Tussen al deze namen kun je ook het Amsterdamse The Charm The Fury plaatsen. De metalcore-formatie onder leiding van Caroline Westendorp gaat als een speer en heeft met A Shade Of My Former Self een indrukwekkend debuut afgeleverd, dat ook buiten onze landgrenzen niet onopgemerkt is gebleven. Het bracht de band uiteindelijk een platendeal met Arising Empire, wat een het sublabel is van Nuclear Blast. Nu is daar het tweede album The Sick, Dumb & Happy, die de band nog sterker op de kaart moet zetten.
Het is dan best opmerkelijk, gezien het succes van het debuut, dat The Charm The Fury een vrij radicale koerswijziging heeft doorgevoerd op zijn nieuwe plaat. De melodieuze metalcore waar de groep bekend mee is geworden, heeft namelijk plaatsgemaakt voor een algemener metalgeluid en van het eerder genoemde genre is eigenlijk geen sprake meer. De band heeft wat van zijn snelheid laten varen en gaat in plaats daarvan meer riffgeorinteerd te werk. Het klinkt allemaal wat zwaarder en harder en de accenten zijn nog meer op het gegrom en gebrul van Caroline Westendorp komen te liggen. Daarbij zijn de invloeden van Pantera en Slipknot niet te missen.
Ook is de formatie ditmaal wat diverser te werk gegaan. Er wordt veel afgewisseld. Van snelle mosh-anthems (No End In Sight, Songs Of Obscenity) tot zware, langzamere stampers (Blood And Salt, The Hell In Me) en zelfs een helemaal clean gezongen ballad (Silent War). In alle gevallen is de stem van Westendorp de grote smaakmaker en is het alsof alle instrumenten grotendeels om haar zangstukken heen gebouwd zijn om de aandacht daarnaartoe te leiden. Dat zegt in geen geval dat het spel van de muzikanten niet goed is, het is alleen weinig opzienbarend en verplaatst zich te vaak naar de achtergrond. Dit is echter niet de gehele speelduur het geval. Down The Ropes wordt gedomineerd door een heerlijk groovende, (southern)gitaarriff en ook in The Hell In Me zit een aanstekelijke riff.
Dat de band zijn muziek meer om de vocalen van Westendorp heen bouwt, is in elk geval ook meer dan logisch. Vocaal is ze enorm gegroeid en ze laat een enorm divers scala aan geluiden horen. Daarnaast is het fijn om te horen hoe ze bepaalde teksten uitspuwt en daarmee de juiste accenten op de goede momenten legt in haar agressieve zang en uithalen. Ze klinkt daarmee groots en opgefokt, maar kan daarnaast ook breekbaar klinken zoals in het rustige Silent War.
Met The Sick, Dumb & Happy verlegt The Charm The Fury prima zijn grenzen en brengt de band een gedoseerde plaat zonder missers. Helaas is het album niet zo spetterend als zijn voorganger, maar daar heeft de band ook een beste kluif aan om die te overstijgen. Het ligt er ook net aan welke richting van de groep je het beste bevalt. Het debuut was prima en een vervolg daarop was wellicht fijner geweest, maar het is de Amsterdammers te prijzen om zich niet te willen vastbijten op n genre. Daarnaast heeft deze plaat de nummers en de kwaliteiten om fier overeind te blijven staan en heeft de band zowel de charm als de fury om ons volgende succesvolle female fronted exportproduct te worden.
Tracklist:
1. Down The Ropes
2. Echoes
3. Weaponized
4. No End In Sight
5. Blood And Salt
6. Corner Office Maniacs
7. The Future Needs Us
8. Silent War
9. The Hell In Me
10. Songs Of Obscenity
11. Break And Dominate