De diversiteit en schoonheid van de vocalen van Dianne komen hierop heel mooi naar voren. Ze heeft veel meer haar stempel gedrukt op de songwriting en zingt werkelijk prachtig. Dat levert meteen een sterke opener op. Where The Heart Is Home begint met een intro die mooi overgaat in het bombastische nummer, waarin op fraaie wijze een akoestische passage in is verwerkt.
Naast de mooie stem van de 'Dutchess' staan ook de orkestraties en het koor PA'dam (indrukwekkende bijdrage aan het begin van Ship Of Doom) prominent in de mix. Dat levert op een aantal momenten een Epixandriaanse beleving op. Net als Epica kiest Xandria voor een bombastische productie die tevens raakvlakken heeft met The Diary van The Gentle Storm. In het geval van de Duitse formatie pakt dat wat minder geslaagd uit. Het neigt naar overproductie en komt daardoor wat vlak en kunstmatig over. Dat geldt voor zowel de orkestraties, het droge gitaargeluid en de wat krachteloze snaredrums.
Wie zich niet stoort aan de productie heeft een prettige release in handen. Na de vrolijke symfonische power metal in Death To The Holy (herinnert kort aan Temple Of Hate) en Forsaken Love, waarin Dianne je terugbrengt naar de tijd van de powerballads uit de jaren tachtig, komen het bombastische Call Of Destiny en het brute We Are Murderers (We All), met bijdrage van Björn 'Speed' Strid (Soilwork) aan bod.
Laatstgenoemde blijft mede vanwege het herhalen van de titel goed hangen, al is het niet het hoogtepunt van het album. Dat komt namelijk met het fantastische Dark Night Of The Soul. In geen enkele andere track heeft de memorabele zang (op begeleiding van in eerste instantie piano en op de achtergrond cello) zo'n emotionele impact op de luisteraar als hier. Het nummer zwelt steeds verder aan en naast een eervolle vermelding voor de gitaarsolo is het wederom Dianne die hier schittert en alles geeft.
Ook daarna valt er voldoende te genieten, zoals met het bij aanvang doomy When The Walls Came Down (Heartache Was Born) en het aan Heart Of Amsterdam van The Gentle Storm herinnerende instrumentale Ceilí. Het Nightwish-achtige Song For Sorrow And Woe bevat een mooie, sprookjesachtige zanglijn om mee te neuriën. Tijdens het met oriëntaalse strijkerspartijen voorziene Burn Me, met Zaher Zorgati van Myrath als gastvocalist, komt tijdens het refrein een mix van Unembraced en Blood On My Hands in gedachten op. Het titelnummer van veertien minuten, waarin ook Henning Basse (MaYan, Firewind) meespeelt, is een episch theater op zich.
Theater Of Dimensions is de Duitse formatie op zijn modernst. Vanwege de prominente positie van de koren in de mix komt de naam Epica in gedachten op, maar Xandria klinkt bovenal als zichzelf in een nieuw jasje. Zoals de titel al aangeeft is het een album dat divers is. De Keltische folkelementen zijn nog altijd aanwezig, evenals de heavy riffs en de ballads. Het is met name Dianne van Giersbergen die de boventoon voert en die ruimte uitstekend benut. De iets te lange achtste full-length bevat meerdere mooie nummers, die door de overproductie niet allemaal even sterk uit de verf komen. Het levert wat minpunten op, maar een dikke voldoende is wel op zijn plaats.
Tracklist:
1. Where The Heart Is Home
2. Death To The Holy
3. Forsaken Love
4. Call Of Destiny
5. We Are Murderers (We All)
6. Dark Night Of The Soul
7. When The Walls Came Down (Heartache Was Born)
8. Ship Of Doom
9. Ceilí
10. Song For Sorrow And Woe
11. Burn Me
12. Queen Of Hearts Reborn
13. A Theater Of Dimensions
.jpeg){kind=small}
