Brazili� is nou niet bepaald een land dat bekendstaat om epic metalbands. Maar ze zijn er wel degelijk. Grey Wolf bijvoorbeeld. Een band die met Glorious Death de derde schijf uitbrengt. Een schijf met negen strijdliederen en een intro. Verpakt in een ietwat kinderachtige hoes vol monsters, cartooneske vrouwtjes en wapentuig. Daar reken ik de band verder niet op af, want het geniale Battle Cry van Omen is immers ook gesierd met zo'n fraaie kindertekening.

Grey Wolf doet alles volgens het boekje. De muziek hangt van de clich�s aan elkaar. Melodielijnen klinken overbekend, riffs hebben we tienduizend keer eerder gehoord bij Manowar, Running Wild en obscuurdere clubjes als Wotan en Twisted Tower Dire. Helaas beschikt Grey Wolf niet over een zanger die de concurrentie met zijn collega's van bovenstaande bands aankan. Fabio Paulinelli brult het album op eentonige wijze vol en doet meestal denken aan het bastaardkind van een verkouden Lemmy en Abbath op een slechte dag.

Toch is Glorious Death geen onsympathiek gebaar. De songs blijven niet echt hangen, maar stiekem dein je al gauw mee op de gitaarlijnen en de zelden strakke drumritmes. Leuk is wel dat de basgitaar van Paulinelli goed te horen is. Dat instrument beheerst hij namelijk een stuk beter dan z'n stem. Het bassolootje in The Are Will Rule The Kingdom is bijvoorbeeld best aardig.

Of het allemaal voldoende is? Ik denk van niet. Wanneer ik wat afstand neem, hoor ik toch vooral een rommelige en uiterst voorspelbare aangelegenheid met beschamend slechte teksten. De ietwat doffe productie maakt het allemaal niet veel beter. Als ik heel eerlijk ben, vind ik dit soort spul zelf best geinig om zo nu en dan te draaien, maar dat is verder mijn probleem. Er zijn namelijk talloze groepen die dit kunstje veel beter beheersen.

Tracklist:
1. Wrath Of The Gods
2. The Eyes Of The Medusa
3. Glorious Death
4. Metal Avenger
5. The Axe Will Rule The Kingdom (King Kull Part 2)
6. The Barbarian
7. Conan The Liberato
8. Warrior
9. Red Sonja
10. Cimmeria