We beginnen de eerste dag van Alcatraz vroeg. Al om kwart voor elf staat openingsact Thundermother op het podium. Vijf vrouwen die er flink op los rocken met het catchy Shoot To Kill, It’s Just A Tease en Rock N’ Roll Disaster. De Zweedse formatie, die twee albums op haar naam heeft staan, laat zich inspireren door AC/DC en Motörhead. De Ierse zangeres Clare Cunningham maakt een prima indruk. Tijdens de afsluitende track duikt leadgitariste/oprichtster Filippa Nässil het publiek in om daar verder te spelen (tot de geluidstoren aan toe). Een vermakelijk einde van een overtuigende performance. Thundermother is een heerlijke opener en wint fans.

De dames hebben de festivalgangers al een warm welkom geheten en de heren van Metal Church schudden de boel verder wakker met hun old school heavy metal. Frontman Mike Howe is in topvorm, zowel fysiek (hij betrekt het publiek bij de show en beweegt veel) als vocaal, zoals hij toont in Watch The Children Pray. Opmerkelijk is het werkelijk subliem afgestelde geluid van cd-kwaliteit, waardoor Beyond The Black, Badlands en de andere tracks optimaal tot hun recht komen.

”Are you ready for the good times vibes?”, vraagt frontman Cormac Neeson van The Answer zich af nadat een Iers volkslied al tot vrolijke taferelen heeft gezorgd. De rockers staan vroeg geprogrammeerd omdat ze vanavond nog een concert hebben. De Ierse formatie brengt een lekkere vibe met onder andere I Am What I Am, Under The Sky, Preachin’ en Come Follow Me (“for Metal Church, never thought I would share the stage with them”). Aan het einde van de setlist staan Thief Of Light en Solace, twee nieuwe songs die op het nieuwe album terechtkomen, dat later dit jaar uitkomt. Hierin valt vooral op dat de mannen het wat rustiger aan doen. Waar eerder in de set Cormac zijn rauwe stemgeluid liet gelden, overtuigt hij later met zijn heldere zang. Een sterke beurt derhalve van The Answer.

Op de backdrop van Candlemass prijkt het getal 30. Zo lang is het al weer geleden dat het debuutalbum verscheen. Ook vandaag komt Epicus Doomicus Metallicus weer aan bod met Crystal Ball en Solitude. Eerder in de set zijn er al meerdere hoogtepunten voorbijgekomen met The Dying Illusion (geweldig dreunende riffs) en Cry From The Crypt (met de vlag in de hand). Emperor Of The Void komt minder goed uit de verf vanwege wat missers van Mats Levén. Dan maar een slok Maes denkt hij. At The Gallows End (met Mats op de knieën) is weer super en ook zijn uithaal tijdens Crystal Ball verdient een eervolle vermelding. Ook al blijft ‘Candlemaes’ meer een band voor in een donkere zaal, de Zweedse riffmeesters weten dankzij een prima set en geluid veel handen op elkaar te krijgen en ze zien zelfs een pit voor zich.

”Horns in the air and keep ‘em there”. Met Avatar keert de feeststemming terug. Hail The Apocalypse, Paint Me Red en The Eagle Has Landed zijn daar de perfecte partysongs voor. Met Smells Like A Freakshow is het uiteraard springen geblazen. Het sfeervolle Bloody Angel zorgt voor de nodige afwisseling. Tijdens House Of Eternal Hunt blijven de slierten die over het publiek geschoten worden, aan de camera hangen. Een leuk gezicht net als de vermakelijke show in outfits die mooi matchen bij de Belgische vlag. Ideale festivalmuziek.

Dat kan niet gezegd worden van de muziek van Triptykon. Het publiek valt helemaal lam met de loodzware en dreunende metal van de Zwitsers. Het is ook wel wat langdradig met het bijna twintig minuten durende The Prolonging. Zowel de bandleden als de composities kleuren zwart. Tussen de tracks door zijn er nauwelijks woorden, al zegt Tom Fischer: “It looks so white here” vanachter één van de drie grijze kruizen die het podium ‘ontsieren’. Het prachtige, psychedelische Aurorae is een van de hoogtepunten van de set alsmede de Celtic Frost-klassiekers Procreation (Of The Wicked) en Circle Of The Tyrants. Het basspel van Vanja Slajh blijft gaaf om te volgen. Zij speelt geen bas, zij harkt bas. Triptykon is aan velen niet besteed en dodelijk voor de sfeer, maar tegelijkertijd eigenzinnig sterk in zijn uitvoering.

De feeststemming komt weer terug met Anthrax. Joey Belladonna rent van links naar rechts om contact te maken met de fans. Dat zijn er nogal wat. Behalve moshen vinden ze crowdsurfen ook leuk. Gelukkig vinden de securitylui die ze opvangen dat ook. Het zijn helden. Beslist een compliment aan de hardwerkende heren, die niet alleen zware metalfans en mooie vrouwen te verwerken krijgen, maar ook een zwetende beer. Bassist Frank Bello en gitarist Scott Ian wagen zich ondertussen aan de nodige danspasjes. It’s a Madhouse met Caught In A Mosh, Got The Time, Anti Social en Indians. Veel bezoekers schreeuwen de teksten mee en hebben de tijd van hun leven. Dat heeft ook het jongetje dat van Joey even bij hem op het podium mag komen staan. Anthrax krijgt het meeste bijval van de dag tot dan toe.

”Suck my motherfuckin’ dick while I spray on the public.” De tekst uit Hail To His Majesty (Peasants) kenmerkt de houding van Al Jourgensen. Alles moet het ontgelden. Als een van de weinige acts maakt de frontman met zijn Ministry gebruik van de schermen aan weerszijden van het podium. Daarop zijn normaliter mededelingen te zien en reclames, maar de Amerikaanse industrialband laat er politiek beladen beelden op tonen. Hilarisch is het gevecht tussen Donald Trump en Hilary Clinton tijdens Punch In The Face, waarbij eerstgenoemde vuur spuwt en laatstgenoemde terugvecht met laserstralen. Het is een van de hoogtepunten van de set, samen met het groovy Lies Lies Lies, Just One Fix (beide vormen een rustpunt tussen de ‘herrie’) en Stigmata. De repetitieve metal en de thrashende gabber in Rio Grande Blood is echter slechts aan weinigen besteed. Het valt dus weer helemaal stil. Dat wil niet zeggen dat Ministry slecht speelt. Integendeel, het is hard (de drummer geeft werkelijk alles), intens en agressief.

Voor Airbourne is er enorm veel belangstelling. Tegen een muur van boxen brengen de Aussies hun stampende rock à la AC/DC. Ze maken er een lekkere rockshow van met Ready To Rock, Runnin’ Wild en Too Much, Too Young, Too Fast. De ingestudeerde en reeds bekende synchroonmoves komen uiteraard weer langs. Tot twee maal toe schudt frontman Joel O'Keeffe een blikje bier alvorens hij deze door het slaan tegen zijn hoofd opent. Voor de rest rennen de bandleden heen en weer. Tijdens Girls In Black gaat de frontman bij iemand op de schouders en gaat de festivalweide op om de fans op het invalidenpodium een onvergetelijk moment te bezorgen. Het draagt allemaal bij aan de typische rock-‘n’-rollshow van Airbourne. Op 23 september komt trouwens het nieuwe album Breakin' Outta Helluit.

Whitesnake verliest wat tijd met de opbouw en moet daardoor in hoog tempo door de set. Veel woorden van David Coverdale tussen de klassiekers door zijn er dus niet. Er is daardoor weinig te beleven, of het moet al het vuur uit de torens zijn. De muziek vergoedt veel. Judgement Day en Slow An’ Easy komen mooi uit de verf en tijdens de klassiekers Is This Love en Here I Go Again zingt natuurlijk iedereen mee. De vocale prestaties van David waren de laatste weken tegenvallend. Vandaag is hij ook niet in topvorm, maar het hele schorre is er gelukkig weer af. De gitaar- en drumsolo's halen de vaart wel flink uit de set. Derhalve geen topoptreden van Whitesnake.

Headliner op zaterdag is Within Temptation, de enige Nederlandse band die acte de presence geeft in Kortrijk. Het podium is opgebouwd met een verhoging waarop drummer Mike Coolen en toetsenist Martijn Spierenburg plaatsnemen. Frontvrouw Sharon Den Adel is daar ook te vinden, maar staat een aantal nummers ook beneden samen met de andere jongens. Op de eerste etage zijn officiële video's te zien en komt het hologrammenorkest in beeld (Stand My Ground). Je komt ogen tekort om alles te kunnen volgen. De setlist bevat echter eigenlijk geen verrassingen. De hits komen voorbij en de fans zingen mee.

Sharon heeft wat moeite met de lage zanglijnen van bijvoorbeeld Faster, maar imponeert juist in de hogere regionen en zorgt ervoor dat Fire And Ice en The Cross tot de hoogtepunten horen. Ze is zeer beweeglijk en dat levert wat kort gezongen noten op omdat ze bijna buiten adem is, maar het siert haar dat ze enthousiast is. Opmerkelijk is het goede geluid. De gitaarpartijen zijn goed hoorbaar in het symfonische geweld. Al met al niet een heel verrassende, maar wel een professionele afsluiter. Vermeldenswaardig is het siervuurwerk na afloop dat een mooi einde tekent van een fantastische eerste festivaldag.