Op donderdag is het al vroeg op de dag warm en dat zorgt ervoor dat de schaarse schaduwplekken snel bezet zijn. De warmte en droogte leiden ook tot het natspuiten van het publiek met een tuinslang. Velen verwelkomen het water als een hemelse gift. Voor het podium is het namelijk bakken in de zon.
Het is nog niet heel druk als de eerste band van de dag klaarstaat om te spelen. De Berlijnse hardcore/punkformatie Toxpack ziet wel de nodige fans voor zich die Bastarde Von Morgen en Uhrwerk meezingen. Met teksten in de eigen taal is het vooral een bescheiden Duits feest.
Aanvankelijk is het publiek nog niet heel enthousiast bij Lord Of The Lost, maar de toegankelijke gothic metal met elektronica weet steeds meer volk te boeien. Dat komt mede door de goede opbouw van de set en de verzorgde presentatie. We're All Created Evil, Die Tomorrow en Fists Up In The Air zijn enkele van de hoogtepunten. De set eindigt heel bijzonder. De Backstreet Boys-hit Everybody (Backstreet's Back) levert wat gefronste wenkbrauwen op, maar er zijn verspreid over het veld wel mensen aan het dansen en meezingen en bij La Bomba (een combi van metal en conga) vormt zich een polonaise. Al met al zeer vermakelijk.
Een vroeg hoogtepunt dat meer bezoekers had verdiend, heet Monuments. Hoe warm het ook is, zanger Chris Barretto van de Engelse progressive grooveband verschijnt zoals gewoonlijk in trainingsjas en oogt fit, ondanks dat dit een van de laatste shows van de tour is. De charismatische frontman is redelijk goed bij stem en betrekt het publiek bij de show. Hij is actief, construeert een wall of death, een jump the fuck up-moment en is aan het einde van de set nog even aan het crowdsurfen tijdens het sterke I, The Creator. Hoewel te complex voor het grote publiek, winnen de Engelsen fans. Chris heet ze "Welcome to the family."
Bij de Finse melancholische melodeath van Omnium Gatherum valt op dat Skyline, n van de zwakste tracks op de prima nieuwe plaat Grey Heavens, het live juist veel beter doet. Daarnaast zijn New World Shadows en New Dynamic de publieksfavorieten. Jukka Pelkonen spoort aan tot beweging, maar Omnium Gatherum is toch meer luistermuziek (prachtige melodien) dan dat je erop losgaat. Er zijn veel liefhebbers en die hebben zichtbaar genoten.
"Es ist Zeit fr Rock-'n-roll." Ohrenfeindt kent echter een valse start. In het begin zijn slechts de basdrum, zang en bas hoorbaar, en dan ook nog eens onversterkt. Stukje bij beetje weet de geluidsman de boel recht te trekken en zodoende komt de rock la AC/DC van het Duitse trio uit St. Pauli toch nog goed uit de boxen. Toch zijn er niet veel Duitsers die warmlopen voor Kalter Kaffee, Rock 'N' Roll Sexgott en Motor An.
Ook Emmure valt tegen. De pauzes tussen de nummers duren lang, de band stopt ruim een kwartier te vroeg met spelen en de bandleden zijn nog niet op elkaar ingespeeld. Eerder dit jaar leek het voortbestaan van de deathcoreformatie uit New York onzeker. Alleen Frankie Palmeri bleef over. Inmiddels is er weer versterking en werkt de nieuwe line-up aan studiomateriaal. Vandaag is het allesbehalve overtuigend en de fans druipen teleurgesteld af.
Het Spaanse Graveyard (niet te verwarren met het Zweedse) verrast in positieve zin. De Zuid-Europeanen zijn bij weinig festivalgangers bekend, maar tonen hun goede kant. Het zijn echte liefhebbers en dat draagt bij aan de sympathie. De horror-achtige, rockende old school death metal met heavymetalriffs en hier en daar een sfeerelement rolt lekker de boxen uit. Grunts en muziek matchen prima. Graveyard is een vroeg hoogtepunt op de Camel Stage.
Kort maar krachtig. Dat geldt voor Iron Reagan. Maar liefst twintig nummers sieren de setlist, de ene nog korter en sneller dan de andere. Na de eerste vijf roept de frontman: "That were five songs, here is six more." Muzikaal is het zeer gevarieerd. Crossover, thrash, hardcore, punk en heavy metal vind je terug in de sound. Het ene moment komt het in de buurt van Municipal Waste, het andere moment van D.R.I. Zelfs de Cannibal Corpse-cover A Skull Full Of Maggots komt voorbij. De Amerikanen spelen intens, de pit wordt steeds groter ondanks de geringe belangstelling. Ze stoppen eerder zodat iedereen Exodus kan gaan bekijken.
De landgenoten van Exodus maken op hun beurt een compliment aan de Duitse thrashscene en verkiezen Summer Breeze boven Wacken. Dat levert natuurlijk veel gejuich op. Steve Souza en co. hebben sowieso niet te klagen over de belangstelling. Het is inmiddels veel drukker op het veld dan bij eerdere acts. Vorig jaar stonden hier de grote vier op het programma. Dit jaar zijn het vooral Amerikaanse bands die de thrashfans mogen onderhouden. En dat gebeurt dan ook, al had de pit nog wel wat groter gemogen.
De tent blijkt de muziek van Cattle Decapitation geen eer aan te doen. Het is een grote galmbak. Van enige nuance is dan ook geen sprake. Complimenten zijn op zijn plaats voor drummer David McGraw, die onmenselijk snel speelt. Voor de rest is het een grote brei waar nauwelijks een touw aan vast te knopen is. Doodzonde. Frontman Travis Ryan is ook nog eens ziek. Tof dat hij toch op het podium staat. Beterschap.
Aanvankelijk is het verrassend rustig bij Insanity Alert en dat terwijl een feest gegarandeerd is bij de funmetalgroep. Gaandeweg de set blijven er steeds meer genteresseerden staan en vormt zich een pit en een polonaise bij de ADHD-thrash. Hoogtepunt is uiteraard Run To The Pit, de grappige parodie op de Iron Maiden-klassieker Run To The Hills.
De wonderschone klanken van Wolfheart komen aardig goed tot hun recht in de tent. De mix van rock, melancholische melodeath en black is sfeervol en houdt moeiteloos de aandacht vast middels tempowisselingen en fraaie melodien. De heren staan te headbangen, maar verder is er geen show. Ook geen woorden tussen de nummers door. Het gaat om de muziek. Naast min of meer vaste waarden als Ghosts Of Karelia, Zero Gravity, Routa Pt 2 en Veri krijgen we een premire. Onderaan de setlist staat een nieuwe track die de werktitel Kisselli draagt. Die belooft veel goeds voor het nieuwe studiomateriaal. Wolfheart verdient beslist meer aandacht.
Over belangstelling heeft At The Gates niets te klagen. Volle bak voor de Main Stage. Het geluid staat prima afgesteld en derhalve heeft de melodieuze death metal de impact die je wenst. Er vormt zich dan ook een grote pit tot tevredenheid van de bandleden. De show is niet verrassend, maar staat als een huis. Er zit een prima balans in de setlist. Sterk optreden van deze legendarische Zweden!
Je zou zeggen dat de muziek van Tribulation het beste uit de verf komt in een donkere setting. De tent lijkt dan ook een ideale plek. Dan moet het geluid wel goed afgesteld staan, en juist dat doet het helaas niet. De memorabele gitaarpartijen van Adam Zaars zijn nauwelijks hoorbaar en zodoende komt de sfeervolle kruising van occulte rock en metal niet goed uit de verf. Jammer, want de setlist bevat de sterkste songs van de twee meest recente albums en de show van de Zweden is prima.
En van de hoogtepunten op donderdag is Airbourne. De gedoodverfde opvolger van AC/DC zet een stampende rockshow neer waar je u tegen zegt. Constant is er de energie en het enthousiasme van de Aussies. De vaste rituelen komen ook vandaag weer terug, zoals het schudden van een blik bier en dan openslaan tegen het hoofd door frontman Joel O'Keeffe. Op 23 september komt het vierde album uit via Spinefarm. Vandaag staat het titelnummer Breakin' Outta Hell daarvan op de setlist en er is ook nog een toegift van twee tracks.
Vanwege de regen is de tent goed gevuld bij Entombed A.D. Lars-Gran Petrov maakt er echter een potje van. Hij is zoals altijd goed gehumeurd en maakt contact met iedereen, maar komt moeilijk uit zijn woorden en zijn timing is belabberd. Het blijft altijd gaaf om de old school klassiekers te horen (Stranger Aeons, Wolverine Blues, Revel In Flesh, Left Hand Path), maar het steeds verder afraffelen daarvan siert de Zweden niet. Het maakt de fans in de pit niets uit, die hebben de tijd van hun leven.
De belangstelling voor Sabaton is massaal. De Zweden zijn zeer populair en velen kijken dan ook uit naar het nieuwe album The Last Stand ("It's fucking good, you're going to love it", aldus frontman Joakim Brodn). Hij is als altijd zeer spraakzaam tussen de nummers door. Joakim vertelt dat de band tien jaar geleden voor het eerst een headlineshow buiten eigen land speelde. Dat was in Hamburg voor ongeveer 150-200 mensen. Vanavond voor ongeveer het honderdvoudige. Het kan snel gaan.
De show bevat weinig verrassingen, maar er zijn wel opmerkelijke details. Zo begint de show met In The Army Now (bekend van Status Quo, maar geschreven door Bolland & Bolland) en is het vandaag de laatste met gitarist Thobbe Englund (de laatste is op Sabaton Open Air). Tommy Johansson volgt hem op. Het meest opmerkelijke moment komt met Shiroyama (over de legendarische Samurai), een track van het nieuwe album die voor het eerst op de setlist staat en waarin de frontman zich heel even vergist in de tekst.
Bij de andere tracks zingen de fans volop mee. Ook scanderen ze de bandnaam, al is er een aantal dat "Sa-ba-ton" vervangt door het alternatief "noch ein Bier". Tijdens Gott Mit Uns verdwijnt Joakim tijdelijk en krijgen we wederom het "noch ein Bier" te horen. Als de frontman het publiek een keuze voorlegt, A Lifetime Of War in het Zweeds of Karolinens Bn valt de keuze op eerstgenoemde. De Scorpions-cover Wind Of Change kondigt hij aan als Blood Of Bannockburn. Het optreden van Sabaton is professioneel (mooie licht- en vuurshow) en headlinerwaardig.
Dank aan Kick Verhaegen voor de foto's.
