Vrijdag

Een orgelmelodie en wierook verwelkomen de festivalgangers die rond het middaguur zich verzamelen in de Marquee om de show van Tribulation te zien. En show krijg je bij de Zweedse formatie die elk album weer een andere sound neerzet, zonder daarbij af te wijken van het donkere, occulte karakter. De theatrale gitaristen Jonathan Hultén en Adam Zaars zijn constant in beweging. Net als bassist/vocalist Johannes Andersson en de nieuwe drummer Oscar Leander (komt over van Deathstars) zijn ze geschminkt. Muziek, presentatie en aankleding vormen een mooie drie-eenheid. Elk nummer krijgt een andere overheersende kleur qua lichtshow. Een verbeterpunt is er voor de geluidsman, die het fraaie gitaarwerk beslist meer op de voorgrond mag brengen. Geen songs van The Horror meer op de setlist en ook geen When The Sky Is Black With Devils als afsluiter, maar een mooie, karakteristieke mix van The Formulas Of Death en The Children Of The Night. Gaaf! (Jeffrey)

Nog zo'n band die je meeneemt naar andere oorden middels zijn soundtrack-achtige doomrock: Sinistro uit Portugal. De eigenzinnige combinatie van verschillende stijlen waaronder sludge, trip-hop en post-rock/metal en de Portugese teksten van zangeres Patrícia Andrade intrigeert in de redelijk goed gevulde Metaldome. De muziek blijft moeiteloos boeien, mede vanwege de zwart-witbeelden die prima bij de muziek passen en daarmee het karakter van het kwintet uit Lissabon versterken. Patricia moet het eerste nummer nog even warmdraaien, maar staat daarna goed te zingen en wat bijdraagt aan de show is haar choreografie waarmee ze tekst en ritmiek accentueert. (Jeffrey)

De carrière van Battle Beast zit in de lift. Het zestal uit Finland bracht onlangs alweer zijn vierde langspeler Bringer Of Pain uit en kan inmiddels op een steeds grotere aanhang rekenen. Terecht, want de melodieuze power metal is uiterst genietbaar en zit vol met aangename jarentachtigreferenties. Daarnaast heeft de formatie met zangeres Noora Louhimo een indrukwekkende boegbeeld in de gelederen met een gouden keeltje. Dat laat ze ook horen vandaag. Waar de andere bandleden een beetje flets afsteken, zorgt Louhimo eigenhandig voor het feest op de Main Stage en is ze de positieve blikvanger. De setlist van vandaag concentreert zich geheel op het materiaal van het nieuwe album, met als enige uitzondering Black Ninja. Voor een festival kan dat een gewaagde keuze zijn, maar tracks als Straight To The Heart, Familiair Pain, King For A Day en afsluiter Beyond The Burning Skies krijgen genoeg bijval van het publiek. (Marcel)

"Your little sister's favorite band of all time", zo noemt Patty Walters zijn eigen band As It Is. Wat deze band uit Brighton op Graspop te zoeken heeft, is velen een raadsel. De poprock slaat maar mondjesmaat aan, de goede bedoelingen en enthousiaste presentatie ten spijt. Slecht is het niet wat de lenige jongens (highkicks van de frontman, bassist maakt pirouettes) ten gehore brengen. Wat aan de generieke kant, maar het zorgt wel voor een positieve vibe en een aantal jonge meiden ziet de zanger wel zitten. Het hoge gegil na de songs spreekt boekdelen. (Jeffrey)

"From Pain To Strength" prijkt op de backdrop van Decapitated. Deze leus is zeker van toepassing op de loopbaan van de Poolse deathmetalband. Gitarist en bandleider Vogg heeft zich, na het noodlottige busongeval in 2007 dat zijn broer en drummer Vitek het leven kostte en toenmalige vocalist Covan in een tot op heden voortdurende coma deed belanden, op bewonderenswaardige wijze herpakt. De vernieuwde line up van zijn Decapitated is sindsdien een graag geziene gast op de internationale podia. Ook al is ondergetekende wat minder gecharmeerd van de tegen Meshuggah aanschurkende albums Carnival Is Forever (2011) en Blood Mantra (2015) die sinds de reünie zijn uitgekomen, dat het optreden strak, bruut en behoorlijk indrukwekkend is valt niet te ontkennen. En de grote hoeveelheid oude nummers, zoals Mother War en Spheres Of Madness, is al helemaal prettig. (Wessel)

Wil je hardcore- of metalcorebands zien spelen, dan is de Jupiler Stage de beste plek voor je. Soms vindt echter een van deze groepen ook zijn weg naar de Main Stage. Zo ook Comeback Kid uit Canada. In dit geval wellicht niet de juiste keus qua stage. Opkomst is er genoeg, maar het optreden komt niet goed uit de verf. Het geluid staat niet lekker, de zang van Andrew Neufeld stelt teleur en de afstand tot het publiek lijkt te groot. Juist het laatste kan altijd een beslissende factor zijn om een optreden van dit genre tot een succes te brengen. De formatie start echter wel goed met tracks als Wasted Arrows en False Idols Fall. De band is bezig met een nieuwe plaat en laat daarvan Absolute horen, wat op zich klinkt als een prima en agressief nummer in de traditie van de richting die Comeback Kid al op de latere albums is ingeslagen. Tijdens Didn't Even Mind en vooral Should Know Better is de band even zoekende en is vooral Neufeld even uit vorm. Misschien heeft het ook te maken dat dit het eerste optreden van de tour is, maar het verloopt allemaal niet vlekkeloos. (Marcel)

Melechesh, de band rond de Israëlische gitarist/vocalist Melechesh Ashmedi, staat dit jaar voor het eerst op Graspop en speelt vandaag een bevlogen set in de Marquee. De kenmerkende extreme metalsound is opgehangen aan swingende Midden-Oosterse ritmes. Daarnaast bevat deze elementen uit zowel black- als thrash metal, alsook death metal en zelfs onversneden heavy metal-achtige riffs. Het geheel is zowel erg episch en meeslepend, als bijzonder venijnig. Naast nummers van het laatste album Enki (2015) komen ook vaste krakers Ladders To Sumeria en Rebirth Of The Nemesis langs, tot vreugde van zowel publiek als band (Wessel).

Veel bands scoren voldoende, goed en er zijn wat uitschieters aan de positieve zijde. Tegenvallers zijn er nauwelijks of slechts in mindere mate. King's X behoort helaas tot de laatste groep. Het drietal muzikanten dat al sinds 1980 met elkaar samen speelt, brengt aan de ene kant een originele mix van funk, rock en soul, aan de andere kant klinkt het songmateriaal soms gedateerd en mist vandaag de echte bezieling. Juist die is nodig om het afwachtende publiek mee te krijgen. Slecht is het niet wat de heren ten gehore brengen, maar het gebrek aan overtuiging zorgt ervoor dat er meer mensen de Metal Dome verlaten dan dat er binnentreden. (Jeffrey)

Heerlijke muziek om relaxed, zittend op het gras van te genieten; de muziek van Blue Öyster Cult. De veteranen draaien al weer vijftig jaar mee, de korte hiatus en de periode als Soft White Underbelly meegerekend. Heerlijk om klassiekers als (Don't Fear) The Reaper, Cities On Flame With Rock And Roll en Burnin' For You live te horen onder ideale weersomstandigheden. Qua show is er niet veel te beleven. Bij The Red & The Black komen de bassist en de drie gitaristen wel bij elkaar, maar verder is er niet veel beweging. Muzikaal is het overtuigender dan vocaal. Wat kun je ook nog verwachten van de zeventigers? Volgend jaar verschijnt er waarschijnlijk een nieuw album, het eerste sinds 2001. (Jeffrey)

Metal Church is terug en hoe! De afgelopen jaren wist de legendarische formatie live te overtuigen, maar kwam deze op plaat niet heel goed over. Toen vervolgens vocalist Ronny Munro afscheid nam van de band, kwam het verrassende nieuws dat de formatie Mike Howe had weten te strikken voor een terugkeer. Een nieuw album (XI) kwam al snel en dat bleek een topper te zijn. Niet geheel verrassend dus dat het optreden van vandaag veel in het teken staat van die plaat en het oude materiaal met Howe op zang. De heren spelen voortreffelijk en het blijkt al snel dat het een klasse band is. Het gitaristenduo Kurdt Vanderhoof en Rick van Zandt weet te imponeren met geweldige riffs en heerlijke solo's.

Het is echter Howe die de show steelt met zijn energieke, enthousiaste performance en geweldige zang. Doordat de groep zich bijna volledig concentreert op het materiaal uit zijn tijd, worden veel klassiekers overgeslagen. Daardoor missen nummers als Metal Church en Watch The Childeren Pray, wat erg zonde is. Gelukkig maakt het afsluitende duo Beyond The Black en grote favoriet Badlands veel goed, maar met een ietwat betere setlist had Metal Church meer uit het optreden kunnen halen. (Marcel)

Rotting Christ lijkt met het vorig jaar verschenen Rituals heel wat zieltjes gewonnen te hebben. Stond de band op Graspop 2013 nog in de Metal Dome, nu worden de bandleden als helden onthaald door een afgeladen Marquee. De Grieken gedragen zich trouwens ook alsof ze zo uit een Homerisch epos gestapt zijn en leven zich tijdens het hele concert vol overgave in hun rol in die bij de met folkloristische elementen doorspekte extreme metal past. Het opzwepende werkt en in strijd met de sfeervolle muziek voltrekken zich tijdens oudje In The Sign Of Evil Existence en Thou Art Lord-cover Societas Satanas zelfs behoorlijk potige moshpits. Het bezwerende, haast soundtrack-achtige werk van de laatste paar albums domineert de setlist echter. Tegen de tijd dat de band afsluit met Grandis Spiritus Diavolos zit de beoogde sfeer er zowel bij band als publiek goed in en is de Marquee veranderd in een lustig meebrullende en headbangende menigte. Het eerste hoogtepunt van Graspop 2017 kan genoteerd worden! (Wessel)

In de jaren negentig maakte Psychotic Waltz vier platen totdat het in 1998 tot een breuk kwam. Sinds 2010 is de originele bezetting weer bij elkaar en er zijn zelfs plannen voor nieuw plaatwerk. Vandaag concentreren de mannen zich op de progressieve tracks à la Fates Warning uit de productieve periode. De bezoekers weten met name I Remember (met frontman Buddy Lackey op dwarsfluit), Into The Everflow en Ashes te waarderen. Het is wel een selecte groep die niet groot is. Voor de doorsnee festivalganger is de muziek te complex. De kenner staat echter te genieten. (Jeffrey)

De naam Black Star Riders valt makkelijk te verwarren met iets heel anders dan wat met muziek te maken heeft. Echter gaat het hier niet om goedkope porno, maar om de voortzetting van Thin Lizzy onder een nieuwe naam. Opvallend is dat veel Graspopbezoekers niet door hebben wat voor rockgigant er eigenlijk op het podium staat, al is van de legendarische formatie eigenlijk alleen nog maar gitarist Scott Gorham over. De band bestaat inmiddels al een aantal jaar en bracht onlangs zijn derde langspeler Heavy Fire uit. Muzikaal blijft de link met Thin Lizzy aanwezig (mede doordat vocalist Ricky Warwick regelmatig aan de overleden Phil Lynott doet denken), maar toch heeft de groep ook zeker zijn eigen identiteit.

Het optreden spettert aan alle kanten. Warwick is een krachtige zanger die zich vol inzet en daarbij zeer goed bij stem is. Ook de andere bandleden spelen een prima en de solo's van Gorham zijn natuurlijk om van te genieten. Daarnaast levert de groep een setlist af met prima nummers als Heavy Fire, Testify Or Say Goodbye en Bound For Glory. Wanneer ook nog de grootste Thin Lizzy-hits The Boys Are Back In Town en afsluiter Whiskey In The Jar voorbijkomen, is het feest compleet en wordt er massaal meegezongen en gefeest. (Marcel)

Veel volk bij de Jupiler Stage en dat is terecht, want Northlane staat daar te spelen. De Australische metalcoreformatie heeft muzikaal wat extra's te bieden ten opzichte van de doorsnee metalcoreband. Hier zijn technische vaardige muzikanten aan het werk die met progressieve elementen de muziek interessanter maken. Live blijkt al snel het vakmanschap, zowel instrumentaal als muzikaal, al is het geluid wat aan de vlakke kant. Daardoor springt de vonk van de enthousiaste bandleden wel over op de fans, maar worden de overige bezoekers niet echt overrompeld. Desondanks blijft het een prima prestatie van het collectief uit Sydney. (Jeffrey)

"When I say one two three four, please pretend that you see Iron fucking Maiden and Bruce Dickinson asks you to scream." De goedgehumeurde frontman ‘Addi' van Sólstafir krijgt het voor elkaar dat het publiek zich goed laat horen. Hij komt ze tijdens Goddess Of The Ages persoonlijk bedanken door bij het hek te staan. De sfeervolle muziek van de IJslanders slaat al snel aan in de Marquee dankzij het prima geluid dat de hele tent vult. Even valt Addi's gitaar uit, maar over het algemeen gaat er nauwelijks iets mis. De zang is prima, het gitaarspel staat mooi op de voorgrond en zodoende is het vooral genieten van onder andere Náttmál, Ótta en het nieuwe Sifur-Refur. (Jeffrey)

Het is opvallend hoe de consensus betreffende Sepultura en de Cavalera-broeders is veranderd. Na de scheiding met Max Cavalera werd Sepultura toch altijd een beetje afgeschilderd als een b-band, terwijl Max met zijn andere projecten veel roem en lof vergaarde. Toegegeven, het werk wat de formatie uitbracht was ook niet altijd noemenswaardig, terwijl bijvoorbeeld Soulfly prima albums uitbracht. Inmiddels lijkt dat beeld wat omgedraaid te zijn. Uit de handen van Cavalera komt momenteel weinig bijzonders en ook live spreken zijn prestaties geen boekdelen. Hoe anders is dat met Sepultura, dat afgelopen jaar met het ijzersterke Machine Messiah kwam en ook op het podium vernietigend en enthousiast voor de dag komt. Ook vandaag bewijst de band weer een klasse apart te zijn.

De formatie opent furieus met de nieuwelingen I Am The Enemy en Phantom Self. Het is vooral zanger Derrick Green die de aandacht op zich vestigt met zijn actieve en enthousiaste podiumpresentatie, maar ook drummer Eloy Casagrande weet te overtuigen met zijn genadeloze harde drumspel. De setlist wisselt vervolgens af tussen oud en nieuw werk en natuurlijk de klassiekers (Kairos, Sworn Oath, Inner Self, Refuse/Resist, Ratamahatta en Roots Bloody Roots. Wanneer de laatste drie nummers ingezet worden, gaat uiteraard het spreekwoordelijke dak er vanaf en verandert het publiek in een springende massa die volledig uit zijn dak gaat. Terecht, want de Brazilianen werken er hard voor en het is mooi om te zien dat Sepultura in 2017 nog steeds een actuele band is die volop meedoet. (Marcel)

Met de carrière van de horror/metalcore-formatie Motionless In White loopt het goed. Onlangs bracht de groep zijn vierde langspeler Graveyard Shift uit en die kon op goede kritieken rekenen. Dat de band qua populariteit groeit, is ook te zien aan het aantal mensen dat zich heeft verzameld voor de Jupiler Stage. Dat is toch al een fiks aantal meer dan de vorige keer in 2015. Nummers als Break The Cycle, Rats en vooral Loud (Fuck It) kunnen op veel bijval rekenen van de toeschouwers. De crowdsurfers blijven maar vliegen over het publiek. De band zelf geeft niet het beste optreden. De leden laten zich energiek zien en horen, maar de zang van Chris Cerulli laat wat te wensen over en ook het geluid klinkt niet helemaal lekker. De fans voorin hebben er echter maling aan. Die vieren feest en moshen alsof hun leven ervan afhangt. (Marcel)

Twisted Sister en Graspop is als een goed huwelijk. Elk optreden dat de band er gaf, was legendarisch. Helaas heeft de formatie er de brui aangegeven en zien we die niet meer terug. Frontman Dee Snider is echter nog niet klaar met zijn leven als rock 'n roll-artiest en bracht vorig jaar het album We Are The Ones uit. In eerste instantie was Dee niet geboekt voor het festival, maar door het wegvallen van een paar bands is de flamboyante zanger op het laatst toch nog toegevoegd aan de affiche. Ook zonder zijn oude bandmaatjes weet Snider te overtuigen. Veel van zijn solowerk komt voorbij en het mag gezegd worden, dat dit toch niet zo sterk klinkt. Gelukkig weet hij het materiaal vol overgave en passie te brengen en is het altijd een genot om hem aan het werk te zien. Voeg daarbij nog de Soundgarder-cover Outshined als tribute aan Chris Cornell toe en de klassiekers We're Not Gonna Take It en I Wanna Rock en de man krijgt het alsnog weer voor elkaar om de hele weide mee te laten zingen. (Marcel)

In het donker, met slechts één straal licht tikt Colin van Eeckhout met een mes op een buis. Hij zit geknield op de grond met zijn rug naar het publiek, geconcentreerd op de ritmiek die hij samen met drummer Bjorn J. Lebon uitvoert. Ondertussen neemt het volume van de gitaarpartijen langzaam toe. Tergend langzaam bouwt de eerste track op. De spanning is voelbaar totdat de ontlading volgt met een muur van geluid. De wals die Amenra heet. Intens, zowel de muziek als de presentatie. Af en toe kijkt Colin de zaal in, maar verder zwoegt en beukt hij in zijn kenmerkende houding van het publiek af. Buitengewoon knap dat de intensiteit van de muziek in zo'n ruime setting ook goed overkomt, mede door de geweldige, minimale lichtshow en de zwart-witbeelden. Een intrigerend heen en weer van eb naar vloed en weer terug met Boden, Razoreater, Thurifer Et Clamor Ad Te Veniat, Terziele, Nowena | 9.10, Am Kreuz en Silver Needle. Golden Nail. Indrukwekkend! (Jeffrey)

De personen die bij het optreden van Alcest in de Metal Dome waren, zullen het beamen. Wat een bijzonder en sfeervolle ambiance weten deze Fransozen te creëren. Waar in het begin de tent nog aardig leeg is, stroomt deze langzaam vol en worden de toeschouwers overladen met heerlijke, hypnotiserende muziek, met af en toe geweldige ruwe uitbarstingen. Op het podium gebeurt er misschien weinig en frontman Neige blijft een schuwe man die het podium doodeng lijkt te vinden. Echter doet dit geen afbreuk aan zijn muzikale prestaties. Het zijn vooral de momenten waarop de band opbouwt naar een climax die weten te imponeren en die uiterst genietbaar zijn. Op de setlist vind je ouder werk en nummers van het meest recente album Kodama (2016). Het optreden zal vast niet voor iedereen weggelegd zijn, maar aan de vele strak geconcentreerde gezichten die in het publiek te zien zijn, is het overduidelijk dat Alcest tot een van de hoogtepunten van de vrijdag gerekend mag worden, dan wel van het hele festival. (Marcel)

Bij Epica gebeurt zo veel dat je er een boek over zou kunnen schrijven. De bandleden zijn buitengewoon energiek en dan is er ook nog eens een gave rook- en vuurshow. Alle trucs worden uit de kast getrokken: bandleden die even op andermans instrument spelen, onderlinge grappen, toetsenist Coen die met zijn halve cirkel-vormige keyboard aan het crowdsurfen is en die zijn mobiele keyboard van de ene kant van het podium naar de andere rolt en ondertussen snel een sprint trekt tussen de andere bandleden door om op tijd aan de andere kant te zijn. Het is daarmee één van de vermakelijkste shows van het festival. Ondertussen waaien de muzikale details af en toe weg, maar dat mag de pret niet drukken. Zangeres Simone Simons (met enorm glitterende oogleden) verklaart dat ze beter kan zingen dan kan praten. Dat is inderdaad zo. Ze zingt vandaag erg goed, zoals blijkt tijdens onder meer Unchain Utopia. Er is behoorlijk wat belangstelling voor het optreden en de fans vermaken zich uitstekend. Epica krijgt veel bijval voor een uitstekend optreden. (Jeffrey)

Daarna mogen de female fronted-fans direct door naar de Marquee, want daar staat Tarja al te spelen. Planningstechnisch niet handig dus. De Finse laat nog maar weer eens horen dat ze een topzangeres is. Naast eigen nummers komt de Muse-cover Supremacy langs. Hoewel deze aardig klinkt, is het toch de Nightwish-medley die de meeste bijval oplevert. Achtereenvolgens klinken Tutankhamen, Ever Dream, The Riddler en Slaying The Dreamer. Behalve zingen is Turunen ook bedreven in het betrekken van het publiek bij de show. Tussen de nummers door dankt ze de fans voor de steun. De muzikanten om haar heen zorgen voor een professionele begeleiding op muzikaal vlak. Het optreden scoort een dikke voldoende, maar waar je een volle tent verwacht met Epica-fans die nog even een kijkje komen nemen, valt dat licht tegen. Dat heeft ook te maken dat de echte magie van de Nightwish-songs niet doorklinkt in haar privé-repertoire. (Jeffrey)

Every Time I Die zet misschien ook wel één van de memorabelste optredens neer van het weekend. De band liet eerder op de dag verstek gaan omdat zanger Keith Buckley halsoverkop terug moest naar Amerika omdat zijn dochter in het ziekenhuis lag. Echter blijkt er een grote collegiale band te zijn met andere metalcore-groepen en boden andere vocalisten aan om bij te springen, waardoor het optreden toch door kan gaan. Wel op een later tijdstip. Dat resulteert in een vrij chaotisch concert, maar wel een die zeer vermakelijk is. Door de omstandigheden lijken alle bandleden een tandje extra te geven, waardoor de vonken van het podium af lijken te spatten. Vocaal is het uiteraard niet perfect en ook geluidstechnisch is er genoeg aan te merken, maar mede door de intensiteit waarmee iedereen zich geeft, is dat snel vergeven.

Wie alle gastvocalisten zijn, is op Mike Hranica (The Devil Wears Prada) na niet echt duidelijk, maar het is wel vermakelijk om te zien hoe ze in al hun enthousiasme het publiek in springen, van het podium afvallen en weer opstaan en schoenen in het publiek gooien, om vervolgens op één schoen het optreden af te maken. Door alle chaos op het podium is zelfs de geluidsman af en toe even de kluts kwijt, waardoor sommige microfonen niet aanstaan en andere fouten gemaakt worden. Maar zoals gezegd, het is de band vergeven. (Marcel)

Bij Europe is het natuurlijk wachten op The Final Countdown en Carrie. Laatstgenoemde komt vandaag helaas niet aan bod. De Zweden beginnen met War Of Kings en het snellere Hole In My Pocket, maar ook als met laatstgenoemde het tempo omhoog gaat, komt er nauwelijks reactie. De heren spelen solide. De fit ogende Joey Tempest is constant in de weer met zijn microfoonstandaard. Opmerkelijk is dat hij tijdens Hole Of My Pocket heel even zijn middelvinger opsteekt richting publiek. Wat zou dat te betekenen hebben? Rock The Night doorbreekt de impasse. In het middenstuk zitten korte stukjes tekst van Du Hast en Stevie Wonders Superstition. Het publiek leeft op en klapt mee. Scream Of Anger, met fraai soleerwerk van John Norum, houdt de aandacht vast.

Daarna verslapt de aandacht weer. Het is een fase waarin toetsenist Mic Michaeli in positieve zin opvalt. Joey toont zich multi-instrumentalist door zowel tamboerijn als gitaar te spelen. Als hij erom vraagt, klapt het publiek wel mee, maar het wachten blijft op die éne hit, al kunnen een lange versie van Superstitious en Days Of Rock ‘N' Roll ook op goedkeuring rekenen. The Final Countdown levert overal op de weide een luchtgitaar- en meezingfestijn op. (Jeffrey)

Voor veel fans is het even slikken, maar The Dillinger Escape Plan houdt op met bestaan. Vandaag op Graspop is dan ook één van de laatste kansen dat je bijzondere groep aan het werk kunt zien. Het is even de vraag voor wie het optreden uitputtender is, voor het publiek of de bandleden. Met een constante lichtshow bestaande uit stroboscopen en vaag geprojecteerde beelden op de achtergrond creëert de band een ongemakkelijke sfeer in de Metal Dome. De bandleden geven zich zoals gewoonlijk volledig en lijken niet te stoppen. Vooral de intensieve prestaties van gitarist Ben Weinman en zanger Greg Puciato zijn opmerkelijk. Muzikaal staat het optreden als een blok beton en wordt je met gemak meegezogen in de hysterische show die de mannen geven. Het is dan ook niet vreemd dat het voorin de tent helemaal losgaat. Het optreden van The Dillinger Escape Plan is dan ook zo één die in het boekje gaat en die je niet snel vergeet. Zonde dat de groep het bijltje erbij neergooit. (Marcel)

In 2014 kwam het al lange tijd ontbonden Emperor bijeen voor een reeks optredens die in het teken stonden van het twintigjarig bestaan van Second Wave of Black Metal-klassieker In The Nightside Eclipse (1994). Dat smaakte kennelijk naar meer, want op Graspop 2017 vindt de eerste van een reeks optredens plaats ter viering van het twintigjarig jubileum van Anthems To The Welkin At Dusk. Bij uw recensent zijn de verwachtingen voor dit unieke optreden van een favoriete band hooggespannen en deze worden gelukkig dubbel en dwars ingelost en zelfs overtroffen. Tijdens intro Alsvatr/The Oath bekruipen mij al koude rillingen, die alleen maar sterker worden wanneer de band vernietigend invalt met Ye Entranceperium.

Gelijk wordt duidelijk dat het geluid vanavond kraakhelder en misschien zelfs beter dan op het album is. Elk detail in het inventieve gitaarspel van meesterwerken als Thus Spake The Nightspirit, The Acclamation Of Bonds en The Loss And Curse Of Reverence is duidelijk hoorbaar. Het is wel te merken dat het geen 1997 meer is. De band komt totaal niet kwaadaardig over. Niet alleen wordt het publiek te pas en te onpas bedankt en geeft de band maar wat graag aan hoe ‘awesome' het is om hier te zijn, ook ziet Ihsahn er tegenwoordig uit als een hipster in plaats van de geharnaste verschijning van vroeger. Veel afbreuk doet dat echter niet, want de muziek straalt genoeg kracht uit. Na With Strength I Burn zit het Anthems-deel van de set erop en opent Curse You All Men! de toegift. I Am The Black Wizards en Inno A Satana brengen de aanwezigen al helemaal in de zevende blackmetal-hemel. Emperor doet zijn naam en reputatie eer aan en blijkt de absolute heerser van Graspop 2017 te zijn. (Wessel)

Op de Main Stage is dan eindelijk tijd voor de band die verantwoordelijk is voor de grote drukte vandaag op de festivalweide. Met Rammstein heeft de organisatie van Graspop de gedroomde headliner (op Metallica na) binnen weten te slepen en dat is te merken ook. De vele Rammstein-shirtjes zijn vandaag niet te tellen en het is dan ook best lachwekkend om te zien hoe vele fans zich eerst ongemakkelijk door het optreden van Emperor heen moeten worstelen voordat de show begint, en daarbij ook overduidelijk niets met de legendarische blackmetalband hebben.

Wanneer Rammstein dan eindelijk begint, is de ontlading groot en is het wachten op wat voor spektakel de Duitsers ditmaal met zich meebrengen. Voor wie de groep dit jaar of verleden jaar al heeft gezien, blijken er geen verrassingen te zijn. Rammstein brengt namelijk exact dezelfde show. Bij opkomst wordt Ramm 4 ingezet, een song die louter bestaat uit titels en songteksten van allemaal Rammstein-nummers. Uiteraard wordt dit gebracht met de nodige pyro-effecten.

Daarna schotelt de band een best of-setlist voor, waarin toch een paar opmerkelijke titels van stal zijn gehaald. Hiermee creëert de formatie niet meteen een droomstart, want nummers als Reise Reise en Hallelujah krijgen niet massaal bijval en missen spektakel. Pas bij Zerstören komen de typische showeffecten naar voren en wie beter als vocalist Till Lindemann kan ermee wegkomen om een bomvest af te laten gaan op het podium.

Vanaf dat moment barst het meezingfeest ook steeds meer los met hits als Keine Lust, Feuer Frei (waarbij de bandleden vuurmaskers op krijgen) en het prachtige, ingetogen Seemann. Met Ich Tu Dir Weh wordt de fantastische act weer van stal gehaald waarin Flake in een badkuip wordt gestopt en vervolgens mag baden in een zee van vuur. Het blijft opmerkelijk hoe Lindemann opgaat in zijn eigen spel en daarbij ook per tour steeds waanzinniger en daadwerkelijk gestoord lijkt te zijn. Op een gegeven moment doet hij zelfs een 'Phil Anselmo' door zijn hoofd open te halen door tegen een de microfoonstandaard aan te stoten en vervolgens de rest van het optreden bloedend rond te lopen.

Muzikaal valt er niets aan te merken op de formatie. Na zoveel jaren is het spel (op een paar schoonheidsfoutjes na) vlekkeloos en de show is tot in perfectie geregisseerd. Daarnaast blijven ook de vele vuur-effecten indrukwekkend en af en toe verrassend. Richting het einde van het optreden verhogen de bandleden de intensiteit en komen de grootste hits voorbij. Ich Will laat het hele veld meezingen, Links 2-3-4 zorgt voor een stampende kolkende massa en met de toegift bestaande uit Sonne, Amerika en Engel wordt er massaal meegezongen. Hiermee maakt Rammstein de verwachtingen compleet waar en laat de NDH-formatie nog maar eens zien waarom deze tot de top van de headliners-garde behoort.