goede kant laat zien, maar vocaal juist steken laat vallen. Desondanks is er veel bijval vanuit de zaal.

Toehider… hider… hider. Mike Mills treedt vandaag aan met bassist Sampo Axelson en drummer Ricky Evensand. Ook al zijn ze maar met z’n drieën, ze tonen aan dat je als trio een vol geluid kunt creëren. We hebben dan ook net met de minste muzikanten te maken. De ogen zijn vooral gericht op Mills, die niet alleen aantoont een groot vocaal bereik te hebben, maar vooral op gitaar een verbluffende indruk achterlaat. Voeg dan ook nog eens het showelement toe en je hebt een optreden te pakken dat een smile op ieders gezicht tovert. In razend tempo werken de muzikanten zich door de korte, feestelijke rocksongs, van het heerlijk rockende Old, Old, Old tot het funky On And On. Tijdens het Keltische Jesuitmont mag het publiek meezingen en krijgt een persoon dichtbij het podium een compliment: "That’s some good pair of lungs you have on you, sir.”

Het hoogtepunt van de set dient zich halverwege de set aan met The Theory Of Everything, waarvoor gitarist Marcel Coenen en zangeres Marcela Bovio het podium opkomen. Geweldig, en dat zorgt voor een uitbundige publieksreactie waarbij velen meezingen. Achteraf constateert Mike dan ook: "We probably should've played thus song at the last one, because now we play my crappy songs.” Daarna blijft het een vrolijke boel met het bluegrassy I Must Say Yes. Met het proggy This Conversation Is Over toont Toehider zijn serieuze kant nog even, alvorens met het jarenzeventigrockende Lay Down Mara (inclusief solo met muts over het gezicht), Toe Hider (inclusief zuivere, hoge uithaal waarvoor terecht veel applaus klinkt) en het swingende Whatever Makes You Feel Superior een einde aan de set komt. Een geweldige performance van Mike met prima ondersteuning van Sampo en Ricky.

En dan hoofdact TesseracT. Daar kun je wat mee of niet. Er lijkt slechts een moeilijk begaanbare middenweg te zijn, maar wat de heren hier vandaag vanaf de nieuwe single Smile neerzetten, is uitmuntend qua technische uitvoering. Niet alleen muzikaal, maar ook vocaal, zoals Daniel Tompkins al aantoont in het rustige stuk van Phoenix en even later in het breekbare Proxy, een van de hoogtepunten van de set. Het geluid staat keihard in het begin, maar zuiver. Zo kun je het basspel in het krachtige Messenger goed onderscheiden.

Er is nauwelijks publiekscontact. Om de drie of vier nummer is er even een pauze met wat atmosferische geluiden van backingtrack om de leegte op te vullen. De heren kijken het publiek nauwelijks aan, draaien zich snel om voor wat drinken en concentreren zich vervolgens op het stemmen van hun instrumenten. Daniel zegt erover: "We don’t talk much these days” en daarmee moet het publiek het doen, alhoewel hij meerdere keren de fans bedankt voor hun steun. Tijdens Dystopia is er wat meer beleving op het podium en accentueren de bandleden de ritmiek. Alles is tot in detail verzorgd, tot aan het razendstrakke basspel en het overslaan van de zang aan toe.

Hexes is zo’n nummer dat je raakt en tot grote vreugde van de fans komt Survival aan bod. Met April is er binnen de kraakheldere sound weer passend veel aandacht voor het funky basspel en met favoriet Concealing Fate (alle delen) en Nocturne sluit TesseracT een wat afstandelijk, maar tegelijkertijd professioneel optreden zeer sterk af, een optreden met een hard en kraakhelder geluid, met nummers die met klinische precisie werden uitgevoerd.

En toen was het voorbij. ProgPower 2017 gaat de boeken in als een editie waarvan vooral de vrijdag en zondag tot tevredenheid stemden. Op de line-up van zaterdag voor de pauze was wel de nodige kritiek. Te veel van hetzelfde. Toch maakte op die dag hoofdact Soen juist veel goed als een van de hoogtepunten van het festival. Het weer zat niet echt mee dit jaar, maar toch was het buiten onder de partytenten heel gezellig en ook nadien in de kelder tijdens de after-party of in kasteel De Berckt vermaakten de festivalgangers zich opperbest. Velen komen elk jaar voor de gezelligheid. Juist die familiaire sfeer waarin ook nieuwkomers snel en hartelijk worden opgenomen, kenmerkt de kracht van het bijna uitverkochte evenement. Meerdere bands spraken zich positief uit over de gastvrijheid en de prettige behandeling. De vrijwilligers maakten het aan alle kanten voor de festivalgangers aangenaam. Volgend jaar de jubileumeditie, de twintigste keer dat progbands uit binnen- en buitenland aantreden. We kijken er nu al naar uit met prettige herinneringen aan de negentiende. Tot volgend jaar.

Met dank aan Mattias Norén van ProgArt Media en Alex Blokdijk voor de foto's.