Dag twee wordt geopend door het Noord-Hollandse Evil Oath. De muziek herinnert sterk aan de klassieke black metal zoals die ons tijdens de jaren negentig vanuit Noorwegen teisterde. Dientengevolge is het songmateriaal van debuutalbum Anno. 1666 (2014) niet al te origineel, maar ook zeker niet verkeerd. Daarbij ontbreekt het de heren ook zeker niet aan overtuigingskracht. Fakkels, wierook en als priesters verklede figuranten maken het helemaal af. (Wessel)
Na de orthodoxe black van Evil Oath is het tijd voor een meer eigentijdse aanpak. Het Utrechtse Verwoed bracht vorig jaar zijn debuutep Bodemloos uit, de releases die de band onder de naam Woudloper uitbracht niet meegeteld. De band speelt post-black die me aan bands als Deathspell Omega, Blut Aus Nord en Negura Bunget zonder folk-elementen doet denken. De muziek kent veel tempowisselingen en dissonante tonen, maar is vooral erg kil en sfeervol. De psychedelische inslag geeft de band een heel eigen gezicht. Interessante nieuwkomer! (Wessel)
Het beste geluid van de dag gaat naar Terzij De Horde: moddervet, loepzuiver en met een heerlijk prominent ronkende bas. Uit muzikaal oogpunt is de post-black metal van deze Utrechtenaren van internationale allure. Het twee jaar geleden verschenen Self verscheen via ConSouling Sounds en dat is een label waar geen ruimte is voor trends, maar alleen voor kwaliteit.
De muziek is gelaagd, hypnotiserend, dynamisch en vooral intens. Ook qua podiumpresentatie geven frontman Joost Vervoort en zijn kompanen zich volledig. Wie deze band al eens eerder aan het werk heeft gezien, is niet anders gewend, maar de bezieling waarmee de heren staan te spelen, mag gerust bewonderenswaardig genoemd worden. Vervoort duikt regelmatig van het podium af om midden in het publiek zijn longen uit zijn lijf te krijsen. Het enthousiasme en de inzet worden gewaardeerd door de aanwezigen, want gaandeweg zie ik om mij heen steeds meer meeknikkende hoofden. Terzij De Horde mag dan niet de hoogst aangeschreven band op de bill zijn vandaag, ze geven wel het beste optreden weg. (Rik)
Soulburn ontstond in de jaren negentig uit de klassieke deathmetalband Asphyx. Ondanks die roots misstaat het viertal vandaag niet op dit blackmetalfestival. Met Soulburn wordt er namelijk een ode gebracht aan de dageraad van de extreme metal, tijden waarin de scheidslijnen tussen deze genres nog minder sterk afgetekend waren. De geest van Bathory waart gedurende de set door P60. Frontman Twan van Geel is niet alleen een overtuigende aanwezigheid, maar heeft ook een goede strot voor deze muziek. De pakkende riffs en solide ritmesectie doen de rest. Soulburn is een geoliede livemachine die altijd overtuigt! (Wessel)
Ancient Rites is een band die al heel wat jaren meedraait. Opgericht in 1988, liggen de hoogtijdagen van deze unieke black/folkmetalband wel al wat jaren achter ons. Fatherland (1998) en Dim Carcosa (2001) horen wat mij betreft tot de beste albums van de band. Het live-document And The Hordes Stood As One, opgenomen voor een uitzinnig publiek, behoort zelfs tot een van de beste live-albums ooit.
Vanavond staan de zaken er heel anders voor. Niet alleen qua opkomst, want het is het hele weekend verre van druk geweest, maar ook qua beleving. Frontman Gunther Theys en gitarist Erik Sprooten zijn duidelijk wat jaartjes ouder geworden. Ook het publiek is vrij mak, op een of andere idioot na, die na ieder nummer luidkeels duidelijk maakt dat hij alleen materiaal van het debuut wil horen, tot groot ongenoegen van Theys. Uiteindelijk wordt het figuur gemaand om op te rotten en dat gaat een tijdje goed. De nadruk ligt vanavond op materiaal van het meest recente album Laguz. Dat is niet het beste werk van de band, maar toch hebben nummers als Carthago Delenda Est en Under The Sign Of Laguz hun charme. Toch kan een oudje als Mother Europe op beduidend meer bijval rekenen. Eigenlijk heeft deze band te veel klassiekers en is de speeltijd te kort. Het is logisch dat Ancient Rites ook nieuw materiaal wil laten horen, maar als het publiek dan op het eind nog n track mag kiezen (het wordt Victory Or Valhalla), is het spijtig dat een geweldig nummer als On Golden Fields (De Leeuwen Dansen) het veld heeft moeten ruimen. Ancient Rites mag dan niet meer zo legendarisch zijn als vijftien jaar geleden, het materiaal heeft de tand des tijds ruimschoots doorstaan. (Rik)
Om tien uur is het tijd voor de roemruchte headliner van Diabolica Sonis. Het Zweedse Shining heeft een nogal omstreden status opgebouwd, zeker gezien de regelmatige live-uitspattingen rondom frontman Niklas Kvarforth. Wat veel critici nogal eens lijken te vergeten, is dat de band inmiddels al meer dan vijftien jaar geniale muziek maakt, die vele malen gelaagder en kunstzinniger is dan men op het eerste gehoor zou vermoeden. Met name IV - The Eerie Cold (2005) en V Halmstad (2007) staan als absolute meesterwerken in mijn geheugen gegrift. Vanavond wordt echter afgetrapt met Vilja & Drm van het meest recente werkstuk IX - Everyone, Everything, Everywhere, Ends (2015). Het geluid is goed en vooral de fraaie riffs komen goed tot hun recht.
Met Submit To Self-Destruction duikt de band vervolgens het diepe verleden in. De track werd door Kvarforth geschreven toen hij veertien jaar oud was. Het is echter ook een nogal eendimensionaal nummer in vergelijking met het recentere materiaal. Het bijna post-punkachtige Ohm (Sommar Med Siv), dat wat doet denken aan The Cure, is bijvoorbeeld veel overtuigender. Absolute hoogtepunt is vervolgens Lt Oss Ta Allt Frn Varandra, mijns inziens een van de beste blackmetalnummers aller tijden.
Is alles dan koek en ei vanavond? Nou, nee. Verrassend vroeg verlaat de band het podium. Na For The God Below houdt Shining het al voor gezien. Hoewel ik de tijd uit het oog ben verloren, lijkt het er toch op dat er van de 75 minuten speeltijd weinig terecht is gekomen. Of het komt door de tamme publieksreactie, weet ik niet, maar het optreden van Shining is voorbij voordat ik er erg in heb. En dat is zonde, want de band heeft zoveel fantastisch materiaal om uit te putten. (Rik)
Met dank aan Kriss Indricean voor de foto's.
