De tweede full-length begint lekker met Doomsday, waarin net als in veel andere tracks groovende passages afgewisseld worden met rustigere coupletten. Door de iets te cleane, doch krachtige productie komen de songs aardig goed tot hun recht. Het tempo is mede vanwege de vele grooves nooit hoog. De raps doen wat denken aan die van Zack de la Rocha van Rage Against The Machine tijdens Bombtrack. Naast RATM zijn ook Clawfinger, Body Count en Limp Bizkit inspiratiebronnen van het kwartet.
Het ene nummer is nog wat agressiever dan het andere. In het sterke War en het gave Break The Line pakt dat het beste uit. Dat komt ook doordat die tracks muzikaal net wat extra te bieden hebben. Even een tempowisseling of een verandering van riff doet wonderen. Pomme De Terre, waarvan reeds een clip verscheen, is meer straightforward groove. Het zwaar groovende #Bitch en Violator zijn de hoogtepunten op de tweede helft. Laatstgenoemde bevat trouwens wel een riff die wel heel erg lijkt op die van Bulls On Parade van Rage Against The Machine.
Past is het enige nummer dat afwijkt van de rest. Hierin ligt in de eerste helft de nadruk op elektronische beats en raps la jaren tachtig. Een prettige afwisseling tussen al het groovende geweld. Afwisseling is er ook op vocaal gebied met screams en cleane vocalen. Laatstgenoemde toveren soms wel een lach op het gezicht omdat ze op een leuke wijze in toonhoogte veranderen.
Hypocritical mag dan niet vernieuwend zijn, het is een aangename plaat met voldoende sterke tracks om de hele speeltijd uit te zitten. Deze tweede full-length is minder screamo en minder rauw dan zijn voorganger. Muzikaal iets minder interessant op een paar momenten na. Meer to the point, agressiever en groovender. Een andere plaat dus en daarmee bewijst Sickret zichzelf niet te herhalen.
Tracklist:
1. Doomsday
2. Hypocritical
3. War
4. Pomme De Terre
5. 420
6. Break Your Line
7. Tortured
8. Past
9. #Bitch
10. Daily Process
11. Violator
