Het Finse Soulwound is vernoemd naar het nummer Soul Wound van Fear Factory, afkomstig van het album Obsolete uit 1998. Wie denkt dat de band dan ook vergelijkbare muziek maakt, komt van een koude kermis thuis. Nee, een vergelijking met bijvoorbeeld Napalm Death ligt meer voor de hand, al speelt Soulwound overwegend thrash en geen grindcore. Officieel werd de band in 2005 opgericht door de broers Niko en Janne Huusari (gitarist en drummer) en sinds 2014 speelt ook jongere broer Mikko (gitarist) mee. Bassist Joni Jrvenmki is er vanaf het begin bij en sinds 2012 is Arto Jauho de frontman. No Peace is het tweede album van deze heren, die drie jaar geleden het debuut Seeing Red uitbrachten.
Het album opent met een thrashriff en een woord van welkom, gevolgd door een dame die een fragment opleest uit een studie over impulsieve agressie (de tekst is snel gevonden op het internet), terwijl op passende wijze de inhoud van de tekst met muziek wordt begeleid. Het openingslied wordt op komische wijze afgesloten met and here we go. Hurt Me Plenty bouwt rustig op, maar na een halve minuut is het gedaan met de lieve vrede. Wat volgt is overdonderende old school thrash (in Duitse stijl) met een vleugje death metal. De sound is helder en had zeker beter gekund, maar aanbeland bij de derde track Altar Of Skin ben ik er redelijk aan gewend geraakt en na Wasteland ben ik helemaal overtuigd. Dit is gewoon een lekkere plaat. Geen hoogvlieger, maar wel eentje die je vaker beluistert.
Crime And Punishment, ingeleid met geluidsfragmenten en gesproken teksten, is wat rustiger en doet denken aan het vroege werk van Sepultura. Arto Jauho beschikt over uitstekende, gevarieerde grunts, maar ik ben minder gecharmeerd van zijn rauwe zangstem. Die doet een beetje afbreuk aan dit nummer en datzelfde geldt voor de afsluiter Damned. Dat minpunt wordt weer goedgemaakt door Misery Index, dat zich ontpopt tot een hoogtepunt op de plaat. Soulwound heeft in vergelijking tot het debuutalbum een flinke groei doorgemaakt. De muziek is strak en technisch, het album is gevarieerd en de nummers zitten goed in elkaar. Nu nog een betere sound en wellicht moet Arto nog wat oefenen met een zangcoach. Dan ben ik ervan overtuigd dat een volgend album hoger zal scoren.
Tracklist:
1. Intro: Impulsive Aggression
2. Hurt Me Plenty
3. Altars Of Skin
4. Alone Against All
5. Wasteland
6. Crime And Punishment
7. Misery Index
8. Hate Speech
9. Damned
