Om eerlijk te zijn ben ik niet bijster onder de indruk van wat ik te horen krijg. De mengeling van atmosferische black metal en melodieuze death metal heeft potentieel en het gitaarwerk is ook van een heel behoorlijk niveau, maar vooral de wisselingen klinken te gekunsteld. Het lijkt alsof Lagerlöf een mengeling van Agalloch en Be’lakor voor ogen had, maar bij die grootheden komt Æðra nog lang niet in de buurt. Vooral productioneel valt er nog de nodige winst te behalen. Zo is het drumgeluid nogal artificieel en blikkerig.
Wie door dergelijke mankementen heen kan prikken, hoort hier en daar best wat leuke fragmenten. Zo bevatten het titelnummer en The Rainflower Crest een aantal fraaie, stemmige melodielijnen. Ook het akoestische gitaarwerk dat met enige regelmaat opduikt, voegt een mooie extra laag aan de muziek toe. Daarnaast zitten de overwegend lange nummers (ruim zeven tot vijftien minuten) vanuit compositorisch oogpunt niet verkeerd in elkaar. Je raakt er niet van op het puntje van je stoel, maar Lagerlöf weet zijn muzikale ideeën aardig te verpakken.
Naast de matige productie vormt de zang van Lagerlöf de zwakste schakel. Zijn stemgeluid zit tussen krijs en grunt in, maar klinkt te futloos om te imponeren. Al deze elementen tezamen genomen zorgen ervoor dat Perseiderna geen onverdeeld luistergenot is, ook al is het potentieel van Æðra goed hoorbaar. Wie toch een luisterbeurtje wil wagen, doet er goed aan om Alpenglow of Svartån uit te proberen. Dat zijn namelijk de beste nummers, vooral dankzij het stevige, maar melodieuze gitaarwerk, waarin vleugjes Insomnium te horen zijn. Met een beter geluid, een goede zanger en iets meer finesse moet het in de toekomst wel goed kunnen komen met Æðra, maar voor nu blijf ik nog een beetje met gemengde gevoelens achter.
Tracklist:
1. Perseiderna
2. The Rainflower Crest
3. Tracing Luna's Path
4. Alpenglow
5. Svartån
6. The Shoreline's A Starting Point...
7. ...For The Long Road Home
.jpeg){kind=small}
