Zaterdag:
Zoals te doen gebruikelijk moeten de eerste bands het op de zaterdag doen met een kleine publieksschare. Euroblast opent met twee kneiterharde bands en daar heeft de gemiddelde kateraar toch wel wat moeite mee. Toegegeven dat Driven By Entropy het nog houdt bij proggy, djenty metal, maar Atlantis Chronicles gaat volledig los op de vroege middag. Het is aan het gros van de bezoekers niet besteed. Het is gewoon te hard, zo vroeg op de ochtend. Wie herinnert zich nog het jaar dat Heights opende? Dat was nog eens prettig wakker worden! De eerste band die echt weer aanloop heeft, is Call The Mothership. (Wouter)
Misschien wel vanwege de aankleding. Waar de gemiddelde metalbandmuzikant in zijn dagelijkse kloffie op het podium verschijnt, laat Call The Mothership zien dat je ook best conceptueel uit de hoek kan komen. Een goed idee, maar het behoeft nog enige aandacht. Een paar krijtstrepen en een borstpak dat waarschijnlijk de suggestie van een ruimtepak moet wekken, lijken vooral een gimmick. Het is de heren muzikaal gezien echter menens. Het Oostenrijkse gezelschap, dat de eigen muziek omschrijft als earthcore, maakt metalcore en genregetrouw is men bloedserieus. Met twee zangers die allebei (gelukkig) een eigen geluid hebben, kwijt het zich perfect van de taak Euroblast te ontdoen van de laatste katerverschijnselen en kunnen we er weer tegenaan vandaag. (Wouter)
Het festival op de zaterdag begint voor mij met onze zuiderburen in Bear. Waarom ik de eerste paar bands gemist heb? Laten we het erop houden dat de vrijdagavond erg gezellig was. Als ik om mij heen kijk, denken meer mensen er zo over. Gelukkig heeft Bear het perfecte recept: alles wat kapot kan, moet kapot! Het duurt dan ook niet lang voordat de nekspieren overgeven aan de drang die Bear oproept en de hoofdpijn is plotsklaps als sneeuw voor de zon verdwenen. Het publiek denkt er wederom hetzelfde over en het feestje op de zaterdag is begonnen. Om Bear de Belgische Dillinger Escape Plan te noemen is wellicht wel erg kort door de bocht, maar de band laat overduidelijk zien met eenzelfde energie het publiek te kunnen bespelen. Als aan het einde van de set het drumstel in elkaar wordt getrapt, is daadwerkelijk alles kapot. Chapeau heren! (Constantijn)
Colonel Petrov's Good Judgement is misschien wel de vreemdste band op het festival. Op zijn minst is het de vreemdste bandnaam. Met schmink en een rare, rode ledlamp op de bril van de zanger is er ook voor visuele vervreemding gezorgd en als de band begint met totaal idiote klanken op de saxofoon, is het plaatje compleet. Het Keulse vijftal brengt een potpourri van stijlen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben en daarom perfect Petrov zijn: Verwacht het onverwachte. Experimentele rock, freejazz, spacy soundeffecten, Jimi Hendrix-achtige gitaarsounds, niks is te gek. Daar waar de programmering van Euroblast dit jaar misschien wel erg toegankelijk is, laat deze kolonel toch maar zien dat het ook anders kan. Het is een ervaring op zich; een wonderlijke en vrij welkome afwisseling. Een mening vormen over deze geschifte soundfreaks is dan ook schier onmogelijk. Enigszins verward verlaat ik de kleine zaal. (Wouter)
Dat deze zaterdag in het teken staat van de hardere bands, zal niemand ontgaan zijn. En blik op de timetable en je weet genoeg. En wanneer je het dan over harde bands op de Euroblast-bill hebt, heb je het eigenlijk over Frontierer. De band is een typisch voorbeeld van hoe moderne technieken muzikanten tegenwoordig bij elkaar brengen. Bovendien is het een mooi voorbeeld van hoe een slaapkamerproject uit kan groeien tot een volwaardige band. Met twee leden uit Missouri en Schotland is de band goed verspreid over de hele wereld. Voor het eerste optreden kenden de bandleden elkaar alleen via internetcontacten. Hier merken we bij het optreden gelukkig vrijwel niks van. Wellicht komt het doordat de heren aan het einde van hun tour zitten, maar voor ons staat een goed geoliede machine te spelen. Het ene na het andere salvo wordt op het publiek afgevuurd. Men staat overduidelijk te genieten van deze mathcorewaanzin. Moshpit: check; crowdsurfing: check; een echte metalshow! Hoe gaaf en hoe hard het echter ook is, als de set zijn einde nadert, ben ik verzadigd. Het hardere werk van de zaterdag trekt mij persoonlijk wat minder en na een dik half uur heb ik het wel gehoord. Het is tijd om wat te eten en me voor te bereiden op de portie gaafheid die nog gaat komen! (Constantijn)
Op een dag dat de meeste bands uit het doodmetalen vaatje tappen, of anderszins extreme metal ten gehore brengen, is een band als Exivious een verademing. Net als voor Textures is dit optreden een afscheidsshow. De instrumentale fusionmetal van onze landgenoten werd al eerder op Euroblast ten gehore gebracht, en vandaag voor het laatst. Een laatste kans om zieltjes te winnen. En dat lukt! Hoewel ze misschien een vreemde eend in de bijt zijn, is het publiek laaiend enthousiast. Nummers als Deeply Woven en An Elusive Need vinden gretig aftrek. Er wordt dan wel niet geheadbangd en gemosht, maar des te meer stil genoten. Een erg geslaagd optreden en een prettig rustpunt in het metalgeweld van vandaag. (Wouter)
De grote zaal staat goed gevuld als de Australirs van Twelve Foot Ninja het podium betreden. Velen hebben met mij uitgekeken naar het optreden want zeker vooraan is het dringen geblazen. De hoofdprijs in de wedstrijd voor grootste backline van het festival is op dat moment al binnen. Het zal niemand zijn ontgaan wie er gaat spelen. Wanneer de band aftrapt met Monsoon van het vorig jaar uitgekomen album Outlier, springt de zaal braaf mee op en neer. Het is ook dit laatste album dat het beste vertegenwoordigd is op de setlist. Het is echter pas wanneer nummers als Mother Sky van het album Silent Machine worden gespeeld, dat de zaal in een meezingende, kolkende mensenmassa verandert. Zanger Kin Etik laat keer op keer horen dat hij de hulp eigenlijk niet nodig heeft. Zijn performance is vanavond ijzersterk, zoals ik dit al eens eerder in Haarlem heb mogen horen.
De rest van de band vult dit aan met een retestrak optreden. De crossover van metal en zon beetje elk ander genre op deze planeet wordt ijzersterk uitgevoerd. In de songkeuze lijkt de band ook slimme keuzes te hebben gemaakt. In het begin is er plek voor wat rustiger werk maar naarmate het optreden vordert, wordt de set steeds harder. Wanneer de toegift wordt afgesloten met Coming For You en One Hand Killing blijft het publiek tevreden achter. Twelve Foot Ninja is een uitstekende headliner voor de zaterdag. (Constantijn)
