Mooi artwork trekt me aan zoals stront voor vliegen. Een goede tekening, schilderij of foto is natuurlijk slechts een deel van de belevenis, maar het werkt uitnodigend. Ik heb verschillende bands ontdekt, puur en alleen omdat het hoesje me aansprak en velen zullen kennisgemaakt hebben met een band als Iron Maiden vanwege de iconische plaatjes. Ik zal niet ontkennen dat ik bij R.I.P. terecht ben gekomen omdat ik deze tekenstijl geweldig vind.

Muzikaal klinkt het allemaal niet onaardig. Dit Amerikaanse viertal speelt graag klassieke uptempo doom. Originaliteit speelt geen enkele rol op In The Wind en helaas geldt dat ook voor de kwaliteit. Nu wil ik ook niet beweren dat het album slecht is, maar in de dikke lagen fuzz en tussen de vele wah-wah-solo�s zijn geen goede songs verborgen. R.I.P. speelt vooral op safe. Het geluid is prettig en wie zichzelf regelmatig flink verdooft met een goede joint zal deze plaat over het algemeen wel kunnen waarderen.

Op deze manier zal R.I.P. in elk geval geen potten breken. Dit album ligt op zich lekker in het gehoor, maar heeft nauwelijks tot geen spanning te bieden. Er is vooral flink gespiekt bij Saint Vitus en de frontman heeft bijna hetzelfde stemgeluid als Wino. Achter dat mooie artwork schuilt een heel doordeweeks album.

Tracklist:
1. The Scythe
2. In The Wind Pt. 1
3. Tremble
4. Black Leather
5. Smoke & Lightning
6. In The Wind Pt. 2
7. The Tombstone
8. Bereaved
9. Brave In The Grave
10. In The Wind Pt. 3