Vrijdag

Het hoofdpodium wordt op de eerste Euroblast-dag geopend door Andy James. Deze Britse gitaarheld, die vooral bekend is van zijn online gitaarlessen, brengt ons een portie instrumentale metal op de vroege middag. Afgelopen mei kwam de laatste plaat Exodus uit en hier krijgen we een aantal nummers van voorgeschoteld. Het is technisch allemaal zeer hoogstaand en ondanks dat het geluid lomp hard staat (zelfs met oordoppen in is het af en toe te veel), klinkt het allemaal erg lekker. Als Andy en zijn begeleidingsband na een dik half uur het podium verlaten, heb ik een goede warming-up gehad. Daar blijft het echter wel bij, want geen van de nummers is qua songwriting sterk genoeg om te blijven hangen. Het lijkt vooral een podium te zijn voor de hoogstaande gitaartrucjes van Andy. (Constantijn)

Het zeskoppige Hieroglyph heeft de twijfelachtige eer het kleine podium te mogen openen dit jaar. Dat is natuurlijk passen en meten zo met zijn zessen op dat kleine verhoginkje. Vooral omdat de twee vocalisten de frontlinie grotendeels voor hun rekening nemen. Dat is zonde. Zangeres Valentina Soricaro vangt de blikken van menig mannelijke toeschouwer, maar bassiste Helen Tytherleigh is enigszins naar achteren weggemoffeld. Dat maakt voor de muziek natuurlijk niet uit, en daar draait het uiteindelijk om. De goed in het gehoor liggende progmetal gaat er lekker in. Niet in de laatste plaats omdat er dit jaar een opmerkelijk groot contingent aan Britten op Euroblast is afgekomen. En die komen hun landgenoten natuurlijk supporten! Een goed begin is het halve werk. (Wouter)

Normaal ben ik niet zo van de bozemannenmetal, maar ik trek Controversial enorm goed. De kick staat wel extreem hard in de mix, maar gelukkig heeft deze meer standjes dan alleen rechttoe rechtaan rossen. Zo ook de zanger. Hij bedient zich van diverse zangstijlen. Ook de vijfsnarige, fretloze bas weet wat afwisseling is. Zonder dat het een totaal onsamenhangende meuk wordt overigens. De sterke, goed getimede start-stopmomenten onderstrepen sterk schrijverschap en zorgen voor een ietwat spooky ambiance. Daarnaast zorgt de enorme hoeveelheid rook voor extra sfeer. En dan wordt er enigszins lukraak een aftelsample ingezet. Maar aan 'zero' komen ze niet toe. De stoppen slaan eruit. Tot grote hilariteit van het publiek: "Slayer!" Het ruikt alsof er iets is doorgebrand, maar binnen een minuut of wat is alles weer aan de praat en wordt de set afgemaakt alsof er niets aan de hand is. Dit belooft wat voor dit weekend. (Wouter)

Er staan dit jaar veel Australische bands op de bill. De eerste die ik ga zien, is het uit Sydney afkomstige Lo!. Bij binnenkomst valt de theatrale podiumpresentatie van zanger Sam Dillon gelijk op. Met zijn rare bewegingen en uitgesproken mimiek vult hij het geluid van de band perfect aan. Hoe klinkt dat dan? Dat is moeilijk te omschrijven: duister, hard en afwisselend; de band past duidelijk in veel hokjes. Ook ritmisch gaat het alle kanten op, van lompe sludge naar blastbeats, maar ook groovend blijkt de band er wat van te kunnen. Voor mij is Lo! dan ook de eerste grote verrassing van het festival. Zoals jullie verderop kunnen lezen, blijkt het gelukkig niet de laatste te zijn! (Constantijn)

De eerste echte klapper van vandaag is Voyager. Het (wederom) Australische gezelschap laat horen hoe het moet. Werkelijk elke noot van het proggezelschap is raak. Een steengoede zanger wordt ondersteund door de typische Ozzy prog die de laatste jaren de scene welhaast dicteert: belachelijk goede gitaristen met een werkelijk indrukwekkend geluid die altijd in de functie van het liedje spelen, en een drummer die van wanten weet. Zo ook hier. De man achter de stokken is een echte houthakker die van alle markten thuis is. Wat een vakmanschap spreidt deze band tentoon. En alsof het nog niet genoeg is, tovert de zanger zijn keytar tevoorschijn. We gaan op de trance-tour. Hoe platter dan het internetfenomeen Sandstorm van Darude wil je het hebben?! Dat heeft niks met prog te maken. Maar dat maakt niks uit want Voyager maakt er gewoon een feestje van en het publiek is toch al door het dolle heen. Hoe krijg je metalheads aan de trance? Nou, zo dus! Niet iedereen beheerst de danspasjes, maar headbangen gaat ook prima zo. Langzaam vloeit het nummer weer over in progmetal en daarmee is de cirkel weer rond. Euroblast=Euroblast. Nu al de ontdekking van het festival voor mij. (Wouter)

Het voor mij nog onbekende Angel Vivaldi blijkt gelijk bij aftrap een uitstekende showman te hebben. En dat is best bijzonder voor een solo-project. Waterflesjes leegdrinken, WhatsApp-berichten sturen, door de Backstreet Boys ge�nspireerde dance moves; niets lijkt te gek voor deze Amerikaanse gitaarvirtuoos. Daarnaast heeft Angel Vivaldi voor deze tour meesterdrummer Mike Malyan (ex-Monuments, Disperse) meegenomen. Vaste lezers van mijn gastbijdrages kan het niet zijn ontgaan dat ik altijd erg te spreken ben over de enthousiaste speelstijl van Mike. Er is dus genoeg leuks te zien op het podium, maar hoe klinkt dit alles? Door alle eerder genoemde showelementen toont alles al niet erg metal en de muziek doet dit eigenlijk ook niet. Het is uptempo en het gaspedaal wordt af en toe flink ingedrukt maar het is allemaal net iets te vrolijk en aaibaar voor metal. Dit mag de pret echter niet drukken. Ondanks dat alle gimmicks erg ingestudeerd lijken, komt het goed over op het publiek. De heren brengen een geslaagde show! (Constantijn)

Met zes eerdere optredens op Euroblast mogen de Fransozen van Uneven Structure zich gerust Euroblast-veteranen noemen. Er vloeien dan ook al meerdere nostalgische emoties door mijn lichaam als de band opent met Alkaline Throat van de laatste plaat La Partition. In tegenstelling tot eerdere jaren heeft de band besloten alleen nummers van deze nieuwe plaat te spelen. Geen Awake van debuutplaat Februus dus. De heren laten echter zien dat ze de aandacht van het publiek ook zonder die succesnummers vast kunnen houden. La Partition is een zeer veelzijdige plaat, en het integraal spelen van een groot deel van deze plaat zorgt als vanzelfsprekend voor een veelzijdig optreden. Zanger Matthieu Romarin speelt hierin een grote rol. Zijn vocale bereik past perfect bij de muziek. Door de nummers in dezelfde volgorde te spelen als op plaat komt de geweldige opbouw live ook goed tot zijn recht. Wanneer Funambule wordt ingezet, is de zaal zo opgepompt dat het invallen van de hoofdriff doet denken aan een bominslag. Doordat de band maar veertig minuten de tijd heeft, kan het album helaas niet in zijn geheel worden gespeeld en dat is ook eigenlijk mijn enige commentaar op dit optreden. Zo veel mensen keken hiernaar uit dat de organisatie die paar extra minuten best had mogen uittrekken. De band is inmiddels op tour en we hebben uit betrouwbare bron begrepen dat La Partition daar w�l in zijn geheel wordt gespeeld. Ik kijk er nu al naar uit! (Constantijn)

The Algorithm staat ook al voor de zesde keer op Euroblast en daar waar Uneven Structure groeit, begint er bij deze Franse act een bepaalde verzadiging op te treden. Het nieuwige is er wel van af en het is allemaal wel erg serieus geworden. Waar is de tijd dat R�mi Gallego Zelda-zwaardgevechten ten tonele liet voeren. Of die maskers van Will Smith dan? Dat neemt niet weg dat het gewoon nog steeds een enorme strakke show is, waar vrijwel niets op aan te merken valt. Vanuit de zaal wordt zoals te doen gebruikelijk weer massaal "oui" geroepen en uiteraard bespeelt R�mi zowel de toetsen van zijn elektronisch instrumentarium als van zijn gitaar. Een retestrakke show; intens, hard, maar onderhoudend. The Algorithm doet wat dat betreft precies wat je mag verwachten, maar ook geen stap meer. (Wouter)

Het is intussen geen geheim meer dat Textures bezig is met zijn afscheidstour. Dat wil Euroblast toch niet onbesproken laten en organisatoren Daniel en John komen voorafgaand aan de show samen met de band op het podium voor een dankwoord. Ook voor de bandleden is dit zichtbaar een emotioneel moment. De band en het festival zijn welhaast samen opgegroeid. De eerste keer dat Textures op Euroblast speelde, was in 2009. Toen Euroblast nog plaatsvond in het kleine Bogen 2 onder het station van Keulen; toen Euroblast nog een eendagsfestival was; toen Tesseract er stond met zijn eerste optreden overzee; toen Dagoba headlinede. De laatste keer Euroblast voor Textures is alweer vier jaar geleden. En nu... Het laatste grote festivaloptreden van de band. De laatste keer Euroblast. Het is even slikken. Een staande ovatie valt de heren ten deel. En terecht.

Maar er moet natuurlijk ook nog opgetreden worden. Vanaf de aftrap met Drive bewijst Textures andermaal dat het een steengoede liveband is. Mede dankzij het strakke geluid gaan de koppen hier en daar al lekker op en neer. Maar het gaat pas echt los als Regenesis wordt ingezet. Dan is het raak. Het publiek smult van elke noot. Zowel bij de rosmomenten van Transgression als de meezingstukken bij New Horizons en Awake. En ook nu spat het speelplezier er nog steeds van af. Nog regelmatig duikt de vraag op dit festival op: Waarom stoppen jullie? Waarom gaan jullie niet door? Maar de band heeft zijn besluit genomen. En met Laments Of An Icarus is het gedaan met de pret. An end of an era. Textures, bedankt! (Wouter)