Het Rotterdamse Sick Of Stupidity opent het feest voor een stampvolle Second Stage. De formatie die bestaat uit (ex-)leden van Jesus Crst, Kugra en Gewoon Fuckin Raggen draait pas sinds 2015 mee en combineert elementen uit de grindcore en powerviolence. Vocalisten Z en 13 wisselen grunts en screams af en drummer Duracell raast er op los. Wat vooral opvalt in vergelijking met de debuut-ep One Shot, One Kill (2015), is het vele gebruik van soms aan Seth Putnam (Anal Cunt) herinnerende high pitched screams. De hectische mix slaat aan en er vormt zich vanaf het begin een pit. Sick Of Stupidity, dat dit jaar met een split 12" met My Minds Mine komt, zorgt ondanks dat het optreden twaalf minuten eerder eindigt dan gepland voor een positief begin van de eerste festivaldag. (Jeffrey)
Het van oorsprong Limburgse Collision draait al langer mee, sinds 2000. Het grindcollectief heeft vier full-lengths achter zijn naam staan. Van het meest recente Satanic Surgery (2016) komen veel nummers langs, maar er is ook plek voor een "golden oldie" als Drama Queen. Er zit veel afwisseling tussen en in de nummers. Sommige zijn punky, andere hebben een hardcore- of crossover-achtergrond. Fans van Nasum, D.R.I., Nuclear Assault, Municipal Waste en Brutal Truth kunnen hier beslist mee uit de voeten. Ondanks het feit dat de grote zaal iets te groot is, krijgt Collision terecht veel bijval vanwege de prima uitvoering en de energieke performance. (Jeffrey)
"Grindcore bastards from the city of the best beer in the world: Budweis." Zo omschrijft Ingrowing zichzelf. De groep Tsjechen die al meer dan twintig jaar actief is, zit aan de brutal deathkant van de grindcore. Het kwartet toont zich dankbaar dat ze op het festival mogen spelen en hebben de pech dat er een snaar van de bassist knapt, maar laten zich niet van de wijs brengen en spelen door. Er is veel in- en uitloop bij het optreden. Dat heeft wellicht te maken dat de muziek de neiging heeft voort te kabbelen. Wat meer opvallende passages zouden het geheel sterker maken.(Jeffrey)
Exhumed is een graag geziene gast in "the land of canals and hash", zoals frontman Matt Harvey ons koude kikkerlandje noemt. De thrashy deathgrindband heeft zijn sporen sinds debuutalbum Gore Metal (1998) ruimschoots verdiend en is het stempel van Carcass-kloon al lang ontstegen. De band verdient dan ook een betere plek op de bill dan deze veertig minuten op de vrijdagmiddag. Op een later tijdstip of in de kleine zaal was er vast meer publieksreactie geweest. Desondanks hakt Exhumed er lekker in met genreklassiekers als Limb From Limb en Open The Abscess en uiteraard mag ook de 'Eddie' van de band, Dr. Philthy, niet ontbreken met zijn kettingzaag en uitpuilende darmen. Prima beurt van een graag geziene gast. (Wessel)
Na zeven jaren inactiviteit pakte Brodequin in 2015 de draad weer op. Jon Engman en Mike Bailey, die lang deel uitmaakten van de line-up, zijn er niet meer bij. De Nederlandse drummer Jan Lugtenburg (Contorted Mind, Carcinogenic) en gitarist Joaquin Chavez (Embodied Torment) zijn sinds kort de nieuwe gezichten. "We used to be Brodequin from Knoxville, Tennessee, but now we're Brodequin from Knoxville, Davis (California) and The Netherlands", grapt frontman Jamie. Zo heeft hij nog wel meer droge opmerkingen tussen de nummers door. De stampvolle zaal geniet van de razendsnelle en moeilijk definieerbare brutal death metal van het trio. Een aantal bezoekers is aan het crowdsurfen of stagediven. Af en toe kijken Joaquin en Jan elkaar eens aan om de timing op orde te hebben terwijl Jamie zijn monotone, kenmerkende zachte grunt laat gelden. (Jeffrey)
Naast extreme metal biedt Netherlands Deathfest ook een podium aan andere vormen van 'herrie'. Zo treedt op vrijdagmiddag niemand minder dan Discharge aan. De Britse hardcorepioniers spelen een bevlogen set die gedateerd, doch uiterst genietbaar klinkt. Het materiaal van Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing (1982) is immers niet oud, maar klassiek! Met krakers als de titeltrack van die klassieker, The Nightmare Continues en Hell On Earth al vroeg in de set heeft Discharge de zaal al snel op zijn hand, ook al zal het gros van de aanwezigen niet bekend zijn met het songmateriaal. In drie kwartier worden er negentien nummers vol overgave de zaal in geragd. Top! (Wessel)
De tweede band in Patronaat is Wojczech. De vier grindheren draaien sinds 1995 mee, maar wisten in al die tijd nog niet veel fans aan zich te binden. Vandaag volgen zo'n driehonderd belangstellenden de verrichtingen van de Russen. Daarvan is er een dusdanig onder de indruk dat hij na het eerste nummer "Zugabe" roept. Wojczech raast in hoog tempo door de lijst met tracks en wisselt snelle grindcore af met tragere, zware hardcoreriffs. De zanger krijst en de bassist wisselt deze af met lage screams. Het songmateriaal is niet memorabel, maar de afwisseling in tempo houdt het wel interessant genoeg om te blijven kijken. Het optreden is vooral intens. (Jeffrey)
En van de hoogtepunten van de eerste festivaldag is Gorgasm. De brutal death metal komt uitstekend tot zijn recht in de kleine zaal van de 013. Bij veel acts is het wurmen om naar binnen te komen trouwens, zo ook hier. Het is er warm en klef en met de Amerikanen zorgen ervoor dat het alleen maar zweteriger wordt. Ze stralen speelplezier uit en dat plezier springt over op het publiek. En flinke circlepit is al snel een feit en een crowdsurfer komt nog even meezingen. Gorgasm speelt strak en is gezegend met een uitstekend geluid. Fucking The Viscera, Lesbian Stool Orgy, Infection Induced Erection (opgedragen aan Rectal Smegma), Starved For Perversion en Stabwound Intercourse zijn slechts enkele van de titels van "lovesongs" over bijvoorbeeld "two girls who are in love with a big load of shit." Eet smakelijk! (Jeffrey)
Het lijkt op de vrijdag wel een 'Netherlands Deathfest Classics'-editie, want na Discharge treedt er nog een band op die zo'n dertig jaar de wereld op zijn grondvesten deed denderen: de Amerikaanse grindcore-innovators Repulsion! Gesterkt door de in 2014 toegetreden drummer Chris Moore (Coke Bost, ex-Magrudergrind) wordt het destijds baanbrekende materiaal van de enige full-length Horrified (1987) op furieuze wijze de zaal ingeslingerd. Daarnaast is er ruimte voor covers van Slaugter (Death Dealer) en Venom (Schizo). Discharge wordt genoemd als grote inspiratiebron en tijdens Maggots In Your Coffin komt Joacim Carlsson van General Surgery nog even meedoen. Dat het allemaal wat rammelt, draagt alleen maar bij aan die goede oude grindsfeer. Vet! (Wessel)
"1 plus 1 are 2, 2 plus 2 are 4, ....32 plus 32 are 64. Let us repeat." Deze sample komt regelmatig langs tijdens het optreden van Iron Lung. Het is niet het enige memorabele van het uit Seattle afkomstige powerviolenceduo. Drummer/schreeuwer Jensen Ward maakt tussen de nummers van rond de minuut door meerdere leuke opmerkingen. Zelfs als tijdens een nummer een stagediver wat twijfelachtig zoekt naar een mogelijkheid om van het podium te springen, heeft hij een opmerking ("Awkward") klaar. De nummers zelf zitten vol met verrassende wendingen en uitspattingen. Voor veel toeschouwers is Iron Lung meer dan een aangename verrassing. (Jeffrey)
Een nieuwkomer op Netherlands Deathfest is Shrine Of Insanabilis. De Duitse blackmetalband is sinds 2015 actief. In hetzelfde jaar verscheen het debuut Disciples Of The Void en een jaar later de ep Tombs Opened By Fervent Tongues... Earth's Final Necropolis. Het viertal speelt orthodoxe black. Raakvlakken zijn er met bijvoorbeeld Watain en Ascension. Het geluid staat wat aan de harde kant, maar je kunt horen dat de muziek goed in elkaar steekt en sfeervol (grimmig) is. De presentatie met banners en een goede lichtshow oogt verzorgd en de performance voor een goed gevuld Patronaat scoort een dikke voldoende. (Jeffrey)
Het houdt niet op met de legendarische namen, want next up is Terrorizer. De band laat echter lang op zich wachten: Pete Sandoval neemt uitgebreid de tijd om zijn drumkit op te zetten en te testen, waardoor het optreden maar liefst veertig minuten later dan gepland begint en het hele tijdschema overhoop raakt. World Downfall (1989) wordt vandaag integraal gebracht en hoewel het genieten is van onweerstaanbare nummers als Corporation Pull-In en Fear Of Napalm wordt het geheel met weinig overgave gebracht en klinkt het geheel minder strak en vet dan dat het enkele jaren geleden op Neurotic 2014 deed. Ik word dan ook niet heel enthousiast van het vooruitzicht van een voor later dit jaar aangekondigd studioalbum. (Wessel)
"You can do what you want, but please be careful", roept Wormrot-frontman Arif. Het gaat er hard aan toe in de pit en er zijn veel stagedivers en crowdsurfers. Het grindende trio behoort voor velen tot de beste acts van Netherlands Deathfest 2017. De intensiteit waarmee de drie heren optreden, is ongekend. Drummer Vijesh maakt indruk met absurd snelle blasts en Arif wint met zijn gedreven felheid in zijn performance en dankbaarheid richting de fans, zijn vrouw en de organisatie de sympathie van het publiek. Het "we want more" na de laatste track klinkt veelvuldig en de fans krijgen daarom nog een korte toegift. Wormrot toont aan hoe hartverwarmend grindcore kan zijn. Fantastisch! (Jeffrey)
Ondergetekende had de Zweedse deathmetalgroep Bloodbath na het teleurstellende optreden op Neurotic Deathfest 2015 eigenlijk afgeschreven. De roestige vocalen van de huidige vocalist Nick Holmes (bekend van Paradise Lost) deden namelijk behoorlijk afbreuk aan de nummers. Vandaag komt Bloodbath echter een stuk beter voor de dag. De band speelt met meer overtuigingskracht en Holmes schikt zich ook beter in zijn rol. Zo mooi als het met de buldergrunts van kerfeldt op zang was, wordt het niet meer, maar als er nummers als So You Die, Breeding Death, Cancer Of The Soul en Weak Aside gespeeld worden, is het voor elke deathmetalfan genieten geblazen. (Wessel)
Terwijl tijdens Bloodbath een aantal bezoekers de grote zaal verlaat, is het feest nog niet voorbij. Martyrdd bouwt namelijk zijn eigen feestje in de kleine zaal ernaast. De crustpunk met d-beats zorgt ervoor dat de sfeer prima is en er een pit ontstaat en stagedivers zijn. Ook op het podium zijn er danspasjes. Af en toe blijft de muziek helaas wat hangen in hetzelfde tempo, maar wat het interessant houdt, zijn de gitaarloopjes die een folky, rockachtige of bluesy touch hebben. (Jeffrey)
Aan Svartidaui de eer om de eerste festivaldag af te sluiten. De IJslanders doen dat overtuigend en houden de bezoekers in Patronaat in hun greep. Vergelijkingen met Deathspell Omega, Blut Aus Nord en landgenoten Misyrming zijn snel gemaakt, maar de schimmen (slechts de frontman wordt af en toe belicht) geven er toch een heel eigen epische draai aan. De nummers zijn verbonden met soundscapes. Zo voelt het optreden aan als een geheel. Opmerkelijk is hoe dicht de livesound bij die van het studiomateriaal zit. Svartidaui is een overtuigende afsluiter van een geweldige eerste festivaldag. (Jeffrey)
