Het mysterieuze ensemble dat onder de naam Goat schuilgaat, heeft de afgelopen jaren flink aan populariteit gewonnen. Met World Music (2012) en Commune (2014) leverde deze band energieke en hoogst dansbare albums af, waarop naar hartelust ge�xperimenteerd werd. Psychedelische, klassieke rock uit lang vervlogen tijden wordt op een speelse en volstrekt natuurlijk aanvoelende manier gecombineerd met allerlei exotische invloeden uit de wereldmuziek, van Afrika tot Zuid-Amerika. Vooral live komt deze muziek volledig tot wasdom, getuige een reeks memorabele optredens op Nederlandse bodem (waaronder op Roadburn en op Incubate). Dan wordt de luisteraar pas �cht meegenomen op een exotische wereldreis vol kleurrijke uitdossingen, excentrieke stammen, buitenissige rituelen en magische recitaties.

Hoewel ik voorganger Commune een erg prettig album vind, zorgt de relatief korte lengte van de nummers ervoor dat de plaat blijft aanvoelen als een kennismaking. Hoe verrukkelijk zou het zijn als Goat zich op een soort Acid Mothers Temple-achtige manier helemaal zou verliezen in eindeloze, hallucinerende jamsessies? Hoewel het nieuwe album Requiem een stuk langer is (de plaat duurt meer dan een uur), zitten uitgerekte jamsessies er niet in. De enige track die in de buurt komt, is het acht minuten durende Goatband. Voor de liefhebbers van met name het debuut is Requiem op meerdere fronten wennen, want regelmatig klinkt Goat dromeriger en minder uitbundig dan voorheen.

Volgens de bandleden dient Requiem gezien te worden als hun �folk-album� en is er daardoor minder ruimte voor psychedelische freakouts. Toch is het onmogelijk om stil te blijven zitten bij het horen van de groovy ritmes in Trouble On The Streets of het opzwepende, met fluitjes en jachtige tribal-ritmes doorspekte Temple Rhythms. Zelfs wanneer het materiaal uit de bocht lijkt te vliegen, behoudt Goat een wonderlijke charme. Zo zijn de fluitjes in opener Union Of Sun And Moon allesbehalve toonvast, maar gek genoeg werkt dat niet afstotend. Hetzelfde geldt voor de zangeres, die vaak absoluut niet zuiver zingt (wat heet � het is af en toe zo vals als een kraai!), maar het juist van haar enorme dosis energie moet hebben.

Toch is Requiem over de gehele linie enigszins teleurstellend. Terwijl de vorige albums te kort waren, voelt deze derde langspeler aan als een te lange zit. Dat komt ook omdat er te veel nummers tussen zitten die in hetzelfde tempo voortkabbelen (Psychedelic Lover, It�s Not Me, Goodbye). Daardoor weet de band de energie van de vorige albums eigenlijk niet goed vast te houden. Ook het afsluitende nummer Ubuntu is wel erg �mellow�. Zo zit je al snel op twintig minuten matig materiaal. Dat is zonde, want bij vlagen swingt Requiem nog steeds. Het is alleen een tandje minder geworden.

Tracklist:
1. Djorolen / Union Of Sun And Moon
2. I Sing In Silence
3. Temple Rhythms
4. Alarms
5. Trouble In The Streets
6. Psychedelic Lover
7. Goatband
8. Try My Robe
9. It's Not Me
10. All-Seeing Eye
11. Goatfuzz
12. Goodbye
13. Ubuntu