Condemnation zal vertrouwd in de oren klinken bij degenen die Antaeus al kennen. De band klinkt rauw, dissonant, chaotisch en vooral intens. Ruimte voor nuance is er niet. Sessiedrummer Menthor raast het grootste deel van het album op mitrailleurtempo door. Hij vertoonde ook zijn kunsten bij Enthroned (Sovereigns) en Nightbringer. Dan heb je wat in huis. Terwijl Blood Libels nog gekenmerkt werd door een rauwe, schelle sound die nog het best te omschrijven valt als een zwerm waanzinnig geworden wespen, is de sound op Condemnation een stuk voller en mistiger, met weinig ademruimte. Even primitief en duister, maar met een andere invulling.
Net als een Panzer Division Marduk rost Condemnation van begin tot eind. Slechts hier en daar wordt het jachtige tempo afgewisseld met een korte vertraging (Symmetry Of Strangers). Het heeft daarom eigenlijk weinig zin om individuele nummers eruit te lichten. Goed, als ik zou moeten kiezen, zou ik Flesh Ritual noemen. Deathspell Omega-achtige, verwrongen riffs, maniakale tempos en zelfs een paar korte vertragingen met slepend gitaarwerk. Dat smaakt naar meer! Ook het heftige Shadow Fires en het titelnummer behoren tot de betere nummers. Verder is Condemnation een album dat vooral in een agressieve en misantropische bui het best tot zijn recht komt. Op vol volume in ieder geval. Vernieuwend is het verre van, maar de pret is er niet minder om.
Tracklist:
1. Something Wicked This Way Comes (Intro)
2. Shadow Fires
3. Flesh Ritual
4. Angels Of Despair
5. Watchers
6. Condemnation
7. Symmetry Of Strangers
8. End Of Days
9. Abeyance
.jpeg){kind=small}
