Het Engelse Wolf People is nog niet eerder besproken op Metalfan.nl. Dit komt vooral omdat de muziek van deze groep niet direct associaties oproept met het door ons geliefde metalgenre. Toch komt Wolf People op het vierde plaatwerk Ruins regelmatig vrij stevig uit de hoek en is het aannemelijk dat er wel metalliefhebbers met deze songs weglopen. Op Ruins zet dit viertal een sound neer die, grof gezegd, klinkt als een mix van Jimi Hendrix, Black Sabbath en Fairport Convention.
Vooral de naam van de Britse folkrockgroep Fairport Convention is een opmerkelijke in dit rijtje. Toch zijn de folk-elementen talrijk op deze plaat. Ruins begint met Ninth Night en Rhine Sagas in eerste instantie behoorlijk furieus. Beide tracks staan in het teken van galmend en met fuzz doorspekt gitaarwerk. De introductie van de dwarsfluit in het Hendrix-achtige Rhine Sagas is te zien als een profetie, want gedurende de plaat hangen de nummers steeds meer richting de folkrock en zijn de riffs minder prominent. Na het onweerstaanbare en pakkende Night Witch volgt Kingfisher, de kerntrack van het album. Een prachtige song, waar het genoemde Fairport Convention trots op zijn geweest, wanneer het zijn compositie zou zijn.
Ruins is geen conceptalbum, maar het merendeel van de liedjes gaat over hoe de wereld er uit zou zien zonder de aanwezigheid van de mens en het idee dat de natuur de wereld weer overgenomen heeft. Het slagen van Ruins is mede te danken aan de prachtige, melancholische sfeer die de nummers ademen. Een belangrijk aandeel in die sfeer heeft zanger/gitarist Jack Sharp. Zijn stemgeluid is soms wat droog en monotoon, maar zijn dromerige manier van zingen en de sterke melodielijnen maken zijn vocalen tot een succesfactor in deze songs. Ook het drumwerk van Tom Watt verdient een pluim. Watt heeft een indrukwekkend ijverige en actieve stijl van drummen. Hij kleurt allesbehalve binnen de lijntjes, maar pakt hierbij geen hoofdrol en blijft in dienst van de liedjes spelen.
Hoewel Wolf People het niveau op Ruins continu hoog houdt, kent het tweede deel nog een paar echt positieve uitschieters. Met Not Me Sir en Belong laat de band horen dat het niet alleen inspiratie haalt uit eigen Engelse bodem. De catchy gitaarstukken in deze songs hebben namelijk een Midden-Oosten-smaakje. Samen met het eerder genoemde Kingfisher (dat op deze plaat nog twee keer terugkomt in de vorm van een reprise) is Salts Mill een hoogtepunt. Salts Mill is gestoeld op een makkelijk in het gehoor liggend gitaarloopje en blinkt vooral uit door de melodieuze zang. De aanwezigheid van een xylofoon en een zwoele saxofoon maken dit tot een zoet, maar absoluut prachtig geheel.
Ruins is een sfeerplaat bij uitstek. Al luisterend waan je je tijdens de folk-achtige passages regelmatig in een verlaten ruraal Engels landschap om vervolgens wakker te worden geschud door een plotselinge luide, naar Hendrix neigende riff of solo. Wolf People slaagt erin om dit album eigentijds te laten klinken, ondanks de invloeden uit oudere tijden en dat is een prestatie op zich. Al met al zeker een aanrader voor liefhebbers van de genoemde bands.
Tracklist:1. Ninth Night
2. Rhine Sagas
3. Night Witch
4. Kingfisher
5. Thistles
6. Crumbling Dais
7. Kingfisher Reprise
8. Not Me Sir
9. Belong
10. Salts Mill
11. Kingfisher Reprise II
12. Glass
