Sepultura is nooit een band geweest die te lang blijft hangen in dezelfde stijl. Of het nou om legendarische albums als Chaos A.D. en Roots gaat, of recenter werk als Dante XXI, A-Lex en Kairos; de Brazilianen spelen nooit op veilig en dat getuigt van lef. De kritieken zijn de afgelopen twee decennia niet mals geweest, maar zelden is een nieuwe release teleurstellend te noemen. Een uitzondering daargelaten. Zo was de vorige plaat The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart net zo behapbaar als die ellenlange albumtitel en kon hierdoor rekenen op gemengde reacties.

In ieder geval wordt met Machine Messiah weer een stap in de goede richting gezet. Zoals gebruikelijk op de laatste platen is er weer gekozen voor een overkoepelend thema. Op deze veertiende langspeler wordt de steeds grotere menselijke afhankelijkheid van machines en robots belicht. De songtitels hadden dus ook zomaar afkomstig kunnen zijn van een gemiddeld Fear Factory-album. Maar daar houdt de vergelijking verder ook op. Sepultura heeft deze thematiek mooi eigen kunnen maken op een verfrissende en vooral erg overtuigende manier.

Bij de opener dient zich al meteen de eerste verrassing aan. De titeltrack begint traag en sfeervol en Derrick Green laat zelfs cleane zang horen. Hoewel dit geen specialiteit zal worden worden van de vleesgeworden brulbroei, is zijn lage zangstem zeker niet slecht. Het contrast is dan ook enorm met het volgende nummer I Am The Enemy, dat een vurige thrasher is geworden met fraai solowerk van Andreas Kisser en waarin vooral drummer Eloy Casagrande andermaal laat horen waarom hij - ondanks zijn jonge leeftijd - is uitverkozen om de veteranen ritmisch bij te staan.

Phantom Self, dat al eerder als single is uitgebracht, laat Sepultura van een hele andere kant horen. Vooral het gebruik van ori�ntaalse strijkers is een welkome toevoeging, dat samengaat met werkelijk uitmuntend gitaarspel van Kisser. De strijkers komen terug in het fantastische Sworn Oath en Resistant Parasites en zijn uitstekend toegepast in de muziek, zonder dat het overheersend wordt of aanvoelt als een goedkope truc om extra sfeer te cre�eren.

Halverwege het album is er met Iceberg Dances plaats voor een interessant instrumentaal stuk, waarin zowaar een Hammondorgeltje voorbijkomt en andermaal fraai gitaarspel de revue passeert. Sepultura is een band die het beste functioneert buiten de eigen comfortzone en laat dat hier ook horen. Maar ook wanneer er een vertrouwder geluid wordt benaderd, dat vooral tegen het einde het geval is, is het materiaal nog steeds dik in orde en uiterst solide. Ook de productie van Jens Bogren speelt hierin een enorme rol. Waar dit nogal een pijnpunt was bij de vorige plaat, klinkt alles nu kraakhelder.

Machine Messiah is een uitstekende plaat geworden en is bij tijd en wijle erg meeslepend. De populariteit van de band heeft in de afgelopen twintig jaar een flinke knauw gekregen, maar aan het songmateriaal ligt het niet. Daarvoor is het niveau nog altijd hoog genoeg en dit album is hier het bewijs van.

Tracklist:
1. Machine Messiah
2. I Am The Enemy
3. Phantom Self
4. Alethea
5. Iceberg Dances
6. Sworn Oath
7. Resistant Parasites
8. Silent Violence
9. Vandals Nest
10. Cyber God