Het toneelstuk van Grailknights stemt ook vrolijk. Voor sommigen te ver over the top, maar het met power metal aangeklede toneelstuk met slow motion zwaardgevecht tovert bij velen toch een lach op het vermoeide gezicht. De als superhelden verklede Duitsers doen ochtendgymnastiek (Grailrobic) met het publiek (Battlechoir) en iedereen is wakker. Grailknights wint fans met de slag om de graal, toegankelijke songs en een medley met superherosoundtracks en bekende metallicks. Vermakelijk.
Een aantal stappen naar links en je staat bij het feest van Feuerschwanz. Het is vandaag de releasedag van het nieuwe album Sex Is Muss. Uiteraard komen wat nieuwe songs aan bod (het titelnummer en Ketzerei). Bij het titelnummer zijn er een paar dames in het publiek die denken dat ze bij Steel Panther zijn, maar dat duurt nog even. Ook op het podium staan een paar schaarsgeklede, dansende dames. Het draagt allemaal bij aan een bijzonder schouwspel. Bij Seemannsliebe zwiert iedereen arm in arm en mag er een aantal fans in een rubberen bootje crowdsurfen. Zo is er nog veel meer te beleven bij Feuerschwanz, dat veel bijval krijgt vanwege hun leuke show.
Een paar jaar geleden vertelde zangeres Sabine Scherer van Deadlock op Summer Breeze nog trots: "Wir bekommen ein Baby". Daarna nam ze pauze in 2015 en viel Margie Gerlitz in. Het blijkt inmiddels dat Margie de opvolger is van Sabine, die zich op het gezinsleven wil concentreren. Dat is wennen voor de fans. De nieuwe zangeres is heel enthousiast, maar tegelijkertijd iets te veel aanwezig. Haar hoge stem tussen de nummers door zorgt voor hilarische imitaties op het veld. Vooral die van: "Wo sind die Mnner von der Abkhlung?" Ze kan zich beter beperken tot het zingen in de rustige stukken. Daarin komt ze het beste tot haar recht. De moderne melodieuze metal(core) met elektronica doet heel af en toe aan Lacuna Coil denken. De cleane zang van Gerlitz wisselt af met de extreme vocalen van John Gahlert. Het klinkt aardig (Earthlings, Code Of Honor, End Begins), maar niet super. Er zijn wat technische problemen met het drumstel. Die zijn wel snel hersteld, maar de gitaarsolo's verlopen niet soepel. Al met al een energieke, maar tegelijkertijd wisselvallige prestatie van Deadlock.
Een jongensdroom komt uit voor de heavy alternative rockgroep Stepfather Fred. Ook al is het slechts de Camel Stage waarop de heren een positieve indruk achterlaten, ze zijn blij verrast met de reactie die ze krijgen. De nummers zijn catchy, de zang is gevarieerd en goed (Pantera is een duidelijke invloed). Origineel is het niet, maar in de zon klinkt het aangenaam. De Duitsers maken een gemotiveerde indruk en winnen fans.
Voor tentbegrippen is Arkona gezegend met een goed geluid. Het blijft jammer dat de Slavische folkformatie bepaalde partijen helaas van tape laat komen, maar verder niets dan lof. Dinkelsbhl ligt drie kwartier lang in Rusland. De setlist is een feest der herkenning met onder andere Goi, Rode, Goi!, Yarilo en Slavsia, Rus. De fans dansen en klappen mee en frontvrouw Masha betovert met haar overtuigende performance. Geweldig!
De Amerikanen van Dying Fetus maken een vermoeide indruk en spelen mede daardoor op de automatische piloot. Desondanks levert Subject To A Beating veel wapperende haren op en vergroot Grotesque Impalement de pit. Veel is er niet te beleven met de statische show, wat dat betreft biedt het aankomende album hopelijk meer.
Het is de eerste gig van Queensrche op de Europese tour. Een tour die ook Zoetermeer aandoet, maar die show is uitverkocht. De legendarische heavymetalformatie ("We're the one and only Queensrche", geeft Todd LaTorre aan vlak voordat hij het podium verlaat) is ook nog te zien op Cityrock in Leeuwarden. De setlist bevat niet veel verrassingen of het moet Screaming In Digital zijn, dat na jaren afwezigheid weer op de lijst staat. Verder zijn het naast 'nieuweling' Guardian vooral de klassiekers die aan bod komen. Voor Take Hold Of The Flame vraagt Todd "crowd participation", maar de reactie blijft wat mat. Wat liefhebbers op leeftijd vooraan weten de muziek te waarderen, maar daarachter blijft het stil en leeg. Slechts bij de fantastische afsluiter Eyes Of A Stranger veert men even op. Queensrche vermaakt de oude fans, maar presteert niet bovengemiddeld.
"Against slavery and oppression" is het statement van Implore. De death metal is bruut en agressief, maar de zang is wat schreeuwerig. Het is niet druk voor de Camel Stage en er is weinig bijval. Een verliefd paar vindt de muziek blijkbaar zo romantisch dat ze de hele tijd staan te knuffelen. Een bijzonder contrast, net als de ruim 25 graden en de warme kleding van de gitarist.
In het begin staat het geluid zo dramatisch afgesteld bij Obscura dat er van nuance nauwelijks sprake is. Gaandeweg het optreden komt er gelukkig verbetering in en daardoor komen The Anticosmic Overload, Sermon Of The Seven Suns, Ode To The Sun en Centric Flow beter uit de verf. Met name de tragere passages komen goed door, maar van het fantastische basspel is nauwelijks wat te horen. Er is enerzijds belachelijk weinig belangstelling voor de technisch hoogwaardige death metal van de oosterburen, anderzijds mis je door het matige geluid niet veel.
De show van Arch Enemy mag dan geen enkele verrassing bevatten op de setlist, het zit allemaal wel prima in elkaar. De titeltrack van het meest recente album War Eternal en You Will Know My Name doen niet onder voor andere klassiekers, al blijven My Apocalypse, Ravenous en Nemesis de favorieten van het publiek. Alissa White-Gluz noemt As The Pages Burn als n van haar favorieten. Ze is constant in de weer, betrekt het publiek en verlaat de spotlights om plaats te maken voor het harmonieuze gitaarwerk van de heren Amott en Loomis. De pyro's draaien op volle toeren en er is veel positieve energie aanwezig op de Main Stage. Dat leidt tot een massa samenspringende fans op No Gods, No Masters. Arch Enemy is een van de hoogtepunten op de vrijdag.
Het hardst staat het geluid bij Mastodon, werkelijk oorverdovend. Niet leuk meer. Muzikaal zit het wel snor, maar vocaal laat Troy Sanders wel wat steken vallen. De heren zien er zwaar, vermoeid en verwilderd uit en maken nauwelijks contact met elkaar of de fans. Daardoor is het optreden wat saai om naar te kijken. De set is wel goed opgebouwd en muzikaal valt er voldoende te genieten met All The Heavy Lifting, High Road en Iron Tusk. In onder andere Mother Puncher en Aqua Dementia valt het geweldige drumwerk op. Black Tongue en Blood And Thunder zijn de publieksfavorieten. Mastodon, dat vorig jaar cancelde, speelt verwoestend en stopt ruim tien minuten eerder dan de bedoeling is.
Ook Carcass maakt de speeltijd niet vol. Zo lopen we na het optreden een kwartier voor op schema. De Engelse metalformatie speelt veel songs aan elkaar vast en doet dat uitstekend. De publieksreactie blijft echter wat mat. Dat nodigt een sarcastische opmerking uit van Jeff Walker die niet iedereen begrijpt: "I have to apologize. Some were expecting Anthrax. Welcome to the movie." Hij maakt nog wel meer van dat soort hilarische opmerkingen. Verder beperken de heren zich vooral tot een prima uitvoering van de klassiekers. Carcass had meer belangstelling verdiend.
Coheed And Cambria is een vreemde eend in de bijt. De veelzijdige rock komt live in de tent nog beter tot zijn recht dan op plaat. In Keeping Secrets Of Silent Earth: 3 en Everything Evil zijn daar voorbeelden van. Die nummers zijn wat ontoegankelijker dan het funky, groovy The Hard Sell, dat lekker swingt. Van seventies prog en pop(rock) tot nineties grunge, alles vind je terug in de composities. Opmerkelijk is de aanwezigheid van de Nirvana-cover Drain You. Afsluiter is het bekende Welcome Home (op gitaar met dubbele hals). De vreemde eend uit New York presteert bovengemiddeld.
De jonge muzikanten van Burning Down Alaska maken een goede beurt op de Camel Stage. De new wave hardcore van de formatie uit Recklinghausen klinkt verfrissend. Atmosferisch, melodieus, muzikaal energiek en interessant, vocaal in orde met een afwisseling tussen cleane vocalen en screams. Altijd in dienst van het liedje zoals Blossom, Phantoms, Savior en Monuments tonen. De Duitsers winnen de sympathie van de vele belangstellenden en zijn zeer dankbaar. Prima optreden.
Wie een show van Slayer heeft gezien, weet dat er van show eigenlijk geen sprake is. Het optreden is statisch en voorspelbaar. Gary Holt en Kerry King wisselen af en toe van positie en staan wel te headbangen, maar je verwacht bij deze agressieve muziek een bijbehorende presentatie. De kleur van de stage verandert zo nu en dan. Rood, blauw en groen komen aan bod. Ook de achtergrond verandert. De ene keer is het bandlogo groot in beeld, de andere keer een deel van het artwork van South Of Heaven. Na South Of Heaven volgt de wisseling van de backdrop ter nagedachtenis aan Jeff Hanneman. Af en toe spreekt Tom Araya het publiek toe en lacht hij. Hij heeft het kort over het belang van liefde. Het meest interessant is het gitaarspel van Gary Holt.
Hoe voorspelbaar ook, de legendarische thrashformatie weet zoals altijd vanaf Dead Skin Mask een groot slagveld in de pit te bewerkstelligen. De belangstelling is massaal en de Amerikanen zetten een professionele show neer, maar zien ook veel nieuwsgierigen vroegtijdig vertrekken die moe zijn van het feit dat de mannen op de automatische piloot spelen. Slayer verdient respect, maar de vraag is gerechtvaardigd of ze het zelf nog wel leuk vinden om live te spelen.
Aan Unleashed de ondankbare taak om tegelijk met Slayer te spelen. Desondanks is er voldoende interesse voor de show van het vikingmetalgezelschap. Er lopen zelfs mensen terug van de Main Stage de tent in met de mededeling: "Slayer war Scheisse." Dat zijn de Zweden gelukkig niet. Johnny Hedlund en co spelen solide, maar hebben pech met het geluid. Van een topoptreden is geen sprake, maar de setlist bevat dusdanig sterke songs, dat veel bezoekers blijven staan. Opmerkelijk is het weglaten van Before The Creation Of Time en Death Metal Victory, maar To Asgaard We Fly en Hammer Battalion passeren wel de revue.
Dank aan Kick Verhaegen voor de foto's.
