Dead Congregation is de eerste band die ik op de zaterdag zie. Het is prettig wakker worden, want de Grieken zetten een van de beste sets van het weekend neer. Sinds het debuut Graves Of The Archangels (2008) is de band zowel live als op plaat alleen maar beter worden. De benadering van death metal is groots, duister, hard en vooral meeslepend. Het geniale Only Ashes Remain van Promulgation Of The Fall (2014) is daar het beste voorbeeld van. Drummer Vagelis Voyiantzis mept hard en snel, maar speelt met heel veel gevoel, iets wat veel moderne metaldrummers ontberen. De hele band straalt trouwens een indrukwekkende overtuigingskracht uit. Magistraal. (Wessel)
De technische death van Malignancy is niet voor iedereen behapbaar, maar gaat er vroeg op de festivaldag bij een aantal toch wel in. Dat heeft naast de technische kwaliteiten van de bandleden te maken met de droge humor van Danny Nelson, die al 25 jaar de frontman is en tussen de tracks door het publiek vermaakt. Net als gisteren valt het goede geluid in de kleine zaal op, waardoor de relatief complexe brutal death metal goed uit de verf komt. (Jeffrey)
Wanneer er muzikanten van Emperor, Zyklon, Morbid Angel en Dark Funeral op het podium staan, kan het haast niet fout gaan. Dat doet het dan ook niet tijdens het optreden van Myrkskog. De blackened death metal is overrompelend en laat de luisteraar geen moment los. Het is duidelijk te horen dat gitarist Sechtdamon van onder meer Emperor en Zyklon in Myrkskog speelt, want de riffs doen vaak aan Anthems To The Welkin At Dusk (1997) denken. Frontman Destructhor (ex-Morbid Angel, ex-Zyklon) is nu hij Morbid Angel verlaten heeft, duidelijk blij weer met zijn eigen band op te treden en kan het publiek niet vaak genoeg bedanken. Hopelijk krijgen de nummers van Death Machine (2000) en Superior Massacre (2002) snel gezelschap van nieuw werk. (Wessel)
Het Poolse Antigama is geen doorsnee grindband. Is thinking man's grindcore een passende omschrijving? Gezien alle complexe tempowisselingen komt dat misschien nog het dichtst in de buurt. De gestoorde frontman en zijn gebrekkige aankondigingen dragen bij aan de waanzin en het aanzwengelen van de pit. Lekker optreden! (Wessel)
Het geluid bij Tsjuder is slecht en erg schel. Gek genoeg schaadt het de Noorse blackmetalband niet. Het klinkt eigenlijk wel authentiek, alsof we een even terug zijn in de jaren negentig. Tsjuder 'rockt' echter wel veel meer dan veel genregenoten. Dat het optreden veel technische problemen kent en daardoor rommelig verloopt vocalist/bassist Nag legt meermaals zijn bas af om zich zonder instrument volledig op zijn zang te storten stoort stiekem niet, maar draagt bij aan het rock-'n-roll-gehalte van Tsjuder. In feite niet al te best, maar wel erg leuk. (Wessel)
Wat hebben die bassisten toch dit weekend? Alweer een geknapte snaar, nu bij Kerasphorus. Verdere ongemakken blijven de Amerikanen bespaard, al lijkt me het spelen met bivakmutsen op niet comfortabel. Het trio muzikanten is wat statisch en aangezien de black death relatief onopvallend is, kabbelt het optreden wat voort. De publieksreactie blijft dan ook achterwege. De snelle stukken verzanden in een brei, de vocalen van bassist/vocalist Pete Helmkamp zijn hees en krachteloos. De langzamere passages bieden meer houvast, maar over de hele linie is het te mager om een positieve indruk achter te laten. (Jeffrey)
In Patronaat gaat het Death Toll 80K er beter vanaf, ook al zijn er hier technische problemen bij gitarist Tomi Kareinen waardoor het optreden een aantal minuten stil ligt. De grind van de Finnen zit in de hoek van de hardcore/punk, is fel en prima uitgevoerd. Er ontstaat dan ook al vrij snel een grote pit. Frontman Oula Kerkel beschikt zowel over goede screams als diepe grunts. Hoewel het geluid van de bas iets te hard staat afgesteld, is het optreden zowel vermakelijk als definieerbaar. (Jeffrey)
"Ave sathanas, hail satan!" Ooit een controversile band, tegenwoordig zijn de heren van Impaled Nazarene ouder en wijzer. Ruzies zijn bijgelegd, ze dragen geen corpsepaint meer en van vermeende haat richting de Noorse scene is geen sprake meer. De Finnen spelen op de dag dat de nieuwe ep Morbid Fate uitkomt. Beide songs staan op de setlist. Naast het titelnummer is dat de Motrhead-cover Ridin' With The Driver. Motrpenis is dan al voorbijgekomen en verder zijn het onder andere klassiekers als Total War Winter War en Ghettoblaster die voorbijkomen. Frontman Mika 'Slutti666' Luttinen maakt ondanks zijn moeilijk te volgen aankondigingen goed contact met het publiek. De black metal houdt niet van iedereen de aandacht erbij, maar vooraan vieren de fans een feest (Jeffrey).
De bandleden van Lycanthropy delen samen met Needful Things (dat gisteren optrad) een busje. De lange reis bleek niet tevergeefs, want de Tsjechische grinders kunnen op een enthousiast groepje genteresseerden rekenen die de fastcore/powerviolence/mincecore wel weet te waarderen. Zdisha schreeuwt haar longen uit haar lijf en upin brult als afwisseling. Ondanks de ervarenheid zit er niet echt een lekkere flow in het optreden. De pauzes zijn wat aan de lange kant en het optreden eindigt wat abrupt. (Jeffrey)
Vorige week was er een festival in Haarlem. Complexity bood onderdak aan technische bands. Defeated Sanity had daar met zijn set die als uitgangspunt het promoten van Disposal For The Dead / Dharmata (2016) niet misstaan. Vandaag is het publiek wat verdeeld. Er zijn enerzijds toeschouwers die liever wat meer oudere songs hadden gehoord en anderzijds is er juist veel waardering voor het getoonde vakmanschap. Het is meer luister- dan headbangmuziek. Steeds als je denkt de ritme te pakken te hebben, volgt er weer een complexe twist of een jazzy passage. On(na)volgbare kwaliteit. (Jeffrey)
"Do you want a slow song? Then you'll have to wait for Candlemass! " De primitieve black/thrash van Nifelheim kent inderdaad maar een enkel tempo en dat ligt hoog. Krakers als Sodomizer en Storm Of Satan's Fire hebben hun weerslag op de voorste rijen van het publiek, die in een kolkende massa van haar en vuisten veranderen. Als Bathory, het grote voorbeeld van de band, ook nog wordt geerd middels een vette cover van Sacrifice is het feest compleet. Nifelheim zorgt vandaag voor het summum van hoe een metaloptreden moet zijn. Een hoogtepunt! (Wessel)
De old school grind van Gride trekt niet veel volk, maar wel een selecte groep mensen die de korte explosies weet te waarderen. Het is jammer dat de aankondigingen tussen de nummers mede door het accent van Jindra 'Iny' Zika en de galm op zijn stem niet altijd verstaanbaar zijn, maar dat hij dankbaar is, is wel heel duidelijk. Daarmee wint hij de sympathie van de fans in de pit. Na 35 minuten lijkt de batterij leeg te zijn bij de op leeftijd ogende frontman, die al twintig jaar actief is bij Gride, want het optreden eindigt jammer genoeg tien minuten eerder dan het programma aangeeft. (Jeffrey)
Op een evenement dat Netherlands Deathfest heet mag wat oerhollands doodmetaal natuurlijk niet ontbreken. In dat geval heb je aan Sinister een goede. De band rond ex-drummer en huidige vocalist Adrie Kloosterwaard dwingt respect af wegens hun volharding. De nieuwe tracks van de onlangs verschenen twaalfde full-length Sycretism als oudje Sadistic Intent klinken even vet, met de kenmerkende stijl van drummer Toep Duin (o.a. ex-Putrefied, ex-Unlord) als ruggegraat. Sinister is anno 2017 een strakke deathmetalband waar weinig op af valt te dingen. Niets meer, niets minder. (Wessel)
De prijs voor beste verkleedpartij gaat naar Birdflesh. De drummer is getooid met een masker en de bassist en gitarist zijn gehesen in iets wat lijkt op nacht- en vrouwenkleding. Leuk om te weten is dat het idee voor het dragen van een masker van de ex-bassist komt die zo verlegen was, dat hij zich achter een masker verschuilde. De andere bandleden zijn de show erna ook maar een masker gaan dragen. Het trio is vandaag niet heel beweeglijk, maar de Zweden zorgen met hun op hardcore/punk geschoeide grind met partytwist wel voor een feest in Patronaat. (Jeffrey)
De vreemde eend in de bijt is wel een hele grote vandaag. Sommigen fronsen de wenkbrauwen bij het lezen van de naam Candlemass en laten de band links liggen, maar de zaal is toch goed gevuld met genteresseerde bezoekers die het ervaren als een welkome afwisseling. De Zweden spelen ter ere van het dertigjarig jubileum de tweede full-length Nightfall (1987) in zijn geheel. Ondanks het de eerste keer is dat dit gebeurt en Mats Levn zich excuseert voor de schoonheidsfoutjes, is het indrukwekkend wat de legendarische doomformatie laat horen. Het geluid staat uitstekend afgesteld en mede daardoor is het optreden van Candlemass ijzersterk. Mats, de enige (samen met Per Wiberg die Leif Edling vervangt) van het vijftal muzikanten die niet te horen is op Nightfall, maakt indruk met zijn vocalen. De ervaren muzikanten zorgen voor een vette uitvoering van de klassieke plaat. De fans vermaken zich prima en zingen mee. Vooral tijdens de meest bekende tracks is de publieksreactie uitbundig, zoals bij At The Gallows End, maar ook bij Bewitched, The Well Of Souls en Samarithan gaan er veel vuisten de lucht in. Een toegift in de vorm van Born In A Tank (van de zelfgetitelde plaat uit 2005) maakt een geslaagd einde aan een solide optreden. De vreemde eend misstaat niet en krijgt na afloop terecht een waarderend applaus. (Jeffrey)
De doom/death van Cianide rolt als een bulldozer door Patronaat. De Amerikaanse formatie draait al bijna dertig jaar mee, maar is desondanks niet heel bekend. Live maakt de old school metal la Celtic Frost, Autopsy, Bolt Thrower en Incantation een sterkere indruk op plaat, mede dankzij een krachtige sound. Niet elke track is even sterk, maar Cianide verrast in positieve zin, ook dankzij het contact met het publiek door de frontman, en krijgt dan ook terecht veel bijval. (Jeffrey)
Of Ghoul de beste band van het weekend is valt te betwijfelen, maar het is zonder meer de band die het grootste feestje bouwt. De opzwepende mix van thrash, grind en S.O.D.-achtige riffs is daar op zich al uitermate geschikt voor, maar het showelement draagt nog meer bij aan de in de kleine zaal heersende chaos. Liters nepbloed worden over het publiek uitgestort door de meest grotesk uitgedoste carnavalsfiguren. Zelfs supersoakers worden tevoorschijn gehaald, dus ook buiten de voorste rijen is men niet veilig. Ook Dr. Philty van Exhumed komt nog even buurten. Feest! En ik had zonder meer de juiste dag gekozen om het enige witte shirt in mijn collectie te dragen! (Wessel)
Als vrij grote fan waren mijn verwachtingen voor het headlineroptreden van Gorgoroth vrij hoog gespannen. De setlist zou, in het kader van het vijfentwintigjarig bestaan van de band, namelijk veel klassiekers bevatten en er wordt momenteel getoerd met Hoest van Taake op zang, een van de sterkste blackmetalfrontmannen die er is. De beste man lijkt zijn uitstapje met Gorgoroth echter als een vakantie te zien, want hij staat stomdronken op de bhne, valt meermaals om en lijkt zelfs ondersteuning van een roadie nodig te hebben. Daarnaast is hij allesbehalve content met de lauwe publieksreactie en gooit hij zijn microfoon met standaard en al het publiek in wanneer er niet meegezongen wordt. Daar komt bij dat de gitaren met name in de eerste helft van de set nauwelijks doorkomt. Doodzonde van geweldige blackmetalnummers als Revelation Of Doom, Forces Of Satan Storms en Destroyer. Een anticlimax van een geweldige festivaldag. (Wessel)
Wat een heerlijk smerige pot deathgrind staan de mannen van General Surgery toch garant voor. De ervaren, met bloed besmeurde Zweden hebben er vandaag zin in en krijgen de bezoekers zo laat op de avond goed mee. De sound is vet, typisch Zweeds en lekker lomp. Een volle zaal geniet tegen het nachtelijk uur volop van het vermorzelende geluid dat het vijftal produceert. Prima afsluiter van de Second Stage! (Jeffrey)
Horna doet het teleurstellende optreden van Gorgoroth vergeten en laat zien hoe een blackmetalshow wl moet. De sfeervolle locatie van het Patronaat draagt daaraan bij. De Finnen hebben in hun meer dan twintig jaar durende carrire genoeg mooie blackmetalnummers (met Finse titels waar ik mij absoluut niet aan ga wagen) geschreven om het publiek op dit late uur in groten getale toe te laten stromen en vijftig minuten lang niet los te laten. Gooide frontman Spellgoth tijdens de show in Baroeg in 2015 nog al zijn kledij uit, nu is er geen sprake van zulke rare fratsen en laten ze de muziek gelukkig spreken. Horna doet op geslaagde wijze het licht uit. (Wessel)
Met dank aan Eus Straver van Metal-Experience voor foto's van de zaterdag.
