Eerder dit jaar besprak ik Tiebreakers prima eerste full-length We Come From The Mountains. Het feit dat er nu weer nieuw plaatwerk van deze Noren te recenseren valt, komt omdat het debuut in Noorwegen reeds in 2014 uitgebracht is. Toen dit album een wereldwijde release kreeg, was de band al volop aan het werk met de opvolger. Qua stijl is er weinig veranderd. Ook op Death Tunes is het opzwepende, Amerikaanse seventiesrock wat je voorgeschoteld krijgt.
Met deze tien nieuwe songs heeft de groep uit Odda zich gefocust op relatief korte songs, die een explosief, energiek en stampend karakter hebben. Tiebreaker omschrijft zich op Facebook als een rock n roll explosion en dat is best treffend. Ondanks dat de heren uit het Noorse fjordengebied komen, klinken de nummers oer-Amerikaans. Tiebreaker maakt hardrock met een duidelijk knipoog naar de blues- en southern-rock. Vergelijkingen met Rival Sons zijn makkelijk gemaakt en zeker niet onlogisch. Zanger Thomas Espeland Karlsen vervult weer een glansrol met zijn charismatische zangstem. Met name in Pan American Grindstone, Cannonbal en de tienminutengrens passerende afsluiter Heavy Lifting steelt hij de show met zijn krachtige en lekkere, raspende stemgeluid.
De songs op Death Tunes zijn wat minder eenvoudig meezingbaar en pakkend dan we gewend zijn van het debuut. Ook mist het nieuwe album een beetje het lekkere orgelwerk van We Come From The Mountains. Daar staat tegenover dat de nieuwe tracks beter uitgewerkt zijn. De opbouw, de refreinen, de overgangen; ze lopen net allemaal wat soepeler. De vraag of Death Tunes sterker is dan zijn voorganger laat ik in het midden. Tiebreaker blijft een band om in de gaten te houden en doet met deze twee releases niet onder ten opzichte van de bekendere retrobands.
Tracklist:1. Hell
2. Pan American Grindstone
3. Cannonbal
4. Commando
5. Anywhere But Here
6. The Deep
7. Building Up To Die
8. Killer
9. Float Away
10. Heavy Lifting
