Vrijdag
Op vrijdag staan er in tegenstelling tot de pre-party op twee podia bands geprogrammeerd. Het is drukker dan op de pre-party gisteren. Ongeveer driehonderd mensen bezoeken Dynamo. De winnaar van de publieksprijs van de battles van dit jaar mag in de kelder het festival openen. Conspiria is onder andere door Epica en symfonische (power)metalbands genspireerd. Veelal kleuren de Duitsers netjes binnen de lijntjes. Wat meer een eigen invulling geven zou geen kwaad kunnen. Ophelias Song en The Faintness (beide van de splinternieuwe Signs And Origins-ep) zijn de sterkste songs op de setlist. De uitvoering is goed, geregisseerd en knap voor een band die nog maar een paar jaar bij elkaar is. Nadine Mittmann zingt zuiver en gitarist Julian Jnck zorgt met zijn grunts voor een broodnodig rauw randje. Een solide begin van de dag.
Tussen de bands zit vijf minuten pauze, zodat je niets hoeft te missen. De eerste band op het hoofdpodium is Viper Solfa, met onder andere zangeres Miriam Sphinx Renvg (Ram-Zet), zanger Ronny Thorsen (ex-Trail Of Tears) en Morfeus (Dimension F3H, ex-Mayhem, ex-Limbonic Art) in de gelederen. De giftige metal met uniforme aankleding van de formatie die is opgericht na het uiteenvallen van Trail Of Tears, zorgt voor verdeeldheid. Een groot deel van het publiek kan niets met de in hun oren te agressieve muziek met veel grunts en blackmetalriffs. Een selecte groep weet het optreden van de Noren toch wel te waarderen, ondanks dat ze wat verloren ogen in de grote ruimte. Het siert ze dat ze het er niet op laten zitten. Carved An Icon is een sterke opener, Deranged, War Of Zion (met razendsnel drumwerk ("I feel sorry for our drummer") en goede riffs) oogsten meer waardering dan de tussenliggende tracks, waarbij het tijdens de pauzes ongemakkelijk stil blijft in de zaal. De bijzondere cover van Black Hole Sun, waarin Miriam met haar rustige zang meer indruk maakt dan de schreeuwerige zang tijdens de andere nummers, is het hoogtepunt van de set die goed eindigt met Whispers And Storms. Evenwel is duidelijk dat deze muziek voor een groot deel van het festivalpubliek niet is weggelegd en het dus erg rustig bleef in de zaal.
Ook bij Leonov is het nog niet druk, maar ook hier is een selecte doelgroep aanwezig. De Noorse postrockformatie wist vorig jaar als openingsact van Brainstorm Festival zich op te werken als een van de hoogtepunten en ook vandaag intrigeert het gezelschap dat gebruikmaakt van sfeerverhogende videobeelden. De sludgy post-rock is meeslepend en de dromerige, bijna hypnotiserende zang van Tran Atdetgran past uitstekend. Zij moet het niet hebben van techniek of bereik, maar van ingetogenheid, berusting en gecontroleerde uitspattingen. De muziek laveert van eb naar vloed en weer terug. Constant is er sfeer, spanning en emotie. Het kwartet houdt de toeschouwers moeiteloos in zijn greep met zowel oude tracks als drie onuitgebrachte songs, soms met logge, repetitieve beukpassages, soms met interessante twists in de ritmiek. Afsluiter Creation is van de buitencategorie; wat een opbouw, wat een climax! Tussen de nummers door zijn er nauwelijks woorden, slechts een bedankje en verbindende intermezzo's met bas- en gitaareffecten. Intrigerend!
Het hoofdpodium is vervolgens aan Weeping Silence. De melancholische doom/death la Draconian slaat in toenemende mate aan. Dat is naast de zeer behoorlijke uitvoering te danken aan het feit dat voor doom/deathbegrippen de bandleden het publiek veel laten meeklappen. Hidden From The Sun, Ivy Thorns Upon The Barrow (een favoriet van de bandleden) en Gothic Epitaph (met goed toetsenwerk van de wat passief ogende Alison Ellul) behoren tot de hoogtepunten. Zangeres Diane Camenzuli is op haar sterkst in de rustige passages. Ze maakt nog even melding van het festival Metal Over Malta, alvorens de verrassende nieuweling The Second Age Of Death (met blasts) klinkt. Een zeer aardig optreden van een ervaren band.
Het eerste Europese concert van Dream Ocean (vervanger van het Roemeense Tiarra) vindt plaats op FemME. De vaste kern, bestaande uit Başak Ylva Ceber en Oz Khan, vond een drietal nieuwe muzikanten (gitarist Borna Matosic, bassist Sebastian Heuckmann en drummer Nils Kessen) bereid om deel uit te maken van de nieuwe line-up. De come-back is er een waar het levensgeluk vanaf straalt. Ondanks dat het publiek onbekend is met het songmateriaal, slaat het steeds beter aan. Hain (het enige Turkse woord te vertalen met verrader - op het aankomende album, waarbij Ruben Wijga en Joost van den Broek betrokken zijn) en Everstorm breken het ijs, zowel op het podium als in de zaal. Forever is normaalgesproken een duet met Jake E. (Cyhra, ex-Amaranthe), maar ook in haar eentje brengt Basak Ylva het er prima vanaf. Ze kan haar geluk niet op (Im so happy). De moderne symfonische metal is energiek, kleurt weliswaar binnen de lijntjes, maar sluit goed aan bij de wens van de aanwezigen. Tijdens de laatste nummers komen de symfonien veel beter door dan in het begin. Dream Ocean overtreft zichzelf en vestigt een positieve naamsbekendheid.
En van de hoogtepunten op vrijdag is For I Am King, dat als een goedgeorganiseerde tank door de grote zaal dendert. De combinatie van melodeath ( la In Flames en Arch Enemy), groove, thrash en metalcore (onder andere refererend aan Killswitch Engage) heeft veel power en dat terwijl bassist Jurgen niet meespeelt omdat hij zich bij het knoflookhakken heeft geblesseerd. Hij kijkt aan de zijkant van het podium goedkeurend toe. Zangeres Alma Alizadeh toont haar lenigheid door van links naar rechts te springen, dansen en rennen. De stuiterbal neemt nog een slok energiedrank en doet er een schepje bovenop. Ze is constant in de weer om het publiek te bespelen. Tussen de nummers door is er ontspanning en een lach. De gitaristen staan af en toe op een verhoging om hun kunsten te vertonen. De harmonieuze leads en het soleerwerk maken indruk. Breath The Fire, Destroy, This Is A Warning, The Crone en We All Have Demons hebben de meeste impact. Erg sterk optreden!
Erg goed is ook het optreden van Vetrar Draugurinn, met de tot de vaste line-up toegetreden gitarist Thomas Cochrane en Arjan Heijden op bas. De kelder is de juiste plek voor het melancholische klankentapijt en de loodzware, grommende riffs die de muren doen trillen. Naast nummers van de I-ep komen de covers The Noose (van A Perfect Circle) en het mooie Into The Black Light (van Ghost Brigade) aan bod. Voor 13th Night komt Lisette van den Berg (onder andere in Scarlet Stories en Ayreon) op het podium. Door problemen met de kabel van haar eigen microfoon zingt ze knus met Marjan Welman samen door een microfoon. Een vermakelijk tintje aan een verder sfeervol optreden met een uitstekende sound.
Hoofdact op vrijdag is MaYaN. Aangezien Mark Jansen, Henning Basse, Merel Bechtold en Arin van Weesenbeek elders verplichtingen hebben, zijn drummer Michiel van der Plicht, gitarist Jord Otto en zanger Adam Denlinger opgetrommeld om de lege plekken op te vullen. Zo staat het podium toch behoorlijk vol voor de bombastische death metal van het side-project van Epica. Ondanks de gemproviseerde line-up klinkt de muur van symfonische death metal overtuigend. Alleen de zang van Adam Denlinger komt niet altijd even goed door. Hij komt het beste tot zijn recht in het rustige stuk van Human Sacrifice. Het zijn vooral Marcela Bovio (de enige muzikante die alle vier edities van FemME op het podium heeft gestaan) en Laura Macr die vocaal indruk maken. Marcela (die de zaal per ongeluk toespreekt met: Hello, Metal Female Voices Fest, wat natuurlijk vloeken in de kerk is, al kan iedereen er wel om lachen) in Bloodline Forfeit (met militaristisch strakke ritmesectie) en het nieuwe Hate Me As I Am (bruut en met aanstekelijk refrein), Laura in Stabat Mater en het prachtige Essenza Di Te dat de toegift opent.
Terwijl de reguliere set al veel hoogtepunten oplevert, is de Orphanage-cover At The Mountains Of Madness beslist een van de hoogtepunten van de avond. Terwijl de riffs en vocalen domineren, komt in Faceless Spies - National Security Extremism Part 2 het toetsenspel goed door en in afsluiter Bite The Bullet is het basloopje mooi uitgelicht. Met een prima sound hebben de songs veel impact. Er is veel contact met het publiek, veel bijval en MaYaN vervult zijn headlinersrol ook in gewijzigde opstelling met verve.
Met dank aan Wendy Steenmans voor de foto's.
