"We are Smash Into Pieces and you are the fucking audience. Scream!" Het kwintet uit Örebro dat elektronica en moderne stadionrock met Nickelback-achtige zang(lijnen) combineert, begint zowel muzikaal als visueel zeer overtuigend aan zijn set. Op het podium staat een enorm scherm waarop een tekst te lezen valt, terwijl drummer Isak 'DJ Apocalypse' Snow met een masker op (met ledlampjes die samen het logo van de band vormen) daarachter plaatsneemt. Op het grote flatscreen worden clips getoond van de songs die aan bod komen zoals het sterke Stronger en de overtuigende melodieuze single Higher. De Zweden presenteren zich op energieke wijze, maar het publiek reageert nog niet enthousiast. Bovendien lijken er problemen te zijn met het in ear-systeem, hetgeen frontman Chris Adam Hedman Sörbye irriteert. Hij maakt ook nog een foutje door tot een paar keer toe te roepen: "Scream Hamburg!" om dit vervolgens te corrigeren met: "Fuck me", nadat de actieve gitarist Per Bergquist, die een keer op zijn knieën soleert, hem in zijn oor heeft gefluisterd dat ze daar gisteren waren en nu toch echt in Nijmegen zijn.

Echt lekker loopt het dus niet en het middelste deel van de set kakt het dan ook wat in. De reactie uit de zaal is lauwer dan in het begin. My Cocaine had daar verandering in kunnen brengen, maar terwijl Chris aankondigt: "Normally I sing this song with Elize Ryd", schittert de Amaranthe-zangeres van afwezigheid. Een gemiste kans. Toch is het einde van de set weer sterker met het mooi gezongen Merry Go Round en het rockende Disaster Highway, waarbij de mannen er weer meer energie in stoppen, Chris de frustratie op een goede manier van zich afgooit en Smash Into Pieces terecht applaus krijgt. Al met al visueel een aantrekkelijke show, maar muzikaal en qua performance wisselvallig.

Voor een aantal fans is de nieuwe sound van Sonic Syndicate wel even wennen. Geen metal meer, maar vooral radiovriendelijke poprock op het nieuwe album

Confessions

. Alhoewel het titelnummer live krachtiger klinkt op plaat, loopt een deel van de bezoekers nog niet echt warm ervoor. Meer bijval komt er met de eerste oldie Beauty And The Freak. Er zijn evenwel wat technische problemen en de zang van Nathan J. Biggs komt slecht door (backingvocalen zijn helemaal niet hoorbaar). Meerdere bezoekers koppelen dit terug aan de band, waarop de enthousiaste frontman aangeeft: "Thanks for this customer feedback". Ondanks dat het ook daarna verre van optimaal is, vermaakt de charismatische zanger die zijn zonnebril weg heeft gestopt met zijn hoge sprongen vanaf het drumplatform en het vele contact met zijn fans. Bovendien komt met Burn This City het hoogtepunt van de set aan bod. Nathan verdeelt de 'crowd' in tweëen en laat ze de tekst meezingen. Hij roept de mensen op "to support live music, no matter how. I don't care if you steal it." Bijzonder.

Het nieuwe It's A Shame had meer bijval verdiend. De meeste beweging is er echter bij de oudere tracks Revolution, Baby, de medley Jack Of Diamonds / Denied / Aftermath, die een pit in gang zet, en het vrolijke Turn It Up. Daarmee komt het feest pas laat op gang, maar wel op een goede manier, mede door het enthousiasme van de bandleden. Ook het afsluitende Start A War van Confessions krijgt de goedkeuring van de fans. De energieke presentatie en het charisma van de frontman werken aanstekelijk. De set is goed opgebouwd met wat onbekende nieuwe tracks aan het begin en de krakers meer naar het einde. Het is jammer dat het geluid en de vocale prestatie voorkwamen dat er sprake is van een topoptreden, maar achteraf zijn er voldoende fans te vinden bij de merchstand alwaar ook de bandleden tijd nemen voor iedereen.

Na de pauze (met onder andere happy hardcore en The Final Countdown) is het bij het betreden van het podium door Elize Ryd en haar mannen direct duidelijk dat de meeste bezoekers vandaag zijn gekomen voor Amaranthe. Met gejuich worden ze onthaald. In het begin is het geluid jammer genoeg rommelig, de timing niet ideaal en zodoende komen Maximize en Boomerang, twee uitstekende nummers op plaat, nog niet goed uit de verf. De bandleden zijn dan ook regelmatig aan het gebaren naar de technicus aan de zijkant van het podium. Tussendoor maken ze al wel een hele gemotiveerde indruk. Er is heel veel beweging op het podium, de rookmachines doen hun werk en dat levert samen met de bandleden op twee verhogingen mooie plaatjes op. Elize staat tijdens het fantastische Boomerang te zwaaien met haar jas, die ze even later weggooit.

Het feest gaat definitief los vanaf Hunger. De vuisten gaan in de lucht, fans staan te springen en schreeuwen Olof toe die dicht bij het publiek staat te soleren. Tijdens Invincible klapt iedereen mee en is een compliment voor de lichtshow beslist op zijn plaats. Chris, zoals wel vaker vervanger van Jake E. Lundberg, heeft vandaag twee petten op. Cap achteruit voor Smash Into Pieces en cap vooruit voor Amaranthe. Hij grapt nog even: "How are you, Hamburg?". Grappig, maar hij herhaalt het iets te vaak hetgeen hem later op wat boe-geroep komt te staan. Nee, leuker is de uitspraak van Nijmegen door verschillende bandleden.

De overtuigende fase houdt lang aan met elkaar versterkende songs als 1.000.000 Lightyears, Trinity en True. Opvallend is dat de timing van Elize niet altijd perfect is en er wat schoonheidscoutjes zijn, maar met haar verleidelijke presentatie en enthousiasme doet ze de kritiekpuntjes snel vergeten. Tijdens de nummers en ook tussendoor maakt ze veel individueel contact met fans. Ze geeft ze een hand of zelfs een kus op de hand. Daarna is ze weer aan het dansen of headbangen. Ook Henrik Englund Wilhemsson overtuigt, niet alleen met zijn extreme vocalen, maar hij is zeer energiek en 'boxt' met de voorste regionen.

Met True is er even een mooi rustpunt waarbij Henrik het podium verlaat en Elize en Chris een prachtig duet vormen. Aan het einde van het nummer gebeurt iets opmerkelijks. Elize gaat eerst zitten en later liggen. True is voor haar een persoonlijk nummer. Ze huilt en loopt snel naar het drumstel om een handdoek te pakken. Ze verklaart: "Sometimes I get emotional" en bedankt later de fans: "Thanx for coming. It means so much." Olof slaat een arm om haar heen. Het is even een kippenvelmoment tijdens het feest dat verder gaat met razende Fury, waarin vooral Henrik zich uit kan leven en een pit ontstaat. Daarna verlaten alle bandleden het podium.

Het volgende hoogtepunt dient zich aan met Endlessly, in de eerste week van release van Maximalism als favoriet door de liefhebbers gekozen en al snel blijkt waarom. Ook live is deze ballad fantastisch. Elize schittert met haar zang en krijgt een lang aanhoudend applaus van alle aanwezigen. Het is toch een beetje vreemd om direct erachteraan een drumsolo te horen. Die verwacht je op een andere plek in de set, maar Morten Løwe Sørensen pakt zijn moment op een prima manier en krijgt veel bijval. Zo komt elk bandlid wel even in de spotlights te staan.

De nieuwe songs doen het goed live. Na Fury en Endlessly kan ook On The Rocks op een positieve reactie rekenen, al raffelt Elize de laatste zin wat af. Dat is niet erg, want het draagt juist bij aan het spontane karakter van de show. Af en toe verzint Ryd een extra riedeltje en dat zorgt ervoor dat het fris en verrassend blijft. Chris, die het er vocaal prima afbrengt, geeft nog even aan: "Thanks for accepting me", uiteraard doelend op het feit dat hij waardering ervaart als vervanger van Jake E. Lundberg, die op de albums te horen is. Hij vervolgt: "You're the best wednesday audience I ever experienced."

Het regent hoogtepunten in de set, waarbij alle albums aan bod komen. Er is veel beweging in de zaal, er wordt gepit tijdens Automatic en het is springen geblazen tijdens The Nexus, dat echt als een explosie binnenvalt. Foutloos is het optreden allerminst, want ook dit nummer eindigt met iets dat lijkt op een vastlopende keyboard backingtrack. Een bijzondere gewaarwording, maar tegelijkertijd is het de charme die dit optreden memorabel maakt. Het feest is er namelijk niet minder om. Nog zo'n grappig moment komt er als Elize Zweeds en Nederlands vergelijkt en vraagt om iets in het Nederlands te zeggen. Dat zet een groep aan tot het zingen van Bier En Tieten. De zangeres vraagt vervolgens: "What just happened here? Explain", waarop ze de microfoon bij iemand houdt. Een stilte volgt, waarop de fan antwoordt: "Eh…. Why me?" Hilariteit alom en Ryd laat middels "You're so awesome" weten zeer dankbaar te zijn voor de belangstelling.

Zonder meer een van de highlights is ook Amaranthine. Het publiek zingt het eerste deel van het nummer en Olof neemt het met zijn telefoon op. Het is een van de songs waarin Elize haar zangkwaliteiten optimaal laat gelden. Ze hangt tijdens de gitaarsolo bij Olof om de nek en zo is er zowel tussen de bandleden als met de toeschouwers veel contact. Met Call Out My Name is het weer tijd om te springen en deelt Henrik bier uit.

Na een korte pauze volgt er een toegift die begint met een show van bassist Johan Andreassen. Een fan mag op het podium komen om wat te vertellen, maar weet eigenlijk niet wat te zeggen en duikt het publiek weer in voordat Elize hem een knuffel kan geven. Zo'n kans laat je toch niet aan je voorbijgaan? De extra set bevat vier nummers. Digital World, het meest besproken That Song, dat live voor veel meeklappen zorgt, het mooi gezongen Dynamite, met Elize in een andere outfit, het haar los en hartjes vormend met de handen richting fans, en de favoriet Drop Dead Cynical. Daarmee komt een einde aan een lang, groots spontaan feest waarbij het volop genieten was voor zowel bandleden als publiek in een positieve sfeer. De schoonheidsfoutjes zijn snel vergeven middels de energieke presentatie, het verleidelijke charisma en de ijzersterke setlist, waarbij de nieuwe songs prima passen tussen de oudere toppers. Al met al een superoptreden en we zien Amaranthe dan ook graag weer terug in Nederland.

Met dank aan Jimmy Israel van Schiet7kleuren voor de foto's.

Toegift:
15. Digital World
16. That Song
17. Dynamite
18. Drop Dead Cynical

Setlist Sonic Syndicate:
1. Confessions
2. Life Is Not A Map
3. Beauty And The Freak
4. I Like It Rough
5. Burn This City
6. It's A Shame
7. Revolution, Baby
8. Jack Of Diamonds / Denied / Aftermath
9. Turn It Up
10. Start A War

Setlist Smash Into Pieces:
1. Stronger
2. Higher
3. Rock ’N’ Roll (The Apocalypse Tribute)
4. Let Me Be Your Superhero
5. My Cocaine
6. Merry Go Round
7. Disaster Highway