DOOL opereert inmiddels ruim een jaar. Eind 2015 vonden de eerste optredens plaats en sindsdien lijkt het hard te gaan. Met name het optreden op Roadburn wekte de aandacht en dat leidde tot een zeer positieve bespreking in ons verslag van het festival. Ik deel die mening, ondanks dat ik niet verder dan enkele meters in de Cul De Sac kwam. Er waren meer sterke optredens, zoals in Leeuwarden op het Into The Void festival en zijn er goede verhalen te horen van Noorderslag. De zegetocht van DOOL zal nog wel even doorgaan.
Echter, waar ik al met enige ongeduld op zat te wachten, was het eerste album. DOOL is samen met Death Alley de erfgenaam van The Devil's Blood. Ryanne van Dorst maakte daar nooit deel van uit, maar in de line up vinden we wel drummer Micha Haring en bassist Job van de Zande terug. De laatste is inmiddels vertrokken. Op Here Now, There Then zijn bijdragen te horen van Farida Lemouchi en het album werd opgenomen in de studio van Pieter Kloos. Verder werden getalenteerde muzikanten als Nick Polak (Gold) en Reinier Vermeulen gestrikt. Hoewel de naam van The Devil's Blood nog vaak zal vallen en het spook van Selim altijd aanwezig zal zijn, is het vooral Ryanne zelf die de muziek schreef.
Hoewel de geweldige optredens van DOOL een sfeer hebben die griezelig veel lijkt op de rituelen van The Devil's Blood, zou ik de band onrecht aandoen als ik het een kloon zou noemen. Zeker op plaat valt op dat het palet aan invloeden veel groter is. Ryanne van Dorst is duidelijk een kind van de jaren negentig. Ik herken een duidelijk alternative metalgeluid en dit album doet me vrij veel denken aan bands als Alice In Chains, maar het heeft ook wel iets weg van gothic-acts als The Sisters Of Mercy. Voor ieder nummer wordt ruim de aandacht genomen. De gemiddelde speelduur van een liedje is ruim zes minuten. De muziek is opbouwend van aard, zoals je goed hoort in de fantastische opener Vantablack.
Vantablack trekt samen met Oweynagat de meeste aandacht. Het zijn niet alleen erg puike songs, maar ze zijn ook als eerste uitgebracht. Naar mijn mening doen de andere nummers daar weinig tot niet voor onder. Ik ben dol op het aanstekelijk geschreven Golden Serpents of het stoere geluid van The Alpha. Er zit een heerlijk dynamische sfeer in dat nummer. Een aantal songs zullen misschien niet opvallen met een eerste luisterbeurt, maar DOOL schiet toch echt acht keer raak.
Ik hoor wel eens dat de stem van Ryanne een love-it-or-hate-it-dingetje is. Dat het stugge Rotterdams niet echt strelend voor de oren is, kan ik me goed voorstellen, maar toch wordt er hier goed gezongen. Het prachtige, beladen Words On Paper klinkt erg sterk, mede door de enigszins felle zang, terwijl ook het hoog en kalm gezongen The Death Of Love uitstekend tot zijn recht komt. Here Now, There Then is een donkere, vaak sombere plaat. Zo eerlijk en oprecht als Ryanne op tv klinkt, zo ook hoor je dat op dit debuut terug.
Het mag duidelijk zijn dat we hier te maken hebben met een behoorlijk indrukwekkende plaat. Hopelijk doet Death Alley nog een gooi, maar ik acht de kans klein dat we dit jaar een beter album van eigen bodem gaan krijgen dan Here Now, There Then. Ryanne is niet alleen op televisie verfrissend, maar op plaat misschien nog wel net ietsje meer.
Tracklist:
1. Vantablack
2. Golden Serpents
3. Words On Paper
4. In Her Darkest Hour
5. Oweynagat
6. The Alpha
7. The Death Of Love
8. She Goat
.jpeg){kind=small}
