Sonata Arctica heeft gedurende haar lange bestaan een flinke evolutie doorgemaakt met een debuutalbum in de Stratovarius-traditie, tot de latere, progressiever aangelegde platen. Wat in ieder geval duidelijk moge zijn, is dat de band nooit hetzelfde album heeft uitgebracht en met meerdere geluiden heeft gexperimenteerd. Wat wel constant is, is de hoge kwaliteit die Tony Kakko en kompanen steevast hebben geproduceerd. The Ninth Hour is in dat opzicht dan ook een prima aanwinst voor de discografie te noemen.
Met Fairytale zet de band wat mij betreft een van de beste nummers uit hun lange bestaan neer. Buiten het feit dat het een krachtig, snel en opzwepend nummer is dat aan de klassieke sound refereert, zijn de tekstuele verwijzingen naar Amerikaanse Republikeinen in het algemeen - en Donald Trump in het bijzonder - absoluut ijzersterk. Who'll be the superseder, the builder of the walls; a great leader? He'll rape us all and say surprise... and everything is fine hoort wat mij betreft bij de meest relevante lyrics die Tony Kakko ooit heeft neergepend. Met het als single verschenen Life brengt men daarnaast voor een van de weinige malen een 'happy' metalnummer ten gehore. Hoe vaak de band ook verweten wordt een happy sound te hebben, de teksten zijn dit bijna nimmer geweest. Life is echter een mooie ode aan het leven, vriendschap en liefde en is zodoende een fijne feel-good song.
Met White Pearl, Black Oceans Part II brengt de band voor de tweede maal een vervolg uit op een eerder prijsnummer. Net zoals bij Wildfire eerder gebeurde, lukt het ook om deze track een waardig vervolg te laten zijn op de van Reckoning Night afkomstige klassieker. Qua sound tapt de band hier eerder uit de wat orkestralere sound die in latere songs als Larger Than Life en Deathaura te vinden is, maar zodra de melodielijn opnieuw naar voren komt in de opbouw, komt het vertrouwde gevoel toch weer naar voren. Het razendsnelle gitaar- en keyboardsoloduel dat later naar boven komt, doet daarnaast weer herinneren aan The Power Of One, waardoor we zeker kunnen concluderen dat Sonata Arctica het schrijven van epics nog niet verleerd is.
Met Till Death's Done Us Apart en Fly, Navigate, Communicate horen we een tweetal songs die de oude powermetalsound afwisselt met de progressievere invloeden die de band al vanaf Winterheart's Guild laat horen. De eerstgenoemde track brengt daarnaast nog een mooi eerbetoon aan dit album, door aan het einde de melodielijn van The Cage in de zang en toetsenlijnen te verwerken. Rise A Night is de meest vertrouwd klinkende song, terwijl We Are What We Are en Among The Shooting Stars eerder doen denken aan de softere en simpelere sound van The Days Of Grace. Helaas is ook wederom op dit album de pure ballad het zwakste te noemen, want Candle Lawns is een rondout zwakke track in vergelijking met klassiekers als Letter To Dana of Shamandalie.
The Ninth Hour is niet zo'n kraker als voorganger Pariah's Child, maar toont alsnog een kwalitief hoogstaand niveau en een volwassen sound. Waar het op een na laatste album een behoorlijke terugkeer naar pure power metal leek te zijn, combineert men hier deze invloeden met de post-Unia-sound. Niet alle songs raken de juiste snaar, maar als geheel maakt het album een sterke indruk die zowel de liefhebbers van de oude als modernere albums prima kan bevallen.
Tracklist:
1. Closer To An Animal
2. Life
3. Fairytale
4. We Are What We Are
5. Till Death's Done Us Apart
6. Among The Shooting Stars
7. Rise A Night
8. Fly, Navigate, Communicate
9. Candle Lawns
10. White Pearl, Black Oceans Part II: By The Grace Of The Ocean
11. On The Faultline (Closure To An Animal)
12. Run To You (bonustrack)
