De mannen willen met de ep de all American hardrock opfrissen. Verfrissend is geen passende term voor de collectie songs. Daarvoor zit de muziek en zang te vol met verwijzingen naar andere artiesten. Als het al verfrissend is, komt dat vanwege het toevoegen van elektronische elementen die af en toe opduiken. Energiek, aangenaam, catchy, krachtig, radiovriendelijk (who-ho-ho-stadionrock) en stoer zijn termen die kenmerkend zijn. De vijf tracks op deze ep hebben raakvlakken met Nickelback, Linkin Park, Slipknot, Disturbed en Three Days Grace.
Waar de zang, de krachtige ritmesectie en de heavy riffs aanvankelijk de toon bepalen, zit in Parasite meer dynamiek en zelfs een korte gitaarsolo. Lost doet het in tegenstelling tot de andere tracks over de hele lengte rustig aan. Het nummer gaat over de onzekerheid, eenzaamheid en frustratie binnen een relatie. Het afsluitende titelnummer wordt gekenmerkt door een dansvibe.
Misery is op en top larger than life Amerikaanse rock met een alternative metalrandje en een radiovriendelijke feel. De spierballennummers luisteren lekker weg. De elektronische elementen geven de band iets eigens, maar ben je een beetje ingevoerd in deze stijl, dan kan het al snel generiek klinken. Origineel is het dan ook niet, maar het levert wel vijf nummers met power en catchy refreinen op. Licht verteerbaar, weinig nieuws onder de zon, maar wel erg lekker en energie-genererend.
Tracklist:
1. Bend
2. King Of Mercy
3. Parasite
4. Lost
5. Misery