Lykaia was een festival in het oude Griekenland met een geheim ritueel. Het evenement vond plaats op Lycaeus, een berg waarop Zeus geboren is. Voor wie van het offer het menselijke vlees at, bestond het risico om in een weerwolf te veranderen. Vandaar ook de naam Wolf Mountain. Frontman Joel Ekel�f vindt het een fascinerend verhaal. De donkere kant van religies intrigeert hem en vormt tevens de basis voor de teksten van de derde full-length van Soen.

Sinds voorganger Tellurian (2014) is er wel wat veranderd. Bassist Christian Andolf heeft niet meer bijgedragen en gitarist/producer Joakim Platbarzdis is er niet meer bij. De plek van Joakim is ingenomen door Marcus Jidell. Hij is zowel verantwoordelijk voor de gitaarpartijen als de productie. De Zweed heeft samen met mixer Stefan Boman perfect werk geleverd. Het geheel klinkt krachtig, warm, gelaagd en laat veel ruimte voor emotie. De partijen van toetsenist Lars �hlund (ook een nieuweling in de line-up) staan wat zacht in de mix, maar voegen op de juiste momenten het nodige toe, bijvoorbeeld in Orison en Paragon.

De plaat begint met fantastische Opethiaanse riffs in het stevige Secretarian. Het niveau blijft daarna erg hoog met het dynamische Orison en het rustige Lucidity, met een mooie vocale bijdrage van Joel. De zanglijn heeft af en toe iets weg van die van Matt Bellamy (Muse) en in Jinn juist van Gary Lightbody (Snow Patrol). Zo zijn er wel meer vergelijkingen met andere artiesten, maar kun je tegelijkertijd horen dat Soen zijn eigen identiteit steeds meer vindt. Bovendien is het fijn dat elk nummer zijn eigen karakter heeft. Zo is het swingende Opal een alternatieve metaltrack. Het swingende komt ook terug in het gevarieerde drum- en percussiewerk van Martin Lopez (ex-Opeth).

Mede door de verbeterde productie is het een album geworden dat je heel graag nog eens opzet. De tracks zijn minder complex dan voorheen. Geen focus op techniek derhalve, maar op emotie en dat pakt zeer goed uit. Muzikaal is het nog altijd een afwisseling van rustige en stevige passages. Wat dat betreft is er niet heel veel veranderd. Verwacht daarom Opethiaanse riffs, ritmiek die doet herinneren aan Tool en af en toe elementen van Pink Floyd in de zang en het gitaarspel. De eerste vijf tracks zijn alle van ongekende schoonheid. Die daarna zijn minder memorabel, maar nog altijd van een zeer aangenaam niveau. Het album sluit prima af met Paragon.

Lykaia is een ijzersterk album dat uitnodigt om vaker gedraaid te worden. Vanwege de gelaagdheid ontdek je steeds weer nieuwe details, zoals een viool, percussie en toetsenpartijen. Het is een release met prachtige melodie�n. Bovendien komt de emotionele factor heel mooi naar voren. Er zijn trouwens ook versies met de bonustracks God's Acre en Vitriol, maar ook zonder die tracks is Lykaia beslist een aanrader!

Tracklist:
1. Sectarian
2. Orison
3. Lucidity
4. Opal
5. Jinn
6. Sister
7. Stray
8. Paragon