Sinister draait al bijna dertig jaar mee in de metalscene. Precies op het moment dat mijn muzieksmaak verschoof naar de extremere stijlen zag het debuut Cross The Styx (1992) het levenslicht. Sinister heeft een aantal uitstekende platen afgeleverd, maar mijn relatie met de band is wisselend. Ik heb wat releases gemist en zal maar meteen met de deur in huis vallen; het stemgeluid van Aad Kloosterwaard heeft mij nooit kunnen bekoren.
Toen The Carnage Ending (2011) uitkwam, constateerde ik dat er niet zoveel was veranderd in de stijl van Sinister en tevens dat het uiterst bekwame muzikanten zijn. Die plaat is opgenomen na een volledige fusie met Absurd Universe. Het was een logische stap, mede omdat Aad en drummer Toep Duin al langer samenwerken. In dezelfde bezetting ging Sinister de studio in voor The Post-Apocalyptic Servant (2014). Dat album heeft een agressiever karakter dan het voorgaande, maar de onmiskenbare old school vibe is gebleven. In 2015 zag het jubileumalbum Dark Memorials het levenslicht, met covers en nieuwe versies van eerdere nummers.
De gebroeders Brussaard hebben de band verlaten, al heeft gitarist Bastiaan nog wel meegewerkt aan Syncretism. Ricardo Falcon (Itself) is zijn vervanger, als tweede gitarist naast Dennis Hartog. De nieuwe bassist is Ghislain van der Stel (Amorgen, ex-Sepiroth). Sinds The Carnage Ending werkt de band met Jrg Uken van Soundlodge voor de opnames. De drums staan iets zachter in de mix en dat komt de sound ten goede. De focus ligt daardoor op de waanzinnige riffs en op de juiste momenten wordt een fraaie orkestratie ingezet. Dat maakt deze plaat helemaal af.
De monotone vocalen van Aad neem ik graag voor lief en naarmate het album vordert, stoort het minder. Orkestrale elementen zijn niet vreemd voor Sinister, maar het pakt ditmaal wel heel erg goed uit. Dit komt vooral tot uiting in de titeltrack en halverwege Black Slithering Mass. Nog fraaier is de slotfase van Rite Of The Blood Eagle. Het contrast tussen de epische momenten en de razende, pure agressie is groot, waardoor de plaat een gevarieerd karakter heeft. Een echte uitschieter staat er niet op, maar de nummers doen nauwelijks voor elkaar onder. Mijn favorieten zijn het thrashy Convulsion Of Christ en de melodieuze afsluiter Confession Before Slaughter.
Iemand heeft mij eens heel verbaasd staan aankijken toen ik hem zei dat Sinister geen Amerikaanse band is. Die vergissing is wel te begrijpen gezien de stijl van de Schiedammers. Syncretism is een on-Nederlands goed album, al verwacht ik dat vooral oudere metalheads dat met mij eens zullen zijn. Sinister blijft natuurlijk old school en heeft daar na bijna dertig jaar alle recht toe. Ik beloof plechtig nooit meer een release te missen.
Tracklist:
1. Neurophobic
2. Convulsion Of Christ
3. Blood Soaked Domain
4. Dominance By Acquisition
5. Syncretism
6. Black Slithering Mass
7. Rite Of The Blood Eagle
8. The Canonical Rights
9. Confession Before Slaughter
