Op zondagochtend klinken vlak na de kerkklokken de beheerste en gevarieerde tonen van Flotsam And Jetsam. Wederom is een compliment voor de geluidsman op zijn plaats. Kraakhelder is het geluid en dat is mede te danken aan de perfecte uitvoering door de ervaren Amerikanen.
"Get that fucking pit going, let's go!" Steve 'Zetro' Souza van Exodus weet wel hoe hij een feestje moet bouwen en geeft A Lesson In Violence. Hij betrekt de festivalgangers constant bij de show en spoort ze aan. Het is eigenlijk vreemd dat de Amerikaanse thrashers niet wat hoger op de bill staan. Het is inmiddels veel drukker dan bij de openingsact. Ze fans zorgen voor een waar slachtveld in de pit en daarachter is er terecht veel bijval voor de composities die vol zitten met gave riffs, goed soleerwerk en de kenmerkende vocale uitspattingen. Je krijgt zodoende zin om de pit in te duiken met onder andere Bonded By Blood en Fabulous Disaster. Dat doen velen dan ook, in toenemende mate en er is ook nog een gigantische wall of death tijdens Strike Of The Beast. Leuk is trouwens de outrosong My Boy Lollipop. Exodus is zonder meer dit jaar een van de hoogtepunten van Alcatraz.
Het geluid bij Devildriver valt wat tegen. Niet dat het slecht is, maar in vergelijking met het nagenoeg perfecte geluid bij de voorgangers is dit even wennen. De fans malen er niet om en ook hier is er een pit gaande. I Could Care Less, Nothing's Wrong?, My Night Sky en Clouds Over California komen het sterkste door. Dez Fafara blijkt echter beter in zingen dan het orkestreren van een wall of death. De timing is onduidelijk, maar het zorgt wel voor leuke taferelen. De combinatie van thrash en groove metal trekt wat minder publiek dan Exodus, maar weet ondanks het niet optimale geluid de fans wel te bekoren.
De mensen uit het woud, ofwel Korpiklaani maken er een vrolijk volksfeest van. Op het podium is veel beweging. Zelfs de bassist schijnt het naar zijn zin te hebben. Frontman Jonne Järvelä zit er echter regelmatig lelijk naast met zijn zang, maar het mag de pret niet drukken. Vooral de hits zorgen voor dansende mensen op het gras. De tragere, epische tracks bevallen echter ook prima, al blijft het ondoenlijk om een connectie te maken vanwege de Finse teksten. Korpiklaani stemt vrolijk.
Recentelijk verscheen Living Like A Runaway, de autobiografie van Lita Ford, waarin ze terugblikt op haar carrière die in de jaren zeventig begon. Destijds kwam ze als zestienjarige met de trein naar België, vertelt de Amerikaanse zangeres, die bekendheid verwierf met de hit Cherry Bomb van The Runaways. Daarna richtte ze zich, net als Joan Jett, op haar solocarrière. Ze is blij om te zien dat er inmiddels meer vrouwen in de rock- en metalwereld rondlopen. Ze is eigenlijk nooit een geweldige zangeres geweest en dat blijkt vandaag met name in het begin van de set. Vanaf de Elton John-cover The Bitch Is Back gaat het beter, maar top wordt het niet. De betere nummers komen aan het einde van de set met de eerdergenoemde hit, het door Ozzy Osbourne meegeschreven Close My Eyes Forever en Kiss Me Deadly. De drumsolo tussendoor is vermakelijk vanwege het feit dat de drummer tijdens zijn solo fotografeert en water drinkt. Lita verdient respect voor haar verleden, maar de show in het heden kan slechts een kleine doelgroep boeien.
Ondanks het feit dat Lita Ford meeer dan tien minuten te vroeg stopt, presteert Children Of Bodom het om te laat te beginnen. Ook bij de Finnen staan de betere songs op de tweede helft van de setlist. De technisch zeer vaardige muzikanten bouwen de set goed op en weten een aardig grote pit te bewerkstelligen. Opmerkelijk is dat de normaaal gesproken statische frontman Alexi Laiho wat meer beweegt. Hij spoort het publiek af en toe aan, maar concentreert zich vooral op de uitvoering van de melodieuze composities, die vol zitten met razendsnelle solo's. Af en toe komt er een wat rustiger nummer voorbij, maar met I Worship Chaos is het tijd voor een wall of death. Qua show is er niet veel te beleven, maar de melodeath is technisch van een dermate hoog niveau, dat Children Of Bodom veel bijval krijgt.
"Olé, olé olé olé, Soulfly, Soulfly", scanderen de fans. Ze maken er samen met de Brazilianen een groot feest van. Een enorme pit, met daarin iemand met een berenpak (daar heb je hem weer) en een Braziliaanse vlag, is ondanks het warme weer in volle gang. Max Cavalera spoort ze nog eens aan en bedankt iedereen voor zijn komst. Hij verschijnt aan het einde van de set in een voetbalshirt van het Belgische elftal. De sympathie was al groot vanwege een sterke setlist met veel klassiekers (uiteraard ook van Sepultura), maar bereikt op dat moment een hoogtepunt. Complimenten zijn beslist op zijn plaats voor zijn zoon Zyon, die veel indruk maakt met zijn agressieve stijl van drummen. Soulfly is een van de hoogtepunten van het festival.
Het koelt inmiddels wat af omdat de zon onder gaat. Dat levert een mooie achtergrond op bij de show van Kreator. De Duitsers pakken flink uit met confetti, slierten en een sterke lichtshow. Dat laatste vreet zoveel stroom, dat tijdens From Flood Into Fire een Testamentje doet: De stroom valt uit. Het duurt even voordat alle bandleden dat doorhebben, maar na een paar minuten kunnen ze gelukkig verder. Wat wel opvalt, is dat frontman Mille daarna minder spraakzaam is. Gelukkig is met de klassiekers niets mis. Terrible Uncertainty, Phantom Antichrist, Hordes Of Chaos (A Necrologue For The Elite) en Civilization Collapse houden de pit gaande en over het hele festivalterrein zie je mensen headbangen. Ook op het podium is er genoeg beweging en komt het harmonieuze gitaarspel goed tot zijn recht, maar wat meer interactie in het laatste deel van de set had geen kwaad gekund.
De metalopera van Avantasia is fantastisch. Niet alleen is het podium mooi aangekleed en staat het geluid goed afgesteld, ook de vele gastzangers brengen het er prima vanaf. Naast Tobias Sammet van Edguy zijn het Michael Kiske (Helloween), Eric Martin (Mr. Big), Jorn Lande (Masterplan), Ronnie Atkins (Pretty Maids) en Bob Catley (Magnum) die het kasteel delen met achtergrondzangeres Amanda Somerville en Herbie Langhans. Amanda krijgt ook nog een leadrol toebedeeld. Sascha Paeth en Oliver Hartman op gitaar, Andre Neygenfind op bas, Felix Bohnke op drums en Michael ‘Miro’ Rodenberg op keyboards zorgen voor de muzikale omlijsting. Ook al is de grootse muziek niet aan iedereen besteed, het zijn composities van jewelste. Prachtig uitgewerkt, waarbij de secties mooi in elkaar overgaan. Farewell, Reach Out For The Light, Dying For An Angel, Let The Storm Descend Upon You en Sign Of The Cross / The Seven Angels vormen een zeer fraai slot van een overweldigende performance.
"This is the very last show in Belgium. I know you heard that before from Scorpions, Ozzy Osbourne, Kiss and Judas Priest", verklaart Dee Snider van Twisted Sister, maar de legendarische formatie gaat er toch echt mee stoppen. Onder de noemer 40 And Fuck It treden de Amerikanen nog een keer op en hoe? Snider betrekt werkelijk iedereen bij de show. Wat een fantastische frontman. Ook al is de muziek niet je smaak, je moet toch toegeven dat deze 61-jarige man over een charisma beschikt waar menigeen jaloers op is. Hij draagt The Price op aan AJ Pero, Jimmy Paige, Dio en Lemmy. Het is een van die momenten dat werkelijk iedere festivalganger applaudiseert.
Naast serieuze momenten zijn er uiteraard ook veel grappige, bijvoorbeeld als blijkt dat er na de show van de voorganger blijkbaar nog wat is blijven liggen op het podium. "Did Avantasia vomit up this stage?" En passant wordt het wereldrecord "We're Not Gonna Take It" verbroken. Maar liefst vijf keer wordt het refrein van dit lied op verzoek van de fans herhaald. Naar verluidt zijn er na afloop nog altijd fans op terrein aanwezig die het zingen. Bijzonder is dat het geschreven is als protestlied. Dee vindt het echter niet erg dat het nummer "has turned into a party song". Ondanks dat de song is verbonden aan de campagne van Trump, wil hij niet politiek uitpakken. "We only believe in one thing and that's rock and roll." Twisted Sister speelt uiteraard zijn grootste hits tot vreugde van het publiek. Wat een fantastische afsluiter van een supergeslaagd Alcatraz.
Alcatraz 2016 gaat de boeken in als zeer geslaagd. De stemming was zeer relaxed. Het kleinschalige karakter is een van de redenen waarom festivalgangers graag weer terugkeren. De opzet met een podium werkt prima. Er is tussendoor tijd om te socializen of wat te eten en te drinken bij een van de vele stands. Het eten smaakte ons goed en de prijzen zijn zeer schappelijk. De vrijwilligers waren zeer vriendelijk. Zoals uit het verslag al blijkt viel ons de geluidskwaliteit in zeer positieve zin op. Zelden lag muziek op een festival zo prettig in het gehoor. Volgend jaar zijn we dan ook graag weer van de partij.
.jpeg){kind=small}
